ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τι ωραια που ήταν οταν ήμασταν παιδιά/μαθητές/φοιτητες, Όταν το μόνο αγχος μας ήταν αν θα περασουμε στη σχολη που θέλαμε ή να την τελειωσουμε. Μακαρι να υπήρχε καποιος τρόπος να μας μάθουν και για την πραγματική ζωή, με τις δυσκολίες και τα αγχη της. Προσωπικά νιώθω οτι δεν μπορω να προσαρμοστώ σε αυτη την πραγματικότήτα παρόλο που πανε χρόνια που τελειωσα τη σχολή μου. Ισως (οχι ίσως, σίγουρα) δεν εχω γερό στομάχι που λενε.Θαυμάζω αλλά και ταυτοχρονα ζηλευω αυτους που δεν μένουν στασιμοι, προχωρούν, βελτιωνονται. Αλλα ταυτόχρονα να μην μπορω (απο το αχγος) να κανω το επομενο βήμα.Αχ αυτη η συγκριση.... Να μπαινω στη διαδικασια να συγκρινω τα "κατορθώματα" μου με αυτα των πρωην συμμαθητών/συμφοιτητών μου και όχι μονο. Τι αστειο.... εγω που ήμουν απόλυτη για κάποια πραγματα, τώρα τα λούζομαι. Που νόμιζα οτι μόλις αποφοιτησω η επαγγελματικη και προσωπική μου ζωη θα ήταν μία ανοδική ευθεία χωρις σκαμπανεβάσματα. Δεν σκέφτηκα οτι καποιες φορες τα συναισθηματα που με κατεκλυζαν θα ήταν ανασταλτικός παραγοντας.Πως μπορεσα να είμαι τοσο αφελής. Γελάω και κλαίω με το εαυτό μου. Ποσο αξιολυπητη να νιωθω.