Ενδιαφέρον concept και συμπαθητικούλης ο χοακίν [αν και ο τόνος της φωνής του μού θύμιζε τον leonard απ' το big bang theory (γενικώς ο χοακίν -ακόμη και στο αξιολογότατο "master" μού θυμίζει όχι τον ερμ... εαυτό του αλλά ένα μωσαϊκό πραγμάτων ...δεν ξέρω γιατί) αλλά ως επί το πλείστον οι γυναικείοι χαρακτήρες ως κάπως απογοητευτικές gendered και κλισέ, σε έναν ερωτισμό ανέμπνευστο όσο η χρήση της monotype corsiva σε επαγγελματικές κάρτες μανικιουρίστ (και αυτή σε μορφή caps). Όμως γέλασα υπερβολικά πολύ με (το βίτσιο) της νεκρής γάτας. Αυτό ... και η ερωτική σκηνή της Αντέλ, πολύ γέλιο.
