Ο @pascal_ (ο σούπερ ταλαντούχος συγγραφέας που σκανδαλωδώς δεν έχει βγάλει ακόμα ούτε ένα βιβλίο), έγραψε χτες: "Η κατάσταση είναι κάπως έτσι", και έδειξε αυτή τη φωτογραφία:
Και έχει δίκιο. Όλο λες δεν θα πάει χειρότερα και όλο πάει - η εξάντληση κι η αγανάκτηση είναι αναπόφευκτη. Κάποιος μου είπε ότι η κατάσταση απελευθερώνει το ζώο μέσα μας και κάνουμε όλα αυτά που θέλαμε από πάντα να κάνουμε αλλά οι συμβάσεις ευγενείας δεν μας τα επέτρεπαν. Πάντα θέλαμε να βρίσουμε αυτήν που μας παίρνει με κουτοπονηριά τη σειρά στο σούπερ μάρκετ: Ε, τώρα μπορούμε και θεωρούμαστε και δικαιολογημένοι.
Ενδόμυχα πάντα θέλαμε να τα χώσουμε σε έναν πολιτικό, να κάνουμε τους άλλους να πονέσουν, να νιώσουν την εκδίκησή μας, να ταλαιπωρηθούν, να μυρίζουν τα αμάζευτα σκουπίδια, να χρεοκοπήσουν για να πούμε "σας τα λεγα εγώ".
Η κρίση (μαζί με όλη τη δικαιολογημένη, συσσωρευμένη οργή που απελευθέρωσε) έδωσε βήμα και στα ταπεινότερα ένστικτά μας, σ' αυτά που η καθωσπρέπει ανατροφή μας κρατούσε χαλιναγωγημένα. Είδα ανθρώπους έτοιμους να πλακωθούν στην τράπεζα, είδα παρέα παπούδων να βρίζει κάποιον που τον πέρασε για πολιτικό (έμοιαζε αλλά δεν ήταν).
Είδα ηλικιωμένες να ουρλιάζουν με κακία σε σκουρόχρωμο μετανάστη που κάθισε δίπλα τους στο λεωφορείο - τον έβριζαν χωρίς κανένα λόγο. Πριν χρόνια όσοι τις έβλεπαν θα έκαναν "τσκ τσκ, τι ρατσισμός". Τώρα μπόρεσαν να βγάλουν το χειρότερό τους εαυτό κι αυτά που πάντα σκέφτονταν -υποσυνείδητα- βγήκαν στην επιφάνεια: "Να φύγετε, να πάτε στη χώρα σας", ακούστηκε δυνατά και όλοι συμφώνησαν.
Όπως όταν λείπει η γάτα και τα ποντίκια αποθρασύνονται, τώρα που η ηθική συνείδησή μας είναι σε άδεια άνευ αποδοχών (το ίδιο και το κράτος-γονιός: το μισό κατέρρευσε, το υπόλοιπο ρίχνει χημικά στις πορείες) ξέρουμε πως κανείς δε θα μας μαλώσει για τη συμπεριφορά μας. Και αφηνόμαστε ελεύθεροι, τέρμα οι ψευτοευγένειες - τα ζωώδη ένστικτα νικούν με άνεση.
Σαν πιστοί χριστιανοί που ξαφνικά μια μέρα καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει Θεός και κάνουν όσα ήθελαν να κάνουν αλλά τους απέτρεπε η υποτιθέμενη κόλαση, οι πολίτες -πιο τολμηροί από ποτέ- βγάζουν τα νεύρα τους στους άλλους, χωρίς τύψεις, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η ιερή αγανάκτηση, η αίσθηση πως "μου μείωσαν το μισθό άρα έχω δίκιο ό,τι κι αν κάνω, ό,τι κι αν πω, όποιον κι αν βρίσω, όπως κι αν φερθώ" κάνει πολλούς ανθρώπους να ξαναγυρίζουν στην κακή εφηβεία τους, να μεθούν με δύναμη. Μερικοί καταπιεσμένοι γίνονται καταπιεστές - όπως αυτοί που υπέστησαν bullying και όταν βρουν την ευκαιρία (τώρα είναι μία απ' αυτές) γίνονται οι ίδιοι νταήδες.
Για να αντιδράσουμε στους τραμπούκους που λέμε ότι μας καταδυναστεύουν, γινόμαστε οι ίδιοι τραμπούκοι.
Δε μας βοηθούν όμως κι οι καταστάσεις. Το μαρτύριο της σταγόνας, η "πιο κρίσιμη εβδομάδα για την ελληνική οικονομία" (που ξεκινάει σχεδόν κάθε Δευτέρα, εδώ και μήνες), οι φήμες, τα εξοργιστικά δελτία ειδήσεων, η νοοτροπία του όχλου, τα σκληρά νέα μέτρα που έρχονται ώρες αφού πάρθηκαν τα προηγούμενα σκληρά μέτρα: όλα αυτά μπορούν να σε φέρουν στα όριά σου - πόσω μάλλον όταν επαναλαμβάνονται σε λούπα, ξανά και ξανά, σα τη Μέρα της Μαρμότας.
Και δε θέλει πολύ μυαλό: όταν τα μαχαίρια είναι στον τοίχο, τόσο βολικά όσο στην εικόνα που έβαλα παραπάνω, ο απατημένος σύζυγος -κι ας έφταιξε κι αυτός- δε θέλει και πολύ για να θολώσει...
*"Θέλω πίσω τις χρονιές που μετρούσαμε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα και όχι για την Ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής". Το έγραψε στο τουίτερ του ο Theocharis.
σχόλια