Έφηβος κάνει come out στο Facebook, η μητέρα του το ανακαλύπτει, και του γράφει αυτό το απίθανο γράμμα!

Η Πενταγιώτισσα δίνει την καλύτερη απάντηση στην "αθώα" χιλιοειπωμένη, κλισέ ερώτηση...

Από τον ποταμό της Baarn μέχρι το φιλί στις «Σέρρες», κι από το βλέμμα–countdown του Ren Hang μέχρι τη φάρσα του Μίστερ Μπούτια, η ΟΑΣΗ καταγράφει τα queer ραγίσματα που δεν έγιναν ποτέ ιδιωτικά. Dickpics, cult σώματα, drag spoof βιντεάκια, καμπαρέ φωνές, τηλεοπτικά taboos· όλα στην ίδια καμπύλη: γέλιο, καύλα, πληγή, ανάσα. Το ripology του queer δεν είναι θεωρία· είναι ο ανυπεράσπιστος καημός που μας κρατάει ζωντανούς.

Από τη Μαίρη Τσώνη ως τη Leonor Fini κι από την Άννα Βίσση ως τη Hannah Einbinder, ένα πολυποστ για τους νεκρούς, τα είδωλα και τα φαντάσματα που μας δείχνουν ποιοι είμαστε.

Η Παρακατιάνοβα μιλά για τη ζωή της και για το drag ως μια πράξη θάρρους και αντίστασης, ως μια τέχνη που γεννιέται μέσα σε μια εχθρική κοινωνία.

Η ελληνική ψυχανάλυση κρύβει ακόμα τα queer σώματα στις σκιές: από τα τηλεοπτικά δικαστήρια της Τατιάνας μέχρι τα hashtags των θεραπευτών–influencers. Σπαράγματα μνήμης, media τραύματος και επιβίωσης συνθέτουν μια ιστορία που ποτέ δεν ειπώθηκε ολόκληρη.

Το νεο πολυποστ της ΟΑΣΗΣ χαρτογραφεί την τρυφερότητα και τη βία της εικόνας: από τη μεγάλη οθόνη ως το πεζοδρόμιο, από την ποίηση ως το camp

Τα τελευταία χρόνια της σεξουαλικής αθωότητας και το δειλό gay cruising πριν τα dating apps και το σύμφωνο συμβίωσης

Η αντι-DEI εκστρατεία στις ΗΠΑ και οι διαφημιστές που αποφεύγουν να συνεργαστούν με τα έντυπα που απευθύνονται στην LGBTQ+ κοινότητα και άλλες μειονότητες

Chemsex: η τρυφερότητα μέσα στον κίνδυνο. Πίσω από τα νούμερα και τις καμπάνιες, το chemsex είναι ιστορίες σωμάτων που ζητούν να υπάρξουν χωρίς ντροπή.

Δεν χρειάζεται να δεις τη Γάζα για να την ξέρεις· αρκεί να έχεις νιώσει την παγωμένη αφή που σβήνει ονόματα.

Το σώμα που δεν ντρέπεται πια δεν ζητάει άδεια ούτε από τον εχθρό ούτε από τον εραστή. Το βλέμμα γίνεται φλόγα. Η κάβλα, μνήμη. Και ο queer πόθος, πράξη επιβίωσης.

Από τον Chris Karakatsanis και τον Tim Kruger ως τους queer OnlyFans performers, αυτό το κείμενο χαρτογραφεί το σώμα που επιμένει να ποθεί, να μιλά, να επιβιώνει. Μια διαδρομή από το τραύμα ως την ηδονή, χωρίς ενοχή

Τέσσερις queer αφηγήσεις που ξεκινούν από τη μουσική αλλά μιλούν για κάτι πιο βαθύ: το παιδί που χόρευε μπροστά στην τηλεόραση, την επιθυμία που δεν χωράει πουθενά, το τραύμα που παίρνει χρώμα. Η Kylie, η Τζένη Βάνου και η ANOHNI σαν φαντάσματα που μας στοίχειωσαν για να μας σώσουν, και τρεις νέες σπίθες – Cole Escola, Sondiaze, Koplje – που μας θυμίζουν γιατί το queer δεν ήταν ποτέ “ασφαλές”.

Από σήμερα η ΟΑΣΗ αλλάζει μορφή. Δεν είναι πια blog. Είναι επιδερμίδα με μνήμη· ένα σημείο πάνω στον ψηφιακό χάρτη όπου η queer φωνή δεν λογοκρίνεται, δεν περνάει από φίλτρο, και δεν χρειάζεται να αποδείξει πως υπάρχει.

Οι φωτογραφίες του Dani D’Ingeo απαθανατίζουν τα σώματα που χορεύουν στις ακτές της Κρήτης στο Nature Loves Courage, μια ριζοσπαστική εναλλακτική στα σκοτεινά υπόγεια κλαμπ της Ευρώπης.

Ένα queer ποιητικό μανιφέστο του Πάνου Μιχαήλ για την απώλεια, την επιβίωση και τη φωνή που δεν σωπαίνει με αφορμή την αυτοκτονία ενός 13 χρονου gay αγοριού την περασμένη βδομάδα

Μια υπεράσπιση της σιωπής, της τρυφερότητας και των σωμάτων που αρνούνται να γίνουν περιεχόμενο.

26 χρόνια μετά, η υπόθεση της εξαφάνισης του σχεδιαστή μόδας παραμένει ανεξιχνίαστη, καθώς η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ.

Από το υπόγειο του τώρα, στο στόμα του μέλλοντός μας

Μια συζήτηση με τον επιμελητή Alper Turan για τη λογοκρισία, τη συρρίκνωση του δημόσιου λόγου, τον HIV και τις queer και αντικομφορμιστικές κοινότητες.

Η αγάπη είναι αυτό που ανασαίνεις όταν δεν φοβάσαι πια να πονάς