Κοιτα, πριν τρια χρονια προβληματιζομουν με το ιδιο πραγμα ακριβως...τελικα, επελεξα να παω πανεπιστημιο, επειδη μιλησα κιολας με καποιους ανθρωπους απο το χωρο που τους θαυμαζα και πολυ κτλ. Τελοσπαντων, αυτο που τωρα βλεπω, δεδομενου και των πραγματων στην Ελλαδα, ειναι πως καλα εκανα. Σπουδαζω Αγγλικη Λογοτεχνια με Ιταλικα και ξερω πως οταν τελειωσω, εστω και κατι ελαχιστα θα τα βγαζω, ειτε διδασκοντας γλωσσες, ειτε λογοτεχνια, κατι θα βρω. Η εκπαιδευση κι η υγεια παντα ζητανε ως τομεις. επελεξα τη λογοτεχνια επισης γιατι τη λατρευω και καλως ή κακως βαζει γερες βασεις αν οντως τελικα κανω κατι σε θεατρο. να σου πω επισης πως ξερω πως ο χωρος του θεατρου ειναι πολυ 'βρωμικος', πολυς ανταγωνισμος και πολυ δυσκολος να καταφερεις να αρχισεις να βγαζεις κατι ετσι ωστε να αρχισεις να στηνεις μετεπειτα τη ζωη σου. ενα πτυχιο γενικο, λογοτεχνια, ψυχολογια, φιλοσοφια, πολιτικες επιστημες κτλ σου δινει πολυ γερες βασεις και δεν κλεινει καμια πορτα, αντιθετως ανοιγει κι αλλες.Αυτα απο τελειως πρακτικης αποψεως, που σε μενα δε βγηκαν σε κακο προς το παρον. Αν ομως δεν αντεχεις να σκεφτεσαι πως θα πας στο πανεπιστημιο, τι να σου πω; ακολουθησε το θελω σου. Μην φτασει να σου κοστιζει μια ζωη...Αυτη ειναι η προσωπικη μου εμπειρια,, αν θες και καμια αλλη σκεψη, κουβεντα κτλ στειλε μου, μη διστασεις. Επισης, μιλα αν θες και ξερεις με καποιον ανθρωπο στο χωρο του θεατρου, να μαθεις λεπτομερειες...