Πάντα έλεγα πως θρησκεία είναι μια εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε ένα ανώτερο ον. Η θρησκεία κατά την δική μου άποψη δεν έχει καμμία σχέση με τους παπάδες. Μιλώντας για τον εαυτό μου, δεν είμαι από εκείνες που τρέχουν στην εκκλησία κάθε Κυριακή, όμως είμαι Χριστιανή και προσεύχομαι και πηγαίνω στην εκκλησία όταν αισθανθώ την εσωτερική ανάγκη να το κάνω. Στα παιδιά μου αν και βαπτισμένα Χριστιανοί Ορθόδοξοι, τους έχω δώσει την ελευθερία καταρχήν να πιστεψουν σε ότι θελήσουν στο μέλλον και τα έχω συμβουλέψει να προσπαθούν να εξηγούν κάποια πράγματα με βάση τη λογική και όσα άπτονται των επιστημονικών θεμάτων με διάβασμα και εμπεριστατωμένες μελέτες.Όλες οι θρησκείες έχουν και θέλουν φανατισμένους πιστούς επειδή ο φανατισμός συνήθως κρατάει την εξέλιξη του κόσμου πίσω.Κάποτε δίπλα από το πατρικό μου ζούσε ένας ελεινός τύπος ο οποίος θεωρούνταν από τη γειτονιά πολύ καλός Χριστιανός (κάθε Κυριακή εκκλησία, θυμιατά κλπ), αλλά όταν γεννούσε κάποια αδέσποτη γάτα η σκύλος, γέμιζε έναν τενεκέ με νερό κι έπνιγε τα γατάκια και τα κουτάβια κι ως παιδί απορούσα αν είναι αρκετό να πηγαίνεις στην εκκλησία κάθε Κυριακή και γυρνώντας σπίτι σου να κάνεις τέτοια αίσχη. Τον μισούσα τον τύπο! Ουπς καθόλου χριστιανικό αυτό!