Την έχασα έτσι ξαφνικά πριν λίγα χρόνια. Δεν έχω χάσει ποτέ κάτι τόσο πολύτιμο.Παρ'όλο που η ζωή μου είναι στρωμένη και προχωράω, κάποιες στιγμές τη σκέφτομαι και με πιάνουν τα κλάματα. Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι τα 2-3 τελευταία της χρόνια, ήμουν δίπλα της, την έπαιρνα μαζί μου στις διακοπές και της αφιέρωνα όλο το χρόνο μου, μακρυά από φίλους, άλλους συγγενείς και υποχρεώσεις. ήμουν εκεί για εκείνην. Πήγαινα στο πατρικό μου και την έβλεπα, λέγαμε χαζομάρες, γελούσαμε, την έβλεπα χαρούμενη. Βγαίναμε για φαγητό οι δυο μας, μου έλεγε τα δικά της, της έλεγα τα δικά μου.Της πλήρωνα ταξιδάκια με τις φίλες της, κανένα ωραίο ρούχο και κάποιες πολυτέλειες που η σύνταξη της δεν της επέτρεπε να κάνει. Και όχι ότι μου περίσσευαν, αλλά προτιμούσα να στερηθώ εγώ, παρά εκείνη. Της χρωστούσα.Όταν είχα ανάγκη εκείνη ήταν πάντα παρούσα. Τι αξία λοιπόν είχε ένα παραπάνω έξοδο για μένα σε σχέση με το χαμόγελο της ευτυχίας της? Και δεν μιλάω για το υλικό της υπόθεσης, αλλά για την αίσθηση ότι ήμουν εκεί και τη φρόντιζα. Και ότι δεν ξέχασα το υπέροχο χρέος που της είχα.Πιστέψτε με, κάντε το ίδιο και δεν θα το μετανιώσετε. Αφιερώστε λίγο χρόνο στις μανάδες σας. Όταν θα φύγουν θα είναι το μόνο που θα σας παρηγορεί: Ότι τις είδατε να φεύγουν ευτυχισμένες και όχι ξεχασμένες και παραμελημένες.