Να πιέσουμε για δικαιοσύνη, όχι για λιντσάρισμα των Κρητικών

Να πιέσουμε για δικαιοσύνη, όχι για λιντσάρισμα των Κρητικών Facebook Twitter
Εγώ πείραξα την εικόνα ώστε να μη φαίνονται ονόματα και πρόσωπα. Στην πραγματικότητα φαίνονται, και το δημόσιο ξεμπρόστιασμα μαζί με την προτροπή από κάτω κοινοποίησαν ήδη 7.600 άτομα.
12

 

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η λεγόμενη παρέα των Κρητικών όντως τραμπούκιζε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και έχει έμμεση ή άμεση σχέση με το θάνατό του. Δεν μπορώ να ξέρω βέβαια, τονίζω ότι πρόκειται για μια εκτίμηση. 

Απαιτώ όμως να το ψάξει η αστυνομία και κατόπιν η δικαιοσύνη, χωρίς να υποκύψουν σε απειλές ή σε τηλεφωνήματα πολιτικών. Απαιτώ να τιμωρήσουν τους ενόχους. 

Όταν όμως ο συγκεκριμένος θάνατος δείχνει πόσο κακό είναι το να μαζευόμαστε όλοι για να επιτεθούμε σε έναν, είναι ανακόλουθη η στοχοποίηση των Κρητικών, η δημοσιοποίηση φωτογραφιών και των ονομάτων τους, η προτροπή «ΛΙΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΛΙΩΣΑΝ ΤΟΝ ΒΑΓΓΕΛΗ» που διάβασα κάπου χτες.

(Μου έγραψε μια φίλη νωρίτερα: «Άρη με τρομάζει το link -φωτο πάνω-. Στο στέλνω και κάνω report. 

Έχω υπάρξει θύμα άγριου bullying σε βαθμό που η μητέρα μου είχε τη σωφροσύνη να με αλλάξει σχολείο. Εγώ λοιπόν, που με λες θύμα μιας τέτοιας κατάστασης, αναγνωρίζω την επίδραση της ψυχολογία της μάζας και ελαφρυντικά στους δικούς μου δυνάστες. Είναι ωστόσο ενδεικτικό του ποιοι είναι πραγματικά οι νταήδες, καθώς ένα θύμα δεν θα επέλεγε ποτέ τη δημόσια διαπόμπευση κανενός. Δεν θα ζήταγε ποτέ με κεφαλαία κάποιοι να στιγματιστούν. Δεν θα ζήταγε ποτέ να συνεχιστεί, κανένα θύμα, ο κύκλος της ντροπής και του φόβου. 

Γιατί δεν είναι προφανές ότι βια είναι και οι αυτόκλητοι υπερασπιστές; Η δημοκρατία έγκειται στην τήρηση των νόμων και η κοπέλα που καλεί να ξεσηκωθούμε με τρομάζει εμένα το θύμα πιο πολύ από τους δικούς μου νταήδες....
Βία θα υπάρχει όσο καθένας από εμάς καλεί με κεφαλαία σε "τζιχάντ" για να βρει το δίκιο του.»

 

Κι ένας φίλος μου έστειλε αυτό: «Μεσα στον Μάρτιο συνέλαβαν τον παιδοφιλο στο περιστέρι... Αναστατωθηκαν τα media τα facebook και τα twitter, και ολοι η ελληνική "φιλευσπλαχνη" κοινωνία αντέδρασε. Για 3 μέρες.. Βρήκαν νεκρό τον φοιτητή , θύμα bullying, και ξανααναστατωθηκαν τα πάντα.. Με hastags, posts(οπώς και αυτό εδώ) και αντίδραση του καναπέ και της ηρεμίας. Καταναλωτής είσαι έλληνα. Οτι θέμα σε ταισουν αυτό θα αναπαραγεις. Δυστυχως αυτά τα πραματα συμβαίνουν καθημερινά. Δίπλα σου. Στον φιλο σου. Σε σένα. Απο σένα. Το να μοιραζεις καρκίνους και να γ...ς μανές απο το facebook δεν είναι λύση. Λύση είναι η μόρφωση. Απάντηση στην μάστιγα είναι η μη συμμετοχή σε αυτήν. Ολοι μάζι φαγαμε τον Βαγγέλη. Η τον καθέ "Βαγγέλη".»)

****

Δεν μπορώ να το κρύψω: ο εκδικητικός εαυτός μου κατά βάθος αντλεί απόλαυση απ' τον τρόμο και την ντροπή που νιώθει τώρα αυτή η παρέα. Και δεν παραβλέπω ότι τα κίνητρα όσων τους κάνουν επίθεση είναι καλά. Όμως αυτοί της παρέας θα νιώθουν, πιστεύω τρόμο και ντροπή, ακόμα κι αν δεν ξεφύγω εγώ, ακόμα κι αν δεν προπαγανδίσω ονλάιν το θάνατό τους όπως έγινε αλλού, ακόμα κι αν δεν προσπαθήσω να τους σπρώξω σε αυτοκτονία. 

Αν αφεθούμε, όλοι μπορούμε να γίνουμε άθελά μας bullies, ακόμα κι αν το κάνουμε (ή θεωρούμε ότι το κάνουμε) για καλό σκοπό.

Όπως είπα και στην αρχή, απαιτώ να τιμωρηθούν οι όποιοι ένοχοι. Μπορούμε όμως να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι μέσα απ' αυτήν την ιστορία; Μπορούμε να αποφύγουμε τις εύκολες καταδίκες, και να αρνηθούμε στο μίσος να μας κυριεύσει;

Η υπόθεση του Βαγγέλη, κατά τη γνώμη μου, διδάσκει την αγάπη και όχι το μίσος. 

12

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

10 σχόλια
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Κανείς δε μπορεί να παίζει το ρόλο του δικαστή-τιμωρού και να στοχοποιεί ανθρώπους χωρίς να έχει προηγουμένως κριθεί η ενοχή τους. Αν γνώριζα ότι σε αυτή τη χώρα θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη και τα αρμόδια όργανα θα εκπληρώσουν το ρόλο τους, τότε ναι θα άφηνα τις αρχές να βρουν τελικά τους ενόχους. Επειδή όμως το σύστημα δικαιοσύνης στην Ελλάδα μπάζει και έχουμε τόσες ιστορίες με ενόχους που την "σκαπούλαραν" ή έπεσαν στα μαλακά, δεν είναι σωστό στη μνήμη του Βαγγέλη να αφήσουμε αυτό να συμβεί και εδώ. Είμαι σίγουρη πως, εάν δεν υπήρχε τέτοια μεγάλη λαική οργή για την τιμώρηση των υπευθύνων, οι αρχές για άλλη μια φορά θα αδρανούσαν και τελικά η υπόθεση θα ξεχνιόταν όπως τόσες άλλες. ΚΑΙ ΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΑΡΧΕΣ. Να ανακρίνουν τους Κρητικούς, τις οικογένειες τους, τους συμφοιτητές του Βαγγέλη, το πρώην διευθυντή της Σχολής, να μάθουν πληροφορίες από την μητέρα του, την αδερφή του. ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας είναι εκείνοι που με τακτικές λιντσαρίσματος τους δίνεται η δυνατότητα να εξωτερικεύσουν τα πρωτόγονα και βίαια ένστικτά τους...Δεν είναι εκείνοι που έχουμε μάθει παραδοσιακά να φοβόμαστε.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι νιώθουν τρόμο και ντροπή Άρη. Καθόλου μάλιστα. Γιατί έχουν πλάτες από πίσω που τους στηρίζουν, για να κάνουν αυτοί ανενόχλητοι τους νταήδες σε ανυπεράσπιστα θύματα. Είναι οι γονείς και οι ισχυροί φίλοι των γονιών τους που έχουν διαμορφώσει ένα περιβάλλον εκφοβισμού και ατιμωρησίας, και δεν είναι εύκολο ξαφνικά να αλλάξουν νοοτροπία επειδή τους γιουχάρει ο κόσμος. Ίσως μάλιστα να αισθάνονται και πιο σημαντικοί, επειδή ασχολούνται μαζί τους (διακαής πόθος του νταή να νιώθει σημαντικός). Όλοι τους εναντίον της ''ξεπεσμένης κοινωνίας''.Μου θυμίζει τους περήφανους γονείς των μωρών με τα καλάσνικοφ. Τώρα έχουμε τους περήφανους γονείς των βαρβάτων Κρητικών που ωθούν αθώους στην αυτοκτονία.
Η μονοθεματική ενημέρωση των ημερών οδηγεί στον κορεσμό κι όχι βέβαια στην ευαισθητοποίηση. Ποιος αμφιβάλλει; Απλώς πάνω στο θάνατο ενός νέου παιδιού έχει στηθεί ένα λαϊκό πανηγύρι. Και στα λαϊκά πανηγύρια είθισται να υπάρχει και διαπόμπευση κάποιου εγκληματία για διασκέδαση.Ας κάνουμε την έκπληξη κι ας δείξουμε όλοι λίγη ψυχραιμία.
Όλοι όσοι μιλάνε για ψόφους και λυντσαρίσματα είναι ακριβώς ίδιοι με αυτούς που κατηγορούν. Απλά νομίζουν ότι μπορούν να κρυφτούν πίσω από την "καλή" βία.
Ρε παιδιά...φωτογραφίες μαζί στο σινεμά, σε μια άλλη για ποτό..Πως γίνεται να κάνεις παρέα με άτομα που σου φέρονται βασανιστικά και αυτά με τη σειρά τους πως αποδέχονται στην παρέα τους ένα άτομο το οποίο ειχαν του κλώτσου και του μπάτσου ( ανεβάζοντας φώτο μαζί του κτλ...)Δεν υπερασπίζομαι δολοφόνους..απλά αναρωτιέμαι άν όλα όσα διαβάζουμε είναι αλήθεια και αν οι υπόλοιποι είστε σίγουροι γι αυτό. Η λογική μου κάπου σταματά.
Οι φωτο δεν αποδεικνύουν κάτι. Ειδικά στη δεύτερη που τους είδα όλους αγκαλιασμένους και ο Βαγγέλης από πίσω τους σαν αόρατος να προσπαθεί να μπει στο κάδρο πίσω από τις πλάτες τους, με αρρώστησε πραγματικά. Αυτοί τον αποδέχονταν στην παρέα τους ΑΚΡΙΒΩΣ γιατί ήθελαν να έχουν κάποιον του κλώτσου και του μπάτσου. Όσο για τον Βαγγέλη ούτε εγώ μπορώ να σκεφτώ, υποθέσεις μόνο κάνω. Τους έκανε παρέα μάλλον γιατί ήταν συντοπίτες και είχε κι αυτός κάποιο σημείο αναφοράς. Ή γιατί δεν μπορούσε να τους αποφύγει έτσι κι αλλιώς μέσα στο περιβάλλον της εστίας. Ή γιατί ακριβώς λόγω της αδυναμίας του χαρακτήρα του είχε εκδηλώσει κάποιο είδος εξάρτησης που ούτε ο ίδιος μπορούσε να ελέγξει (ένα από τα τυπικά γνωρίσματα του συνδρόμου της Στοκχόλμης). Το τραγικότερο όλων, είναι ότι ίσως προσπαθούσε να τους αποδείξει ότι είναι και κείνος σκληροτράχηλος και σηκώνει την καζούρα, μπας και τον θεωρήσουν πολύ cool και τον παρατήσουν στην ησυχία του. Αυτή είναι μια πολύ συνηθισμένη συμπεριφορά θύματος, όταν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον βασανιστή του. Πάει με τα νερά του (κάνω τον εχθρό μου φίλο, που λένε) ελπίζοντας ότι ο βασανιστής θα χάσει το ενδιαφέρον του και θα ψάξει για άλλο pet. Σημασία έχει ότι τόσες πολλές μαρτυρίες για βασανισμούς και από τόσα διαφορετικά άτομα, δεν μπορεί να βγήκαν από το κεφάλι των υπόλοιπων παιδιών. Όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Και θεωρώ βέβαιο έχει ότι η αγέλη θα παίξει σταθερά το χαρτί της άγνοιας ή της παρεξήγησης, ώσπου να ξεθωριάσει λίγο η υπόθεση και όταν μετά από καιρό φτάσουν στο δικαστήριο να αθωωθούν πανηγυρικώς και να τελειώνει το πράγμα. Ο νόμος (δυστυχώς) είναι με το μέρος τους, υπό την έννοια ότι δεν προβλέπει ποινή αν δεν αποδειχτεί ατράνταχτα ότι τον ταπείνωναν ΕΠΙΔΙΩΚΟΝΤΑΣ την αυτοκτονία του, και αυτό το γνωρίζουν καλά.Αλίμονο στο παιδί που έφυγε.
Ξέρεις κάτι ίσως να μαι πλέον πολύ καχύποπτος με αυτά που διαβάζω γιατί παλιότερα την είχε πατήσει πολύ κοντινό μου άτομο. Παρεξηγήθηκε ένα περιστατικό από κάποιον, κατηγορήθηκε για κάτι άδικα ( φυσικά δεν πήγε καν στα δικαστήρια το θέμα γιατί το παιδί δεν είχε κάνει τίποτα) και ένα-δυο μπλογκ αποτελείωσαν το θέμα με άρθρα που πραγματικά αλλοίωσαν ακόμα και την διαστρεβλωμένη αρχική μαρτυρία ξεχειλώνοντας το σκηνικό όσο δε γινόταν! ( η κατηγορία αφορούσε κακοποίηση ζώου ενώ ο άνθρωπος τα λάτρευε και είχε και δικά του). Αυτοί που κοινοποίησαν τα άρθρα με τη σειρά τους έγραψαν και τις δικές τους εικασίες σαν αλήθειες! ( και όλα αυτά σε μια μικρή κοινωνία, σκέψου τι διαστρέβλωση μπορεί να χει γίνει σε ένα θέμα που απασχόλησε πανελλαδικά τον κόσμο). όπως και να χει ξαναλέω μπορεί να φταίει ότι είμαι καχύποπτος. Μπορεί να το έκαναν μπορεί όχι. Απλά όσο υπάρχει έστω και η παραμικρή αμφιβολία δεν θα πρεπε να μιλάμε για δημόσιους λιθοβολισμούς, να βρίζουμε χυδαία. Μπορεί μία στο εκατομμύριο να έχουμε γινει οι τραμπούκοι που σιχαινόμαστε.
Πολύ καλό κείμενο, το δικό σας αλλά και της φίλης.Μια μικρή ένσταση όμως.Ο μέσος τραμπούκος, έχει την τέλεια ευκαιρία να τραμπουκίσει.. έχοντας και τα "μπράβο" των υπολοίπων.Δεν νομίζω να υπάρχουν "καλά" κίνητρα, μόνο εγωισμό βλέπω, παρόμοιο με εκείνον που δείχνουν οι άνθρωποι όταν πεθαίνει κάποιος γνωστός τους και σπαράζουν στην μούρη των ανθρώπων που πραγματικά πενθούν.Κάποια πράγματα, όπως η απόδοση δικαιοσύνης, μας αφορούν όλους εξίσου, είτε γνωρίζαμε το εκάστοτε θύμα είτε όχι.Κάποια άλλα, όπως η έκφραση θυμού, αγανάκτησης και στεναχώριας, καλό θα ήταν να γίνεται πιο "σιωπηλά από την πλειοψηφία, να αφεθεί χρόνος και χώρος να θρηνήσουν εκείνοι που πραγματικά το χρειάζονται.