Α! Και τον Χριστιανό θα έπρεπε να τον ενδιαφέρει η συγχωρεση, η κοινη πορεία, η αγάπη, το μοίρασμα. Το παρελθόν αποτελεί τροχοπέδη ξέρεις γιατί;Γιατί θέλουμε να μάθουμε το παρελθον, όχι για να μάθουμε τον άλλο, αλλά για να ξεπεράσουμε εμείς το παρελθον του. Για να αποδειχθουμε καλύτερες απο τις προηγουμενες. Να μάθουμε τι λάθη έκαναν εκείνες, για να τα αποφύγουμε. Θέλουμε να ξέρουμε για το παρελθον, για να κατηγορουμε τις δύσκολες ώρες. Σε περιπτωση που παει κάτι στραβα, να έχουμε άλλοθι οτι αυτός έκανε τα ίδια και "τότε". Να ζητήσουμε τα ρέστα.Αυτες είναι οι αρχές για την γνωσης του παρελθόντος του αλλου. Βάσεις εγωιστικες. Βασεις προφυλαξης του εαυτού μας απο τον "κακό" άλλο. Αυτά εσύ τα ονομαζεις αρχές και χριστιανικοτητα; Οι μαθητές, άφησαν τις ζωές τους και ακολούθησαν το "άγνωστο" στο προσωπο του Χριστού. Δεν ενδιαφέρθηκαν για το παρελθον, πίστευαν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους. Αντί οι χριστιανοί να έχουν τέτοια παραδείγματα πίστης και ανιδιοτελούς αγάπης, έκαναν την θρησκεία φορέα κοινωνικοτητων. Μίλησαν για "πρεπει" και για "αρχές". Γιαυτό και ενώ νιώθω χριστιανή, αρνουμαι να είμαι. Γιατι αυτή η θρησκεία, είναι κατάντια. Δεν είναι πια ουτε αγάπη, ουτε ελευθερία, ουτε αυτοπραγματωση, ουτε συσφηξη σχέσεων, ουτε δοτικοτητα. Σε παρακαλώ πες μου... Τι προσφέρει η γνώση του παρελθόντος του ερωτικού μας συντρόφου, αν όχι αυτά;