Τώρα που σιγά σιγά τελειώνει το καλοκαίρι, ζήτησα από ανθρώπους που εκτιμώ να μου μιλήσουν για το τραγούδι που τους γυρίζει πίσω σε κάποιο καλοκαίρι τους, ή που τους θυμίζει γενικά το καλοκαίρι...
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ
Καλοκαίρι, Διονύσης Σαββόπουλος
Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι περισσότερο υπαινικτικό και όχι ένα τραγούδι με τη φράση Καλοκαίρι στον τίτλο αλλά τελικά νίκησε το προφανές φαβορί. Το Καλοκαίρι του Σαββόπουλου κυκλοφόρησε το 1989 στο περίφημο και άκρως αμφιλεγόμενο ‘Κουρεμα’.
Χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1997, πριν ακόμα τελειώσω το σχολείο, όταν τα καλοκαίρια διαρκούσαν τρεις μήνες η αγαπημένη μας ασχολία με τους φίλους μου ήταν να πηγαίνουμε για μπάνιο- καμιά φορά στο Σχοινιά , καμιά φορά στα Δικαστικά του Μαραθώνα.
Τα Δικαστικά είναι μια περίεργη ιστορία, μια βραχώδης παραθαλάσσια έκταση στο τέλος του Μαραθώνα που έχουν χτίσει τις σομόν βίλλες τους οι δικαστικοί υπάλληλοι. Δεν υπάρχει παραλία - εάν θες να κάνεις μπάνιο παρκάρεις το αυτοκίνητο στο δρόμο κάτω από τις βίλλες, κατεβαίνεις όπως-όπως τα βράχια, απλώνεις πετσέτα και βουτάς. Παλιά υπήρχαν και διάφορες επιγραφές πάνω στα βράχια που έλεγαν «Γυμνιστές εδώ» ή "Flower power” αλλά έχω χρόνια να πάω και δεν ξέρω αν υπάρχουν πια.
Δεν πατώνεις πουθενά οπότε κουράζεσαι σχετικά γρήγορα αλλά τα νερά είναι εξαιρετικά καθαρά – βλέπεις ακόμα και αχινούς. Θυμάμαι ότι εκείνη η μέρα ήταν εξαιρετικά ζεστή- βγήκαμε με τα μαγιό από τη θάλασσα όπως ήμασταν με τα νερά, για να πάμε κατευθείαν στο αυτοκίνητο, ένα πανάρχαιο γκρίζο Renault Clio που μετά από τόσες ώρες στον ήλιο θύμιζε πλέον σάουνα.
Μαζί με τις πόρτες και τα παράθυρα ο φίλος μου άνοιξε και το ραδιόφωνο που μόλις ξεκινούσε να παίζει το Καλοκαίρι. Προσπαθούσα να αλλάξω μαγιό κάνοντας ακροβατικά με τη πετσέτα πάνω στη καυτή άσφαλτο όταν άκουσα το στίχο «καλοκαίρι/με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη/τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι/καλοκαίρι όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι/καλοκαίρι» και σκέφτηκα πόσο δίκιο έχει, αυτό είναι πράγματι το καλοκαίρι, τώρα που καίγονται οι πατούσες μου στην άσφαλτο.
Με τα χρόνια σχεδόν με συγκινεί αυτό το τραγούδι - όλες αυτές οι εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη – η θάλασσα που τρέμει, το καρπούζι, το εκτυφλωτικό φως, η οσμή του νεκροθαλάμου. Πιστεύω ότι κανείς δεν έχει περιγράψει με τόση ακρίβεια και περιεκτικότητα το ελληνικό καλοκαίρι όσο ο Σαββόπουλος. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο όταν ακούω αυτό το τραγούδι σφίγγεται η κοιλιά μου ειδικά εκεί στο τέλος: ενώ ο Σαββόπουλος μιλάει για την Ανατολή ενός κατακόκκινου οργιαστικού καλοκαιριού εγώ σκέφτομαι πάντα τη Δύση, και το τέλος που πλησιάζει.
Στίχοι:
Καλοκαίρι
η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει
καλοκαίρι
καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι
μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει
καλοκαίρι
πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι
καλοκαίρι
με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει
την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι
την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι
καλοκαίρι
μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη
Καλοκαίρι
με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι
καλοκαίρι
καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει
στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι
καλοκαίρι
με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι
καλοκαίρι
στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι
με τη φέτα το καρπούζι στο να χέρι
με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι
καλοκαίρι
λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι
Καλοκαίρι
του σκυμμένου θεριστή του τυφλοχέρη
καλοκαίρι
με βαριά μοτοσικλέτα μες τα σκέλη
τους φακούς του ανάβει μέρα μεσημέρι
καλοκαίρι
όλο πίσσα και κατράμι καλοκαίρι
καλοκαίρι
με τον ρόγχο του air condition μεσημέρι
φαλακροί μέσ’ τις σακούλες μας σαν γέροι
εκεινού με τ’ άσπρο κράνος που μας ξέρει
καλοκαίρι
μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι
Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει
σχόλια