Ο πρώτος δίσκος που αγάπησε ο κιθαρίστας των Bad Movies

Από τον Κίμη

Never Mind the Bollocks-Here’s the Sex Pistols

Υπάρχει η άποψη ότι ένας πιτσιρικάς δίνει μεγαλύτερη αξία σε κάποια πράγματα. Σε σημείο που φαίνεται εμμονή στα μάτια των ενηλίκων. Εγώ έχω τη γνώμη ότι το αρτηριοσκληρωμένο μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί τί μπορεί να προσφέρει π.χ.ένα μουσικό άλμπουμ τεσσάρων εικοσάρηδων όπως το Never mind the bollocks. Tο είχα σε κασέτα. Δε θυμάμαι καν πως έπεσε στα χέρια μου. Σίγουρα όμως θυμάμαι ότι για πάρα πολύ καιρό ξυπνούσα με το Holidays in the sun, έτρωγα πρωινό με το Bodies, κι έφευγα για σχολείο με το No feelings. Γυρνώντας σπίτι η κασέτα συνέχιζε να παίζει στο repeat.

Φυσικά, δεν είχα καταλάβει τις συνθήκες που γέννησαν αυτό το δίσκο. Ο σοσιαλιστικός παράδεισος γερνούσε και σάπιζε, και τα παιδιά του Baby Boom ήταν πλέον πρεζάκια ή γιάπηδες. Ενστικτωδώς οι Pistols κατάφεραν να βγάλουν μουσική, που κάθε νότα της ξερνάει στη μάπα τον καθωσπρεπισμό και την κανονικότητα δεκαετιών. Τι πιο φυσιολογικό να δεθεί ένας έφηβος, γεμάτος αηδία για τον περίγυρό του, με την πάρτη τους. Και για μένα ήταν τομή στο πώς αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο. Τώρα, τι έχει απομείνει αυτό το δίσκο; Ό,τι κι από τη θεωρία της σχετικότητας. Μια απλή εξίσωση για πολλούς, όμως για άλλους η βάση της δημιουργίας.