Ο διάολος κρύβεται στις λεπτομέρειες...Define ρητορική μίσους. Έχουμε μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία των πάντων. Κι αυτό διότι υπάρχει μια κυρίαρχη ανάγνωση η οποία δεν έχει θεσμικά και αντικειμενικά κριτήρια αλλά υποκειμενικά και πολιτικά.Το ότι αυτοί που λογοκρίνονται ενίοτε είναι ακραίοι δεν σημαίνει ότι τα κριτήρια των λογοκρινόντων δεν είναι ακραία. Απλά σημαίνει ότι έχουν κερδίσει τη μάχη.Εγώ στη ρητορική μίσους εμπεριεχω και το κάλεσμα σε ευθεία και φυσική βία των αντιφα. Ουδεμία κύρωση ποτέ σε κανένα social media. Υπάρχουν κι άλλες ομάδες, που επειδή η πλάστιγγα έχει γείρει πολιτικά υπέρ τους, φιμώνουν συστηματικά την ετερότητα βαφτιζοντας ως ρητορική μίσους επιστημονικοτατες απόψεις που δεν συμφωνούν μαζί τους.Πχ τον Πητερσον κοντεύουν να τον βγάλουν φασίστα διότι αρνείται τα προφανή. Δεν κάνει κανένα κάλεσμα σε βία. Αυτό το άπλωμα του μίσους (διότι όταν βαφτίσεις τα πάντα ρητορική μίσους αυτό κανεις) είναι μορφή βίας. Που στρέφεται κατά του πυρήνα της δημοκρατιας: του ελεύθερου διαλόγου.Χέστηκα για τον Γιαννόπουλος. Υπάρχει μια σαφέστατη τάση φίμωσης μη αριστερών, ή εκμεταλλευομένων από την αριστερά, απόψεων.Ουδείς δικαιούται να μιλήσει υπέρ της έννοιας του έθνους ή να πει ότι οι διεμφυλικοι έχουν πρωτίστως και πάνω από όλα ανάγκη ψυχικής στήριξης χωρίς να φάει κράξιμο ή και ψαλίδι.Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι θεσμική αντιμετώπιση. Είναι λογοκρισία της αντιπολίτευσης