Λυπάμαι, πρόκειται για ακόμη μια περίπτωση που η κριτική είναι ανώτερη του κρινομένου έργου.... και όπου η κριτικός βλέπει και διαισθάνεται πράγματα που ουδέποτε αποτελούσαν στόχο της συγγραφέως ... πρόκειται για είναι ένα ημιτελές στις προθέσεις του, αυτάρεσκο δημιούργημα, μια ατελείωτη παράθεση κακοχωνεμένων λεπτομερειών και μια σειρά αρνητικών απαράδεκτων δεύτερων χαρακτήρων, ωσάν η Ταρτ να αγνοεί πχ. ότι ναι μπορεί να υπάρχουν και πατέρες στοργικοί και περιφρόντιδες, οι οποίοι δεν έχουν ως μοναδικό μέλημα να κακοποιούν τα παιδιά τους, κλπ. κλπ.