Το χειρότερο bullying δεν γίνεται μόνο από τους μαθητές, αλλά και από τους ενήλικες...

Το χειρότερο bullying δεν γίνεται μόνο από τους μαθητές, αλλά και από τους ενήλικες... Facebook Twitter
39

Είδα τις προάλλες ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ. To *Bully* εξετάζει τη ζωή παιδιών που τα περνούν δύσκολα λόγω του σχολικού εκφοβισμού.

Δεν ξέρω αν γίνονται τέτοια πράγματα στην Ελλάδα. Εσείς θα μου πείτε. Από ό,τι θυμάμαι δεν υπήρχε ακραία συμπεριφορά προς τα διαφορετικά παιδιά, όταν πήγαινα σχολείο.

Διαφορετική ναι - και με έχουν κοροϊδέψει και ντραπηκα πολυ, αλλα και έχω κοροϊδέψει (αν και αυτό μόνο στο δημοτικό, περιέργως η κοπέλα που ήταν ο στόχος των πειραγματων μου δεν το έβλεπε έτσι και δεν θυμοταν και πολλά, μάλλον το αντίθετο θυμάται).

Φορουσα γυαλιά, ήμουν καλός μαθητής, κρυβομουν στη γυμναστική, άκουσα τα αναπόφευκτα περί γκει. Ήμουν και αγχώδης πράγμα που με οδήγησε σε κανά δυο κουφές στιγμές εξαιτίας των οποίων κοροιδευτηκα (κατανοητό). Δεν είχα πολλούς φίλους - είχα έναν και καλο που τον έχω μέχρι σήμερα και με βοήθησε αφάνταστα.

Ποτέ όμως δεν βίωσα μίσος, μόνο κάτι που έτσι κι αλλιώς θεωρούσα λογικό: το ανωριμο πειραγμα από τους διαφορετικούς προς τους διαφορετικούς: Είχαμε το κορίτσι που δεν έλεγε καλα το ρο, ειχαμε μια γλυκυτατη που ειχε μια φορα κατουρηθει επάνω της και δυστυχώς δεν σταματατήσαμε να της το θυμίζουμε, είχαμε τον παχύσαρκο που του τραγουδούσαν το Δε Χώρας Πουθενά, το παιδί που διάβαζε με δύσκολα και γελουσαμε -αργότερα θα μαθαιναμε την έννοια της δυσλεξίας, την υπερβολικά πίστη Χριστιανή με ένα τεράστιο σταυρό στο στήθος.

 

(Απο ότι μαθαίνω η τελευταία αυτή συμμαθήτριά μου στη συνέχεια μεταμορφώθηκε σε γκομεναρα, έγινε σκύλου τραγουδίστρια με ψευδωνυμο και, χωρίς ποτε να κανει επιτυχία, τραγουδούσε σε διάφορα σκυλαδικα της πόλης. Ελπίζω ότι δεν έπαιξε ρόλο σε αυτο το αντιχριστιανικο μας πειραγμα).

 

Κι ενώ ξεκίνησα να λέω για την ταινία, που είναι γεμάτη σοκαριστικές περιπτώσεις, παρασύρθηκα: πράγματα που είχα ξεχάσει ή απωθήσει ήρθαν στο μυαλό μου, πράγματα που ευτυχώς καμία σχεση δεν έχουν με τις συγκλονιστικές ζωές -και τους θανάτους- των παιδιών του ντοκιμαντέρ.

Εμείς είχαμε ιδιαιτερα ήπιες μορφές bullying, όπως πχ. τα παραλλαγμενα ονόματα που φώναζαν τα παιδιά μεταξύ τους. Ας πούμε για κάποιον λόγο τη Ρενια την πειραζαν φωνάζοντας της ρυθμικά "Ρενια Ρενια ζαχαρενια". Αυτή εξοργιζοταν και τους κυνηγούσε κι αυτοί το φώναζαν δυνατότερα.

Το γεγονός ότι ούτε το Ρενια ούτε το Ζαχαρενια ήταν προσβλητικά -το αντίθετο (και για να είμαστε ακριβείς και τα δυο ήταν ονόματα της, το πρώτο το χαϊδευτικό το δεύτερο το βαφτιστικο της) δεν έμοιαζε τότε σουρεαλιστικο, ούτε στα παιδιά -που την κοροϊδευαν ούτε στην Ρενια που κακώς δεν έλεγε "φυσικα και είμαι η Ρενια ζαχαρενια".

Για όλους σχεδόν υπήρχαν παρατσουκλια - και παρ' ό,τι ήμουν συχνά στο πενταμελες -άρα δημοφιλής στην τάξη του Δημοτικού- θυμάμαι το πιο αστείο που ήταν το Αρης-Αρης-Σκουπιδιαρης. (Το προσωπικό μου αγαπημένο όμως ήταν το Άρης-Άρης-Μανιταρης!)

 

Το χειρότερο bullying όμως, έτσι όπως το θυμάμαι, δεν έγινε από μαθητές, αλλα απο δάσκαλο. Είχαμε στο δημοτικό μια κοπέλα Μάρτυρα του Ιεχωβα πράγμα εξαιρετικά εξωτικό και σπάνιο και παράξενο, τουλάχιστον για τότε.

Εσφιγγε τα χείλη της ενοχλημενη όταν κάποιος της έλεγε κάτι, και για χρόνια μου είχε μείνει η αίσθηση ότι ήταν λιγο στριμμενη. Μόνο όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι οι στριμμενοι ήμασταν εμείς και πως η Δήμητρα επιδεικνυε απίστευτη υπομονή και φοβερό θάρρος. Θυμάμαι να της μιλάει απαξιωτικά ο δάσκαλος, επειδη ζητούσε να εξαιρεθεί απο το μάθημα των θρησκευτικών (είμαστε στα μέσα των 80's) και αυτή, ενώ εγώ στη θέση της θα έκλαιγα - ή απο την ντροπή ή, το πιθανότερο, απο την τσατιλα μου, αυτή δεν εσκυψε το κεφάλι. Δεν υποχώρησε καθόλου, παρά τον άσχημο τρόπο των δασκάλων - και τελικά μετά απο πολλα πέτυχε το σκοπό της και δεν παρακολούθησε αλλα προπαγανδιστικά, ανεκδιήγητα μαθήματα θρησκευτικών.

Στη σταση των δασκάλων λοιπόν στέκομαι. Χωρίς να τα αθωώνω, ξέρω πια ότι τα παιδιά που κάνουν bulling, στην πραγματικότητα είναι συνήθως γεμάτα ανασφαλειες και πιθανότατα έχουν υποστεί παρόμοια συμπεριφορά - την οποία την βγάζουν με τη σειρά τους στους πιο αδύναμους.

Την παιδική μισαλλοδοξία όμως την γεννούν οι πράξεις των μεγάλων. Ή η αμέλειά τους. Ένας δάσκαλος που είδα στο ντοκιμαντέρ, έδειχνε συντετριμμενος στην κάμερα: είχε αγνοήσει τα παράπονα ενός αγοριού, που κατήγγειλε ότι απειλούσαν να τον σκοτώσουν, ότι του έκλεβαν τα ρούχα, του πετούσαν πέτρες. Το αγόρι τελικά αυτοκτόνησε για να γλιτώσει από το μαρτύριο.

ΥΓ. Εκτός απο το σχολείο, η παιδική μισαλλοδοξία γεννιέται και στο σπίτι, και η ευθύνη των γονιών να μάθουν στα παιδιά τους να αποδέχονται τους άλλους είναι τεράστια.

ΥΓ2. Τέλος γεννιέται κι απο την τηλεόραση.

Το κακό που έκανε ο Κασιδιαρης πετώντας νερό σε μια γυναίκα φωνάζοντας την νούμερο και χαστουκιζοντας μια άλλη είναι ανυπολόγιστη. Οι πράξεις του έγιναν δημοφιλείς στα σχολεία και υποψιαζομαι ότι η μίμηση τέτοιων μισογυνικών και μάτσο συμπεριφορών θα δημιουργήσει ή θα αποθρασύνει μια νέα, μεγαλύτερη και πιο ακραία γενιά απο bullies στα σχολεία της χώρας.

Και όχι μόνο δεν απώθησε ή καταδικάστηκε, αλλα αυτός, ο μεγαλύτερος bully της δημόσιας ζωής, έγινε χάρη στην πράξη του δημοφιλής, ανοίγοντας το δρόμο στις χειρότερες μορφές μιμητών του - και εκφοβισμού.

Το χειρότερο bullying δεν γίνεται μόνο από τους μαθητές, αλλά και από τους ενήλικες... Facebook Twitter

@Στα σχόλια, γραψτε κι εσείς τις εμπειρίες σας, ή, αν γνωρίζετε, για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία

39

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

20 σχόλια
Πολύ καλό άρθρο και εξίσου ενδιαφέροντα, μέσα στην τραγικότητά τους, τα σχόλια. Έχω κι εγώ προσωπικές εμπειρίες από bullying, ομολογουμένως ηπιότερες από κάποιες που κατέθεσαν παραπάνω τα παιδιά, οπότε δεν θα γράψω κάποια από αυτές. Αυτό που πιστεύω είναι πώς καταρχάς εάν οι γονείς ήταν κοντά στα παιδιά τους, τότε τα ίδια τα θύματα bullying θα απευθύνονταν στους γονείς τους αμέσως μετά τα πρώτα περιστατικά. Όμως, ειδικά στην περίπτωση ομοφυλοφιλίας, τα παιδιά εκβιάζονται να υποφέρουν το bullying, τη χλεύη και τη βία, ακριβώς επειδή οι συμμαθητές τους τούς απειλούν ότι θα αποκαλύψουν τα πάντα στους γονείς τους. Σε δεύτερο επίπεδο φταίνει οπωσδήποτε οι καθηγητές, οι οποίοι στην Ελλάδα δεν είναι εκπαιδευτικοί αλλά δημόσιοι υπάλληλοι, αγροίκοι και καφενόβιοι, με αντίστοιχες ιδέες φυσικά (δε μιλάω για όλους αλλά για την πλειονότητα). Οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να υποστηρίζουν τα παιδιά, το σεβασμό και την ισότητα και φυσικά να παρεμβαίνουν με πολύ αυστηρό τρόπο όταν διαπιστώνουν ποιοί είναι οι νταήδες και να τους τιμωρούν παραδειγματικά.Για να μη σας κουράζω, θεωρώ ότι το βασικό επίπεδο του κοινωνικού Μικρόκοσμου ενός παιδιού (Οικογένεια-Καθηγητές-Σχολείο) είναι αυτό που έχει την βασική ευθύνη.Από εκεί κι έπειτα, όταν σειρές όπως το Glee, που προάγει το σεβασμο και καυτηριάζει περιπτώσεις bullying, λογοκρίνεται, τότε ακόμα σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε καταλάβει τίποτε απολύτως.
Ως γκέι στο ελληνικό σχολείο της δεκαετίας του 90' είχα κ γω τις υπέροχες εμπειρίες μου. Είχα την ταμπέλα της αδερφής επειδή δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα παρέα με κορίτσια και δεν χυδαιολογούσα για τα γυναικεία σώματα μαζί με άλλους συμμαθητές μου. 'Ημουν απο αυτούς που για πολλά χρόνια δε σήκωναν ανάστημα, παρά μόνο άκουγαν τις βρισιές σε στυλ scolding και έφευγαν με το κεφάλι σκυφτό κ δάκρυα στα μάτια που πάσχιζαν να κρύψουν. Η ευκαιρία μου δόθηκε στα τέλη του γυμνασίου που με το δικό μου τρόπο μπόρεσα και ξεφτίλισα (πνευματικά) αυτόν που κατα κύριο λόγο μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Τον ρώτησα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για ποιο λόγο συμπεριφέρεται τόσο αδίκως και άσχημα μπροστά σε πολλά παιδιά και τον έπιασα τόσο εξαπίνης που απλά δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη και απο τότε κάθησε στα αυγά του. Σταμάτησε το συνεχές βρίσιμο,σταμάτησε τις απειλές, σταμάτησε να μου βουτάει το κεφάλι στο νερό της τουαλέτας (3 φορες), και σταμάτησε να με ακολουθεί στο δρομο για να δει που μένω, σχεδιάζοντας προφανώς μελλοντικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο σπιτι μου :Ρ Οι καθηγητές/δάσκαλοι ήταν απο αδιάφοροι εως θρασύδειλοι. Δε θα ξεχάσω εναν μαθηματικό (μισητος εν γενει) να χασκογελάει και να δείχνει όταν ενα κορίτσι γινοταν θύμα bullying σχεδον μπροστά του. Η παιδεία λείπει κ απο τα σχολεία, και απο τα σπίτια και εν γενει απο την κοινωνία. Δε θα σχολιάσω καν σαφώς την καταστροφική επιρροή της εκκλησίας. ΥΓ. Έκανα προφίλ μονο κ μονο για να γράψω σε αυτό το άρθρο. Άρη για άλλη μια φορά ενα απο τα άρθρα σου κατάφερε να με απασχολήσει στο 100% μου και για πολλή ώρα. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που γράφεις, λες πράγματα που δε λέγονται αλλού, δυστυχώς.
Ως γκέι στο ελληνικό σχολείο της δεκαετίας του 90' είχα κ γω τις υπέροχες εμπειρίες μου. Είχα την ταμπέλα της αδερφής επειδή δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, έκανα παρέα με κορίτσια και δεν χυδαιολογούσα για τα γυναικεία σώματα μαζί με άλλους συμμαθητές μου. 'Ημουν απο αυτούς που για πολλά χρόνια δε σήκωναν ανάστημα, παρά μόνο άκουγαν τις βρισιές σε στυλ scolding και έφευγαν με το κεφάλι σκυφτό κ δάκρυα στα μάτια που πάσχιζαν να κρύψουν. Η ευκαιρία μου δόθηκε στα τέλη του γυμνασίου που με το δικό μου τρόπο μπόρεσα και ξεφτίλισα (πνευματικά) αυτόν που κατα κύριο λόγο μου έκανε τη ζωή δύσκολη. Τον ρώτησα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για ποιο λόγο συμπεριφέρεται τόσο αδίκως και άσχημα μπροστά σε πολλά παιδιά και τον έπιασα τόσο εξαπίνης που απλά δε μπορούσε να αρθρώσει λέξη και απο τότε κάθησε στα αυγά του. Σταμάτησε το συνεχές βρίσιμο,σταμάτησε τις απειλές, σταμάτησε να μου βουτάει το κεφάλι στο νερό της τουαλέτας (3 φορες), και σταμάτησε να με ακολουθεί στο δρομο για να δει που μένω, σχεδιάζοντας προφανώς μελλοντικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο σπιτι μου :Ρ Οι καθηγητές/δάσκαλοι ήταν απο αδιάφοροι εως θρασύδειλοι. Δε θα ξεχάσω εναν μαθηματικό (μισητος εν γενει) να χασκογελάει και να δείχνει όταν ενα κορίτσι γινοταν θύμα bullying σχεδον μπροστά του. Η παιδεία λείπει κ απο τα σχολεία, και απο τα σπίτια και εν γενει απο την κοινωνία. Δε θα σχολιάσω καν σαφώς την καταστροφική επιρροή της εκκλησίας. ΥΓ. Έκανα προφίλ μονο κ μονο για να γράψω σε αυτό το άρθρο. Άρη για άλλη μια φορά ενα απο τα άρθρα σου κατάφερε να με απασχολήσει στο 100% μου και για πολλή ώρα. Σε ευχαριστώ για όλα αυτά που γράφεις, λες πράγματα που δε λέγονται αλλού, δυστυχώς.
Υπάρχουν όντως συγκλονιστικά γεγονότα παραπάνω..τι να πρωτοσχολιάσω! Πάντα υπήρχε ο εκφοβισμός, απλά πιστεύω ότι η μορφή του έχει αλλάξει. Παλαιότερα ήταν κυρίως σωματική (βλέπε ξύλο με βέργες κτλ) ενώ τα τελευταία χρόνια κυρίως ψυχολογική.Και εγώ με τη σειρά μου υπήρξα θύμα έντονου και χρόνιου bulling (Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο) και ευτυχώς για μένα δεν υπήρξα ποτέ θύτης (γι'αυτό μπορώ να είμαι περήφανος). Οι λόγοι γνωστοί, η όχι και τόσο αρρενωπή συμπεριφορά,η μη ένταξη σε παρέες και απομόνωση (είχα ένα φίλο μέχρι τη Α γυμνασίου, έπειτα μόνος), ενδιαφέροντα που ήταν χαρακτηρισμένα ως "κοριτσίστικα", κυρίως αυτά. Βέβαια η έξαρση του φαινομένου ήταν στις Β&Γ γυμνασίου και Α λυκείου. Από καθηγητές δεν μπορώ να πω, κάποιοι ήταν κάπως υποστηρικτικοί και άλλοι απλά αμέτοχοι. Είναι πολλά τα βιώματα και κάποια ντροπιαστικά ιδίως όταν γίνονται ή λέγονται μέσα στη τάξη, μπροστά σε όλα τα παιδιά και τους καθηγητές. Συγκεκριμένα άτομα με είχαν βάλει στο μάτι και προσπαθούσα να τους αποφεύγω όσο γίνεται και επίσης δεν προσπάθησα να τους αντιμετωπίσω διότι δεν είχα ουσιαστική υποστήριξη από κανένα. Κάθε πρωινό ξύπνημα εφιάλτης, μετρούσα τις μέρες αντίστροφα να τελειώσει το μαρτύριο, στα διαλείμματα κλειδωνόμουν στις τουαλέτες ή έφευγα από το σχολείο μια βόλτα και γυρνούσα να μπω όταν χτυπούσε το κουδούνι. Συνέχεια στο κρύψιμο. Και όταν γύριζα σπίτι έπρεπε να ήμουν νορμάλ και το κατάφερνα. Οι γονείς δεν κατάλαβαν ποτέ τίποτα και ούτε είχα σκοπό να τους πω κάτι (για τους προφανής λόγους). Κρύψιμο εδώ, ψέμα εκεί.. Δεν το εύχομαι σε κανένα να το περάσει αυτό! ΥΓ Τα παιδιά θύτες συνήθως δεν φταίνε στο 100% αλλά οι γονείς που τα μεγάλωσαν έτσι και τα βιώματα που κουβαλάνε. Οπότε εσείς μελλοντικοί γονείς, μη κάνετε παιδιά αν δεν είστε έτοιμοι να τα μεγαλώσετε σωστά με τις ηθικές αρχές και αξίες που αρμόζουν στην εποχή μας.
Στις δύο πρώτες τάξεις του δημοτικού δεν είχα αφήσει άνθρωπο που να μην είχα πειράξει...ζούσα σε κλίμα έντονου ανταγωνισμού στο σπίτι με τους δύο μεγαλύτερους αδερφούς μου και αυτό έβγαινε και στο σχολείο.Για καλή τύχη των υπόλοιπων παιδιών η μάνα μου ήταν δασκάλα και εγώ φοιτούσα στο σχολείο που δίδασκε αυτή,οπότε "πρόσεχε" τη συμπεριφορά μου και με τον τρόπο της με έκανε να ηρεμίσω και να μην πειράζω τα υπόλοιπα παιδάκια...Ευτυχώς η μάνα μου και οι υπόλοιποι δάσκαλοι ποτέ δεν με ξεχώριζαν από τα υπόλοιπα παιδιά...δεν υπήρξα ποτέ το παιδί της δασκάλας,πάντοτε ήμουν ένα παιδάκι όπως τα υπόλοιπα...Στις υπόλοιπες τάξεις αν και γενικά είχα ησυχάσει συμμετείχα στα ομαδικά πειράγματα εις βάρος ενός παιδιού απ την αλβανία...Το μικρό του όνομα ήταν Σωκράτης,εμείς τον φωνάζαμε Σοκοφρέτα,τον είχαμε απομονώσει απ τις παρέες,όταν μας πλησίαζε κάναμε πως σιχαινόμαστε και άλλα τέτοια ωραία.Πέρασε ήρεμα ο καιρός στο δημοτικό...παρ ότι ήμουν το παιδί της δασκάλας,φορούσα γυαλιά και δεν έπαιζα ποδόσφαιρο δεν υπέφερα από πειράγματα...καμιά φορά πάνω στο παιχνίδι με πειράζανε αλλά ποτέ δεν ένιωσα ιδιαίτερα προσβεβλημένος,έβρισκα τρόπο να τα αντιμετωπίζω...Στο γυμνάσιο όμως άλλαξαν οι ισσοροπίες...στην πρώτη γυμνασίου bullying δεν είχα δεχθεί,όμως οι φίλοι μου από το δημοτικό είχαν πάει σε άλλο γυμνάσιο,εγώ δεν "κόλλαγα" ιδιαίτερα με τους συμμαθητές μου,δεν έκανα ουσιαστικές παρέες,δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής και ούτε με ένοιαζε τόσο γιατί είχα φίλους οι οποίοι τότε πήγαιναν τρίτη γυμνασίου.Στη δευτέρα και στην τρίτη η κόλαση η ίδια!Τότε ανακάλυψα πως είμαι γκει,μίσησα τον εαυτό μου και δεν μου έφταναν όλα αυτά,είχα και έναν αλβανό από το τμήμα μου να με λέει κοροιδευτικά γκει,φυσικά κάθε φορά που το έλεγε έβγαζα καπνούς απ τα αυτιά και έσκαγα απ το κακό μου...Δεν ήμουν θυληπρεπής και ευτυχώς το κακό δεν ήταν εκτεταμένο,μόνο αυτός με κορόιδευε,όμως εγώ δεν βρήκα ποτέ το θάρρος να τον αντιμετωπίσω,να τον βάλω στη θέση του!Προς το τέλος της τρίτης γυμνασίου αφού με είχε πεθάνει στο δούλεμα και άρχισε να με αφήνει ήσυχο,ηρέμισα κάπως,άρχισα να ανοίγομαι και να κάνω λίγο περισσότερο παρέα με κάτι παιδιά από το τμήμα μου...Πηγαίνοντας λύκειο αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή και να πάω σε ένα άλλο λύκειο το οποίο είναι κοντά στο σπίτι μου,χρησιμοποιώντας αυτό το στοιχείο έπεισα τους γονείς μου να με στείλουν εκεί γιατί τρία χρόνια δεν τους είχα πει τίποτα για όσα περνούσα στο σχολείο...Ξεκινάω σε ένα καινούργιο λύκειο,προσπάθησα να είμαι πιο εξωστρεφής,κάτι κατάφερα,έκανα μερικές παρέες αλλά και πάλι ήμουν ο λίγο "νέρντουλας",ο "μαλλιάς",ο "καινούργιος"Ταυτόχρονα είχα αρχίσει να δένομαι με κάποια παιδιά από το φροντηστηριο αγγλικών που πήγαινα,τα οποία πήγαιναν σε ένα άλλο λύκειο...Επειδή στην πρώτη λυκείου οι επιδόσεις μου πιάσαν πάτο και οι αποσίες μου έφτασαν στο θεό δεν χρειάστηκε και πολύ για να πείσω τους γονείς μου να ξανα-αλλάξω λύκειο...Το καλοκαίρι που μεσολάβησε από την πρώτη στη δευτέρα λυκείου ήταν μια περίοδος αλλαγών...έκοψα κοντό το μαλλί,πήγα λίγο γυμναστήριο,έχασα κάτι περιτά κιλάκια που είχα,πήρα μηχανάκι,άρχισα να κάνω πάλι παρέα με κάτι παιδιά απ το γυμνάσιο που πήγαινα...σιγά σιγά δούλεψα πάνω στην ψυχολογία μου,στην αυτοπεποιθησή μου και στην αποδοχή της ομοφυλοφιλίας μου...Δευτέρα και τρίτη λυκείου στο νέο λύκειο πέρασαν υπέροχα!Παρέες εντός και εκτός σχολείου,παρέες που χάθηκαν και άλλες που κρατάνε μέχρι σήμερα :)Έτσι τελικά έφτασα τα 18 και σε ένα μήνα θα είμαι φοιτητής στην αθήνα στο τμήμα που θέλω! :DΑν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι αυτό θα ήταν οτί δεν θα πείραζα εκείνο το παιδάκι στο δημοτικό και θα έβαζα απ την αρχή στη θέση του εκείνο τον αλβανό συμμαθητή μου στο γυμνάσιο!Μπορεί να ήταν άσχημα τα δύο χρόνια στο γυμνάσιο,όμως νομίζω πως αυτές οι "κακουχίες" με ώθησαν να γίνω δυναμικότερος και πιο εξωστρεφής...Τελικά με τα χρόνια ο θυμός υποχώρησε,η στεναχώρια επίσης,οι πληγές έκλεισαν,εγώ προχώρησα στη ζωή μου και κακία δεν μου έμεινε για κανένα,ούτε εκδικιτικές τάσεις...
Ειμαι γκει.Εκανα λογαριασμο μονο γι αυτο το σχολιο ουσιαστικα..Εχω δεχθει απιστευτη κοροιδια στο παρελθον, πολυ επιπονη για αυτο το ζητημα, για το οποιο οι δασκαλοι ή αδιαφορουσαν ή ηταν λιγοι.Οχι ξυλο, πολυ κοροιδια..Χυδαια.Κ γω, μην αντεχοντας αυτη τη κατασταση, κ υστερα απο πολλες συναισθηματικες πιεσεις μεσα μου, επαθα διαταραχη πανικου, κοινωνικη φοβια κ πλησιασα την καταθλιψη.Χαπια, ψυχολογοι..Στο σχολειο δεν παω.Δεν αντεχω τα συμπτωματα κ το μισος.Τωρα προσπαθω μονος να περασω σε καποια σχολη του Πανεπιστημιου στην Αθηνα....
λίγο πολύ παρατσούκλια άσχημα, βρισιές και ξύλο στους αδύναμους και πάει λέγοντας δεν λείπουν και από τα δικά μου παιδικά χρόνια...αλλά και μένα η ιστορία μου φυσικά (ω τι πρωτότυπο!) αφορά τον δάσκαλο του δημοτικού στις αρχές του 90! Φυσικά τι μπορούσε τότε ένα παιδί να καταλάβει από την έννοια ρατσιμός και bulling....αλλά τι σου είναι το ένστικτο ε? εξέταση λοιπόν κεφαλιών για ψείρες από τον δάσκαλο σε όλους μας από τα χρυσά χεράκια του πλήν ενός παιδιού από την βόρειο ήπειρο (τουλάχιστον έτσι έλεγε μπορεί και για αυτοπροστασία) που πήρε επειδικτικά την βέργα του και ένα ύφος σιχαμάρας και τον ψαχούλευε στο κεφάλι έτσι! ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο άσχημα ένιωσα εγώ για λογαριασμό του! Υ.γ. φυσικά την βέργα την χρησιμοποιούσε καθημερινώς χτυπώντας την στα κεφάλια μας (ούτε καν στα χέρια μας)μηδενός εξαιρουμένου και στο συγκεκριμένο παιδί που προανέφερα και σε όλο το σώμα, όπου τον έβρισκε δηλαδή σε σημείο που να την έχει σπάσει μερικές φορές αλλά φυσικά την επόμενη μέρα είχε ήδη αντικατασταθεί! (μήπως είχε εγκριθεί κονδύλι για βέργες τότε ή ήταν τόσο μεγάλη η καύλα του που τις αγόραζε από τον πενιχρό μισθό του?)
Τέλη 70ς τελείωσα το δημοτικό σε ένα σχολείο/κολαστήριο στο Χαλάνδρι Αττικής.Οι ιδιοκτήτες ήταν ζευγάρι σαδιστών «παιδαγωγών», που την έβρισκαν αμφότεροι να χτυπούν τους μαθητές με ένα χοντρό ξύλινο καρεκλοπόδαρο, το οποίο φρόντιζαν επιμελώς να κρύβουν σε σχολικές εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις γονέων κλπ και για του οποίου την ύπαρξη οι γονείς μας δεν μας πίστεψαν ποτέ!!Οι απίστευτες ιστορίες που θα σας διηγηθώ, είναι πέρα για πέρα αληθινές, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, απλά παράθεση γεγονότων όπως τα έζησα και τα θυμάμαι κι έχουν χαραχτεί βαθιά στην ψυχή μου.Η αδελφή μου μια μέρα δεν είχε διαβάσει καλά κάποιο μάθημα και η γυναίκα «παιδαγωγός» δεν την άφησε να φύγει με το σχολικό, αλλά αφού έφαγε της χρονιάς της με το καρεκλοπόδαρο την πήρε και σπίτι της (που ήταν πολύ κοντά στο σχολείο), την έκλεισε στο υπόγειο και την απείλησε πως αν δε μάθει το μάθημα «νεράκι» δεν επρόκειτο να γυρίσει σπίτι, ενώ εκείνη τηγάνιζε κεφτέδες και πατάτες για το παιδοβούβαλο παιδί της το οποίο ήταν επίσης ο άρχων του σκότους στο εν λόγω σχολείο. Η αδελφή μου νηστική προσπαθούσε να μάθει το μάθημα, αλλά λόγω άγχους δε τα κατάφερνε με αποτέλεσμα να γυρίησει σπίτι στις 7 το απόγευμα, ράκος. Δεν μπορεί κανείς μας να θυμηθεί τι δικαιολογία είπαν στους γονείς μας για να το δεχθούν ή δε μάθαμε ποτέ!!Όταν φοιτούσα στην έκτη τάξη, είχα μια συμμαθήτρια, που δεν «το’χε» με την προφορική εξέταση (η οποία γινόταν στον πίνακα) και γενικώς ήταν αυτό που λέγαν εκείνα τα χρόνια «αδύνατη» μαθήτρια. Μια μέρα λοιπόν, πήγε η καημένη να πει μάθημα και δεν θυμόταν καλά τα ονόματα κάποιων ποταμών της Ινδίας, με αποτέλεσμα να αφηνιάσει η εν λόγω δασκάλα και ν΄αρχίσει να τη χτυπάει με το καρεκλοπόδαρο. όπου έβρισκε, χέρια, πόδια, πλάτη, κεφάλι μέχρι που έσπασε το καρεκλοπόδαρο κι άρχισε να χρησιμοποιεί τα χέρια της. Λίγο πριν πέσει λιπόθυμη ουρλιάζοντας, της βούτηξε τα χείλη με το ένα χέρι και το μαλλί με το άλλο και την περιέφερε στις μικρότερες τάξεις για να τους δείξει πόσο κακή μαθήτρια ήταν. Κι όταν έφτασε στην Πέμπτη που δίδασκε ο αγαπητός της σύζυγος, έφαγε κι από αυτόν καμπόσες (το δικό του καρεκλοπόδαρο ήταν ακόμη εντάξει βλέπετε). Το κορίτσι αυτό όταν γύρισε στην τάξη ήταν σε δραματική κατάσταση, αλλά κανείς μας δεν τολμούσε να βγάλει άχνα από σοκ και δέος. Δεν μάθαμε ποτέ τι είπαν στους γονείς της και το εντυπωσιακότερο είναι ότι αποφοίτησε από αυτό το σχολείο (έχω απόδειξη τις φωτογραφίες της τελετής λήξης) Αυτό κι αν είναι bullying και του αισχίστου είδους!!Έχω πολλές ιστορίες ακόμα να διηγηθώ, αλλά χρειάζομαι ώρες.Το τραγικότερο απ΄όλα είναι ότι κανένας γονιός, δεν έκανε ποτέ καταγγελία γι αυτά τα αίσχη, αφού τότε το ξύλο ήταν η ενδεδειγμένη παιδαγωγική μέθοδος.Το συγκεκριμένο σχολείο έκλεισε στα μέσα των 80ς κι απ΄όσο ξέρω και οι δυο τους συνταξιοδοτήθηκαν κανονικά χωρίς κανένας να πάει φυλακή!!
Από δημοτικό μέχρι γυμνάσιο, έχω κοροϊδευτεί και κοροϊδέψει εξ ίσου σκληρά. Και για λόγους που τώρα ούτε θέλω να φέρνω στο μυαλό μου. Ποτέ δεν ήμουν στο περιθώριο και ήμουν δημοφιλής στην τάξη μου στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Η ίδια μου η παρέα με έκανε ρεζίλι μπροστά σ' όλη την τάξη με τα γαμημένα παρατσούκλια, κι εγώ με την πρώτη ευκαιρία που μου δινόταν τους έκανα ρεζίλι με εύστοχες καυστικές ατάκες για τα ελαττώματα του καθενός (φυσικά και πνευματικά, π.χ για το πάχος, την καθαριότητα, ή την "ελαφράδα" στο μυαλό). Το κακό είναι ότι ήμουν από τους πρωτεργάτες στην περιθωριοποίηση και εξευτελισμό ενός καινούργιου παράξενου κοριτσιού. Τα δυο τελευταία χρόνια του δημοτικού, της είχα κάνει αβίωτη τη ζωή στο σχολείο. Φυσικά, έβγαζα τα κόμπλεξ μου επάνω της, γιατί και εγώ ως ξένος στο χωριό, στα νήπια ήμουν περιθωριοποιημένος (μετά έστρωσαν τα πράγματα, αλλά πάντα ήμουν ξένος, γιατί δεν ήμουν ντόπιος και στις φασαρίες μου το χτυπούσαν συνέχεια αυτό) και με φώναζαν "αλβανάκι" (για την ιστορία Έλληνας είμαι). Σίγουρα παίζουν ρόλο και τα βασανιστήρια του κατά 7 χρόνια μεγαλύτερου αδελφού μου. Υπήρξα θύμα και θύτης... Πάντως οι κυριότεροι λόγοι που ένα παιδί περιθωριοποιείται ή ναι μεν είναι στις παρέες, αλλά κοροϊδεύεται συστηματικά στο σχολείο, από την εμπειρία μου τουλάχιστον είναι οι εξής: καταγωγή, ιδίως αλβανική, η μαλθακότητα και το παρατσούκλι "γκέι" που συνεπάγεται, η καθαριότητα, (π.χ αν σκαλίζεις τη μύτη σου μέσα στην τάξη, ήσουν τελειωμένος), η παχυσαρκία (η φαντασία στα παρατσούκλια για το βάρος είναι άπειρη), η δουλειά του πατέρα, οι χωρισμένες μάνες που συζούν με άντρα που δεν έχουν παντρευτεί (σε χωριό μεγάλωσα βλέπεις), που αν ντύνονται σαν σύγχρονες γυναίκες είναι "πουτάνες" (ω ναι, το άκουσα αυτό στο δημοτικό για τη μαμά ενός φίλου μου, επειδή ήταν χωρισμένη, όμορφη, και μπορούσες να διακρίνεις το στρινγκ εσώρουχο, άρα πουτάνα...). Επίσης το χρώμα του δέρματος. Αν είσαι άσπρος σαν το γάλα, θα έχεις και σχετικά παρατσούκλια (χιονάτη κτλ). Αν είσαι μαυριδερός, το "γύφτος" ή το "αράπης" δεν το γλιτώνεις. Στο δημοτικό ένα παιδί από την παρέα μας ήταν κοντός, χοντρός και μαυριδερός. Τον φωνάζαμε "τσίλα" (από τη γνωστή τότε στις αρχές του 2000 "τραγουδίστρια"), κι όταν είχαμε μπει στο κεφάλαιο για την Αφρική και μάθαμε για τους πυγμαίους, τότε άλλαξε τροπάρι... Επίσης τα κλειστά στον εαυτό τους παιδιά, ιδίως αν είναι καινούργια στην τάξη, κι αν έχουν και κάτι που μπορεί να δώσει τροφή για πικρόχολα σχόλια, είναι αυτά που μαρτυράνε πάντα. Ούτε στις παρέες μπαίνουν, και συνεχώς είναι στόχος των "κουλ". Εκείνο το κορίτσι που ανέφερα παραπάνω πως της έκανα αβίωτη ζωή, ήρθε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Ήταν κλειστή στον εαυτό της, παράξενη, ασχημούλα, και δυστυχώς για εκείνη, καθάριζε τη μύτη της και τα έτρωγε...Πότε δεν μπήκε στις "κουλ" παρέες, και πάντα ήταν στόχος πολλών ομαδικών ψυχικών "πογκρόμ", με εμπνευστή εμένα.... Αηδιάζω αν τα καλοσκεφτώ όλα αυτά σήμερα...
Θέλω κι εγώ να μοιραστώ μαζί με τα παιδιά που σχολίασαν στο άρθρο τη δική μου εμπειρία γιατί με καίει ρε γαμώτο. Πέρασαν τόσα χρόνια και ακόμα με καίει γι' αυτή την αναθεματισμένη τάξη του '96 που δεν θα σταματήσω ποτέ να την καταριέμαι. Γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα στην πρώτη γυμνασίου το '90. Μέσα σε μια τάξη που κυριαρχούσε ο τρόμος μιας παρέας 4 αγοριών, η οποία ενώθηκε με τις υπόλοιπες τάξεις κι έγιναν τελικά 11 αγόρια των οποίων το μίσος και η κακία δεν είχε προηγούμενο. Δεν μιλάμε για ξύλο μόνο, αυτό είναι το λιγότερο. Μέσα και έξω στο σχολείο. Κλέβανε λεφτά από παιδιά που δεν μπορούσαν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, τους πέρνανε τα παπούτσια και τα έβαζαν φωτιά, μέχρι και μαχαιρώματα είχαν πέσει... Δεν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτά, παρά σε 1 μεμονομένο περιστατικό που ένιωσα ντροπή και αηδία με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να βοηθήσω. Έμεινα να κοιτάζω παγωμένος να ξεφτιλίζουν ένα πρωτάκι πίσω από το σχολείο επειδή ήταν λίγο θηλυπρεπής. Του ζητούσαν να συμπληρώσει το τηλέφωνό του με μαρκαδόρο σε ένα μήνυμα που έγραφε "Για καλά τσιμπούκια τηλεφωνήστε εδώ:". Το αγοράκι αρνιόταν πεισματικά. Τον είχαν μελανιάσει στο ξύλο και καθόταν να τις φάει χωρίς να βγάζει άχνα γιατί του έλεγαν ότι άμα φωνάξει θα πουν στην μάνα του ότι ειναι πούστης. Ένα κορίτσι φώναξε από μακριά "φτάνει θα φωνάξω τον διευθυντή" και έτρεξε. Τότε ένας από την συμμορία παίρνει τον μαρκαδόρο και ζωγαφίζει πάνω στο μπλουζάκι του αγοριού μια πούτσα και την λέξη GAY με τεράστια γράμματα και φύγανε. Εγώ έβλεπα από απέναντι την όλη φάση. Το αγοράκι με είχε καταλάβει ότι ήμουν "δικός του". Αλλά ευτυχώς (ή δυστυχώς) για μένα ήμουν αρκετά αρρενωπός για να πάρει κανείς χαμπάρι. Κι εγώ και ο διπλανός μου με τον οποίο είχαμε σχέση από την πρώτη γυμνασίου. Σηκώθηκε το παιδί και έβγαλε την μπλούζα του. Το μελάνι είχε ποτίσει στο δέρμα του και φαινόταν η πούτσα επάνω στην κοιλιά του. Έφυγε κλαίγοντας από το σχολείο και δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Το κάρμα μου το πλήρωσα με το παραπάνω, στην κατάληψη του '95 όταν πιάσαν εμένα και τον σύντροφό μου στην 3η λυκείου να φιλιόμαστε σε μια τάξη μέσα στο σκοτάδι. Τότε όλόκληρη η κόλαση εξαπολύθηκε επάνω μας και για 6 ολόκληρους μήνες τρώγαμε ξύλο σε ημερίσια βάση. Μας ήταν αδύνατο να δώσουμε εξετάσεις με τέτοια στεναχώρια και σαν να μην ήταν μόνο αυτό ένας καθηγητής που άκουγε τι γινόταν καθημερινά στο σχολείο "συμβούλεψε" τη μάνα του συντρόφου μου να "σταματήσει τα πουστριλίκια". Ένας καθηγητής! Η μάνα του πήρε τη μάνα μου και έγινε το έλα να δεις. Δεν κάναμε τίποτα όλη μέρα παρά να κλαίμε ο ένας στον ώμο του αλλουνού. Το καλοκαίρι όταν τελειώσαμε το σχολείο οι γονείς του τον "πέταξαν" από το σπίτι (μάλλον για εκφοβισμό) και αυτός έκοψε τις φλέβες του μπροστά μου. Τον πήγα στο νοσοκομείο. Ήρθαν οι αστυνομικοί να πάρουν κατάθεση και οι γονείς του έλεγαν ότι εγώ τον σκότωσα. Ευτυχώς τον δέχτηκαν πίσω στο σπίτι, αλλά με βρισιές και απειλές πάλι. Το παιδί πέρασε από 100 ψυχολόγους, τον διέγνωσαν μανιοκατάθλιψη ντεμέκ, άρχισε να παίρνει ψυχοφάρμακα. Δεν βλεπόμασταν πολύ. Ειχαν βάλει οι δικοί του περιοριστικά μέτρα εναντίον μου. Στο στρατό έμπλεξε με ναρκωτικά και τέτοια. Οταν απολύθηκε ήταν πλέον η σκιά του εαυτού του. Οι γονείς του τον έστειλαν στο χωριό να παντρευτεί μια από εκεί. Μετά από ένα χρόνο την παντρεύτηκε και χωρίσαμε. Τώρα ειναι καλά. Έχει και δύο κόρες. Τον βλέπω μια στο τόσο. Εγώ, μόνος να γυρνώ από εδώ και από εκεί. Να προσπαθώ να δω το προσωπό του σε κάθε μου νέα σχέση. Να συγκρίνω κάθε αγάπη με τη δικιά του. Να έχω μείνει μισός, να φαντάζομαι ένα μέλλον που δεν θα είναι ποτέ δικό μου.Να πάει να γαμηθεί η ελληνική οικογένεια. Να πάνε να γαμηθούν και τα τέρατα που ανατρέφουν. Κάποτε τον ρώτησα "τι θα έκανες αν μία από τις κόρες σου έλεγε ότι είναι λεσβία;". Μου απάντησε "Θα την αγαπούσα ακόμα πιο πολύ για να μη νιώσει ποτέ μόνη".
Πραγματικά συγκλονιστική ιστορία...Λυπάμαι για την τροπή που πήραν τα πράγματα φίλε μου. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου πώ "αν μεγαλωνες στη σύγχρονη εποχή,θα ήταν αλλιώς τα πράγματα",γιατί ξέρεις και ξέρω πως δεν είναι αληθεια αυτό,σ' αυτήν την καταραμένη χώρα με την γιαλατζί "ταξις και ηθική" του ΠόπωταΗ αγάπη μεταξύ δυό ανθρώπων δεν γνωρίζει φύλο. Η καρδιά είναι το ίδιο.Κι εσύ με τον φίλο σου,απλά ήσασταν ερωτευμένοι χωρίς να προκαλείτε. Αδικία,αλλά δυστυχώς είχατε την ατυχία να γεννηθείτε σε λάθος χώρα. Κι όχι σε λάθος εποχή,όπως είπα....Μήν μισείς. Σου κάνει κακό στην ψυχή. Απλά να στοχάζεσαι....
Με στεναχώρησε και με θύμωσε πολύ η ιστορία σου φίλε μου! Όπως τα λες....να πάει να γαμηθεί η "αγία" ελληνική οικογένεια...και οι σάπιοι ανθρώποι γενικότερα! Έχουν καταστρέψει μερικοί μερικοί τόσες ζωεές ανθρώπων.... Τόσο κρίμα γαμώτο...
Συναντησα πολλους κακους δασκαλους και καθηγητες,και ελαχιστους πραγματικους παιδαγωγους. Ομως δεν μπορω με τιποτα να ξεχασω την καθηγητρια "δημιο" φιλολογο,τρομαρα της, που ειχα την ατυχια κι εγω και οι αλλοι συμμαθητες να βρεθουμε στις ταξεις της στο 21ο γυμνασιο Κυψελης.Μια πραγματικα ψυχοπαθης προσωπικοτητα που βιαιοπραγουσε και ταπεινωνε καθημερινα τους μαθητες. Ηταν και γυμνασιαρχης και η χαρα της ηταν να τρεχει στα σκαλια μετα την προσευχη,και να τραβαει ξεγυρισμενα χαστουκια στους οχι επιμελως κουρεμενους(τι χρόνια χριστε μου). Μετα μπαινοντας στο μαθημα σηκωνε για εξεταση κι αν κομπιαζες η δεν ηξερες μαθημα σε εξευτελιζε με υποτιμητικα σχολια που δεν τα χωραει ο νους. Αν δε καποιος ειχε και καποιο φυσικο ελατωμα την ειχε βαψει.-ολο τον νου σου στις πατατες τον εχεις?-θεοχοντρη δε η ιδια--ο πατερας σου ο οικοδομος δεν σε βαζει να διαβαζεις?-αντε τελειωνε κεκε μου εφαγες ολη την ωρα.και αλλα ωραια.Ηταν τοσα τα περιστατικα που οταν την ειδα μια μερα στον δρομο μετα απο χρονια κοντεψα να πεσω απ το μηχανακι μου κατεβηκααλλοφρων και πιστεψτε με,ενω ειμαι γενικα πολιτισμενος ανθρωπος φωναξα μεσα στον κοσμο:-Ακομα ζεις ρε παλιογρια?Ο φιλος που ηταν μαζι μου δεν χρειαστηκε να του εξηγησω αμεσως καταλαβε ποια ηταν.
Όντας παχύσαρκος από μικρός και μέχρι πριν 2 χρόνια (τώρα είμαι 65 κιλά), με γυαλιά κι ενδιαφέροντα που θα ταίριαζαν περισσότερο σε... κορίτσια (όπως ήθελαν τα στερεότυπα) ήτοι λογοτεχνία, ζωγραφική, κ.λπ. ήμουν η επιτομή αυτού που θα λέγαμε bullied kid. Έτρωγα τα βρισίδια με το κιλό. Γυαλάκια μυωπία, χοντρέ, βαρέλι, αδερφή και δεν συμμαζεύεται. Επειδή τύχαινε να είμαι σχετικά γλυκός άνθρωπος, πολύ ευαίσθητος και κάπως καλός μαθητής (θα ήμουν πραγματικά καλός και τολμώ να πω πως ίσως είχα ένα καλύτερο μέλλον ΑΝ ΔΕΝ ΒΑΡΙΟΜΟΥΝ ΟΙΚΤΡΑ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΙΣΧΡΗΣ ΠΑΠΑΓΑΛΙΑΣ) συνήθως γινόμουν αυτό που θα λέγαμε αγγλιστί teacher's pet. Κι αυτό εξόργιζε τους δυνάστες μου ακόμα περισσότερο.Αλλά απ' όσο θυμάμαι (γεννημένος το '72 άρα πήγα δημοτικό το 77; 78; κάπου εκεί) το πράγματα ήταν ήπια σε σχέση με σήμερα. Στο γυμνάσιο χειροτέρεψαν λίγο με μια μικρή αύξηση της έντασης στο λύκειο αλλά ήταν ΣΧΕΤΙΚΑ διαχειρίσιμα.Το bullying όμως και γενικά τη χλεύη σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τη νόρμα δεν το αντιμετωπίζουν μόνο τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες. Πραγματικά έπρεπε να χάσω 55 κιλά για να καταλάβω το ρατσισμό που δεχόμουν όλα αυτά τα χρόνια ως παχύσαρκος (εντάξει τα γυαλιά είναι πλέον κουλ). Σήμερα μάλιστα που βγήκα μ' έναν φίλο (καθώς μεταναστεύω στο τέλος του μήνα κι έτσι αποφάσισα να συναντήσω κάποιους από αυτούς) τον οποίο είχα να δω πολύ καιρό, σχεδόν λίγο πριν την "μεταμόρφωσή" μου, διαπίστωσα, για μία ακόμα φορά, αυτό ακριβώς! "Συλφίδα έγινες" μου είπε. Και συνέχισε "εκεί στα ξένα που θα πας, ως αδύνατος δεν θα έχεις ανάγκη για πολύ φαγητό και θα γλυτώσεις τα έξοδα"... Αυτή ήταν η πρώτη κατραπακιά με τη συνέχεια να έρχεται ακάθεκτη. "Οι αδύνατοι άνθρωποι δεν έχουν τόσα προβλήματα. Βρίσκουν ρούχα ευκολότερα κι ο κόσμος δεν φοβάται να τους καλέσει σπίτι του". Όταν τον ρώτησα γιατί να φοβηθείς να καλέσεις κάποιον παχύσαρκο στο σπίτι σου μου απάντησε πως "θα μπορούσαν [οι παχύσαρκοι] να του σπάσουν καμιά καρέκλα εκεί που κάθονται ή να του λερώσουν το αμάξι"... WTF??!?!?Ο τύπος δε είναι 5-6 χρόνια μεγαλύτερός μου... (Πάντα έκανα παρέα με μεγαλύτερα άτομα από εμένα, σύνδρομο από παιδί, επειδή ο πατέρας μου ήταν και είναι μ@λ@κ@ς οπότε προσπαθούσα να βρω αυτό που μου έλειψε στους φίλους μου, άλλο ένα μεγάλο μου λάθος που κατέληγε σε περισσότερο bullying, χλεύη, ευτράπελα κι απώλειες φίλων αφού άλλα ήθελα από αυτούς κι άλλα εκείνοι νόμιζαν με αποτέλεσμα να την κάνουν με ελαφρά, αφήνοντάς με μ@λ@κ@ ν' αναρωτιέμαι το γιατί! Μέχρι που κατάλαβα...)
στο σχολείο η Γεωργία με έλεγε "Barbie" από αγνή κακία φυσικά γιατί ούτε ξανθά μαλλιά είχα, ούτε σαρκώδη χείλη, ούτε μέση δαχτυλίδι αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι δεν ήμουν γυναίκα (ούτε καν θυληπρεπής απλά έκανα παρέα με κορίτσια). Ήμουν (και είμαι) γκει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, ωστόσο αυτή η τύπισσα θεωρούσε πως το Μπαρμπι είναι ότι πιο ευάρμοστο για έναν άνθρωπο που είναι απλά διαφορετικός. Τελοσπάντων το δεχόμουνα στωικά. Το πρόβλημα ήταν ότι επειδή η Γεωργία ήταν πιο δυνατή από μένα και δεν μπορούσα να της επιβληθώ, άρχισα να επιβάλλομαι σε άλλα παιδιά πολύ πιο αδύνατα. Στη Χρυσή, στην Άντρεα στον Τρύφωνα, στον Dimitri από την Βουλγαρία. Για ό,τι φανταστείς. Από την καταγωγή μέχρι την οικονομική κατάσταση και την εξωτερική εμφάνιση. Χρόνια μετά όταν τα θυμώμουνα πραγματικά ήθελα να αυτοκτονήσω. Έλεγα δεν γίνεται να υπήρξα τόσο κακός. Και ήταν όλα εξαιτίας της λόγω της υποβάθμισης που μου προσέφερε. Με είχε αναγκάσει να υποβαθμίζω κι εγώ άλλα άτομα για να πάρω το αίμα μου πίσω. Και κάπως έτσι δημιουργείται μια αλυσίδα κατεστραμμένων κακών ανθρώπων και μια κοινωνία όπου επιβιώνει εκείνος που θα φάει πρώτος τον άλλο. Σίγουρα η Γεωργία είχε τα δικά της βιώματα που την έκαναν να με "μισεί" τόσο και δεν πρέπει να την κατηγορώ, αλλά μου είχε κάνει τον βίο αβίωτο. Πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να λυθεί ένα τοοοόσο τεράστιο ζήτημα...Όπως και να 'χει όλο αυτό ξεκινάει απ' την παιδεία και την εκκλησία. Η μη αποδοχή της διαφορετικότητας πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία όσο και η αποδοχή της. Δεν πρέπει να καταδικάζεται άλλα με έμμεσο τρόπο να δείχνεις στο παιδί ότι είναι μια συμπεριφορά άσχημη και να το αφήνεις μόνο του να την απορρίπτει στη σύγκριση με το ακριβώς αντίθετο...Άλλα μιλάμε για αλλάγες θεμελιακές που είναι προφανές πως δεν υπάρχει ούτε διάθεση, αλλά ουτέ και προϋποθέσεις για να πραγματοποιηθούν. Η λύση βρίσκεται πιστεύω σε κάτι πραγματικά επαναστατικό, όμως ίσως να είμαι και απλά ένας ρομαντικούλης ιδεαλιστής. Ίσως και όχι, ωστόσο πραγματικά θα χαιρόμουνα κάποτε να σταματούσαν όλα αυτά με οποιοδήποτε τρόπο.
ΜάλλοΝ έχω πέσει ως παιδί θύμα Bullying και μάλιστα στο δημοτικό(δεκαετία 90)...λόγω της δουλειάς του πατέρα μου, έχω μείνει σε πολλά διαφορετικά μέρη οπότε άλλαζα και σχολείο κάθε 2 χρόνια...συγκεκριμένα όταν πήγαινα στο δημοτικό στη Ρόδο μέχρι και πέτρες μου είχαν πετάξει...το έιπα όμως κατευθείαν στη μαμά μου και αυτή τότε το μετέφερε στη δασκάλα όπου επιλήφθηκε επί του θέματος.Τα παιδιά δε με ξαναενόχλησαν αλλά ούτε είχαμε και φιλικές επαφές.Πλέον που είμαι 29 ετών και βλέπω εκείνες τις καταστάσεις πιο ψύχαραιμα και με πιο ήρεμο μάτι,κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά φοβούνται το καινούριο,το διαφορετικό,το άγνωστο.Εγώ που άλλαζα κάθε 2 χρόνια χολείο, όλα τα παιδιά μου συμεριφερόντουσαν περίεργα και ποτέ δεν κράτησα φιλικές επαφές από το σχολείο.Ήμουν πάντα η περαστική.Όμως όλη αυτή η κατάσταση,παρά τις προφανείς δυσκολίες που έζησα στην παιδική και εφηβική μου ηλικιά, με έκαναν πιο δυνατή, πιο κοινωνική, πιο επιλεκτική με τους ανθρώπους αλλά και πιο ευέλικτη.
Όπως κάποιοι προανέφεραν, πολλές φορές το πρόβλημα λύνεται αν το θύμα επιτεθεί στους θύτες. Λόγω σοβαρής σωματικής δυσπλασίας ήμουν το θύμα bullying από 2 συγκεκριμένους για 3 χρόνια.Φυσικά οι άλλοι μέναν αμέτοχοι ή ακολουθούσαν. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τα παρατσούκλια, τις βρισιές και τις τυχαίες σπρωξιές (σε αναπηρο άνθρωπο, έτσι;). Έχουν αναφερθεί είναι ίδια με όλων των παραπάνω.Μια μέρα, εκεί που περνούσα, μπροστά σε όλη την τάξη, άρχισε να με βρίζει ο ένας από τους 2 δυνατά. Δεν ξέρω πού βρήκα το θάρρος και τον χαστούκισα ουρλιάζοντας "Σκάσε επιτέλους μαλάκα!"Με κοίταξε φρικιασμένος, αιφνιδιασμένος (δεν πρόλαβε να καλυφθεί και έφαγε γερό χαστούκι) και κυρίως ξεφτιλισμένος, καθώς όλοι άρχισαν να τον κοροιδεύουν που τον χτύπησε ένα κορίτσι.Δεν με ξανακορόιδεψε ποτέ κανείς.
Τριτη δημοτικου εγω και αλλοι δυο τσογλανοι συμμαθητες καναμε μια ζημια στην ταξη για την οποια σιγουρα αξιζαμε να τιμωρηθουμε.Οχι ομως ετσι. Μας σηκωσε η δασκαλα στην εδρα μας ρωτησε αν την καναμε εμεις την ζημια, οι δυο πρωτοι αρνηθηκαν και τους σκαμπιλισε δυο φορες για να μαθουν να λενε ψεμματα. Εγω παραδεχθηκα πως ναι εγω το εκανα αλλα μαζεψα και εγω δυο τεμαχια. Η επομενη κινηση της δασκαλας ηταν να σηκωσει τον γιο της στην εδρα να μας περιγραψει ενα ντοκυμαντερ που ειχε δει για το τι κανουν σε αναλογες περιπτωσεις σε σχολεια στην Κινα. Ανακουφισμενοι αποφασισαμε πως την γλυτωσαμε φθηνα και το Σαββατο καναμε επιδρομη στο σχολειο και καψαμε το γραφειο της στην αιθουσα (ελεγχομενα). Μενουμε στο ιδιο μερος, εχουν περασει 30+ χρονια και καθε φορα που την βλεπω στο δρομο θελω να της επιστρεψω τα δυο χαστουκια και να της ζητησω να που πει παλι για το πως τιμωρουν τους μαθητες στην Κινα.
Δεν βλέπω να μετάνοιωσες για την πράξη του να βάλεις φωτιά για εκδίκηση όμως. Και μάλιστα όντας ένα παιδάκι της τρίτης δημοτικού. Άρα,αν συνυπολογίσω το γεγονός πως τιμωρήθηκες για αλλη "ζημιά",προφανώς έπαιρνες ηδονή απο τη καταστροφή.Επίσης είναι ενδιαφέρον το ότι θεωρείς πως η χειροδικία είναι θεμιτό μέσον για να λύσεις τις διαφορές σου με μια ενδεχομένως αδύναμη γριά (αφού εχουν περασει 30+ χρόνια όπως λές). Ενώ οργίζεσαι για το οτι χρησιμοποιήθηκε πανω σου,όντας παιδάκι (που σαφως ειναι καταδικαστέο). Αντιφάσκεις ξέρεις...Έχεις σκεφθεί οτι ίσως σε ακολουθεί ακόμα η ίδια οργή που είχες και τότε και καλό θα ήταν να μιλήσεις μ ένα ψυχολόγο ?Γιατί απο την εκφορά λόγου σου,μου φαίνεσαι περίπτωση ανθρώπου που έχει ακόμα μέσα του απωθημένα...Δεν σε χλευάζω,απλά ανησυχώ.
Θα μιλήσω ως καθηγήτρια. Η λύση είναι μία: γονείς, προσπαθήστε να είστε όσο πιο κοντά μπορείτε στα παιδιά σας, ώστε να σας αναφέρουν ό,τι γίνεται στο σχολείο που μπορεί να τα πιέζει ψυχολογικά. Αν αντιληφθείτε φαινόμενα εκφοβισμού ενημερώστε άμεσα τον διευθυντή του σχολείου, κι αν δείτε ότι μιλάτε σε τοίχο απευθυνθείτε στις οικείες διευθύνσεις εκπαίδευσης. Τα πράγματα έχουν αγριέψει και το διδακτικό προσωπικό του δημοσίου έχει μαζευτεί αρκετά γιατί το ενδεχόμενο των απολύσεων είναι πια ορατό και δεν μπορούν πλέον να εφαρμόζουν την ανάλογη πρακτική των τελευταίων δεκαετιών όπου έκαναν και έλεγαν πολλές φορές ό,τι τους υπαγόρευαν τα ένστικτά τους. Στον χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης όπου και ανήκα ως πολύ πρόσφατα, τα πράγματα είναι ευκολότερα αν ο πελάτης- γονιός τρίξει με έμφαση τα δόντια του. Το παν είναι να μας μιλάνε τα παιδιά μας και είναι η μόνη μου ευχή και για το δικό μου το παιδάκι που θα πάει φέτος στην Α δημοτικού.
Συμφωνώ απόλυτα με τα λεγόμενα σου @Πενταγιώτισσα και φυσικά θα υπήρξαν και περιστατικά με κορίτσια ομοφυλόφιλα που αντιμετώπισαν τραμπουκισμό από μαθητές και δασκάλους, απλώς στο δικό μου σχολείο δεν έτυχε στα χρόνια που ήμουν εγώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κατά κύριο λόγο αντιμετώπιζαν προβλήματα τα αγόρια ακόμα και αυτά που δεν ήταν gay αλλά είχαν ενδιαφέροντα πέρα από ποδόσφαιρο π.χ. ζωγραφική (στερεότυπα) . Εγώ πάλι, ενώ γνώριζα από 6 χρονών τι μου αρέσει, τη λέξη λεσβία την έμαθα στα 15 μου και ότι ακολουθούσε αυτή τη λέξη... Μάλλον γιατί τα ελληνικά μου ήταν φτωχά :) και μάλλον είναι ακόμα... Συγνώμη για τα ελληνικά μου έχω χρόνια να γράψω αλλά το προσπαθώ
Αν και -εν γένει- κοινός τόπος εξοργίζομαι όταν άμεσα ή έμμεσα μετακυλά η ευθύνη *ούτως ώστε να διορθωθεί η κατάσταση* στο ίδιο το παιδί-έφηβ@, που υφίσταται bullying και όχι στα παιδιά-εφήβ@ς θύτες, στ@ς καθηγήτ(ρι)ές κ.λπ. σχολικές αρχές, στους γονείς-κηδεμόνες αμφότερων πλευρών!Πρέπει να φέρουν τα εν λόγω παιδιά εντός τους έναν/μία κρυφ@ …πυγμάχο, για να γλιτώσουν από τους bullies? Και πρέπει όλ@ -αναγκαστικά- να είναι ικαν@ να παίζουν με όρους «ξύλο – βρισίδι»; ...Ή μήπως πρέπει να διοχετεύουν όλες τις εγκεφαλικές τους δυνάμεις στο να προσπαθούν να προσπελάσουν με πιρουέτες, την δυσάρεστη κατάσταση, αντί να απολαμβάνουν την εν λόγω ηλικία και να κοιτούν τα μαθηματάκια ή ότι άλλο θέλουν τέλος πάντων, ακόμη κι αν αυτό είναι –όντως- το μπαλέτο; Από τις διάφορες ήπιες (κι όχι τόσο) ιστορίες θα αρκεστώ, λακωνικά, στο ότι ήξερα θηλυπρεπή έφηβο που είχε εγκαταλείψει το σχολείο, οριστικώς, λόγω σχολικού εκφοβισμού.Υγ. Φοβερό και το παράδειγμα του Sakis__79Υγ2. @ Sing ήξερα λεσβία (εκείνη την εποχή τουλάχιστον) που την έδιωξαν από το σχολείο λόγω ...παρελκόμενων αυτής της πραγματικότητας ακριβώς.
Το bullying δεν το έφαγα γιατί ήμουν Λεσβία , εκείνη την εποχή (80's) μπορούσαν να αναγνωρίσουν την ομοφυλοφιλία στα αγόρια αλλά όχι στα κορίτσια . Λόγια της Μάνας μου : "Ναι ναι αγοροκοριτσο σκέτο είναι το παιδί μου αλλά όταν μεγαλώσει θα παντρευτεί και θα κάνει παιδιά" - Αμ δε χα χα . Το bullying το έφαγα γιατί ήμουν μικροκαμωμένη και μη αναπτυγμένη για την ηλικία μου , άρα εύκολος στόχος να σε χτυπήσουν, επίσης ήμουν ντροπαλή και συνεσταλμένη λόγω του ότι είχα έρθει απο Γερμανία και άρα το λεξιλόγιο μου δεν ήταν πλούσιο και έτσι προτιμούσα να μην μιλάω και επίσης μόλις είχαν πάρει διαζύγιο οι γονείς μου. Δύο άτομα ήταν που δεν με αφήσανε σε ησυχία και που παρασέρναν και τον όχλο εναντίον μου, μέχρι τη β' Λυκείου και ο ένας έγινε και γνωστός ποδοσφαιριστής του Ηρακλή!!! Τον βλέπω... και ακόμα μου ανάβουν τα λαμπάκια... Το χειρότερο bullying όμως ήταν όταν ο ίδιος ο δάσκαλος (άλλος ένας που δεν θα ξεχάσω ποτέ) ακολουθούσε τον όχλο και με χλεύαζε με το χειρότερο τρόπο!!! Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με σήκωνε να πω μάθημα και όλη η τάξη με φώναζε χαζή και βλαμένη και επειδή από το σοκ δεν μπορούσα να πω μάθημα, ο Δάσκαλος μου φώναζε τα ίδια. Και στο σχολείο δεν ήθελα να πάω , και να αυτοκτονήσω ήθελα γιατί δεν άντεχα άλλο την κατάσταση. You know what? It gets better!!! Φιλιά πολλά Άρη μου από Σιγκαπούρη