Με αφορμή τον θάνατο του Λουκιανού, διάβαζα εδώ ένα εξαιρετικό άρθρο του Φώντα Τρούσα, για τα Μικροαστικά, τον καλύτερο για εμένα δίσκο του Κηλαηδόνη σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη. Από εκεί τσίμπησα ένα ποίημα που δεν μελοποιήθηκε τελικά. Ταιριάζει: Αριστερός μικροαστός φροντίζει και κοιτάζει για να ’ναι ενήμερος κι αυτός η τέχνη πια τι βγάζει… Του Ρίτσου παίρνει τ’ άπαντα ρεπρουντουξιόν κοιτάζει παιδεύεται, ιδροκοπά μα νόημα δε βγάζει. Μα σαν μιλά για ονόματα λέει πως είν’ μεγάλοι γιατί το λένε διεθνώς τόσοι και τόσοι άλλοι. Στερείται δε του σινεμά ακόμα και του αστείου αν δε διαβάσει κριτική του Κώστα Σταματίου!