Η Νατάσα Μποφίλιου μιλά στη LifO

Η Νατάσα Μποφίλιου μιλά στη LifO Facebook Twitter
4

Από μικρή μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική. Έκανα πιάνο από πέντε χρόνων και θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό-τραγουδίστρια. Αγαπώ την τέχνη, σε όλο της το φάσμα. Με συγκινούν το ίδιο ένας πίνακας, ένα τραγούδι κι ένα ποίημα, απλώς η μουσική ήταν κάτι που μέσα από αυτό μπορούσα να εκφραστώ στον απόλυτο βαθμό. Το τραγούδι είναι ο δικός μου τρόπος να ενταχθώ σε ένα καλλιτεχνικό πλαίσιο και να μεταδώσω στο ακέραιο τα συναισθήματά μου στους άλλους ανθρώπους.

Ο φασισμός δεν είναι βλακεία, είναι κακή παιδεία και ψυχική τάση. Αν κάνεις μία αναδρομή στο σχολείο και θυμηθείς πόσους δασκάλους είχες που έκαναν bullying, θα εκπλαγείς. Ως Νατάσσα έχω περάσει πολύ άσχημα στο σχολείο. Ήμουν λίγο διαφορετική, με τον τρόπο που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά, επειδή ήμουν και λίγο πληθωρική, το έβγαζα περισσότερο. Ως μαθήτρια, έχω σηκωθεί δεκάδες φορές στον πίνακα, με τον καθηγητή να με βρίζει για τις πολιτικές μου απόψεις ή την άποψή μου για τον Θεό. Αυτό το πράγμα έχει αρχίσει να διαδίδεται.

Ο φασισμός δεν είναι βλακεία, είναι κακή παιδεία και ψυχική τάση. Αν κάνεις μία αναδρομή στο σχολείο και θυμηθείς πόσους δασκάλους είχες που έκαναν bullying, θα εκπλαγείς. Ως Νατάσσα έχω περάσει πολύ άσχημα στο σχολείο. Ήμουν λίγο διαφορετική, με τον τρόπο που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά, επειδή ήμουν και λίγο πληθωρική, το έβγαζα περισσότερο. Ως μαθήτρια, έχω σηκωθεί δεκάδες φορές στον πίνακα, με τον καθηγητή να με βρίζει για τις πολιτικές μου απόψεις ή την άποψή μου για τον Θεό. Αυτό το πράγμα έχει αρχίσει να διαδίδεται.

Οι φίλοι στη ζωή μου είναι ευλογία, δεν είναι απλώς τύχη. Η συνειδητή μου επιλογή για τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου ξεκίνησε απ' όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου. Με τον Κώστα (σ.σ. Τσίρκα) και τον Γεράσιμο (σ.σ. Ευαγγελάτο) όλα ξεκίνησαν από τη φιλία μας. Ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα, η παρέα έφερε τα τραγούδια και τα τραγούδια μάς έφεραν εδώ. Μου ζήτησαν να τραγουδήσω στη δεύτερη ακρόαση της Μικρής Άρκτου, τραγούδησα στο ντέμο, το ένα έφερε το άλλο και μια μέρα ξύπνησα τραγουδίστρια.

Μου αρέσει που ο κόσμος που μας ακούει είναι από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, μορφωτικές, ιδεολογικές, οικονομικές και ηλικιακές κατηγορίες. Μου αρέσει πάρα πολύ που υπάρχει μια γκάμα και μια ποικιλομορφία στους ανθρώπους που επιλέγουν να ακούσουν τη μουσική μας. Είναι μεγάλη μου τιμή και είμαι πολύ περήφανη που το έχουμε καταφέρει αυτό. Από κει και πέρα, όταν φτιάχνουμε ένα τραγούδι πρέπει να νιώθουμε καλά εμείς οι τρεις που το φτιάχνουμε. Ο λόγος που μας κινεί να φτιάξουμε μουσική είναι καθαρά προσωπικός. Φτιάχνουμε μουσική που αρέσει σ' εμάς και χαιρόμαστε πάρα πολύ αν αρέσει και σε άλλους ανθρώπους. Δεν γράφουμε τραγούδια για ν' αρέσουν στους χιπστεράδες ή στους λαϊκούς ή στους έντεχνους.

 

Η Νατάσα Μποφίλιου μιλά στη LifO Facebook Twitter

Δεν φοβήθηκα ποτέ. Δεν φοβάμαι, επειδή πιστεύω πραγματικά αυτά που λέω και πρεσβεύω. Το κάνουν και πολλοί άλλοι άνθρωποι, αλλά στη δική μας τη δουλειά φαίνεται πιο πολύ. Η οικογένειά μου μού έλεγε πάντα «να μη φοβάσαι ποτέ αυτό που είσαι, αρκεί να είσαι διατεθειμένη να πληρώσεις το τίμημα, όποιο κι αν είναι αυτό». Αν έχεις το θάρρος και το σθένος να υπερασπιστείς αυτά που πιστεύεις, τίποτα δεν σε φοβίζει. Επειδή είμαι ειλικρινής, ελεύθερη και αυθόρμητη, κανείς απ' όσους με ξέρουν δεν σοκάρεται από τη στάση μου. Φαντάζομαι ότι σε κάποιους που έχουν άλλη ιδεολογική κατεύθυνση –που είναι πολλοί πια– ίσως να προκαλεί μίσος, αλλά είναι θεμιτό και κατανοητό.

Ο φασισμός δεν είναι βλακεία, είναι κακή παιδεία και ψυχική τάση. Αν κάνεις μία αναδρομή στο σχολείο και θυμηθείς πόσους δασκάλους είχες που έκαναν bullying, θα εκπλαγείς. Ως Νατάσσα έχω περάσει πολύ άσχημα στο σχολείο. Ήμουν λίγο διαφορετική, με τον τρόπο που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά, επειδή ήμουν και λίγο πληθωρική, το έβγαζα περισσότερο. Ως μαθήτρια, έχω σηκωθεί δεκάδες φορές στον πίνακα, με τον καθηγητή να με βρίζει για τις πολιτικές μου απόψεις ή την άποψή μου για τον Θεό. Αυτό το πράγμα έχει αρχίσει να διαδίδεται. Ο φασισμός στην Ελλάδα είναι ένα φαινόμενο που σε όλες τις χρονικές περιόδους και τις συγκυρίες το έχουμε αντιμετωπίσει. Και δεν το έχουμε αντιμετωπίσει μόνο πολιτικά, αν και οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή είναι πολιτική. Ξέρεις πόσες Ελληνίδες μανάδες βγάζουν στοιχεία φασισμού όταν πρόκειται για την επιλογή συντρόφου του γιου τους, τον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών τους; Δεν είναι φασισμός όταν λένε «αγόρι μου, καμιά δεν είναι για σένα»; Κι αυτός ο φασισμός στο κατάλληλο περιβάλλον πολιτικοποιείται, γίνεται τάση και μπαίνει κάτω από ένα κόμμα, ένα σύμβολο, κάτω από ένα ολόκληρο σύνολο που πρεσβεύει μια τέτοια άποψη. Και να μην υπήρχε η Χρυσή Αυγή, θα υπήρχε ο φασισμός σε κάθε εκδήλωση της ζωής μας.

 

Ποτέ δεν πίστεψα ότι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή είναι αντίδραση, που έλεγαν ορισμένοι. Είναι κακή παιδεία, κοινωνική απομόνωση. Όταν έγινε το θέμα με τη Χρυσή Αυγή, με είχε σοκάρει το γεγονός ότι έμπαιναν κοριτσάκια –που ήταν μια χαρά, στο άβατάρ τους, στο τουίτερ, όμορφα, συμπαθητικά– και με έβριζαν. Αυτή η κοπελίτσα που δεν φοβάται την όψη ενός χρυσαυγίτη, την όψη ενός φασίστα, έχει ψυχική τάση, δεν κάνει λάθος. Δεν είναι απλώς ότι αντιδρά. Μου σηκώνεται η τρίχα από τον τρόμο και τον παραλογισμό. Γιατί δεν πήγαν κάπου αλλού και πήγαν εκεί; Δυστυχώς, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι μολυσμένοι με ένα είδος μόλυνσης που δεν θα φύγει ακόμα και αν κοπάσει αυτή η ιστορία. Ζούμε σε μια χώρα άρρωστη.

 

Με φοβίζει η δίψα για βία, κακοποίηση, κανιβαλισμό, χυδαιότητα, την οποία βλέπεις παντού. Κι είμαι ένας άνθρωπος που δεν είναι φιλήσυχος, μπορεί να αντιδράσω και βίαια κατά περίσταση, αλλά πάντα στο πλαίσιο της ιδεολογίας και της εξέγερσης, για να έρθει κάτι ωραίο. Για την ειρήνη, την ισότητα, την αλληλεγγύη. Αυτό που συμβαίνει τώρα, όμως, μου κόβει τον αέρα. Και στα social media υπάρχει τρομερός κανιβαλισμός και βία. Το δηλητήριο που μαζεύει κάποιος μέσα του είναι πολύ επικίνδυνο.

Σκεφτήκαμε τη δημιουργία μιας κολεκτίβας της «Αγάπης Ρε Ματζόρε», όπου δεν θέλαμε να βάλουμε μπροστά το κακό. Και δεν βάλαμε κανένα «όχι», αλλά μόνο «ναι». Αυτό είναι το σήμα μας. Ναι στην ισότητα, ναι στη διαφορετικότητα, ναι στην παιδεία, ναι στο καλό, ναι στον πολιτισμό.

Ο έρωτας είναι ακαριαίος. Δεν κρατάει για πάντα, κάνει κύκλους. Σε αφοπλίζει, και ειδικά όταν δεν είσαι εκπαιδευμένος, σου κόβει τα χέρια και τα πόδια. Δεν είμαι ιδιαίτερα εκπαιδευμένη και όταν ερωτεύτηκα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Ήμουν σε άλλον πλανήτη. Μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς την απόλυτη ευτυχία. Κρατάει για πάντα, όμως, η ευτυχία;

Έχουμε παθιασμένο κοινό γιατί είμαστε κι εμείς παθιασμένοι. Μοιάζουμε με το κοινό μας. Όταν βγαίνουμε στη σκηνή, βλέπω ανθρώπους σαν κι εμάς. Και νομίζω ότι και ο κόσμος νιώθει αυτό το πράγμα. Τα τραγούδια μου είναι έντονα συναισθηματικά και συγκινητικά. Το γκέι κοινό είναι το πρώτο κοινό που μας στήριξε και πίστεψε σ' εμάς με επιμονή, από στόμα σε στόμα. Ο μόνος πιθανός λόγος γι' αυτό είναι, ναι, ότι έχουν μια τρυφερότητα τα τραγούδια μας, έχουν κάτι εσωτερικό και λίγο πιο κλειστό. Ειδικά μέχρι τις «Μέρες του Φωτός» είναι τραγούδια δωματίου, ένας διάλογος με τον εαυτό σου, κι ίσως ένας άνθρωπος που είναι διαφορετικός και έχει περάσει το στάδιο της σχέσης με τον εαυτό του κι αυτού του διαλόγου τα αισθάνεται πιο δικά του. Τα τραγούδια πάνε και κάθονται ακριβώς επάνω σ' εκείνο το σημείο που πονάει. Είναι πολύ δύσκολο το γκέι κοινό. Και, εκτός από αυτό, ψάχνεται πάρα πολύ και είναι το πρώτο που ανακαλύπτει πράγματα. Έχουν και πάρα πολύ καλό γούστο. Από κει και πέρα, το κοινό μας διευρύνθηκε. Η δική μας γενιά καλλιτεχνών έχει καταφέρει να φτιάξει έναν γερό πυρήνα ανθρώπων που τους παρακολουθούν.

Η τέχνη μόνο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, και η ιδεολογία σου. Το βιβλίο που θα διαβάσεις, η παράσταση που θα δεις, η μουσική που θα ακούσεις. Έχει σώσει την ψυχή μου η τέχνη.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη LifO το 2013

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Μουσική / Απλώνοντας ρούχα με τη Δανάη στο κέντρο του κόσμου

Η Δανάη Δέδε γιορτάζει τα 20 της στην Αθήνα με μια κιθάρα στο χέρι και πολλά λουλούδια γύρω της. Της αρέσει η θάλασσα της πόλης, αλλά προτιμά αυτήν της Ρόδου, όπου και μεγάλωσε. Το κομμάτι της «Αύριο» την έκανε γνωστή, αλλά σίγουρα δεν την τρομάζει ‒ μάλλον την ενθουσιάζει. Η μαμά της πιστεύει πως θα ήταν πολύ καλή ως ψυχολόγος.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΑΡΑΝΤΗΣ
Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Συμφωνική Μουσική - Ιστορίες / Όταν ο Τσαϊκόφσκι περιέγραφε τη μοίρα του με μια Συμφωνία

Την Παρασκευή 30 Μαΐου, ο αρχιμουσικός Διονύσης Γραμμένος και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών φέρνουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών το δράμα της Πέμπτης Συμφωνίας του Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που περιγράφει την ένταση ανάμεσα στις προσταγές της μοίρας και την προσωπική ελευθερία τού συνθέτη.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ
AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Μουσική / AEON: Η «ντίβα από την Κρήτη» που παντρεύει τη ραπ με τη λύρα

Ξεκίνησε από την παραδοσιακή μουσική, όμως, η ανάγκη της για κοινωνικοποίηση την οδήγησε στη ραπ. Με αφορμή το τελευταίο της άλμπουμ, «Χαϊμαλίνα», η 25χρονη AEON μιλά για τον σεξισμό που αντιμετώπισε στα πρώτα της βήματα και για το πώς συνδύασε την κρητική μπουκόλυρα με ραπ ρυθμούς.
M. HULOT
56’ με τον Degear0001

Μουσική / Το νέο διαστημικό άλμπουμ του Degear0001 έχει ήχους από παιδικά παιχνίδια

Ο νεαρός μουσικός, που πειραματίζεται με παιδικά πλήκτρα και «χακαρισμένα» αντικείμενα, μόλις κυκλοφόρησε ένα spacey άλμπουμ με weird pop, που σίγουρα θα ήθελες να χορέψεις σε ένα παραληρηματικό πάρτι με χαμόγελα και φλούο χρώματα.
M. HULOT
Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Μουσική / Νέγρος του Μοριά: «Mιλάω για τη σκοτεινή πλευρά της Ελλάδας»

Ο ταλαντούχος μουσικός κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα ραπ άλμπουμ της χρονιάς, στο οποίο εξερευνά την εμπειρία του να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2025 και το οποίο αποθέωσε η Guardian. Μιλά αποκλειστικά στη LiFO, λίγο πριν τη συναυλία του στις 31 Μαΐου στο Universe Multivenue Open Air.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Μουσική / Οι γονείς της Αγγελίνας κάποια στιγμή κουράστηκαν να παρακολουθούν τις παραστάσεις που οργάνωνε ως παιδί

Η Aγγελίνα είναι μια τραγουδοποιός 22 ετών που μεγάλωσε στην Αθήνα. Όταν ήταν μικρή ήθελε να γίνει ηθοποιός και συγγραφέας, αλλά ο δρόμος την πήγε στη μουσική κι έτσι έβγαλε το πρώτο της τραγούδι το 2023, που λέγεται «Sta Riha». Αγοράζει ακόμη μπουρμπουλήθρες από τα περίπτερα και της αρέσει να οδηγάει το σαράβαλό της. Κοιμάται καλά τα βράδια, αν δεν σκέφτεται πολύ. Όταν ανεβαίνει στην σκηνή, λέει μέσα της πως το άγχος της είναι ενθουσιασμός.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΑΚΟΥΛΑΚΗ
«Ο Χελμός δεν είναι απλά ένα μουσικό φεστιβάλ και αυτό θα το βλέπετε κάθε χρόνο»

Μουσική / «Θα τρέχει ο κόσμος στο βουνό και στο κρύο για φεστιβάλ;» Κι όμως, έτρεξε

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Helmos Mountain Festival, Αλέξης Άγριος, εξηγεί πώς γεννήθηκε η ιδέα για το φεστιβάλ, τι συνέβαλε στην επιτυχία του, ποια φιλόδοξα projects ετοιμάζονται για φέτος και πώς, πέρα από μουσικό γεγονός, έδωσε ώθηση στον τουρισμό της περιοχής.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Καλά, πάλι για τη ραπ θα λέμε;

Guest Editors / «Γιατί απαιτούμε από τη ραπ να είναι κάτι άλλο από αυτό που όντως είναι;»

Το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού που ήρθε σε επαφή με τη ραπ τα τελευταία χρόνια ξαφνικά ανακάλυψε, ομολογουμένως με άσχημο τρόπο, τι ήταν αυτό που προηγουμένως εκθείαζε ως ποίηση του περιθωρίου.
ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
«Becoming Led Zeppelin»: Το χρονικό του βαρύτερου ροκ συγκροτήματος όλων των εποχών

Pulp Fiction / Led Zeppelin: Ένα ντοκιμαντέρ για το «βαρύτερο» ροκ συγκρότημα όλων των εποχών

Το ντοκιμαντέρ «Becoming Led Zeppelin» του Μπέρναρντ ΜακΜάχον παρουσιάζει την ιστορία του θρυλικού hard rock συγκροτήματος, φωτίζοντας το background των μελών του και τις περιστάσεις που οδήγησαν στην ίδρυσή του, φτάνοντας μέχρι και την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ τους και την απαρχή της απόλυτης δόξας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
ZOLA JESUS INTERVIEW

Μουσική / Η Zola Jesus δεν φοβάται το σκοτάδι, το κατοικεί

Λίγο πριν την εμφάνισή της στην Αθήνα, η Ρωσοαμερικανίδα καλλιτέχνιδα μιλά στη LIFO για το πώς δημιουργεί τη σκοτεινή και ατμοσφαιρική μουσική της, που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα είδη, καθώς και για το πώς η ίδια αντιστέκεται στην επίθεση που δέχονται σήμερα οι θηλυκότητες.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ

σχόλια

3 σχόλια
Όχι που δεν θα έγραφαν πάλι κάποιοι "βιαστές" της Λογικής και της Ιστορίας, Πόντιοι-Πιλάτοι-wannabe, εραστές της παρτάρας τους ότι η βία ενάντια στο φασισμό είναι ίδια με τη βία του φασισμού. ΥΓ: Όσοι ανέχονται τον φασισμό είναι συνένοχοι και ιστορικά αφού έκατσε η σκόνη έτσι αντιμετωπίστηκαν σε όλον τον (πολιτισμένο) κόσμο. Προσφέρω δωρεάν εκπαιδευτική εκδρομή στη Γερμανία για όποιον δεν το έχει καταλάβει ακόμα.
Ειλικρινά απορώ πως άνθρωποι -και δη νέα παιδιά- ακούνε τα "έντεχνα" τραγούδια της και την εκτιμούν σαν "καλλιτέχνιδα"! Και ναι έχει δείξει σε όλους το φασιστικό της πρόσωπο με εκείνο το γνωστό τουί που θυμόμαστε όλοι φυσικά!
Έχοντας παρακολουθήσει και συνομιλήσει μαζί της αρκετές φορές, έχω να σημειώσω πως είναι πολύ προσιτή σαν άνθρωπος. Πρόθυμη να ακούσει τι έχει να πει το κοινό της. Με άποψη που δεν φοβάται να την εκφράσει. Φοβερή σαν χαρακτήρας και σαν καλλιτέχνης!! Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που βρίσκεται τόσο ψηλά και σίγουρα θα είναι για καιρό!!