Μετά από τη δική μου καλή ψυχοθεραπευτική εμπειρία (συστημική, εν προκειμένω), έχω να σου πω τα εξής:
1) Όταν ο ψυχοθεραπευτής ευνοεί ή δεν αποτρέπει σχέση εξάρτησης με τον θεραπευόμενο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ (σίγουρα όχι για τον συγκεκριμένο θεραπευόμενο. Αν διαγνώσει (ως οφείλει) κάτι τέτοιο, οφέιλει να το επισημάνει και, αν δεν καταφέρει να το αποτρέψει, ΟΦΕΙΛΕΙ να διακόψει ο ίδιος τη συνεργασία.
2) Η ψυχοθεραπεία δεν έιναι φτηνό σπορ, οφείλουμε λοιπόν στους εαυτούς μας να επιλέγουμε τον ψυχοθεραπευτή και τη μέθοδο που αντιλαμβανόμαστε ότι μας ταιριάζει. Επίσης αν δεν αισθανόμαστε άνετα να μιλήσουμε και να ακούσουμε, αν κάτι μας ενοχλεί ή μας προβληματίζει στη διαδικασία είναι απαραίτητο να μιλάμε με τον θεραπευτή μας για αυτό και, αν εξακολουθήσουμε και στο μέλλον να αισθανόμαστε έτσι, να διακόψουμε και να αναζητήσουμε άλλον. Προσωπικά είχα συνεργασία με ιδιώτη αλλά φαντάζομαι ότι μπορεί κάποιος να πετύχει κατάλληλο και συμβατό με τον ίδιο θεραπευτή και σε δημόσιες, δωρεάν δομές όπως τα ΚΕΨΥ.
3) Η συχνότητα της ψυχοθεραπείας δεν είναι πάντοτε απαραίτητο να είναι εβδομαδιαία (εγώ μετά τις πρώτες εβδομάδες π.χ.είχα συνεδρίες 2 φορές το μήνα) για να είναι αποτελεσματική. Εξαρτάται άμεσα απο την πρόοδο που κάνει ο θεραπευόμενος και συναποφασίζεται με τον θεραπευτή του.
4) Πιστεύω ότι ο σωστός θεραπευτής δεν δίνει "μασημένη τροφή" και έτοιμες λύσεις (μπορεί φυσικά να κάνει συστάσεις ή να ωθήσει προς μια κατεύθυνση, όχι όμως να κατευθύνει απόλυτα τις επιλογές μας), γιατί αφ' ενός ο θεραπευόμενος έχει ανάγκη να πατήσει στα πόδια του αφ'ετέρου για να αποφευχθεί η σχέση εξάρτησης που λέγαμε παραπάνω. Δουλειά του είναι να μας κάνει να καταφέρουμε να βρίσκουμε το δρόμο μας και τις κατάλληλες για τον καθένα από εμάς τεχνικές για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη, απαλλαγμένη από αχρείαστα βάρη (και ενδεχομένως ενοχές) που μας τραβούν προς τα κάτω.
5) Ο θεραπευτής μας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΟΥΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ. Οφείλει να είναι αποστασιοποιημένος και αντικειμενικός, ανεξάρτητα από το αν υπάρχει ανάμεσά μας συμπάθεια (και, αν υπάρχει, πρέπει να μπει στον πάγο όσο διαρκεί η ψυχοθεραπευτική σχέση). Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι χρειάζεται να είναι εχθρικός απέναντί μας (αυτό το άκρο είναι κατά τη γνώμη μου και λόγος διακοπής της συνεργασίας μας). Φιλικές οικειότητες, παρεούλες, καφεδάκια και ανταλλαγή προσωπικών πληροφοριών εκ μέρους του είναι μη συμβατές με τη θεραπευτική σχέση. Αν θέλουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο να τον έχουμε φίλο μας, δεν μπορεί να είναι και ο ψυχοθεραπευτής μας ταυτόχρονα!Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιτρέπεται και αντενδείκνυται απολύτως να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπεία με φιλικό ή συγγενικό μας πρόσωπο.
Η ανάπτυξη οικειότητας ασύμβατης με τη θεραπεία (και αποκαθήλωσης) είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρώ ότι έκλεισε ο κύκλος με τον ψυχοθεραπευτή μου, στον οποίο αναγνωρίζω ότι με βοήθησε απίστευτα και του χρωστώ για τον λόγο αυτό ευγνωμοσύνη!
6) Άλλο οι διάφορες τεχνικές ψυχοθεραπείας και άλλο η ψυχανάλυση ως θεραπευτικό εργαλείο (για τη δεύτερη δεν γνωρίζω πολλά πράγματα, εκτός του ότι απαιτεί συχνές ,, μακροχρόνιες και συνεπώς δαπανηρές συνεδρίες. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες ενδείκνυται η ψυχανάλυση έναντι άλλων τεχνικών, όπως και περιπτώσεις για τις οποίες η ψυχανάλυση είναι σαν να νοίκιάζεις ένα φορτηγό για να μεταφέρεις... μια τηλεόραση!
Εϋχομαι να βοήθησα κάπως!