Ποιος παράδεισος;

Ποιος παράδεισος; Facebook Twitter
0

Η Nova Melancholia μετράει μόνο τρία χρόνια ζωής και τέσσερις παραστάσεις αναζήτησης σύγχρονων τρόπων δραματουργίας και σκηνικής γραφής. Η πέμπτη κινείται στην ίδια κατεύθυνση, έχει τον περίεργο τίτλο Ηabemus papam, Walter και θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260, στις 3 και 4 Ιουλίου. Ο Μανώλης Τσίπος, συγγραφέας και σκηνοθέτης της, εξηγεί στη LifO περί τίνος πρόκειται. Το χειμώνα στο Bios η Nova Melancholia παρουσίασε μία περφόρμανς σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νούλα, με τίτλο Walter Benjamin: Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας, προβάλλοντάς τη με τις εξής αποστροφές: «Ενάντια στην έννοια της προόδου, ενάντια στον πολιτικό ρεφορμισμό, ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό, υπέρ του ιλιγγιώδους άλματος του αιλουροειδούς υπό τον αχανή ουρανό της Ιστορίας». Το κείμενο που ακουγόταν δεν ήταν άλλο από τις Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας, το κομβικό για τον πολιτικό και φιλοσοφικό στοχασμό του 20ού αιώνα κείμενο που έγραψε ο Γερμανο-εβραίος μαρξιστής διανοητής Βάλτερ Μπένγιαμιν λίγο προτού αυτοκτονήσει, κυνηγημένος από τους Ναζί, το 1940. Το όνομα του Μπένγιαμιν επανέρχεται στο νέο σκηνικό πείραμα της ομάδας, δίπλα στη ρήση που κατά παράδοση χρησιμοποιείται κάθε φορά που εκλέγεται και αναγγέλλεται καινούργιος πάπας («Ηabemus papam»).

Ο Μανώλης Τσίπος λέει πως ο τίτλος είναι σαφώς παιγνιώδης και πως πρόκειται για ένα κείμενο-μοντάζ για τον έσχατο καιρό. Δηλαδή;

«Ο Μπένγιαμιν δεν γίνεται αφορμή για μια δεύτερη παράσταση. Συμβαίνει απλώς να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και με τον Βασίλη Νούλα (ο δεύτερος ιθύνων νους της ομάδας). Στην πραγματικότητα έγραψα το Ηabemus papam, Walter το 2005, όταν πέθανε ο Ιωάννης-Παύλος και εκλέχθηκε ο καινούργιος Πάπας. Η καρέκλα του Πάπα είναι πιο σημαντική από το πρόσωπο που κάθε φορά θα καθίσει σ' αυτήν, γι' αυτό και η εκλογή του λειτουργεί ως αφορμή για να μεταφέρω σκέψεις μου για το μηχανισμό της Ιστορίας και για την έννοια της "κρίσιμης στιγμής". Κεντρική ιδέα είναι πως σε κάθε κρίσιμη ιστορική στιγμή, σε μια επανάσταση, στην εκλογή ενός προσώπου σε μια σημαντική θέση εξουσίας πάντα τίθεται ή υπολανθάνει ένα "άνοιγμα" οραματικό, ένα όραμα μεσσιανικό - και κει παρεισφρέει ο Μπένγιαμιν, ο οποίος και ως εβραίος και ως μαρξιστής οραματίζεται έναν άλλο κόσμο, αναφέρεται στην έλευση του Μεσσία, με αποτέλεσμα να μη γίνεται αποδεκτός ούτε ως εβραίος ούτε ως μαρξιστής. Ωστόσο, την Ιστορία διατρέχει η νοσταλγία για τον παράδεισο, όπως διατρέχει την προσωπική μας μυθολογία η "ενθύμηση" ενός ιδανικού τόπου που κάποια στιγμή χάσαμε - εδώ συμπεριλαμβάνω και την παιδική ηλικία που οι περισσότεροι από μας αντιμετωπίζουμε εξειδανικευμένα, ως χαμένο παράδεισο. Ακόμη και η πτώση των Δίδυμων Πύργων ως ένα εξαιρετικό όσο και μεγαλειώδες γεγονός καταστροφής θέτει το ζητούμενο ενός Παραδείσου (τον παράδεισο επί της Γης, όπως το αντιλαμβάνονται οι μουσουλμάνοι)».

Η ομάδα Nova Melancholia πρωτοσυστήθηκε στο κοινό το 2007 με την περφόρμανς Περιγραφή Μάχης, μια σύνθεση κειμένων που βασιζόταν σ' ένα κείμενο του Τσίπου, σε κείμενα του Ραμπελαί, σε αποσπάσματα από τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και κομμάτια που προέκυψαν από τη πρόβες. Τον Ιούνιο του 2007, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού παρουσίασε το Οφηλία/Lego, ένα κείμενο του Βασίλη Νούλα. Το 2008, στο Booze αρχικά και μετά στο Bios, είδαμε το Αηδίασμα βασισμένο σε δυο διηγήματα του Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη. Ακολούθησε την περασμένη άνοιξη το Walter Benjamin: Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας και τώρα η παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Μανώλης αναγνωρίζει πως ακόμη είναι νωρίς για να πει ότι έχουν καταλήξει στο τι ακριβώς θέλουν και με ποιο τρόπο θα το πετύχουν επί σκηνής, αλλά ξέρουν τι τους ενδιαφέρει και τι όχι:

«Το θέατρο που επιδιώκουμε είναι συγγενές μ' αυτό που λέμε devised theater, με τη διαφορά ότι εμείς ξεκινάμε σταθερά από ένα κείμενο που μας εμπνέει, το οποίο λειτουργεί σαν βάση πάνω στην οποία δουλεύουμε. Χρησιμοποιούμε και κείμενα που προκύπτουν από την πρόβα, αλλά μόνο αφού τα έχουμε ελέγξει ξανά και ξανά. Γιατί σ' αυτό το είδος θεάτρου εύκολα βγαίνουν κείμενα κατά τη φάση προετοιμασίας της περφόρμανς, αλλά σπάνια έχουν κάποια λογοτεχνική αξία κι εμάς δεν μας ενδιαφέρει ένα θέατρο που εστιάζει στο καθημερινό και στις προσωπικές ιστορίες, που μπορεί να είναι κοινότοπες. Αγαπάμε τη θεατρικότητα και την εικαστική διάσταση που μπορεί να έχει μία παράσταση γι' αυτό και μας αρέσει το θέατρο του Τερζόπουλου και του Μαρμαρινού - είμαστε πιο κοντά στο θέατρο του δεύτερου, γιατί μας ενδιαφέρουν η ανοιχτή φόρμα κι ένα θέατρο σύνθεσης. Στις παραστάσεις μας επιδιώκουμε να συναντώνται οι εικαστικές τέχνες, ο χορός, οι νέες τεχνολογίες. Δεν είναι τυχαίο που μας αρέσουν οι παραστάσεις της Μαγκί Μαρέν, των Ρίμινι Πρότοκολ, του Γούστερ Γκρουπ, των Need Company».

Η ομάδα Νοva Melancholia (το όνομά της προέκυψε από την προσπάθεια του Μανώλη τσίπου και του Βασίλη Νούλα να προσδιορίσουν τα χαρακτηριστικά της μελαγχολίας της εποχής μας, για να καταλήξουν ότι διαφέρει από τη μελαγχολία άλλων περιόδων ως προς το ότι κρύβεται πίσω από ένα ισχυρό πρόταγμα προόδου) δεν περιορίζεται μόνο στην τέχνη της παράστασης. Ο Μανώλης Τσίπος και ο Βασίλης Νούλας, δουλεύοντας από κοινού το σενάριο και τη σκηνοθεσία, μόλις ολοκλήρωσαν μια ταινία μικρού μήκους σε συμπαραγωγή με το Εθνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Έχει τίτλο Σκαριμπίμ-σκαριμπόμ!, θέμα τον Γιάννη Σκαρίμπα και θα μετάσχει το Σεπτέμβρη στο Φεστιβάλ της Δράμας.

«Στοχεύουμε στη συγκίνηση, όχι μόνο τη συναισθηματική αλλά και την αισθητική και τη διανοητική» καταλήγει ο τριαντάχρονος συγγραφέας και σκηνοθέτης. Καλοδεχουμένη!

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ