Το κειμενο αυτο εχει αξια ως ιστορικη αναδρομη στο σκυλαδικο και προσωπικα το βρηκα ενδιαφερον. Απο εκει και περα ομως, πασχει σε οποια σημεια προσπαθει να δικαιολογησει και να απενοχοποιησει την φτηνιαρικη ποιοτητα του ειδους.Γιατι στην Αμερικη υπαρχει το blues, υπαρχει και ενα φτηνιαρικο παρακλαδι του country. Με στρασακια στα γελοια λευκα κουστουμια, σαπιες ηχογραφησεις και αποκαλυπτικες τραγουδιαρες, να τραγουδανε για πονεμενους ερωτες. Στην Ισπανια το γεμματο ψυχη και ταλαντουχους μουσικους φλαμενγκο, αλλα και το αθλιο(και παλι ηχητικα φτηνο) ισπανικο ποπ, που πασχιζουν να αντιγραψουν κατι δικοι μας "εντεχνοι". Δε λεω να σταματησουν να υπαρχουν ολα αυτα τα ειδη, εχουν το χωρο τους. Αλλα οταν οι 10 πρωτοι σε πωλησεις καλλιτεχνες μιας χωρας ειναι εκφραστες αυτης της διασκεδασης, σορρυ κι ολας, υπαρχει ΣΟΒΑΡΟ προβλημα παιδειας και θα επρεπε να μας ανησυχει.
