Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, και έβγαλε το πρώτο του βιβλίο σε ηλικία 21 ετών. Ακολούθησαν 16 βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες). Έχει γνώσεις, το θάρρος της γνώμης του και χιούμορ.
Για να τον ψυχολογήσω όμως κατέφυγα στον πιο σίγουρο τρόπο: Τον ρώτησα για τα αγαπημένα του πολιτιστικά αγαθά…
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΦΙΛΜ:
"Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν" (2011).
Γυναικοταινία. Βασισμένη σε βιβλίο που έγραψε γυναίκα, η Λάιονελ Σράιβερ, σκηνοθετημένη από γυναίκα, τη Λιν Ράμσεϊ, με πρωταγωνίστρια γυναίκα, την Τίλντα Σουίντον. Αιχμάλωτος κι εγώ του στερεοτύπου που θέλει τις γυναίκες δημιουργούς να μην μπορούν να ελέγξουν τη συναισθηματική τους ακράτεια, πήγα -σύρθηκα, για την ακρίβεια, από τη γυναίκα μου- να την δω με τις μέγιστες δυνατές προκαταλήψεις και βγήκα από την αίθουσα αφού πρώτα έφαγα μια δυνατή γροθιά στη μούρη.
Ταινία που -αντίθετα απ' ότι έγραψαν ορισμένοι κριτικοί- τίποτε δεν προσποιείται και δεν προσπαθεί καν να σου φανεί συμπαθητική. Πραγματεία -χωρίς στιγμή να βερμπαλίζει- γύρω από το βαθμό που μπορούμε να καθορίσουμε εμείς τη ζωή μας και το βαθμό που άλλες δυνάμεις, ανεξέλεγκτες, γελούν με την προσπάθειά μας.
Την συστήνω ιδίως στους φρικ κοντρόλ τύπους. Αλησμόνητη.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ:
Να παραδεχτώ ότι δεν διαβάζω ποίηση; Να το παραδεχτώ -μολονότι, τη μετά Χρυσοχοϊδη εποχή, μια ανάλογη παραδοχή εκλαμβάνεται μάλλον ως βλακεία παρά ως ειλικρίνεια. Σε σύγκριση με τα πεζά, ελάχιστα ποιήματα έχω διαβάσει και από αυτά θυμάμαι αραιά και πού μόνο θραύσματα.
Να ένα θραύσμα από ένα ποίημα του Ντίλαν Τόμας:
"Δεν είσαι άδεια / όχι δεν είσαι άδεια τώρα / έτσι δεν είναι; / Έχεις αγάπη να μου στείλεις;".
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ:
Όταν πρωτοάκουσα τη φωνή της Εϊμι Γουάινχαουζ -στο δίσκο "Back to black", αν δεν απατώμαι- έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως αυτή η αισθαντικότητα δεν μπορεί να προέρχεται από λαρύγγι λευκής, πόσο μάλλον Αγγλίδας.
Την ίδια βεβαιότητα, λένε, είχαν και όσοι πρωτοάκουσαν τη φωνή του Έλβις Πρίσλεϊ, πριν γίνει εμπορική καραμέλα -και μολονότι τώρα πια ξέρουμε όλοι την αλήθεια, όποτε ξανακούω τη μακαρίτισσα, προτιμώ να κλείνω τα μάτια και να φαντάζομαι ότι τραγουδάει η Μπίλι Χόλιντεϊ.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:
Τρελαίνομαι για τα "αφηγηματικά πορτρέτα" της Αννι Λίμποβιτς -αυτές τις σπουδές πάνω στο φθαρτό ανθρώπινο σώμα. Δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω την πιο αγαπημένη ανάμεσα σε πολλές αγαπημένες φωτογραφίες της -αν όμως έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω μία, θα διάλεγα ένα "πορτρέτο" της Σούζαν Σόνταγκ -συντρόφου της Λίμποβιτς, σημειωτέον, για πολλά χρόνια.
Χρονολογείται από το 1992, κι ενώ η Σόνταγκ έχει ήδη καρκίνο: ξαπλωμένη στο μπάνιο, με σφαλιστά τα βλέφαρα, γυμνή, ήρεμη, κάνει πρόβα θανάτου.
[Και κάτω δύο αμφιλεγόμενες και σπαρακτικές φωτογραφίες που δεν τις επέλεξε ο Τατσόπουλος, αλλά τις παραθέτουμε εμείς: οι εικόνες που η Λίμποβιτς τράβηξε μετά το θάνατο της συντρόφου της, το 2004.]
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΒΙΒΛΙΟ:
Δεν πρέπει να ήμουν ούτε 15 χρονών, όταν έπεσε στα χέρια μου ο "Επαναστατημένος Άνθρωπος" του Αλμπέρ Καμύ, στην παλιά σκληρόδετη έκδοση του Μπουκουμάνη. Πολλά διάβαζα, λίγα καταλάβαινα. Ο Καμύ μιλούσε για την επανάσταση και τους επαναστάτες, τη "θεοκτονία" και τους "θεοκτόνους".
Δεν έχω ανατρέξει από τότε ξανά στο βιβλίο για να τσεκάρω, αλλά θυμάμαι ότι ο Καμύ αφιέρωνε πολλές σελίδες συγκρίνοντας τον Ροβεσπιέρο με τον Ρασκόλνικοφ, λες και ήταν αμφότεροι ιστορικά πρόσωπα. Όταν, προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπίστωσα ότι ο Ρασκόλνικοφ ήταν μυθιστορηματικός ήρωας, ένιωσα φρικτή ζήλια για τον δημιουργό του, τον Ντοστογιέφσκι και σκέφτηκα ότι, ναι, συγγραφέας είναι μια δουλειά που αξίζει να κάνει κανείς -με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες...
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ:
Θα σας φανεί αστείο ή μελό -ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σας. Είναι και αστείο και μελό. Το "Χριστινάκι", σε μουσική Γιάννη Σπανού και στίχους Βασίλη Ρώτα.
Ένας εύθυμος εκδρομικός σκοπός με στίχους που περιγράφουν ανέμελα πώς αναποδογυρίζει μια βάρκα και πνίγονται "δώδεκα αγόρια του σχολειού κι η Χριστινιώ μια τάξη, μη βρέξει και μη στάξει". Με στοιχειώνει από τα παιδικά μου χρόνια...
-------------------------------------------------------------------------------------------
*ΠΑΝΤΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
Βραδιές συζήτησης με οικοδεσπότη τον Πέτρο Τατσόπουλο
Δευτέρες, 8 μ.μ. στο Gagarin 205
Από τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου (ξεκινώντας με τον Νίκο Περάκη), ο Τατσόπουλος θα συντονίζει και θα παρουσιάζει, πολιτιστικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις σε διαδραστική σχέση με το κοινό:
- ζωντανές συζητήσεις με καλεσμένους που υποχρεωτικά ΔΕΝ θα συμφωνούν μεταξύ τους
- αντισυμβατικές τιμητικές βραδιές σε μεγάλους δημιουργούς
- ξεχωριστές προβολές ταινιών
Είσοδος ελεύθερη.
------------------------------------------------------------------------------------------
[+] Μπόνους Ερώτηση
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ:
Στην περίφημη βιογραφία της για τον Καραβάτζο, η Βρετανίδα ιστορικός τέχνης Ελεν Λάγκντον αναφέρει πως αυτός ο ζωγράφος της ύστερης Αναγέννησης σόκαρε συστηματικά τους συγκαιρινούς του με δύο τρόπους.
Πρώτα, με έναν ωμό νατουραλισμό στην απεικόνιση κι έπειτα διαλέγοντας κακοποιούς ή διαβόητες πόρνες για να ποζάρουν ως μοντέλα για πίνακες που απεικόνιζαν τους μαθητές του Χριστού και την Παρθένο Μαρία. Τον πάω τον Καραβάτζο με τα χίλια: το κλείσιμο του ματιού στους συντρόφους του και το βγάλσιμο της γλώσσας στην εποχή του...
σχόλια