Η Ξένια Γκάλη τα τελευταία δυόμιση χρόνια ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη ως DJ και μουσική παραγωγός. Αρκετά νεαρή σε ηλικία – μόλις 26 χρονών - έχει ήδη συνεργαστεί στην σύνθεση και την παραγωγή σε τραγούδια του Σάκη Ρουβά. Στην Αμερική πρόσφατα συνεργάστηκε με τον Wyclef Jean των Fugees ενώ την υπέγραψε ο ίδιος ο Pitbull στην εταιρεία του μόλις άκουσε δουλειά της. Καθόλου άσχημα για την Ξένια που έχει βάλει ψηλούς στόχους που για να τους πετύχει, δουλεύει 19 με 20 ώρες την ημέρα. «Κοιμάμαι 4 ώρες περίπου μόνο καθημερινά», λέει.
— Που βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή;
Είμαι στη Νέα Υόρκη. Μετακόμισα εδώ πριν από 2μιση χρόνια. Εδώ μένω από τότε και έχω ξεκινήσει να δουλεύω εντατικά. Σιγά, σιγά άρχισα να παίρνω δουλειές σε άλλα μέρη όπως το Σαν Φρανσίσκο, Μαϊάμι κτλ. και φυσικά στην Ελλάδα που πηγαινοέρχομαι.
— Πώς βρέθηκες στην Αμερική;
Ήμουν 23 όταν ήρθα. Πάντοτε ήθελα να έρθω. Έχω και την αμερικανική υπηκοότητα. Μου αρέσει η μουσική της βιομηχανία. Ήταν το όνειρο μου να δουλέψω εδώ. Μετά από το πτυχίο μου στην Αγγλία σε μουσική σύνθεση και παραγωγή, αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και παράλληλα άρχισα να δουλεύω.
Για να τα καταφέρεις σε αυτό το χώρο χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά, πολύ σκληρό στομάχι και να πιστεύεις σε αυτά που κάνεις. Η τύχη πάντα βοηθάει αλλά δεν είναι το μόνο πράγμα. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι επειδή είσαι τυχερός, θα καταφέρεις να κάνεις κάτι. Πρέπει να το επιδιώξεις εσύ.
— Έχει κάποια σχέση η οικογένεια σου με την χώρα;
Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και ο πατέρας μου από την Αίγυπτο αλλά πήρα την υπηκοότητα επειδή ζούσαν εκεί για κάποιο διάστημα. Γεννήθηκα στο Παρίσι. Μετά από ενάμιση χρόνο όταν γεννήθηκε η αδερφή μου μετακομίσαμε στην Αμερική για 2-3 χρόνια. Στο Λος Άντζελες. Στα 5 μου γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα.
— Με την μουσική πώς ασχολήθηκες;
Ασχολούμαι με την μουσική από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Παίζω κλασσικό πιάνο από τα 5 μου και μετά κλασσικό φλάουτο. Και μετά στην εφηβεία μου άκουγα πολύ ροκ μουσική και ήθελα να είμαι σε συγκρότημα και ξεκίνησα την κιθάρα και έφτιαξα ένα συγκρότημα στην Αθήνα. Τότε άρχισα να γράφω και μουσική και τραγούδια. Μετά σιγά, σιγά αυτό το πράγμα εξελίχθηκε και ήθελα να το κάνω καριέρα να γράφω και να κάνω παραγωγή στην μουσική. Βέβαια δεν θέλω να θυμάμαι καθόλου αυτά τα χρόνια. Ήταν μια φάση περίεργη στην ζωή μου τότε που ξεκίνησα το συγκρότημα. Στο πτυχίο μου στην Αγγλία ξεκίνησα να κάνω παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής και παράλληλα δούλευα πολύ σαν dj. Πάντα έλεγα ότι δύο πράγματα θα ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω. Ασχολιόμουν πολύ με τον αθλητισμό. Έπαιζα τένις και αυτό επειδή γενικά το σόι της μητέρας μου ήταν όλοι επαγγελματίες αθλητές. Πάντα έλεγα ότι ήθελα να γίνω ή αθλήτρια ή μουσικός. Και τελικά με κέρδισε το δεύτερο.
— Είχες κάποιο πρότυπο όταν μεγάλωνες;
Ακούω πολλά είδη μουσικής και μπορείς να το ακούσεις και στα κομμάτια που φτιάχνω τώρα. Δεν είναι όλα ίδια ή στο ίδιο στυλ. Μου αρέσει η μουσική γενικά. Άκουγα Michael Jackson πάρα πολύ. Η μητέρα μου ήταν μεγάλη φαν και μεγάλωσα ουσιαστικά με την μουσική του. Μετά άκουγα πάρα πολύ ροκ μουσική από τον πατέρα μου δηλαδή τα κλασσικά από Elvis Presley, Beatles μέχρι Led Zeppelin και Doors. Και μετά άρχισα να ακούω πιο ηλεκτρονική μουσική. Είχα πάθει τρέλα με τους Daft Punk αλλά πολύ παλιά. Με τον Moby είχα πολύ πώρωση. Είχα πολλά ερεθίσματα.
— Είναι εύκολη η ζωή στη Νέα Υόρκη; Σου αρέσει;
Μου αρέσει πολύ η ζωή στη Νέα Υόρκη αλλά είναι και το στυλ μου τέτοιο. Δουλεύει ο κόσμος πάρα πολύ. Είναι πολύ γρήγορη ζωή. Είναι πολύ ανταγωνιστικά τα πράγματα αλλά εμένα αυτό με τρελαίνει. Μου δίνει δύναμη και με σπρώχνει στο να θέλω να αντεπεξέλθω σε όλο αυτό και να κάνω την διαφορά. Δεν με φθείρει καθόλου και δεν με τρομάζει.
— Πώς αντιδρούν οι Νεοϋορκέζοι όταν τους λες ότι είσαι Ελληνίδα;
Το λατρεύουν όταν τους το αναφέρω. Καμιά φορά λέω στις φίλες μου για πλάκα, ‘Σηκωθείτε και ελάτε εδώ πέρα επειδή και μόνο ελληνικά να τους μιλήσετε, θα πέσουν όλοι στα πόδια σας’. Μας θεωρούν πολύ εξωτικούς και την Ελλάδα ότι είναι κάτι διαφορετικό και ωραίο. Τους αρέσει η Ελλάδα πολύ.
— Για την Ελληνική κρίση τι σου λένε;
Θα με ρωτήσουν πως πάνε τα πράγματα στην Ελλάδα με την κρίση. Το κάνουν όμως με ενδιαφέρον, δεν το κρίνουν. Τουλάχιστον δεν έχω συναντήσει κάποιον που θα μιλήσει άσχημα ή θα πει κάτι αρνητικό για την Ελλάδα επειδή ήμαστε σε μια συγκεκριμένη κατάσταση αυτή τη στιγμή. Με ρωτούν με πολύ αγάπη και γενικά παρακολουθούν το τι συμβαίνει.
— Εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Πιστεύω ότι η Ελλάδα αυτή τη στιγμή περνάει κάτι που πολλές χώρες θα περάσουν στο μέλλον. Τυχαίνει να είναι από τις χώρες που το περνάει πρώτη και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια από τώρα θα φτιάξουν τα πράγματα και θα ήμαστε μια χαρά. Απλά θα περάσουν πρώτα 5 χρόνια ταλαιπωρίας και δυσκολίας.
— Πώς είναι η κατάσταση εκεί σε σχέση με εδώ για να κάνεις καριέρα;
Υπάρχουν πάρα πολλές ευκαιρίες στην Αμερική. Το πρόβλημα είναι ότι ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος. Μια δουλειά δεν την θέλεις μόνο εσύ αλλά και 5000 άτομα παράλληλα. Υπάρχουν δουλειές αλλά ακόμη και στη Νέα Υόρκη που είναι μόνο μια πόλη έχει άπειρο κόσμο και για κάθε μια υπάρχει τρομερή ζήτηση. Αυτό είναι το μόνο κακό. Αν είσαι αρκετά καλός, θα σου δοθεί η ευκαιρία να κυνηγήσεις την δουλειά και να την πάρεις , απλά πρέπει να δουλέψεις πάρα πολύ σκληρά για να προτιμήσουν εσένα από κάποιον άλλον.
— Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που σου έχει συμβεί εκεί;
Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Τους πρώτους τρεις μήνες που μετακόμισα εδώ ήμουν στο τρένο και πήγαινα προς το πανεπιστήμιο. Κράταγα το κινητό μου και άκουγα μουσική. Κάποια στιγμή σταματάει το τρένο στον σταθμό του Union Square, σε έναν από τους κεντρικούς σταθμούς του μετρό - κάτι σαν το Σύνταγμα π.χ.- και έτσι όπως ανοίγουν οι πόρτες, έρχεται μια κοπέλα και μου αρπάζει το κινητό από το χέρι και απλά τρέχει έξω. Τότε έκανα κάτι πολύ χαζό. Αποφάσισα να την κυνηγάω. Την πρόφτασα και την έπιασα. Με έσπρωξε και εκεί έπεσα σε κάποια φάση και μαζί έπεσε και η τσάντα μου που είχε τα πάντα μέσα, το διαβατήριο μου, το laptop μου, όλα τα απαραίτητα και άρχισα να τα μαζεύω. Αυτή το έσκασε. Ήμουν σε μια φάση φρίκης επειδή τότε δεν ήξερα πολύ κόσμο και δεν είχα και κινητό πια για να καλέσω κανέναν.
— Και ποιο είναι το καλύτερο πράγμα που σου έχει συμβεί μέχρι τώρα;
Η καλύτερη στιγμή για μένα όλο αυτό το διάστημα που είμαι εδώ ήταν όταν είχα λάβει μέρος σε ένα διαγωνισμό κάτι σαν το X-Factor για παραγωγούς. Έπαιρναν μέρος άτομα από όλη την Αμερική. Στην επιτροπή ήταν 4 άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σταρ στον κόσμο από την Rihanna μέχρι τους Jay-Z και Eminem. Κάθε χρόνο ξεχωρίζουν 2 άτομα. Και ήμουν ανάμεσα σε αυτούς. Δεν ήταν Γκράμι ή κάποιο βραβείο αλλά για μένα αυτή η στιγμή ήταν αυτό το πράγμα που μου έδωσε την επιβεβαίωση και την δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Ήταν εκείνη τη στιγμή που είπα ότι δεν με ενδιαφέρει τι θα γίνει αλλά θέλω να το επιχειρήσω.
— Πώς έκανες την συνεργασία σου με τον Wyclef;
Έγινε πολύ τυχαία. Γι’ αυτό όμως λατρεύω την Αμερική. Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν συνέχεια. Ήμουν σε ένα στούντιο και έφτιαχνα μουσική λίγο πρόχειρα επειδή σε λίγες ώρες πετούσα για Ελλάδα. Δεν ήταν τίποτε ολοκληρωμένο. Έτυχε την ίδια μέρα να είναι και ο Wyclef στο ίδιο στούντιο. Σε κάποια φάση, βλέπω έναν τύπο να μπαίνει μέσα και να με κοιτάει και ήταν αυτός. «Εσύ τα φτιάχνεις αυτά;», με ρώτησε και του απάντησα, ναι και γυρνάει στον ηχολήπτη που ήταν μαζί μου στο στούντιο και του είπε, «Αυτή είναι μουσικός!» Αυτό το είπε επειδή οι περισσότεροι παραγωγοί δεν είναι μουσικοί, απλά φτιάχνουν beats. Δεν γνωρίζουν από σύνθεση. Εκείνη την στιγμή έπαιζε το κομμάτι που έφτιαχνα από τα ηχεία και ξαφνικά πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να κάνει ότι να’ ναι φωνητικά πάνω σε αυτό. Τον ρώτησα αν μπορούσα να τον ηχογραφήσω αυτό και δεν είχε κανένα πρόβλημα. Κάναμε την ηχογράφηση και μετά του ζήτησα αν μπορούσα να πάρω τα φωνητικά μαζί μου. Και δεν είχε πρόβλημα ούτε σε αυτό. Στην Ελλάδα έκατσα 3 μήνες. Το συγκεκριμένο κομμάτι δεν θυμάμαι τι το έκανα, μάλλον το πέταξα. Ένα βράδυ που έψαχνα το σκληρό μου, πέτυχα μόνο τα φωνητικά του και άρχισα να γράφω κάτι καινούργιο πάνω σε αυτά. Σε ένα πρωί ήταν έτοιμο. Του το έστειλα, ξετρελάθηκε και έτσι έγινε.
— Τι όνειρα έχεις;
Το όνειρο μου είναι να κάνω πολύ μουσική. Λατρεύω να συνεργάζομαι με απίθανους μουσικούς. Μου αρέσει αυτή η μαγεία μεταξύ των μουσικών. Θέλω να χτίσω μια δισκογραφία που να μπορεί να υπάρχει χρόνια που θα έχω φύγει. Ένα μεγάλο φάκελο μουσικής όπως το ονομάζω. Παράλληλα θέλω να χτίσω ένα brand που αφορά εμένα σαν εταιρεία σαν εικόνα, σαν πρόσωπο, μια εταιρεία. Να κάνω πολλά live, να ασχοληθώ με τη μόδα. Θέλω αυτό το πράγμα να γίνει πιο μεγάλο από απλά ένας ακόμη καλλιτέχνης.
— Τι χρειάζεται τελικά για να πετύχεις σε αυτό το χώρο;
Χρειάζεται πολύ σκληρή δουλειά, πολύ σκληρό στομάχι και να πιστεύεις σε αυτά που κάνεις. Η τύχη πάντα βοηθάει αλλά δεν είναι το μόνο πράγμα. Δεν μπορείς να περιμένεις ότι επειδή είσαι τυχερός, θα καταφέρεις να κάνεις κάτι. Πρέπει να το επιδιώξεις εσύ.
