Στο σημερινό ‘Α, μπα’: ποιος φταίει για τη μοναξιά μου;

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: ποιος φταίει για τη μοναξιά μου; Facebook Twitter
54


________________
1.

Η ώρα είναι 8 το βράδυ. Είσαι στη δουλειά, κάτω από ένα μίζερο φως και ξέρεις καλά ότι δεν πρόκειται να ξεμπερδέψεις πριν τις 9, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δύο βδομάδες. Χτυπάει το τηλέφωνο: "-Ναι;" "-'Ελα... Πού είσαι;" Προσπερνάς αυτή την αδιάκριτη ερώτηση ως κλισέ και απαντάς "-Στη δουλειά." Και προετοιμάζεσαι για τον χλευασμό "-Καλα! Ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ!;!;" Προσπαθείς να απαντήσεις απλά και ψύχραιμα "-Ναι, έχει πέσει μπόλικη τον τελευταίο καιρό". Και ήδη μαντεύεις την επόμενη ισοπεδωτική ατάκα "-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;". Εκνευρίζεται κανείς με αυτόν τον κλασσικό διάλογο; (Κυρίως όταν προέρχεται από άτομα που έχουν σχολάσει από τις 2 το μεσημέρι). Μα είναι δυνατόν να μπορώ να απαντήσω το ρητορικό ερώτημα της πληρωμής των υπερωριών, στις 9 το βράδυ, από τον ίδιο το χώρο εργασίας μου, στην Ελλάδα; Δεν είναι λίγο προκλητικό αυτό το smalltalk;- Η Πολυάννα διαβάζει Α,μπα

Αν είναι τα ίδια πάντα άτομα με τα οποία επαναλαμβάνετε την ίδια στιχομυθία, κακώς απαντάς. Ακόμα και αν δεν είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι, προτείνω το εξής:


-Πού είσαι;
-Στο αεροδρόμιο της Αντίς Αμπέμπα.
-Καλά, ακόμα στη δουλειά είσαι εσύ;
-Όχι, είμαι στο σπίτι σου και οργανώνω πάρτι ανταλλαγής συντρόφων.
-Τουλάχιστον σας πληρώνουν υπερωρίες;
-Σε κλείνω, έφτασε το αεροπλάνο.


Αλλά στη θέση σου, να σου πω την αλήθεια, δεν θα απαντούσα στο τηλέφωνο στις 8 το βράδυ από τη δουλειά. Θα προτιμούσα να τελειώσω τη δουλειά και να φύγω.

________________
2.


Αγαπητη Αμπα
Αρχισα να σε διαβαζω το τελευταιο διαστημα και αποφασισα κι εγω με τη σειρα μου να μοιραστω ενα θεματακι που αντιμετωπιζω εδω και καιρο (απο παντα μαλλον). Αρχικα, ειμαι 19 χρονων, φοιτητης πλεον, στο δευτερο χρονο της φοιτητικης ζωης. Το θεμα μου αφορα τις διαπροσωπικες μου σχεσεις. Νιωθω πως, παρολο που ειμαι ενα πολύ κοινωνικο και συμπαθητικο παιδι, αδυνατω να διατηρησω καποιο ενδιαφερον με τα περισσοτερα ατομα που συναναστρεφομαι.

Ειδικοτερα το τελευταιο διαστημα, νιωθω και ιδιαιτερα μονος (όχι τοσο απο παρεα - το μονο ευκολο για μενα ειναι). Δε γνωριζω αν σ αυτο φταιω αποκλειστικα εγω ο ιδιος ή οτι δε μπορω να βρω καποιον που να μου ταιριαζει. Νομιζω πως απογοητευομαι με το περασμα του χρονου... Ζηταω. λοιπον, τη γνωμη σου κι αν οφειλεται κυριως σε μενα καποια ιδεα για το πως να το αλλαξω.- lonefire

Δεν ξέρω!


Δεν ξέρω αν οφείλεται κυρίως σε σένα, αλλά χωρίς αμφιβολία, οφείλεται ΚΑΙ σε σένα. Δε γίνεται, όπως καταλαβαίνεις, να σε βγάλουμε από την εξίσωση.


Δεν καταλαβαίνω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ότι δεν κάνεις φίλους στενούς – αλλά γιατί; Επειδή βαριέσαι γρήγορα, επειδή σε απορρίπτουν; Επειδή σε απορρίπτουν, αλλά εσύ νομίζεις ότι βρέχει; Αν τους βαριέσαι, να είναι επειδή πιστεύεις ότι είσαι ανώτερος, επειδή είσαι όντως ανώτερος τους, επειδή δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς;


Αν δεν βρεις τι σου συμβαίνει, είναι απίθανο να το αλλάξεις. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις πού οφείλεται η συμπεριφορά σου και αν η μοναξιά σε βασανίζει, καλύτερα να πας σε έναν ψυχολόγο για να βγάλετε μαζί άκρη.

________________
3.


Ντίερ Α,μπα

Σ ευχαριστώ που υπάρχεις και μας ανοίγεις τα μάτιααα! Σε θαυμάζω πολύ, εύχομαι να καταφέρω και γω να σκέφτομαι όπως απαντάς, μεγαλώνοντας!
Είμαι 22 χρονών (φτάνω τα 23 βασικά) και ξεκίνησα να κάνω σχέσεις στα 18.Απο τότε κάνω σχεδόν κάθε χρόνο και από μια σχέση, σχετικά μακρόχρονη μεν αλλά όπως φαίνεται επιφανειακή αφού εκεί γύρω στο χρόνο αρχίζω και βαριέμαι και ξενερώνω και μου φταίνε όλα..εντωμεταξύ, δεν ξέρω ρε Αμπα πώς τυχαίνει, σου ορκίζομαι ότι δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να ψάξω αγόρι γιατί πάντα κάποιος έρχεται και με διεκδικεί είτε λίγο πριν χωρίσω (οπότε λειτουργεί σαν αφορμή) είτε λίγο αφού χωρίσω (και έτσι δεν έχω μείνει πάνω από 2 μήνες μόνη μου σε διάστημα 4 χρόνων). Και δεν εννοώ βέβαια έρχεται ο πρώτος τυχαίος που γνωρίζω και χωρίζω.. απλά τυχαίνει αυτό που μου λείπει στον προηγούμενο να το βρίσκω στον επόμενο και να κάνω πάλι σχέση..έχω προβληματιστεί πολύ με τη συμπεριφορά μου γιατί ναι μεν είμαι μικρή αλλά απ την άλλη αν δεν αλλάξω ποτέ και δεν βελτιωθώ και δεν μπορέσω να κάνω έναν πετυχημένο γάμο απο τη στιγμή που φέρομαι τόσο ανώριμα??Και όοοχι μόνο αυτόο, έχω παρατηρήσει επίσης ότι ουσιαστικά μου αρέσουν αγόρια επειδή(?) τους αρέσω! δηλαδή αυτό δεν είναι κάπως ανασφαλές? βέβαια μου αρέσουν και μένα αλλά με προβληματίζει ότι τελικά αυτοί έιναι που με τραβάνε και κάνουν την επιλογή τους, εγώ ακολουθώ..Περιμένω με ανυπομονησία την απάντησή σου μήπως βάλω καμιά τάξη στο μυαλό μουυυ! Να είσαι ευτυχισμένη!- φύλο στο άαανεμο

Αυτά που γράφεις και οι προβληματισμοί σου είναι αόρατα και σε σαραντάχρονες γυναίκες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι πολύ σωστά σε απασχολούν αυτά που γράφεις, αλλά είναι πολύ αισιόδοξο ότι τα αντιλαμβάνεσαι και αναρωτιέσαι ποιο είναι το μοτίβο που σε οδηγεί να επαναλαμβάνεις μια συμπεριφορά.


Δεν λες αρκετά για να πω μια γνώμη για το «γιατί» αλλά αφού εντόπισες την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά σου (μπράβο, αυτό ήταν το πιο δύσκολο) τώρα πρέπει να εμβαθύνεις κι άλλο για να βρεις τη ρίζα. Όχι ρωτώντας εμένα, δυστυχώς – είναι κάτι που πρέπει να κάνεις μόνη σου.


Μπορεί να είναι επιπολαιότητα της ηλικίας, αλλά για να καταλάβεις περισσότερα, θα σου πρότεινα να φανταστείς τον εαυτό σου χωρίς αγαπητικό. Τι θα άλλαζε στην καθημερινότητά σου; Πώς θα την αντιμετώπιζες; Σε τρομάζει αυτή η ιδέα; Έχεις υποψία για το τι θα έκανες ή είναι αδύνατον να το φανταστείς;


Πιστεύω ότι οι γυναίκες που πηγαίνουν από σχέση σε σχέση το κάνουν γιατί μέσα από τις σχέσεις πιστεύουν ότι αποκτούν αξία, υπόσταση. Ότι είναι πιο «δυνατά χαρτιά» για την κοινωνία, πιο ισχυρές παρουσίες. Ότι η εικόνα τους συμπληρωμένη από κάποιον άντρα λειτουργεί προστατευτικά.

 

Ως ένα σημείο είναι αλήθεια: τα ζευγάρια, όταν λειτουργούν καλά, είναι ομάδες που ενισχύουν τα μέλη της (έτσι έχει βγει και ο όρος 'power couple'). Μόνο που για να είσαι μέρος ενός ζευγαριού που λειτουργεί καλά πρέπει πρώτα να μάθεις ποια είσαι, και αυτό είναι μια μοναχική διαδικασία. Οι σχέσεις που γίνονται από αμηχανία τρώνε το χρόνο χωρίς τον κόπο της αναζήτησης. Και αυτό φαίνεται στο ότι δεν διαλέγεις με ποιον θα είσαι, αλλά είσαι αρκετά βολική αν σε διαλέξουν. Σου αρέσουν όλοι, γιατί δεν ξέρεις τι σου αρέσει, και δεν ξέρεις τι σου αρέσει, γιατί δεν έχεις κάτσει να το σκεφτείς και να το ψάξεις – μόνη σου.


Δεν σημαίνει ότι όποιος είναι μόνος του κάθεται και ψάχνει τον εαυτό του, ούτε ότι μια σχέση σου απαγορεύει να αναπτυχθείς. Αυτό που νομίζω ότι λέω είναι ότι η αναζήτηση του εαυτού είναι προσωπική και εσωτερική, και ότι οι σχέσεις-στραγάλια σε αποτρέπουν (ή τις κάνεις για να αποτραπείς).


________________
4.

Υπεροχη α, μπα; Θα ηθελα να σε ρωτησω : Ειχα μια σχεση 3 χρονων με έναν καταπληκτικο ανθρωπο που με λατρευε. Αποφασισα στα 26 να τον χωρισω, ηθελα να ζησω και άλλες εμπειριες με αλλους αντρες, γιατι ειχα ελαχιστες μεχρι τοτε. Εζησα πολύ εντονα μετα, αλλα τωρα στα 33 μου, και μετα από μια θυελλωδη σχεση που τελειωσε πολύ ασχημα, απορω αν επραξα τοτε σωστα. Από τοτε δεν εχω βρει καποιον που να είναι ανταξιος του. Αναρωτιεμαι,για να ζησω όλα αυτές τις ερωτικες εμπειριες αξιζε τον κοπο να χωρισω εκεινον; Ηταν η πρωτη μου σχεση στην ουσια, και νομιζα ότι ολοι είναι τοσο καλοι, αλλα η πραγματικοτητα ηταν πολύ διαφορετικη. Η φιλη μου παραλληλα, δεν χωρισε από μια αντιστοιχα καλη σχεση που ειχε τοτε, αλλα στην πορεια πηγε με αρκετους αλλους για να βγαλει το αχτι της. Τελικα εχει και παιδι μαζι του και όλα καλα. Εγω τελικα που ηθελα να ειμαι ειλικρινης τι κερδισα; Πηρα το ρισκο και την ευθυνη, αλλα ειμαι μονη και να ψαχνω ακομη σε αυτή την ηλικια.

Μπορώ να σου πω αν πιστεύω ότι έκανες λάθος ή αν έκανες καλά, μπορεί να σου το πει και οποιοσδήποτε στα σχόλια, μπορεί να σου το πει και η φίλη σου, μπορεί να σου πει και ο πρώτος περαστικός στο δρόμο. Ακόμα κι αν υπήρχε ειδικό Δικαστήριο Παρελθόντος που θα εξέταζε το θέμα από όλες τις πλευρές, με ενόρκους και ειδικούς επιστήμονες που θα παρουσίαζαν στατιστικές και καταθέσεις μαρτύρων, και έβγαινε το αποτέλεσμα: ΝΑΙ ή ΟΧΙ - τι θα μπορούσες να κάνεις τώρα με αυτή την πληροφορία; Όποια κι αν ήταν.


Δεν πρόκειται να ξαναγίνεις 23 για να δοκιμάσεις αν η άλλη απόφαση θα σε έβγαζε κάπου καλύτερα.


Ο τρόπος με τον οποίο κατάλαβες ότι εκείνη η σχέση ήταν καλή, ήταν οι επιπλέον εμπειρίες. Τότε δεν το ήξερες – εξ ου και η απόφαση να αποκτήσεις εμπειρίες. Τελικά, λες, ήταν –με όλη τη βελτίωση που της έχεις αλείψει και την επιλεκτική σου μνήμη όμως, δέκα χρόνια μετά. Ας δεχτούμε ότι ήταν, ήταν όμως καλή για την ηλικία 20 με 23, όταν οι απαιτήσεις της ζωής σου ήταν ανάλογες. Κανείς δεν ξέρει αν θα κρατούσε άλλα δέκα χρόνια, πώς θα άλλαζε αυτός κι εσύ, τι θα συναντούσατε και πώς θα το αντιμετωπίζατε.


Νομίζεις ότι έχεις βρει ένα αποκούμπι σκέψης για όταν απελπίζεσαι, αλλά πρόκειται περί ενός κατασκευάσματος. Όσο για τη φίλη σου, δε θα τη σχολιάσω, γιατί δεν είναι αυτή που έστειλε την ερώτηση. Μόνο για σένα κάτι: μη συγκρίνεις τη ζωή σου με τις ζωές των άλλων. Βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να δεις, για να επιβεβαιώσεις αυτά που πιστεύεις.

________________
5.


Διαβάζω τις απαντήσεις σου -οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι έξυπνες και τεκμηριωμένες- κ αναρωτιέμαι τι ζώδιο είσαι; Υδροχόος μήπως...;- gatoula

________________
6.


Αγαπητή Α, μπα;

Έχω έναν καλό μου φίλο με τον οποίο μένουμε σε διαφορετικές πόλεις. Ο φίλος μου αγαπάει την πόλη μου και χαίρεται να την επισκέπτεται συχνά, πότε για δουλειές και πότε απλώς για διασκέδαση. Στις επισκέψεις του παλιότερα έμενε σε διάφορα σπίτια, συμπεριλαμβανομένου του δικού μου, αλλά τώρα έρχεται μόνο στο δικό μου, δύο ή τρεις φορές το χρόνο, δεκαήμερο κάθε φορά.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι το «σπίτι» μου είναι ένα μικρό δυαράκι, στο οποίο με χαρά μεν φιλοξενώ, αλλά αναγκαστικά στον καναπέ. Να προσθέσω ότι η δουλειά μου είναι πολύ πιεστική και συχνά απαιτεί εργασία το βράδυ και αποκλείει το mood διακοπών. Το αποτέλεσμα αυτής της στενότητας χώρου και χρόνου είναι ότι πια δεν χαίρομαι όταν ο φίλος μου μου ανακοινώνει ότι θα με επισκεφθεί, είμαι ευερέθιστος όταν με επισκέπτεται και δεν προτείνω σε κανέναν άλλον φίλο ή συγγενή να έρθει στην πόλη μου, γιατί τα όρια φιλοξενίας εξαντλούνται από τον εν λόγω φίλο (που δεν ρωτάει, απλώς ανακοινώνει).

Σέβομαι πολύ τη φιλοξενία ως έννοια, αλλά να που μου κοστίζει περισσότερο από ό,τι περίμενα. Αγαπώ πολύ τον φίλο μου και δεν θέλω να τον πληγώσω εξηγώντας του, π.χ., ότι πρέπει να βρει και άλλες λύσεις. Θα στενοχωρηθεί αυτός, γιατί είναι ευαίσθητος σαν κι μένα, και πιθανόν να υποφέρει και η φιλία μας.
Υπάρχει διακριτικός και αποτελεσματικός τρόπος να εξηγήσω στον φίλο μου ότι ξεπερνάει τα όρια;- Friends

Χμ.


Υπάρχει διακριτικός τρόπος, αλλά είναι λίγο δύσκολο να γίνει χωρίς να σπάσεις ένα αβγό. Δύσκολο έως απίθανο. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν βάζεις όρια, ότι διαταράσσεται η ισορροπία και παίρνει λίγο χρόνο μέχρι να κατασταλάξει σε άλλο σημείο, γι' αυτό αποφεύγουμε να το κάνουμε. Σκέψου όμως και ότι ο λόγος που έρχεται μόνο σε σένα μπορεί να είναι ότι είσαι ο μόνος που δεν έβαλε τα όρια του, οι άλλοι μάλλον το έκαναν.


Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πεις: «Πολύ χαίρομαι που θέλεις να έρθεις και πάντα περνάμε πάρα πολύ ωραία, αλλά την εβδομάδα που λες θα έχω πολλή δουλειά και θα μου είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθώ. Είσαι πολύ διακριτικός καλεσμένος αλλά μήπως θα σου ήταν εύκολο να το καθυστερήσουμε λίγο, όταν χαλαρώσω εγώ από τη δουλειά;» Έτσι περνάει η διαχείριση του σπιτιού σου πάλι σε σένα. Όταν το νιώσεις αυτό ίσως η παρουσία του αρχίσει να σε ενοχλεί λιγότερο, γιατί νομίζω ότι αυτό που σε πειράζει περισσότερο είναι ότι έχεις χάσει τον έλεγχο του χώρου σου.


Αν το δεχτεί βέβαια, πρέπει όντως να κάνεις αυτό που υποσχέθηκες, και να τον καλέσεις εσύ, όταν πραγματικά έχεις λιγότερη δουλειά.


________________
7.


Α,μπα; μου αρέσει τόσο ο τρόπος που σκέφτεσαι και απαντάς! Πες κι εσύ μια γνώμη... Έχω θυμώσει και πληγωθεί από μια καλή (;) φίλη τελευταία τόσο πολύ που διστάζω να της πω το οτιδήποτε, φοβούμενη ότι θα είναι και η τελευταία φορά που μιλάμε. Και να φανταστείς ότι θεωρούμαι καυγατζού! Παραθέτω -όσο πιο αντικειμενικά μπορώ- τα γεγονότα: πριν από 3 μήνες (Νοέμβριο του '13) έχασα τον μπαμπά μου από μια άκρως επιθετική και κακόβουλη μορφή καρκίνου του πνεύμονα. Η όλη ιστορία κράτησε μόνον 9 μήνες, δεν καταφέραμε τίποτα περισσότερο από συμπτωματική και ψυχολογική ανακούφιση, κι εγώ νομίζω ξεπέρασα τον εαυτό μου όσον αφορά την ψυχραιμία και τη συνεχή προσπάθεια αυτοσυγκράτησης να μην παραμελήσω τις υποχρεώσεις μου και να μην μπήξω τα κλάματα όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ενώ ανέπτυξα και ταλέντο υποκριτικής, προκειμένου να μην καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασής του! Η φίλη μου, στο μεταξύ, είναι Βαρκελώνη με τον καλό της, για μεταπτυχιακό. Καθ' όλη τη διάρκεια της αρρώστιας υποκρινόταν ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ξέρω βρε Α,μπα ότι δεν είναι ευχάριστο το θέμα, αλλά εγώ προσπαθούσα να μαζέψω τα κομμάτια μου, έψαχνα ανακούφιση σε μια φιλική κουβέντα και η καλύτερη (υποτίθεται) φίλη μου άλλαζε το θέμα, τραγικά αδέξια και σε χρόνο dt, κάθε φορά που έλεγα τις τζιζ λέξεις «μπαμπάς» και «νοσοκομείο». Κάθε φορά που με ρωτούσε τι κάνω και πήγαινα να της πω μου απαντούσε «μάλιστα, δύσκολα τα πράγματα. Και για πες, τι άλλα νέα; Τίποτα συγκλονιστικό έχω χάσει; Με εκείνον τον γκόμενο τι έγινε;». Λες και ο εκάστοτε γκόμενος ήταν σημαντικότερος!!! Όταν πια επικοινωνούσαμε μέσω mail, αγνοούσε παντελώς την παράγραφο με τα παραπάνω και μου ξαναέγραφε την ερώτηση-ματ: «τι άλλα νέα;» Αφού τον χάσαμε και 20 μέρες μετά, (μετά τη μέρα της κηδείας εξαφανίστηκε και από τηλέφωνα και διαδικτυακά, δεν την έβρισκε κανείς μας) μας έστειλε (στην παρέα) κοινό mail στο facebook (τα 15χρονα...) ότι πήγε Ρώμη με τον καλό της και πέρασαν «ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!», ότι χαίρεται πολύ που θα έρθει στην πόλη μας για Χριστούγεννα («αν και λεφτά δεν υπάρχουν») και «θα βγαίνουμε οι κουκλίτσες όλες μαζί!!!!». Ήρθε, από τις 15 μέρες είχε χρόνο μόνο τις 5 και δεν αναφέρθηκε καν στο θέμα. Δηλαδή όσο ήταν εδώ με απέφευγε. Εγώ την αποφεύγω τώρα, στη διαδικτυακή μας σχέση, για να αποφύγω το βρισίδι που έχω στην άκρη της γλώσσας μου, ωστόσο βγάζει μάτι ότι άλλαξα. Κι ερωτώ: τι είναι σωστό να απαντήσω όταν θα με ρωτήσει γιατί την αποφεύγω έτσι από τότε; Διότι φαινομενικά από τη μεριά της δεν άλλαξε τίποτα, κατά αυτήν εγώ είμαι η τρελή που με τσίμπησε μύγα κι αυτή η καημένη που δεν αντιλαμβάνεται τι έχω εναντίον της. Τα καταπίνω και προσπαθώ να δείχνω όπως παλιά; Με πιάνουν νεύρα. Την βρίζω για την αναισθησία/άρνηση να το χειριστεί και για το ότι τελικά με αγνοεί επιδεικτικά στην δυσκολότερη φάση της μέχρι τώρα ζωής μου; Θα κάνει την έκπληκτη και την θιγμένη. Τι με συμφέρει τελικά; Σημειωτέον, πρόκειται για την καλύτερή μου φίλη από το δημοτικό, δεν έχω την απαίτηση από όποιον συναντώ να ασχοληθεί με το πένθος μου. Αλλά αυτή δεν ανήκε στους απλούς φίλους, γι' αυτό και η απογοήτευση...

1000 συγγνώμη για το σεντόνι κι ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο και το διάβασες! Να είσαι καλά!- μπρος θυμός και πίσω πίκρα


Δεν ξέρω αν θα βοηθήσω ή αν θα τα κάνω χειρότερα, αλλά ο λόγος που φέρεται έτσι η φίλη σου δεν είναι η αναισθησία της. Εκεί καταλήγει βέβαια, αλλά έχει περάσει από αλλού πρώτα: φοβάται.


Φοβάται στα όρια του πανικού τον θάνατο, τον φοβάται τόσο πολύ, που πιστεύει ότι αν τον αγνοήσει θα την προσπεράσει. Φοβάται τόσο που νομίζει ότι είναι κολλητικός, δεν θέλει ούτε να το σκέφτεται, ούτε να αναγκάζεται να το σκέφτεται. Δεν θέλει να σε ακούσει γιατί έτσι θα αναγκαστεί να βγει από την κοσμάρα της και να σκεφτεί ότι όλα θα τελειώσουν, ότι και η δικιά της ζωή είναι εύθραυστη και μπορεί μια τέτοια καταστροφή να χτυπήσει τη δική της πόρτα, αν δεν σε βλέπει και δεν σε ακούει μπορεί να συνεχίσει να θάβει αυτόν τον φόβο.


Δεν το λέω για να την δικαιολογήσω. Σου φέρθηκε χάλια και έχεις κάθε δίκιο που φουρκίζεσαι. Πιο πολύ απογοητευτικό είναι όμως, ότι είναι τόσο αδύναμη και δε μπορεί να αποκτήσει λίγη υπόσταση έστω κι εξ αποστάσεως, παίρνοντας παράδειγμα από εσένα και την οικογένειά σου. Ο θάνατος φέρνει τους περισσότερους σε πολύ δύσκολη θέση, κανείς δεν ξέρει τι να πει και τι να κάνει, εκεί τελειώνουν τα λόγια, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία για να μην πεις απολύτως τίποτα ποτέ. Έτσι μεγαλώνουμε, αντιμετωπίζοντας τα πράγματα όταν έρχονται.


Το τι θα κάνεις τώρα εξαρτάται από τον χαρακτήρα σου. Αν έχεις δύναμη μέσα σου να τη συγχωρήσεις για την θλιβερή της αδυναμία, οκ. Αν αποφασίσεις να μην πεις τίποτα επειδή και η συζήτηση για το θέμα θα σε αναστατώσει και αλλάξεις τη συμπεριφορά σου απέναντί της επειδή τώρα ξέρεις ότι στα δύσκολα την κάνει, οκ. Αν πιστεύεις ότι αν δεν το πεις θα σκάσεις, τότε πες το: πες ότι περίμενες να σου σταθεί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή και ότι η στάση της σε απογοήτευσε, επειδή περίμενες περισσότερα από αυτή. Αν νομίζεις ότι αυτό θα χαλάσει εντελώς τη φιλία σας, να ξέρεις ότι αυτή η συμπεριφορά της είναι ένας πολύ καλός λόγος για να χαλάσεις μια φιλία.


Και τώρα, το πιο σημαντικό απ' όλα: πολύ λυπάμαι για τον μπαμπά σου. Ίσως σιγά σιγά βρεις το κουράγιο να χαλαρώσεις το τείχος της ψυχραιμίας σου και να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κλάψει όπου σταθεί. Είμαι σίγουρη ότι έχεις φίλους που μπορούν να σε στηρίξουν.


54

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
Μπορείτε σας παρακαλώ να μου πείτε γιατί εκθειάζετε έτσι την α,μπα; Τι σας συναρπάζει τόσο πολύ; Το γεγονός ότι δίνει συμβουλές; Εσείς στους φίλους σας συμβουλές δε δίνετε; Πόσο μάλλον όταν είναι και η δουλειά σου... Εμένα μου φαίνεται υπερόπτης και είρων πολλές φορές.
#7 Αναβάπτισε τη φιλία σας σε παρέα και συνέχισε μαζί της σα να μην τρέχει τίποτα, ακριβώς όπως κάνει κι αυτή, δηλαδή. Σα να το πιάνατε από εκεί που το αφήσατε την τελευτάια ξέγνοιαστη φορά που βρεθήκατε/μιλήσατε/τηλεφωνηθήκατε. Αυτό σου προτείνω αν σε ενδιαφέρει να εξακολουθήσεις να έχεις κάποια καλή επαφή με το εν λόγω άτομο. Αν δε σε αφορά μια τέτοια εξέλιξη, τότε διαολόστειλέ την είτε σιωπηλά είτε ευθέως - εσύ κρίνεις - και συνέχισε το δρόμο σου με τη γνώση, την εμπειρία και την ελπίδα να βρεις αληθινούς φίλους/ες/ο/η αυτή τη φορά, που θα το αποδεικνύουν εμπράκτως (στα λόγια μην εμπιστεύεσαι ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό).
#7: Εντάξει, εντυπωσιαστηκα με την απάντηση! Τόσο διεισδυτικα "φρουδικη" ..! Όσο για τη "φίλη" σου που την ξέρεις απο το δημοτικό και σου φερθηκε ετσι, δεν έχω λόγια.
ΔΙΔΥΜΟΙ Ημερήσιες ΠροβλέψειςΓράφει η Μπέλλα Κυδωνάκη30 Μαΐου 2014Γενικά: Ο Ερμής έφυγε πλέον από το ζώδιό σου αλλά σου άφησε μια θετική εμπειρία σκέψης και δράσης και μέσα από αυτή θα δημιουργήσεις νέες προοπτικές. Όμως δεν θα έχεις την άνεση των προηγούμενων ημερών γιατί θα χρειαστεί να ασχοληθείς με πιο πρακτικά θέματα τα οποία είναι αναγκαία γιατί μπορεί να αφορούν και σε οικογενειακές καταστάσεις.Ερωτικά: Η σχέση με Αιγόκερω μπορεί να διαμορφωθεί γιατί θα έρθετε πιο κοντά με κάποιο τρόπο. Πιθανόν κοινά θέματα από την δουλειά ή από μια παρέα που έχετε να τα λύσετε και αυτό θα βοηθήσει να γνωρίσετε περισσότερο ένας τον άλλον. Από την άλλη ο Σκορπιός θα κάνει την εμφάνισή του και θα σε ξεσηκώσει με το πάθος του.Καριέρα & Οικονομικά: Υπάρχει μια νέα πραγματικότητα που σε πιέζει να αποδεχτείς κάποιες συνεργασίες ή άτομα της οικογένειας σου η οποία θα θέλει μαεστρία στην διαχείριση.επίσης από Lifo Starfax Οι νέες ευκαιρίες φοριούνται πολύ τελευταία, αλλά θα πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά προτού ξαναδώσετε πρόσβαση στη ζωή σας σε ένα άτομο που απέδειξε περίτρανα ότι δεν την αξίζει. Εμπιστευτείτε το ένστικτό σας περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Θετική η πορεία των επαγγελματικών σας, προσπαθήστε να εμβαθύνετε στην ουσία και όχι στις ίντριγκες. ..χρόνια σου πολλααά και να προσέχεις εκεί στα ξένα!
4. και λεει ο πεσσοα...Αν… ή αν… Ναι, αλλά ένα «αν» αντιπροσωπεύει πάντα κάτι που δεν έχει συμβεί∙ κι αφού δεν έχει συμβεί, ποιο το όφελος να φανταζόμαστε τι θα γινόταν αν είχε συμβεί;χρονια πολλα παλι Αμπα! εισαι απο τα άτυχα παιδάκια που εχουν γιορτή και γενέθλια διπλα διπλα. ενα δώρο το χρονο, ενα παρτι....παλι καλα που δεν πεφτει και το πασχα κοντα να ξεπεταει ο νουνος σου ολες τις γιορτες με μια λαμπαδα κ ενα αυγο
Σου έχω χειρότερο: Γνωστός μου που του έβγαλαν το όνομα του αγίου των γενεθλίων του... και το όνομα είναι Βασίλης! Τρεις γιορτές σε μία. Ο κακομοίρης, άντε καμιά λαμπάδα να έβλεπε όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Μιλάμε 60 χρονών άνθρωπος, κι όμως το θυμόταν ακόμη με ένα παράπονο...
Σου έχω χειρότερο: Γνωστός μου που του έβγαλαν το όνομα του αγίου των γενεθλίων του... και το όνομα είναι Βασίλης! Τρεις γιορτές σε μία. Ο κακομοίρης, άντε καμιά λαμπάδα να έβλεπε όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Μιλάμε 60 χρονών άνθρωπος, κι όμως το θυμόταν ακόμη με ένα παράπονο...
xaxaxa aroumba καλό,αλλά υπερβολικό..εμένα πάντως δε μου αρέσουν οι γιορτές ή τα γενέθλια, ούτε τα δώρα εξ αιτίας τους,το νιώθω σαν υποχρέωση, προτιμώ τα δώρα σε άσχετο χρόνο και χωρίς αιτία.Λένα σου εύχομαι χρόνια γεμάτα με ότι ποθείς και αγαπάς.
6: Μου έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο.Και επειδή δεν είχα το κουράγιο να του το πω στα ίσια,εξαφανίστηκα και χάλασα μιά φιλία.Και πράγματι έχεις απόλυτο δίκιο,αυτό που με ενοχλούσε πιό πολύ ήταν η αίσθηση πως είχα χάσει τον έλεγχο του χώρου μου.
#1 Μου έχει παρομοίως συμβεί άπειρες φορές.. απλά δεν απαντάς :)#7 Ένα από τα καλά του θανάτου είναι πως ξεκαθαρίζει το τοπίο της ζωής σου από ανθρώπους που δεν σου ταιριάζουν
#7 Ο θάνατος είναι θέμα taboo. Το ίδιο και ο Καρκίνος που συνδέεται στο μυαλό μας άμεσα με το θάνατο. Η πρώτη σκέψη όποιου δεν επηρεάζεται από την κατάσταση είναι "μακρυά από εμάς". Επομένως , ναι, ο φόβος για το θέμα αυτό οδήγησε τη φίλη σου σε αυτήν τη συμπεριφορά. Από την άλλη όμως είσαι εσύ που πέρασες δύσκολα, που ξόδεψες άπειρη ενέργεια για να μην καταρρεύσεις για 9 ολόκληρους μήνες, που ξοδεύεις ακόμα πολλή ενέργεια για να αντέχεις στον πόνο και να διώχνεις τις δυσάρεστες σκέψεις. Πρέπει να σου πω πως περνάς σε νέα φάση της ζωής σου. Το πένθος σου για το θάνατο του δικού σου ανθρώπου έχει αρχίσει ήδη να λειτουργεί σαν φίλτρο για τους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Π.χ. το συμβάν αυτό στη ζωή σου ήταν η αφορμή για να καταλάβεις πως η συγκεκριμένη φίλη σου δεν είναι ικανή να σταθεί στο πλάι σου σε μία τέτοια κατάσταση. Αυτό καλύτερα κράτα το στο πίσω μέρος του μυαλού σου σαν γνώση. Στην πορεία θα συνειδητοποιήσεις κι άλλα πράγματα για τους γύρω σου γιατί τέτοια γεγονότα στις ζωές των ανθρώπων τους αλλάζουν τον τρόπο σκέψης τους. Φυσικά μπορείς και να το συζητήσεις με τη φίλη σου, μπορείς και όχι. Αυτό θα το κρίνεις εσύ. Σχετικά με το πένθος σου, σου στέλνω τα συλλυπητήριά μου και εύχομαι κουράγιο και ελπίδα για το μέλλον.
"Μεθζων πασων των αρετων η διακρισις". Αυτο της λειπει της φιλεναδας σου. Δεν ειναι οτι απλως φοβαται να προσεγγισει το θεμα του θανατου. Ειναι και παντελως ανωριμη συναισθηματικα. Αυτο την κανει ανικανη να διακρινει (αυτη ειναι και η ευρεια εννοια της "αδιακρισιας") τι να πει, τι πληγωνει τη φιλη της και ποτε θα επρεπε απλα να το βουλωνει. Μιλα της. Δε θα τη διορθωσεις, αλλα θα τα βγαλεις απο μεσα σου.
#7: Επειδή άγγιξες μια ευαίσθητη χορδή: τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, να ζήσεις να τον θυμάσαι. Δυστυχώς, το πώς αντιμετωπίζει ο καθένας μας το θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου είναι μια αυστηρά προσωπική και πολύ μοναχική διαδικασία. Άλλοι κρατάνε σε υπερβολικό βαθμό την ψυχραιμία τους (όπως εσύ), άλλοι είναι πιο εκδηλωτικοί, κλαίνε μερόνυχτα και το ξεπερνάνε ένα ηλιόλουστο πρωινό και άλλοι αντιδρούν με αξιοσημείωτη χρονοκαθυστέρηση μπροστά σε ένα τραυματικό γεγονός -με απρόβλεπτες συνέπειες. Λυπάμαι πολύ που η καλύτερή σου φίλη δεν σου άνοιξε την αγκαλιά της για να κλάψεις, τη στιγμή μάλιστα που τη χρειαζόσουν περισσότερο, αλλά θα ήταν καλύτερο για σένα να τη συγχωρήσεις και να μην κρατάς κακία μέσα σου για τη δειλή συμπεριφορά της. Λίγοι είναι οι άνθρωποι που έχουν μέσα τους τη στόφα του ήρωα, ξέρεις. Το να συμπαρασταθείς σε έναν φίλο σου σε ένα τόσο σοβαρό και αμετάκλητο γεγονός είναι, εκτός από μια εκδήλωση βαθιάς αγάπης και μια ηρωική αντίδραση, γιατί αντιπαλεύει αυτό το βαθιά ριζωμένο μέσα μας ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Είναι το παντοδύναμο ένστικτο που επιτάσσει να ασχολούμαστε μόνο με τη Ζωή, τη Δράση και όχι με τη Φθορά και το Τέλος. Συγχώρεσε λοιπόν τη φίλη σου κι άσε τη ζωή να σε πάει σε καινούρια μονοπάτια-σίγουρα μετά απο αυτήν την εμπειρία απέκτησες μεγαλύτερη σοφία πάνω στο περίπλοκο θέμα των ανθρώπων, της φιλίας, των σχέσεων. Σου εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη από εδώ και πέρα. Είμαι σίγουρη ότι την έχεις.
Σανάνθη, δε νομίζω ότι απαιτεί ιδιαίτερο ηρωισμό να εκδηλώσει κανείς, έστω και με αμηχανία, κάποια συμπόνια για έναν φίλο. Αλλά νομίζω ότι η γράφουσα στο #7 εισέπραξε το αντίθετο, αδιαφορία. Δεν είναι ότι δεν της συμπαραστάθηκε απλώς, την πλήγωσε έμπρακτα με το να προσποιείται ότι δεν τρέχει τίποτα.
#7Είχα σχετικές σκέψεις όταν αρρώστησε σοβαρά το 5 μηνών παιδί μου και περάσαμε ένα μήνα στο νοσοκομείο.Είχα φίλη που δεν έφυγε από δίπλα μου, είχα φίλη που δεν ήρθε ποτέ αλλά μου τηλεφωνούσε 3 φορές τη μέρα και είχα και φίλη που ήρθε μόνο 2 φορές, μου τόνισε ότι αν χρειαστώ κάτι αρκεί ένα τηλεφώνημα και με έπαιρνε μια φορά τη βδομάδα για να μην ενοχλήσει.Η πρώτη ήξερε να το διαχειριστεί γιατί είχε περάσει αντίστοιχα. Το εκτίμησα πάρα πολύ, ελπίζω να το έχει καταλάβει, προσπάθησα να ανταποδώσω όπως μπορούσα και η σχέση μας έγινε πολύ σπέσιαλ από τότε.Η δεύτερη δεν ήξερε τι να κάνει, είχε τρομάξει πολύ και πάντα μου συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει μία. Το εκτιμώ γιατί δίπλα της νιώθω ότι μπορεί να μένα να έχει αλλάξει ο κόσμος όλος, όμως αυτή είναι πάντα η φίλη που ήξερα και με αγαπάει ακόμα κι έτσι, απλώς δεν ξέρει πώς να φερθεί σε κάτι πολύ δύσκολο (ούτε εγώ ήξερα πριν από αυτό).Η τρίτη έκανε πολύ προφανές ότι θα είναι εκεί για μένα για ό,τι χρειάζομαι, μόνο που δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό κι έπρεπε εγώ να της το δείξω. Δεν έφταιγε, ήθελε να είναι πλάι μου αλλά δεν ήξερε πώς και περίμενε από μένα να την οδηγήσω (έτσι έκανα κι εγώ μέχρι τότε με τους φίλους μου).Και οι τρεις είναι οι άνθρωποί μου, δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτές όμως είναι πολύ διαφορετικές. Μπας και συμβαίνει κάτι από όλα αυτά και με εσάς;Επίσης, είχα και μία άλλη με την οποία είχα καθημερινή επαφή αλλά πολύ σύντομα την έκανε γιατί θεωρούσε ότι ασχολούμουν πολύ με τα δικά μου εκείνο το 6μηνο που προσπαθούσα να κρατήσω το παιδί μου στη ζωή και μάθαινα να αντιμετωπίζω την ασθένειά του. Είχε δίκιο, δεν της έδινα τόση σημασία τότε όμως όταν μου το είπε την διαολόστειλα κι ευτυχώς πήρε η καθεμία το δρόμο της.Συλλυπητήρια για τον πατέρα σου, κουράγιο και δύναμη.
Αγαπητή φίλη του #7, λυπάμαι πολύ. Σου γράφω επειδή μου ετυχε κάτι παρόμοιο, από φίλη ιδίου βάθους με την δική σου. ΜΟυ πήρε σχεδόν έναν χρόνο να συνέλθω, και τελικά κατάλαβα ότι ο καθένας έχει τα όριά του και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε γι αυτό. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να αλλάξει το πώς νοιώθουμε για το συγκεκριμένο άτομο, όμως δεν μπορείς να πείσεις κανέναν να εξυψωθεί πάνω από το δικό του πρόβλημα και έτσι κι αλλιώς ο περισσότερος κόσμος δεν θα το κάνει για σένα (γιατί δεν αλλάζουμε για τους άλλους, αλλάζουμε για τον εαυτό μας). Απλά στις δυσκολίες αρχίζουμε και βλέπουμε που πραγματικά στέκεται σαν άνθρωπος ο κάθε φίλος μας ή κοντινός μας άνθρωπος, πέρα από την αγάπη που τους έχουμε/είχαμε. Για ένα να είσαι σίγουρη: η φίλη σου ξέρει πάρα πολύ καλά τί έχει γίνει μεταξύ σας. Λυπάμαι πολύ για τον μπαμπά σου και σου εύχομαι πολύ δύναμη, με τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.
#7 κολλητός που δεν σε στηρίζει στα δύσκολα δεν είναι κολλητός... τι σημαίνει φοβάται; δεν υπάρχουν δικαιολογίες για εναν φίλο που δεν παρών στις δύσκολες στιγμές σου. απλώς δεν είναι φίλος. είναι άλλος ένας γνωστός. συλληπητήρια για τον μπαμπά σου. ο πόνος είναι τεράστιος αλλά με τον καιρό θα "βελτιώνεται"....
@No.7 -μπρος θυμός και πίσω πίκραΑντιμετώπισα το ίδιο θέμα.Οταν πέθανε ο δικός μου πατέρας,οι δικοί μου δύο κολλητοί,όχι μόνο δεν ήθελαν να ακούσουν το ο,τιδήποτε (αν και ήμουν εξαιρετικά φειδωλός στο τι έλεγα) αλλά ούτε καν ήρθαν στην κηδεία παρόλο που το κοιμητήριο ήταν πέντε λεπτά απο το σπίτι τους.Πλέον δεν γούσταρα και πολλά μαζί τους,κάποιος τρίτος άνοιξε το θέμα και τότε πληροφορήθηκα ότι "δεν τα πάνε καλά με τον θάνατο." Τους κατάλαβα και τους συγχώρεσα αλλά δεν τους ήθελα για τίποτε περισσότερο.Το γελοίο είναι ότι μίλησα ελάχιστα για το θέμα οπότε δεν θα χρειαζόταν να ακούσουν και τίποτα,απλά να είναι εκεί.Αλλωστε,αν κάποιος νιώθει υπέροχα στο κρύσταλλο της ευτυχίας του,δεν θέλω να είμαι το παιδάκι με το σφυρί.Καλύτερα ευτυχισμένος και μακριά μου παρά να νιώθει συνεχή απειλή κοντά μου.
Τι θα πει δεν τα πάνε καλά με το θάνατο; Είναι δικαιολογία αυτό;Γνωρίζετε μηπως κάποιον που τα πάει καλά με το θάνατο, που του είναι εύκολο; Κάποιον που δε στεναχωριέται, που πηγαίνει στις κηδείες ήρεμος και προετοιμασμένος; Σαν να χτυπήσει ένας φίλος μου και να του πω σόρρυ δε γίνεται να σε πάω στο νοσοκομείο, δε μπορώ τα αίματα. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολη είναι η θέση του φίλου, καταλαβαίνω την αμηχανία, το φόβο, την αδυναμία να το διαχειριστείς. Αλλά κατά τη γνώμη μου, αν μου συνέβαινε, τέτοιους ανθρώπους δε θα τους υπολόγιζα σαν φίλους στο μέλλον. Όχι πως θα κρατούσα κακία ή θα έκοβα και την καλημέρα, αλλά φίλους που στα δύσκολα με απογοητεύουν και δε μπορώ να στηριχτώ πάνω τους, δεν τους χρειάζομαι.
Σαν να χτυπήσει ένας φίλος μου και να του πω σόρρυ δε γίνεται να σε πάω στο νοσοκομείο, δε μπορώ τα αίματα. Πηγή: www.lifo.grΥπερβάλεις ρε συ τώρα..αν το έγραψες αποκλειστικά για την κηδεία.
Καλά προφανως και υπερβάλλω, ήθελα να κάνω το point κατανοητό. Όταν ένας φίλος σου σε έχει σοβαρά ανάγκη, δε βάζεις τα δικά σου αισθήματα πρώτα. Κι εμένα με ψυχοπλακώνουν οι κηδείες όπως όλους, αλλά αν ένας δικός μου άνθρωπος πενθεί και χρειάζεται στήριξη, είναι δυνατόν να μην είμαι κοντά του, επειδή δε μπορώ τις κηδείες;
#7Έχω χάσει τον μπαμπά μου με ακριβώς τον ίδιο τρόπο και είχα μια φίλη ("κολλητή") που,ναι μεν προτίθετο να το συζητήσει, δεν ήρθε όμως ούτε μία φορά να με δει (μένει σε άλλη πόλη,εντός ελλάδας), όποτε της έλεγα ότι ο μπαμπάς μου δεν πάει καλά,μου έλεγε ότι όλα θα πάνε τέλεια και στην κηδεία ήρθε για περίπου 5λεπτά και γενικά έδειξε τρελή αδιαφορία.Ξέρω ότι το έκανε από δική της αμηχανία και αδυναμία να το χειριστεί,αυτή η γνώση όμως εμένα δε μου έσβησε το θυμό, ούτε με στήριξε με κανέναν τρόπο όταν τη χρειαζόμουνα.Δε θέλω να σου πω τι να κάνεις, εμένα όμως μετά από αυτά δε με ενδιέφερε να σώσω αυτή τη σχέση. Δεν της είπα ποτέ τίποτα, σταμάτησα να της τηλεφωνω και δε θεωρώ πια ότι έχω κάτι να χάσω βγάζοντάς την από τη ζωή μου.
Αν και μερικοί - οι πραγματικοί κακοί - είναι χειρότεροι στις λιακάδες από τις καταιγίδες. Ειδικά όταν έχει λιακάδα στο δικό σου ουρανό όταν έχει καταιγίδα στον δικό τους...
#7Αγαπητη μου 7, ειμαι πολυυυ μεγαλυτερη σου κ θα μιλησω εκ (πικρης) πειρας. Δικη μου παιδικη φιλη φερθηκε αναλογα σε αναλογη φαση πριν πολλα χρονια. Θυμωσα πολυ αλλα επρεπε να διαχειριστω πολλα κ πολυ πιο σοβαρα, οποτε επελεξα να μη συγκρουστω. Εχουν περασει εικοσι χρονια, υπαρχει μια σποραδικη κ χλιαρη επικοινωνια μεταξυ μας που συνηθως αποφευγω. Αν θες να κρατησεις τη φιλια σας, βρισ'την. Αν δεν το επιλυσετε ουτε μεσω δικαιης συγκρουσης, κατα την ταπεινη μου γνωμη, δεν αξιζει τον κοπο να επιλυθει.Συλληπητηρια, υπομονη κ κουραγιο.