Αιχμάλωτη του μυαλού μου. Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο χειρότερο γίνεται. Πάρε ανάσα. Απλά ανάσαινε. Θα περάσει σύντομα
«To να προσπαθείς με λέξεις να περιγράψεις σε κάποιον την ασθένειά σου είναι σαν να προσπαθείς να περιγράψεις τα χρώματα σε έναν τυφλό», ανέφερε σε μια συνέντευξή της η φωτογράφος Katie Joy Crawford.
Έπασχε από αγχώδη διαταραχή σε όλη της τη ζωή και με αφορμή αυτό το προσωπικό της βίωμα αποφάσισε να δημιουργήσει μια σειρά από φωτογραφίες που απεικονίζουν πώς είναι να ζει κανείς μ ε αυτό το φορτίο.
«Το άγχος απαγορεύει στον ασθενή να ρισκάρει να ανακαλύψει, να εξερευνήσει νέες ιδέες και να απομακρυνθεί από την ζώνη ασφαλείας», δηλώνει η ίδια στην περιγραφή του πρότζεκτ της «My Anxious Heart». «Είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν θα ηρεμήσεις από αυτό. Το άγχος θα κυριεύει ενώ είσαι ευτυχισμένος ή ακόμη και όταν είσαι χαμένος στις σκέψεις σου. Έρχεται ήσυχα, υπενθυμίζοντας σου τις περασμένες αποτυχίες σου αλλά και τις συνέπειες των μελλοντικών σου σχεδίων».
Το πρότζεκτ αποτυπώνει τη βαθιά προσωπική εμπειρία της Katie Crawford. «Χρησιμοποιώντας τις δικές μου εμπειρίες, απαθανατίζω και την ωμή πραγματικότητα της αγχωτικής διαταραχής. Μέσα από αυτό το προσωπικό ταξίδι, ωρίμασα και ανακάλυψα ότι απεικονίζοντας τους βαθύτερους φόβους μου, λειτούργησε θεραπευτικά για μένα αλλά και ως διέξοδος για τους άλλους ώστε να εκφράσουν την καταπίεσή τους και να προχωρήσουν με τις δικές τους μεθόδους θεραπείας».
Κάτω από κάθε φωτογραφία υπάρχει μια ενδεικτική περιγραφή της κάθε κατάστασης όπως την αισθάνεται η Crawford.
Όσο κι αν αντιστέκομαι, αυτό είναι πάντα εκεί να προσπαθεί απεγνωσμένα να με κρατήσει, να με καλύψει, να καταρρεύσουμε μαζί.Κάθε μέρα παλεύω με αυτό, "δεν είσαι αρκετά καλή για μένα και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνεις",αλλά αυτό είναι πάντα εκεί να με περιμένει να ξυπνήσω και να με κρατήσει καθώς κοιμάμαι. Παίρνει την αναπνοή μου μακριά. Με αφήνει χωρίς φωνή
Όλοι μου λένε να αναπνεύσω.Νιώθω το στήθος μου να πηγαίνει πάνω - κάτω. Βάζω το χέρι μου κάτω από τη μύτη για να βεβαιωθώ ότι βγαίνει αέρας. Αλλά νιώθω ότι δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Ένα ποτήρι νερό δεν είναι βαρύ. Το σηκώνεις χωρίς καν να το σκέφτεσαι. Αλλά τι συμβαίνει όταν πρέπει να το κρατήσεις για μέρες, μήνες, χρόνια; Το βάρος δεν αλλάζει αλλά το φορτίο είναι μεγάλο. Σε κάποιο σημείο, δεν θυμάσαι καν πόσο ελαφρύ ήταν στην αρχή. Κάποιες φορές πρέπει να προσποιηθείς ότι δεν είναι εκεί. Αλλά μετά θα πρέπει να το αφήσεις να πέσει.
Φοβόμουν να κοιμηθώ. Ένιωθα τον απόλυτο πανικό μέσα στο σκοτάδι. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο δεν είναι το απόλυτο σκοτάδι, αλλά το ελάχιστο φως που μπορεί να προκαλέσει μια τρομακτική σκια
Το συναίσθημα του να είσαι μόνιμα μουδιασμένος. Μπορείς να το νιώσεις; Ή όχι; Έχω συνηθίσει τόσο πολύ σε αυτό που το μετέτρεψα σε ένα πραγματικό συναίσθημα;
Το κεφάλι μου έχει γεμίσει με Ήλιο. Η συγκέντρωσή μου χάνεται. Μια τόσο μικρή απόφαση να πάρεις. Μια τόσο εύκολη ερώτηση να απαντήσεις. Το μυαλό μου, όμως, δεν με αφήνει. Είναι σαν χιλιάδες τροχιές να ενώνονται σε μια
Δημιουργήθηκες από εμένα για εμένα. Δημιουργήθηκες από μια δηλητηριώδη άμυνα, Αποτελείσαι από φόβο και ψέμα. Φόβο για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και τη χαμένη εμπιστοσύνη που τόσο δύσκολα απέκτησες.Έχεις σχηματίσει όλη μου τη ζωή. Όλο και πιο δυνατά
Τα τραύματα είναι τόσο βαθιά που δεν πρόκειται να γιατρευτούν ποτέ. Ο πόνος είναι τόσο δυνατός, σχεδόν αβάσταχτος. Έγινα αυτή η πληγή, αυτό το τραύμα. Το μόνο που ξέρω είναι ο ίδιος πόνος, τα κενά μάτια, η δύσκολη αναπνοή. Είναι τόσο δύσκολο,αλλά γιατί να το αφήσω να συνεχίσει; Εκτός...κι αν είναι το μόνο που ξέρεις
Φοβάμαι να ζήσω. Φοβάμαι να πεθάνω. Τι τρόπος να επιβιώνεις...
Η κατάθλιψη έρχεται όταν δεν έχεις να νιώσεις τίποτε άλλο πια. Το άγχος όταν έχεις νιώσει υπερβολικά πολλά. Το να βρίσκονται αυτά τα δύο σε ένα συνεχή πόλεμο μέσα στο μυαλό σου, σημαίνει πως κανένα από τα δύο δεν θα κερδίσει ποτέ
Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει στο στομάχι σου. Νιώθεις πως κολυμπάς αλλά ποτέ δεν κατορθώνεις να ακουμπήσεις τον πυθμένα και αυτός ολοένα και βαθαίνει. Δεν μπορείς να ακουμπήσεις το βυθό και η καρδιά σου χτυπά τόσο δυνατά.
