Άσχετο λίγο αυτό που θα πω αλλά μιας και βρήκα συνάδελφο ας το μοιραστώ. Αυτή η σοβαροφάνεια του χώρου μας, η υπεροψία μας χτυπάει απίστευτα επίπεδα. Λες και το κοστούμι είναι που σε κάνει επαγγελματία και όχι ο επαγγελματισμός. Στην ηλικία της κοπέλας νόμιζα ήμουν έτοιμη να ανοίξω τα φτερά μου χωρίς να λαμβάνω υπόψη οπως είπες πολύ εύστοχα τη βιαιότητα του χώρου. Ήξερα την σοβαρότητα του χώρου, μου άρεσε γιαυτό και τον επέλεξα. Αυτή η σοβαροφάνεια όμως ήταν μια πίεση που δεν είχα υπολογίσει και ως μικρή και ως κοπέλα ανάμεσα σε μεγαλύτερους άνδρες έπρεπε να πνίξω τον όποιο φόβο μου γιατί ήταν εύκολο σε αυτό το στρεσογόνο περιβάλλον να κλατάρεις. Στο εξωτερικό ήμουν αλλά και στην Ελλάδα δεν νομίζω να διαφέρουν τα πράγματα. Περασμένα ξεχασμένα συνάδελφε, πάει και μια δεκαετία από τότε. Όποτε βλέπω μικρά δικηγοράκια τόσο πρόθυμα ένα μέρος μου χαίρεται και ένα φοβάται. Έχεις δίκιο ότι η κοπέλα μπορεί να βιώνει κάτι αντίστοιχο και να θέλει να ξεφύγει στην προσωπική της ζωή.
