Τα φαινόμενα ενίοτε απατούν. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι "σταυρό κουβαλά" κάθε ένας απ'εκείνους που προσπέρασαν και ούτε κοίταξαν, συνειδητά ή λόγω αφηρημάδας.Επίσης, η φτώχια και η δυστυχία δεν εξαλείφονται. Συχνά, κάθε άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να τις αγνοεί επιτηδευμένα, χάριν ψυχικής γαλήνης. Ας πούμε, με ενοχλεί αφάνταστα η επίμονη επαιτεία όταν τύχει -μια φορά στο τόσο- να βγω με αγαπημένο πρόσωπο για καφέ ή φαγητό. Αστε με να ζήσω ξέγνοιαστα τη στιγμή ρε γμτ. Πρήξτε εκείνους που βγαίνουν καθημερινά!