Αγαπητή Πόντια, τα έχεις μπερδέψει λίγο τα πράγματα (λίγο, όχι πολύ - αλήθεια, no biggie). Δεν με πειράζει καθόλου να σχολιάζεις ό, τι λέω και να σχολιάζω ό, τι λες. Βασικά, για να είμαι ειλικρινής δεν με πειράζει να τα παίρνεις και προσωπικά αν θέλεις - απλά με παραξένεψε. Και βέβαια ο λόγος που πίστεψα ότι το πήρες προσωπικά δεν ήταν ότι σχολίασες μόνο τα γραφόμενά μου (προς Θεού). Αλλά το γεγονός πως το σχόλιό σου μου φάνηκε σαν μια απέλπιδα και άστοχη προσπάθειά σου να δικαιολογήσεις κάτι. Καθότι δεν είχες να προσκομίσεις κανένα επιχείρημα. Το "το έχει αποδείξει πολλάκις" από μόνο του δεν ευσταθεί ως επιχείρημα - την στιγμή δε που σήμερα αποδεικνύει το αντίθετο!Και, όπως σου εξήγησα, στην στήλη αναφερόμουν (που δεν την γράφεις εσύ), άρα μάλλον ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να πειραχθεί είναι ένας/μία αναγνώστης/τρια (εξού και οι διευκρινίσεις μου, όπου και εκεί σου λέω ότι ακόμα και αναγνώστη/σχολιαστή να είχες καταλάβει πως εννοούσα, δεν θα μπορούσα ποτέ να αναφέρομαι σε όλους τους αναγνώστες/σχολιαστές σύσσωμους). Αν πάλι όντως δεν το πήρες προσωπικά, ακόμα καλύτερα για εσένα. Εμένα μου περισσεύει. Επί της δεύτερης παραγράφου σου σχολίασα επειδή την έγραψες κάτω από το σχόλιό μου - σαν απάντηση του δικού μου. Και αυτό εξ' ορισμού αποτελεί αφορμή για διάλογο και αντιπαράθεση κυρίως μαζί μου (ασχέτως αν θα την λάβω). Προσωπικά, δεν περιμένω τα τυπικά (βλ. τις υπογραφές του γάμου) για να αναφερθώ σε κάποιο εξ' αγχιστείας πρόσωπο με το συγγενικό του προσωνύμιο, αν αυτό θες να καταδείξεις. Και ανύπαντρη να είμαι, τον σύντροφό μου τον αποκαλώ άντρα μου, την μάνα του πεθερά μου κλπ. Το αυτό συνηθίζω συχνά να κάνω και στους άλλους, αρκεί να μην ενοχλούνται βέβαια. Επαφές έχω με όσους θέλω και συμπαθώ - ε, και με συμπαθούν κι αυτοί υποθέτω - από το συγγενολόι τόσο το δικό μου όσο και του άντρα μου. Με όλους τους άλλους, ούτε καν τα τυπικά, ακόμα και αν είναι πρώτα ξαδέρφια μου. Μόνο που επαφές από επαφές διαφέρουν. Σίγουρα δεν τους αφήνω να μπαινοβγαίνουν με κάθε μικρή ή μεγάλη αφορμή στο σπίτι μου - ούτε ως εργένισσα, πόσω μάλλον...Με βρίσκει σύμφωνη το σχόλιο της nayakepler στο 23:39, παρακάτω. Σε γενικές γραμμές, οι συγγενικές σχέσεις είναι εξαρχής ένας βραχνάς που καλείσαι να καταφέρεις - αν το επιθυμείς και αν το αντέχεις -, να λειάνεις και να εξευγενίσεις ή να... εξευμενίσεις, προκειμένου να λειτουργήσεις ομαλά μέσα σε αυτές, ενσωματώνοντας επιπλέον την ατομικότητά σου (ενώ η ατομικότητα αντιθέτως, λειτουργεί ως αναφαίρετο δομικό στοιχείο στις υπόλοιπες σχέσεις). Διότι οι συγγενικές σου επιβάλλονται ως τέτοιες και δεν προκύπτουν από δική σου επιλογή και προσπάθεια. Η ενεργητική συμμετοχή του ατόμου στη δόμησή τους είναι πιο παθητική απέναντι σε αυτές, με αποτέλεσμα να περιέρχεται πιο εύκολα σε αδράνεια. Οπότε, σαφώς είναι δύσκολες και έχουν να κάνουν με ισορροπίες διαφορετικής φύσης από εκείνες των άλλων σχέσεων που αναπτύσσουμε. Όλα αυτά είναι κατανοητά και έως ένα βαθμό αυτονόητα σε όλους. Εκείνο στο οποίο δεν δείχνω καμία κατανόηση και συμπάθεια είναι η άκριτη de facto αποδοχή τους, η οποία δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί ένα άδικο πλεονέκτημά τους έναντι των άλλων σημαντικών μας σχέσεων (και εντέλει εις βάρος του ίδιου του ατόμου). Αυτό είναι που επιφέρει και την υπέρβαση των ορίων της ευγένειας, του σεβασμού, καθώς και την εκμετάλλευση της ανοχής του ατόμου από συγγενείς.
