Ψάχνεις ποιοτικούς ανθρώπους, που βρίσκονται σπάνια και είναι εντάξει. Απλώς ωφελεί να έχουμε και ρεαλιστικές προσδοκίες, π.χ. το να βρεις κάποιον/-α με όλες τις αρετές μαζεμμένες συν ενδιαφέροντα και χόμπια παρόμοια με τα δικά σου, είναι λίγο μη-ρεαλιστικό, εκτός αν σου πέσει το λαχείο (συμβαίνει κι αυτό). Στις φιλίες μπορείς να συμβιβαστείς κάπως, πιστεύω, γιατί από κάποια ηλικία και μετά συναντάς άτομα που έχουν διαμορφωθεί από τις εμπειρίες τους και έχουν παγιωθεί κάποιες απόψεις τους, μα το πιο σημαντικό είναι αυτά τα άτομα να είναι εχέμυθα, μα και ανοιχτόμυαλα. Να ξέρεις ότι δεν θα σε κρίνουν μεν, αλλά δεν θα σε θάβουν σε τρίτους κιόλας. Κι ας ακούνε μουσική που δεν μ' αρέσει ή ας πηγαίνουν διακοπές σε μέρη που δεν κοιτάζω ούτε σε φωτογραφίες - αυτά για μένα είναι συμβιβασμοί δευτερεύουσας σημασίας. Όσο για την επιλογή συντρόφου, εκεί πιστεύω ότι δεν είναι να κάνει πίσω κανείς. Στην τελική, δεν επιλέγεις πάντα το από ποιον ελκύεσαι. Αρκεί πάνω στην έλξη του να μην ξεχνά κανείς να ζυγίζει μήπως τελικά έχει να κάνει με κακό άνθρωπο και ψυχοφθόρες καταστάσεις, αυτό είναι όλο.