Μόλις είχα γυρίσει από καφέ και μπήκα σπίτι τη στιγμή που έπεφτε ο πρώτοες πύργος στις 5. Έμεινα όρθια μισή ώρα μέχρι που έπεσε και ο δεύτερος. Αυτό που δεν χωρούσε το μυαλό μου ήταν ότι ήξερα ότι κάθε λεπτό πέθαιναν άνθρωποι μπροστά μας σε κανονικό χρόνο. Αρχίσαμε να πέρνουμε τηλέφωνα σε συγγενείς στη Νέα Υόρκη αλλά δεν έπιανε. Για μέρες δεν πίστευα ότι έγινε.Στη σχολή, λίγες μέρες μετά άρχισαν και οι πρώτες καφρίλες. Ο καθηγητής φωτογραφίας κοκορευόταν ότι τουλάχιστον πρόλαβε να φωτογραφίσει τους δίδυμους και τί ωραίες λήψεις που έκανε κλπ. Ο καθένας έβγαλε ό,τι μ@λ@κία είχε στο μυαλό του.
