Δεν ξέρω πού βλέπεις την ευαισθησία και τη διακριτικότητα. Γενικά, διαβάζω μια πολύ comme-il-faut και chic γραμμένη ερώτηση γεμάτη με anti-fat bias. Γενικολογίες κι αοριστολογίες που αφήνουν την εντύπωση ότι η φίλη της είναι ένα άβουλο και τεμπέλικο πλάσμα.Καταρχάς, δεν αναφέρεται πουθενά πόσα κιλά παραπάνω από το κανονικό είναι η εν λόγω φίλη. Γενικά κι αόριστα αναφέρονται κάποια αρκετά παραπάνω κιλά. Επίσης δε μας λέει πόσο καιρό έκανε δίαιτα και γυμναστήριο και τι -αν είδε καθόλου- αποτελέσματα είδε. Αναφέρεται γενικά και σε αυτό και εστιάζει στο ότι η προσπάθεια εγκαταλήφθη (classic). Επίσης μας λέει ότι πιστεύουν... ποιοι, πού, πώς, πότε; Η άμεσα ενδιαφερόμενη πού είναι σε όλα αυτά; Και γιατί τολμά να ενοχλείται; Γιατί δε δέχεται τον ρόλο του τριψήφιου νούμερου (ή διψήφιου που να κοντεύει το τριψήφιο) και θέλει οι φίλες της να την βλέπουν ως οντότητα και να σεβαστούν τις ευαισθησίες της και το όχι της, όπως θα έπρεπε να κάνουν οι φίλες; Η τελοσπάντων, να μην την πληγώσουν ΚΑΙ αυτές; Πέστε και σε μένα την αδαή, όταν μια κανονική/λεπτή φίλη της κάνει ερώτηση του τύπου "Τι έχω/τι μου λείπει και δε με πλησιάζει άντρας;" (κι όχι, πού την είδες την γκρίνια, ρωτά μόνο πώς θ' αποφύγει να απαντήσει το κατ' εκείνην οφθαλμοφανές) τι θα απαντήσει; "Χάσε κιλά"; Στα κιλά δηλαδή ξεκινά και τελειώνει το πρόβλημα της υπέρβαρης φίλης ή το πρόβλημα όσων γυναικών αναρωτιούνται το ίδιο εν γένει;Πιστεύω ότι η ίδια αναφέρει την ρίζα, την αιτία του προβλήματος. Υπερπροστατευτική οικογένεια. Αλλά επίσης η ίδια επιλέγει να το αγνοεί και να πιστεύει ότι η δίαιτα είναι η λύση. Απόσταγμα σοφίας αιώνων...Ε, δεν είναι ρε κοπελιά. Ακόμα κι αν κάνει το πολυπόθητο η φίλη της, θα δυσκολευτεί πολύ στην πορεία γιατί δεν ξεκινά με σταθερή ψυχολογία. Αν δε, έχει να χάσει πολλά κιλά, θα έχει ν' αντιμετωπίσει κι άλλα μετά τη δίαιτα - πιθανώς κρεμασμένο δέρμα στην κοιλιά, πεσμένο στήθος, κλπ. Χώρια τα "πραγματικά καλοπροαίρετα κι αθώα σχόλια" γεμάτα δηλητήριο στην αρχή, καθ' όλη τη διάρκεια και για πολύ καιρό μετά το πέρας.Όλα αυτά χρειάζονται μια άλλη βάση, την οποία η φίλη της, έτσι όπως μας τα λέει, ΔΕΝ την έχει. Ο ψυχολόγος είναι ο μοναδικός που μπορεί να την βοηθήσει - όχι να αδυνατίσει επειδή μια κάποια άλλη θέλει, αλλά να ξαναβρεί η πανέμορφη κι υπέροχη (χωρίς το όμως-κατεβατό που ακολούθησε στην ερώτηση) φίλη τη θέληση να είναι μέσα στη ζωή της και να πάρει εκείνη αποφάσεις για τον εαυτό της και τα κιλά της. Τα οποία δε νομίζω ότι είναι μόνο στο σώμα της, μάλλον επεκτείνονται και στην ψυχή της. Και να σου πω, καλά κάνεις και δεν σου αρέσει αυτό το είδος του ρατσισμού. Ούτε εμένα μου αρέσει. Ούτε ο υποθάλπων ρατσισμός χαμηλών προσδοκιών με post hoc δικαιολογίες για την πάγια έκφραση προκαταλήψεων συνοδευόμενος από ταμπελίτσα "δήθεν" μου αρέσει όμως