Δυναμικός, ενδιαφέρων Τένεσι Ουίλιαμς

Δυναμικός, ενδιαφέρων Τένεσι Ουίλιαμς Facebook Twitter
6
Δυναμικός, ενδιαφέρων Τένεσι Ουίλιαμς Facebook Twitter
Ξαφικά πέρσι το καλοκαίρι

Είναι ένα παράξενο έργο το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι (1958) του Τένεσι Oυίλιαμς. Στις δύο σκηνές που αποτελούν αυτό το μεγάλο μονόπρακτο όλα έχουν ήδη συμβεί και ο κεντρικός ήρωας, ο Σεμπάστιαν, είναι απών. Ο εφιαλτικός θάνατός του –μια ομάδα αγριεμένων, πεινασμένων νεαρών τού επιτέθηκε και τον κατασπάραξε– συνέβη απροσδόκητα το περσινό καλοκαίρι. Ήταν ένας μπον-βιβέρ, που, συνοδευόμενος πάντα από τη Βάιολετ, τη μητέρα του, και σταθερά περιτριγυρισμένος από όμορφους νέους, τους εννέα μήνες του χρόνου ζούσε την ανέμελη, κοσμική ζωή των πλουσίων και τους τρεις μήνες του καλοκαιριού έγραφε ένα ποίημα. Το μοιραίο καλοκαίρι ο Σεμπάστιαν δεν έκανε διακοπές με τη μητέρα του (που είχε ένα πρόβλημα υγείας), αλλά με την ξαδέλφη του, την Κάθριν.

Άλλο, ωστόσο, είναι κατά τη γνώμη μου το πιο σημαντικό: μία σκηνική προσέγγιση που ρίχνει το βάρος της στην ομοφυλοφιλία του ήρωα αφήνει υποφωτισμένη τη μεταφυσική αγωνία που τον βασανίζει, όπως μοναδικά αποτυπώνεται στη σκηνή της περιγραφής του σπαραγμού των νεογέννητων χελωνών από τα αρπακτικά στα νησιά Γκαλαπάγκος.

Το έργο αφορά την αναμέτρηση της Βάιολετ με την Κάθριν – την πρώτη (που συντηρεί οικονομικά την οικογένεια της δεύτερης) απασχολεί πώς θα εξουθενώσει οριστικά τη μαρτυρία της δεύτερης, ήδη έγκλειστης σε νευρολογική κλινική, για τον αποτρόπαιο θάνατο του γιου της. Πρώτα απ' όλα, γιατί είναι εντελώς αταίριαστος με τον τρόπο που έζησαν: «Ο Σεμπάστιαν κι εγώ φιλοτεχνούσαμε τις μέρες μας, την κάθε μέρα μας τη σμιλεύαμε σαν άγαλμα. Η γραμμή των ημερών που έμεναν πίσω μας ήτανε, λες, μια γλυπτοθήκη...» λέει. Και, βέβαια, γιατί αποκαλύπτει την ομοφυλοφιλία του γιου της στην πλέον αντιαισθητική εκδοχή της: ο Σεμπάστιαν ψωνίζονταν με τα φτωχά αγόρια της Καμπέθα ντε Λόμπο. Μια γενναιόδωρη χορηγία της μπορούσε να αναστείλει τις αμφιβολίες του ειδικού γιατρού που προσκάλεσε για να αναλάβει την «υπόθεση» λοβοτομής της Κάθριν.


Η επιλογή του Δημήτρη Μαυρίκιου να δει το έργο μέσα από ένα ομοφυλοφιλικό πρίσμα, παρουσιάζοντας κατά κάποιον τρόπο τον Τενεσί Ουίλιαμς θύμα του ομοφοβικού κλίματος του μακαρθισμού (επικαλούμενος ότι δεν ενέταξε, τελικά, στο έργο ένα παλαιότερο ποίημά του για τον «γκέι» Άγιο Σεβαστιανό), είναι κατά τη γνώμη μου παρατραβηγμένη. Ο συγγραφέας ζούσε ελεύθερα, είχε φανερή σχέση με τον Φρανκ Μέρλο από το 1947, είχε θίξει το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας και της ομοφοβίας στη Λυσσασμένη Γάτα (1955), αλλά αυτό δεν εμπόδισε την επιτυχία των προηγούμενων έργων του στο θέατρο και στον κινηματογράφο (της Λυσσασμένης Γάτας συμπεριλαμβανομένης). Πιο πιθανό είναι να μην ενέταξε το ποίημα για να αποφύγει πιθανές αντιδράσεις λόγω προσβολής των θρησκευτικών αισθημάτων μέρους του κοινού – ο Σεβαστιανός θανατώθηκε ως χριστιανός την εποχή των διωγμών από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Διοκλητιανό. Άλλωστε, το μαρτύριό του υπήρξε δημοφιλές θέμα όχι μόνο του Giovanni Antonio Bazzi, του επονομαζομένου και Σοδομίτη, που επικαλείται ο σκηνοθέτης, αλλά και πολλών άλλων ζωγράφων της Αναγέννησης και μεταγενεστέρων: του Μπελίνι, του Μαντένια, του Ρένι, του Μποτιτσέλι, του Τισιανού, του Περουτζίνο, του Βερονέζε, του Γκρέκο, του Χολμπάιν, του Ρούμπενς κ.ά. Και επειδή είδα ότι σε συνέντευξή του καταγγέλλει επιμόνως την ομοφοβία, με αφορμή το έργο, ίσως θα έπρεπε να πούμε κάτι και για τον σεξοτουρισμό και την παιδική πορνεία κοριτσιών και αγοριών, κυρίως σε φτωχές χώρες της Ασίας ή στη Βραζιλία.

Δυναμικός, ενδιαφέρων Τένεσι Ουίλιαμς Facebook Twitter
Τα ασπρόμαυρα βίντεο με τα σαρκοβόρα λουλούδια και τη ζούγκλα με τα «προϊστορικά» φυτά και η σκηνή της επίθεσης των όρνιων στα χελωνάκια βάζουν τον θεατή αμέσως στο σωστό κλίμα, ενώ και οι σκηνές από χορούς και κοσμικές εμφανίσεις μητέρας-γιου ενισχύουν την αφήγηση της κυρίας Βέναμπλ...

Άλλο, ωστόσο, είναι κατά τη γνώμη μου το πιο σημαντικό: μία σκηνική προσέγγιση που ρίχνει το βάρος της στην ομοφυλοφιλία του ήρωα αφήνει υποφωτισμένη τη μεταφυσική αγωνία που τον βασανίζει, όπως μοναδικά αποτυπώνεται στη σκηνή της περιγραφής του σπαραγμού των νεογέννητων χελωνών από τα αρπακτικά στα νησιά Γκαλαπάγκος. Ο Σεμπάστιαν, όπως λέει η μητέρα του, αναζητούσε τον Θεό. Και μπορούμε να υποθέσουμε ότι στα απομακρυσμένα από τον πολιτισμό νησιά του Ειρηνικού ο Θεός τού αποκαλύφθηκε σ' αυτή την εκπληκτική σκηνή όπου η ζωή κι ο θάνατος αναμετριούνται: «Και η άμμος σπαρταρούσε παντού, σπαρταρούσε από ζωή, καθώς τα χελωνάκια έτρεχαν προς τη θάλασσα, ενώ τα όρνια ζυγιάζονταν κι ορμούσαν, και πάλι ζυγιάζονταν και πάλι ορμούσαν πάνω στις νεογέννητες χελώνες...». Αν υπάρχει Θεός, πρέπει να μπορεί κανείς να τον διακρίνει στην πέραν της ηθικής βία της Φύσης.


Το ένστικτο της επιβίωσης και το δίκαιο του πιο δυνατού, ως δεσπόζουσες δυνάμεις της ύπαρξης, αλλά στην αντιστροφή που επιτρέπει η κοινωνία των ανθρώπων, αποκαλύπτεται τρομακτικό και στη σκηνή του κανιβαλισμού του Σεμπάστιαν από τον όχλο των εξαθλιωμένων νεαρών. Εδώ ο Τένεσι Ουίλιαμς αφήνει στην άκρη τον «λυρισμό» και τη μυθολογία της παρακμής που χαρακτηρίζει το έργο του και δείχνει το σκληρό πρόσωπο μιας άλλης πραγματικότητας: πρώτα ο Σεμπάστιαν εξαγόρασε τον έρωτα των αγοριών και μετά φοβήθηκε τη βία της πείνας τους και ήθελε να τα βγάλει από το κάδρο. Δεν μπορούσε να φάει γιατί ο θόρυβος που έκαναν τον «αρρώσταινε». Παράγγειλε στον σερβιτόρο να τα απομακρύνει. Οι άνθρωποι του μαγαζιού πήραν ραβδιά και ό,τι άλλο βρήκαν κι άρχισαν να χτυπούν τα παιδιά για να φύγουν. Λίγο αργότερα, όταν ο ήρωας βρέθηκε μονάχος στον δρόμο, τα αγόρια τον λιντσάρισαν. Ομοφοβία;


Η παράσταση παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Κάποια στοιχεία της αποκαλύπτουν μια δυναμική που μπορούσε να την απογειώσει, αλλά στη συνέχεια εμποδίστηκε. Τα ασπρόμαυρα βίντεο με τα σαρκοβόρα λουλούδια και τη ζούγκλα με τα «προϊστορικά» φυτά και η σκηνή της επίθεσης των όρνιων στα χελωνάκια βάζουν τον θεατή αμέσως στο σωστό κλίμα, ενώ και οι σκηνές από χορούς και κοσμικές εμφανίσεις μητέρας-γιου ενισχύουν την αφήγηση (των σκηνοθετημένων αναμνήσεων) της κυρίας Βέναμπλ. Η σχέση, ωστόσο, σκηνικής πράξης και βιντεοπροβολών χαλαρώνει όταν αρχίζουν τα αμήχανα, αβαθή βίντεο του Νίκου Κουρή ως Σεμπάστιαν/Αγίου Σεβαστιανού.

Ο διαφανής «τοίχος» που κατά στιγμές επιτρέπει να δούμε άλλους χώρους, π.χ. ένα «σκηνικό» φωτογραφείου, ενισχύει την εντύπωση της μνήμης ως «σπιτιού» με δωμάτια και η ευφυής ρύθμιση που μετατρέπει το φουαγέ του θεάτρου σε «βάθος σκηνής» είναι τα βασικά στοιχεία της εμπνευσμένης σκηνογραφίας του Δημήτρη Πολυχρονιάδη – αλλά οι στοίβες με τις εφημερίδες, εκτός από «πολυπαιγμένες», ήταν περιττές. (Αρκετά πια και με τη χρήση του φακού στη σκοτεινή αίθουσα...)


Η πρώτη εμφάνιση της Μπέττυς Αρβανίτη, με το θαυμάσιο μοβ φόρεμα (τα κοστούμια είναι της Ελένης Μανωλοπούλου) στην παλιά αναπηρική πολυθρόνα, με το φως να σχηματίζει έναν κύκλο γύρω της, είναι εντυπωσιακή – το ίδιο και η ερμηνεία της στον ρόλο της Βάιολετ, δηλητηριώδης όσο πρέπει, αλλά χωρίς δραματικές υπερβολές. Θαυμάσια και η ερμηνεία της Λουκίας Μιχαλοπούλου στον ρόλο της Κάθριν – είναι μια ηθοποιός που εσωτερικεύει το δράμα και μεταφέρει την αλήθεια του ρόλου της με ακρίβεια και μέτρο ως προς την ένταση και τη συναισθηματική φόρτιση. Αλλά γιατί έπρεπε να ερμηνεύσει τον τελικό μονόλογό της ολόγυμνη; Η γυμνή αλήθεια είναι στον λόγο της, όχι στην εμφάνισή της. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και ο Γιάννης Φλουράκης συμπληρώνουν την καλή διανομή, που έχει μόνο ένα αδύνατο σημείο: τον Αλέξανδρο Βάρθη. Ο νεαρός ηθοποιός παραήταν νεαρός για τις απαιτήσεις του ρόλου του γιατρού. Έπαιζε με τις ρυτίδες του μετώπου του και με ολοφάνερη αμηχανία στη στάση και στην κίνηση του σώματός του. Επιπλέον, τα βαμμένα ξανθά μαλλιά και το (στενό και μικρό πάνω του) λευκό λινό κοστούμι δεν ευνοούσαν τη ζητούμενη φυσικότητα της σκηνικής του παρουσίας.

Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι Tennessee Williams

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος

Πρωταγωνιστούν: Μπέττυ Αρβανίτη, Αλέξανδρος Βάρθης, Άννα Πατητή, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Γιάννης Φλουράκης, Λουκία Μιχαλοπούλου

 

ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, 210 8838727 Τετ., Κυρ.: 20.00, Πέμ., Παρ., Σάβ.: 21.00, εισ: €15-18

6

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

4 σχόλια
Και όχι, η παράσταση δεν παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον, και ναι ο κόσμος κουράστηκε, και το χειροκρότημα ήταν χλιαρό και χωρίς παλμό, όπως ακριβώς και η παράσταση.
Αγαπητή κυρία Καλτάκη, δεν ξερω γιατι λέτε ότι η παράσταση αξίζει της προσοχής μας! Είδα χθες βραδυ την παράσταση και ήταν μια απογοήτευση! Από πού να ξεκινήσω; Από το άσχετο και παράταιρο σκηνικό. Το τεράστιο φθαρμένο χαλί, οι καρέκλες παλαιοπωλείου, οι εφημερίδες, κλπ, ήταν εντελώς άσχετα. Η όποια δραματουργική δικαιολόγησή τους είναι εντελώς αυθαίρετη θαρρώ. Επίσης, αυθαίρετη ήταν η αρχική αφαιρετική αντιμετώπιση απομυθοποίησης, με τον γιατρό να φοράει μοντγκόμερι και αθλητικα, και να μιλά σαν σκηνοθέτης "δώσε μου ένα φως, ήχο κλπ. Ευρημα που όχι μόνο δεν έγινε κατανοητό αλλά στη συνέχεια εξαφανίστηκε ως δια μαγείας με την αλλαγή κουστουμιου του γιατρού... Τα κοστούμια ήταν θεατρικά "κακά". Ειδικά αυτό της Κάθυ, άσχετο. Τέλος παντων, η παράσταση είχε σοβαρότερα προβλήματα από τα κοστούμια και το άσχετο σκηνικό. Το πρόβλημα ξεκινά από την άποψη και τα ευρήματα του σκηνοθέτη. Ο Μαυρίκιος έχει αποκτήσει μια μανία με τα βίντεο στις παραστάσεις. Στη συγκεκριμένη παράσταση, έκανε ένα μεγάλο λάθος, να δώσει σάρκα και οστά στον Σεμπάστιαν με τον Ν. Κουρή. Ο συγγραφέας δεν δημιούργησε τυχαία την απουσία απεικόνισης του Σεμπάστιαν. Και αυτό αποτελεί εκ μέρους του σκηνοθέτη, μια δραματουργική αυθαιρεσία που δεν πρόσθεσε τίποτα στην παράσταση, απεναντίας την αποδυνάμωσε. Όλα αυτά τα βίντεο, τα ηχογραφημένα αποσπάσματα του έργου κλπ, αποδυνάμωσαν την ισχύ και την καθαρότητα του έργου, και της παράστασης. Όλες αυτές οι διακοπές και τα σκοτάδια για να ακούσουμε και να δουμε τα φιλμάκια, δεν τόνισαν τίποτα, δεν δημιούργησαν τίποτα, μόνο βαρεμάρα και ενόχληση. Συνολικά, η παράσταση έπασχε από ρυθμό, από τονισμό, από ατμόσφαιρα, από τη χημεία των ηθοποιών. Προβληματικό το καστ, ή μάλλον ο συνδυασμός των ηθοποιών. Η Μπ. Αρβανίτη ήταν απλά ανεπαρκής ως Βάιολετ, είχε καλές στιγμές αλλά ο ρόλος έμεινε ημιτελής. Αρκετά σαρδάμ, έλλειψη ρυθμού, ειδικά στην πρώτη είσοδό της στη σκηνή, με το μοβ φόρεμα (που θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι πιο θεαματικό). Ο νεαρός Αλέξανδρος Βάρθης, γιατρός Τσουκρόβιτς, ωραίος ως παρουσία, αλλά σφιγμένος στην απόδοση του ρόλου του. Η Β. Ανδρεαδάκη ήταν καλή, αλλά δεν έσωζε αυτον τον λάθος τονισμό που χαρακτήριζε όλη την παράσταση από την αρχη ως το τέλος. Ο Γ. Φλουράκης, αδερφός της Κάθυ, ήταν καλός επίσης, αλλά και λάθος, αταίριαστος. Γενικά, υπήρχε κάτι αταίριαστο στη συνύπαρξη των ηθοποιών. Για να καταλήξουμε στη Λουκία Μιχαλοπούλου, την Κάθυ, που ερμήνευσε το ρόλο της με περισσή "υστερία τρελλής". Με μια ένταση περισσή. Σαφώς η Κάθυ έχει περάσει άσχημα στην κλινική, αλλά η εικονογράφηση του ρόλου έχανε από τις φωνές και τις υστερίες. Αυτό βέβαια θα πρέπει να χρεωθεί περισσότερο στον σκηνοθέτη. Επίσης, το να την αφήσει γυμνή να πει το τελευταίο μέρος του συγκλονιστικού μονολόγου του ρόλου, δεν πρόσθεσε τίποτα, ήταν περιττό, με παντελή έλλειψη θεατρικότητας. Ουσιαστικά, δεν βοήθησε καθόλου το έργο, η μετατόπιση του κέντρου από το μονόλογο της Κάθυ που πρέπει να είναι ο κέντρο βάρους της παράστασης. Αυτό περιμένει ο θεατής, υπάρχει σασπένς, αυτό περιμένουν και όλα τα πρόσωπα. Ο λάθος τονισμός, αυτή το παράταιρο κατέστρεψαν και τον σπουδαίο μονόλογο, που κατακερματίστηκε από τις συνεχείς διακοπές και παρεκβάσεις, με σκοτάδια, ηχητικά και οπτικά ευρήματα. Στο φινάλε, η Κάθυ αποκαλύπτει το αποτρόπαιο τέλος του Σεμπάστιαν, και ο γιατρος ακούγεται εκτός σκηνής, να λέει ότι η ιστορία της μπορεί να είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η τελευταία φράση του έργου, αυτό σφραγίζει την ιστορία των προσώπων του. Ο σκηνοθέτης θεώρησε καλό να βάλει τις ομοερωτικές πινελιές στο αντίστοιχο φιλμάκι, όπου δείχνει το γιατρό ντυμένο ως αρχαίο ήρωα, Ρωμαίο, να φιλάει τον Σεμπάστιαν - Σεβαστιανό. Η τέλεια αποδυνάμωση του έργου, η τέλεια μουντζούρα, η αποδόμησή του. Πολύ απογοητευτική παράσταση και είναι κρίμα που ένας σκηνοθέτης σαν τον Μαυρίκιο, έχει χάσει τον προσανατολισμό του, γεμίζοντας με αδέξια ευρήματα, τραβηγμένα από τα μαλλιά ένα τόσο σπουδαίο έργο.
αυτο το βιντεο στο τελος με το φιλι μα ποσο ακυρο?? και το κακο ειναι οτι εχοντας συνεχως στο μυαλο τις αξεπεραστες ερμηνειες της Taylor και της Hepburn απο την ταινια, οι ερμηνειες των ηθοποιων φαινονταν ακομα πιο ανεπαρκεις
η παρασταση ειναι απλα μετρια. ενας σκηνοθετης που χρησιμοποιηει κινηματογραφικα μεσα και ευκολιες τυπου γυμνο για φτηνο εντυπωσιασμο και για να καλυψει τις οποιες αδυναμιες του σαν θεατρικος σκηνοθετης. θα συμφωνησω απολυτα για τα βιντεο του Κουρη και την λαθος επιλογη πρωταγωνιστη
Θα δω την παράσταση απόψε. Ο Δ. Μαυρίκιος είναι ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες που διαθέτει το ελληνικό θέατρο αυτήν τη στιγμή. Σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του, δεν θα πω ονόματα, που κακοποιούν τα έργα ...., εκείνος έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει μέσα από τις σκηνοθεσίες του. Και παρά το ότι χρησιμοποιεί συχνά κάποια ευρήματα, οι σκηνοθεσίες του δεν είναι καρμπόν η μία της άλλης. Εχω δει τις περισσότερες παραστάσεις του, εδώ και πολλά χρόνια. Απλά νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια, στο πάθος του και τον πόθο του να μιλήσει μέσα από τα έργα που ανεβάζει, δημιουργούνται σκηνοθετικές μικρές "μουνζτούρες". Όχι πάντα, και όχι με την ίδια ένταση.Το Ξαφνικά πέρυσι το Καλοκαίρι είναι συγκλονιστικό έργο, ένα από τα καλύτερα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ανυπομονώ, καθώς είναι το αγαπημένο μου έργο, ένα απο τα πολύ αγαπημένα μου έργα. Είναι ο λόγος, μαζί με τη σκηνοθεσία του Μαυρίκιου, που θα με κάνει να περάσω το κατώφλι του θεάτρου της κ. Αρβανίτη, που δεν είναι η grande dame του ελληνικού θεάτρου όπως θέλει να πιστεύει, αλλά τελος παντων...Είπαμε Τ. Ουίλλιαμς και Μαυρίκιος είναι ένας δυνατός και γόνιμος συνδυασμός!!!