Η ιστορία του ρεπόρτερ που ντρόπιασε τους New York Times επινοώντας ειδήσεις

Η ιστορία του ρεπόρτερ που ντρόπιασε τους New York Times επινοώντας ειδήσεις Facebook Twitter
Το εξωτερικό του κτιρίου των NY Times στο κέντρο της Νέας Υόρκης.
17
Η ιστορία του ρεπόρτερ που ντρόπιασε τους New York Times επινοώντας ειδήσεις Facebook Twitter
Οι New York Times θεωρούσαν τον Τζέισον Μπλερ τόσο καλό, που όταν τελείωσε η πρακτική του, τον προσέλαβαν κανονικά και έγινε ένας απ' τους κορυφαίους ρεπόρτερ τους.

Ο πανέξυπνος απατεώνας που ντρόπιασε τους ΝΥ Τimes.

"Μπήκα στη δημοσιογραφία για να διασκεδάσω τους ανθρώπους" λέει ο Μπλερ στα πρώτα λεπτά του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ της Σαμάνθα Γκραντ που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης πριν αρκετούς μήνες. 

Στο ντοκιμαντέρ μιλά από απόσταση, 10 χρόνια αργότερα, και αφηγείται πώς ξεκίνησαν όλα...

 


Το τρέιλερ του ντοκιμαντέρ

 

 

"Δούλεψα για 3 χρόνια στη δημοσιογραφία, και αυτήν ήταν η περίοδος στην οποία έμαθα να λέω ψέματα" δηλώνει σήμερα.

Ξεκίνησε ως ίντερν στους New York Times το 1998, μετά απο συνεργασίες με μεγάλες εφημερίδες και εξάσκηση στην εφημερίδα του κολεγίου. Οι συμφοιτητές του τον περιγράφουν σήμερα ως ανώριμο και υπερφιλοδοξο, δημόσιοσχετίστα, ανασφαλή, με ανάγκη να τον παραδέχονται και αποδέχονται οι άλλοι. 

Σε αντίθεση με τους συμφοιτητές και τους συναδέλφους του, τα αφεντικά του πάντα τον θεωρούσαν συμπαθή, δουλευταρά και ταλαντούχο. Και οι New York Times τον θεωρούσαν τόσο καλό, που όταν τελείωσε η πρακτική του, τον προσέλαβαν κανονικά.

Και ήταν όντως καλός. Από μικρός είχε μεγάλη περιέργεια, και ήθελε να μαθαίνει τα γιατί, πράγμα που τον οδήγησε στη δημοσιογραφία. Όμως από το γυμνάσιο είχε μανιοκατάθλιψη. Στα πρώτα χρόνια του στους New York Times το πρόσεξαν όλοι, όπως και τα προβλήματα αλκοολισμού του. (Το μόνο μυστικό του ηταν η κοκαΐνη που τον ανέβαζε όταν ήταν στα κάτω του.)

Του ζητούσαν επιτακτικά σπουδαίες ιστορίες, λέει. Δεν αρκούσαν οι συνηθισμένες ιστορίες, δεν ήταν αρκετά καλές για μια εφημερίδα όπως οι New York Times, και ήδη λίγους μήνες μετά την πρόσληψή του, άρχισε να αγχώνεται για το πώς θα κερδίσει την εύνοια των ανωτερων του.

O Μπλερ έπεσε στην περίοδο που οι Times προσπαθούσαν να προσαρμόσουν το περιεχόμενό τους στις νέες τεχνολογίες. Πώς να επεκτείνουμε την ποιοτική δημοσιογραφία στα ψηφιακά μέσα;, σκέφτηκαν. Ζήτησαν ταχύτητα. Έκαναν αλλαγές και η νωχελικότητα (σα να ήσουν σε δημόσια υπηρεσία) μετατράπηκε σε ζούγκλα.

Όλοι οι δημοσιογράφοι προσπάθησαν σκληρά, αλλά ο Μπλερ το παράκανε, επινοώντας πιασάρικα πράγματα, και κάνοντας και ένα σωρό λάθη, από αβλεψία. Στην αρχή αυτός επισήμαινε τα λάθη του στους υπεύθυνους, ώστε να έμπαινε διόρθωση την επόμενη ημέρα. Έτσι συνειδητοποίησε όμως ότι δεν τον έλεγχαν, κι ότι αν δεν τα έλεγε μόνος του κανείς δεν θα καταλάβαινε τίποτα.

Ένιωσε πια τελείως ελεύθερος, και έκανε ό,τι ήθελε: Για ένα αφιέρωμα στην 11η Σεπτεμβρίου επειδή δεν ήθελε να γράψει μια νεκρολογία για οικογενειακό του φίλο, έγραψε για υποτιθέμενο ξάδελφό του, κατασκευάζοντας την ιστορία. 

Κι όταν τον έστειλαν σε μια φιλανθρωπική συναυλία για να την καλύψει, αυτός την είδε ζωντανά από την τηλεόραση σνιφάροντας κόκα. Την άλλη μέρα έγραψε κανονικά το άρθρο, σα να ήταν εκεί.

Οι συνάδελφοί του, σταδιακά, πρόσεχαν την μετάλλαξή του, και ήξεραν τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα. Μέχρι που μια μέρα κυκλοφόρησε ένα ημειλ υπογεγραμμένο από 30 συντάκτες που επισήμαιναν λάθη και αντιγραφές του, και το οποίο πάνω κάτω έλεγε "Πρέπει να τον σταματήσουμε να γράφει στους Τάιμς τώρα!"

Τον έστειλαν για αποτοξίνωση, κι όταν βγήκε τον άλλαξαν τμήμα και ελπίζοντας ότι η αλλαγή περιβάλλοντος θα βοηθήσει του μείωσαν και τον όγκο δουλειάς. Αυτός κατέρρευσε ψυχολογικά.

Η πλάκα είναι πως θα ήταν ίσως τελικά πιο εύκολο να ψάξει για στοιχεία, παρά να ξοδεύει χρόνο για να τα επινοεί και να τα αντιγράφει.

"Παρατηρούσαμε ότι βρωμουσε" λένε σήμερα συνάδελφοί του. "Ερχόταν ντυμένος σαν αστεγος. Είχε παράξενη συμπεριφορά. Έγινε ο τρελός του γραφείου."

(Στο ντοκιμαντέρ έδειξε και μια φωτογραφία του με καλυμμένο κεφάλι αλά Παναγιώτη Χατζηστεφανου.)

  

Το ότι δεν τον έδιωχναν πάντως ήταν τρελό. Μπορούσες δηλαδή να δουλεύεις στον σπουδαιότερο δημοσιογραφικό κολοσσό, -και τον πιο αξιόπιστο!- να κάνεις επιβεβαιωμένα αρκετά λάθη και να επινοείς ιστορίες, κι όμως να μη χάνεις τη δουλειά σου, λες και δουλεύεις στο ελληνικό δημόσιο. 

Η ιστορία του ρεπόρτερ που ντρόπιασε τους New York Times επινοώντας ειδήσεις Facebook Twitter
Γελοιογραφία με αφορμή το σκάνδαλο Blair

Ο Μπλερ με τον καιρό αναθάρρησε και ξανάρχισε να προσπαθεί να βγάλει λαβράκια και σπουδαίες ειδήσεις. Προσφερόταν να κανει οτιδήποτε χωρίς να τον νοιάζει αν αναφέρεται το ονομα του.

Σύντομα η ψυχολογική του κατάσταση του χειροτέρεψε και δεν πήγαινε στο γραφείο. Ζούσε κλεισμένος στο διαμέρισμά του στο Μπρουκλυν της Ν.Υ. (ενώ υποτίθεται ότι ηταν ανταποκριτής στην Ουάσινγκτον!). Έγραφε πλέον μονο απο το σπιτι, και είχε σταματήσει την ψυχοθεραπεία, παρά τη διπολική διαταραχή του. Ηταν σε αυτοκαταστροφική τροχιά.

Ηταν 25 ετών.

Κι όμως, σιγά σιγά η εφημερίδα ξανάρχισε να δημοσιεύει τις "αποκλειστικότητές" του, παρ' ό,τι πολλοί είχαν προσέξει τις παράξενες δημοσιεύσεις του...

 

 

Είχε τις καλύτερες πληροφορίες και τις καλύτερες άκρες επειδη ηταν όλα στο κεφάλι του. Επινοούσε δηλώσεις. Υποκρινόταν οτι ήταν σε διάφορα μέρη χωρίς να σηκώνεται καν απ' το κρεβάτι. Έκανε κόπι πειστ απο διάφορες πηγές (δεν αντέγραφε ποτέ μεγάλα κομμάτια από μόνο μία πηγή) για να μην τον πιάσουν. Τηλεφωνούσε στους εκδότες και υποκρινόταν ότι ηταν στη μέση συνεντεύξεων. Έβλεπε φωτογραφίες και περιέγραφε σα να ήταν εκεί. Έπαιρνε τηλέφωνο τα πρόσωπα τα οποία υποτίθεται είχε συναντήσει στο σπίτι τους και τους ζητούσε να περιγράψουν τα φυτά τους, ή το χρώμα των κουρτινών, ή το φαγητό που σέρβιραν εκείνη την ημέρα. 

Ήταν εξαιτίας μιας τέτοιας λογοκλοπής που αποκαλύφθηκαν όλα. Μια μέρα πληροφορήθηκε ότι δεν είχαν τίποτα δυνατό για το πρωτοσέλιδο του Σαββάτου και αποφάσισε να ψάξει παντού για την είδηση, και να την μαγειρέψει στην ανάγκη.


Την βρήκε, και την αντέγραψε τελείως από μια μικρή ισπανόφωνη εφημερίδα, ελπίζοντας ότι κανείς δεν θα το πρόσεχε. Όμως η γυναίκα που έγραψε το άρθρο, μιλούσε αγγλικά και το κατάλαβε. 

Η ιστορία του ρεπόρτερ που ντρόπιασε τους New York Times επινοώντας ειδήσεις Facebook Twitter
To Μπλερόμετρο: Πόσα ψέματα λέει ο κάθε δημοσιογράφος;

"Είχα επενδύσει τα πάντα, για 10 χρόνια, στη δημοσιογραφική μου καριέρα" λέει ο ίδιος. "Τώρα θα τα έχανα όλα. Πήγα να κάνω απόπειρα αυτοκτονίας." (Δεν ξέρεις αν τον πιστεύεις πια.)

Παραιτήθηκε λίγο πριν τον απολύσουν. Πήγε στο ψυχιατρείο, ενώ οι της εφημερίδας άρχισαν να ελέγχουν κάθε μία απ' τις δημοσιεύσεις που είχε κάνει επί μια δεκαετία. Έκπληκτοι βρήκαν πως εκατοντάδες απ' τις ιστορίες που η σπουδαία αυτή εφημερίδα είχε δημοσιεύσει, ήταν, το λιγότερο, προβληματικές. 

Κι όμως, αυτά ήταν κάτι που γνώριζαν πάνω κάτω οι προϊστάμενοί του για καιρό. Ήταν χαλαροί για να μη τους πουν ρατσιστές; Κανείς δε γνωρίζει, πάντως το σκάνδαλο ταρακούνησε την ιεραρχία και έγιναν αρκετές απολύσεις, και ένα αυστηρότερο σύστημα ελέγχου των δημοσιευμάτων. 

Ο Μπλερ, σε συνδυασμό με τα ψυχικά προβλήματά του τα οποία δεν προσπαθούσε να λύσει, δεν είχε αντέξει τον ανταγωνισμό και τις απαιτήσεις. (Η πλάκα είναι πως θα ήταν ίσως τελικά πιο εύκολο να ψάξει για στοιχεία, παρά να ξοδεύει χρόνο για να τα επινοεί και να τα αντιγράφει.) 

 


ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, σε δύο λεπτά. 

Ο ίδιος σήμερα δίνει διαλέξεις και μιλά για τη ζωή του (και προσπαθεί να ξαναδημοσιογραφήσει, σε μικρά, περιφερειακά ΜΜΕ).

 


Η διάλεξή του σε πανεπιστήμιο, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάθε (wannabe) δημοσιογράφο

 

 

"Όλοι έχουμε κάποια ελαττώματα", λέει. "Το δικό μου είναι ότι λέω ψέματα. Θα μπορούσα να σας υποσχεθώ οτι δεν θα ξαναπώ πια άλλα ψέματα, άλλα αυτό θα ήταν ψέμα. Είναι κάτι που το παλεύω καθημερινά, και προσπαθώ να το νικήσω."

 

17

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

15 σχόλια
Πιστευω οτι τα θεματα ειναι δυο :Το πρωτο ,αν ειναι εφικτο να γινεται "δημοσιογραφια του φανταστικου"στους N.Y.T.,και μαλιστα παρατεταμενη και συνεχης,τοτε που ΔΕΝ ειναι δυνατο να γινεται ; Και πως προστατευεται ο αναγνωστης ; Ακομη και αν απολυθει καποτε ο υπαιτιος,ποιος θυμαται τι ακριβως εχει διαβασει με την υπογραφη του απατεωνα απο κατω ; Και ποιες γνωμες η αποψεις εχει διαμορφωσει με βαση αυτα τα κειμενα ;Το δευτερο,και κατα την γνωμη μου σοβαροτερο.Εαν αυτη η "δημοσιογραφια του φανταστικου"γινεται "κατ"εντολην"και "στοχευμενα ",τοτε τα πραγματα ειναι πολυ χειροτερα.Διοτι σιγουρα στις στρατιες των δημοσιογραφων υπαρχουν καποιοι οι οποιοι,προκειμενου να βγαλουν τα "προς το ζην",ειναι ευαλωτοι σε τετοια "κελευσματα".Ειτε για να βρουν δουλεια,ειτε για να μην χασουν αυτη που εχουν,ειτε "εναντι αντιτιμου τινος".Ρισκαροντας να πιαστουν καποτε,βεβαια,και να χασουν την δουλεια τους.Ο "ηθικος αυτουργος"ομως μαλλον θα παραμεινει στο "απυροβλητο",για να το ξαναεπιχειρησει μεσω καποιου αλλου "προθυμου κονδυλοφορου".Αυτη η περιπτωση πως αντιμετωπιζεται ;Δυστυχως δεν εχω απαντηση.
Όποιος αποκαλεί "συνάδελφο" τον τύπο που δημοσίευσε κατασκευασμένη είδηση να μας κάνει τη χάρη να πάει να δέσει μια πέτρα στο λαιμό του και να πνιγεί. Σοβαρά τώρα; Συνάδελφος του απατεώνα; Δηλαδή ρε φίλε παραδέχεσαι ότι είσαι κι εσύ απατεώνας;
("Όλοι έχουμε κάποια ελαττώματα", λέει. "Το δικό μου είναι ότι λέω ψέματα. Θα μπορούσα να σας υποσχεθώ οτι δεν θα ξαναπώ πια άλλα ψέματα, άλλα αυτό θα ήταν ψέμα. Είναι κάτι που το παλεύω καθημερινά, και προσπαθώ να το νικήσω." Πηγή: www.lifo.gr): Εννοια αυτοαναφορικη και αυτοαναιρουμενη, κατα τον W Kadinsky, ηδη απο το 1910. Αρα και αυτο το τσιτατο "plagiarism" ειναι!Οσον αφορα τις κατασκευασμενες ιστοριες, μου ερχονται στην μνημη τα ρεπορταζ του Ευαγγελατου απο το Αφγανισταν, που τελειως κατα τυχη ηταν Πακισταν, χωρις αυτο να τον εμποδισει να ειναι πρωτη μουρη στην ιδιωτικη και οχι στην δημοσια TV, ακομη και σημερα.
και τον άρχοντα Κύπριο "δημοσιογράφο" που βγήκε από το Mega να περιγράψει πρώτος το βομβαρδισμό της Βαγδάτης από .... την ταράτσα του ξενοδοχείου του στη Λευκωσία. Αλλά (όπως δεν θα κουραστώ ποτέ να γράφω) "γιατί να αφήσουμε την βρωμοπραγματικότητα να μάς χαλάσει μιαν ωραία ιστορία;"
Το iefimerida είναι μεγάλο και αξιόπιστο σάιτ. Δύσκολο να έγραψε τέτοιο ψέμμα, δεν βλέπω και καμμιά μήνυση, ούτε να παραδέχεται ότι είναι φτιαχτή. Οσον αφορά το θέμα της Μποφίλιου όμως είναι εξοργιστικό. Κάθησε ο άλλος τώρα και είπε να γράψει μια μλκία στο ξεκούδουνο. Λες και ενδιαφέρει τον κόσμο με ποιόν τα έχει η Μποφίλιου ή ο Στρατής που εγώ σαν μέσος άνθρωπος έχω ακουστά την Μποφίλιου ότι είναι καλή στις επανεκτελέσεις, τον δε Στρατή ούτε τον ξέρω. Ασε το σοκ που θα πάθαν και οι ...πραγματικοί σύντροφοί τους.
Εγώ πάντως έχω διαβάσει και στο παρελθόν αναξιόπιστα άρθρα τόσο στο iefimerida όσο και στο newsbomb κι έκτοτε δεν τα πλησιάζω καν.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν τόση επισκεψιμότητα, πραγματικά.
Με αφορμή πάντως το θέμα της Μποφίλιου (που δεν την πάω καθόλου παρεμπιπτόντως), εφόσον ήταν επινοημένη ιστορία καλά έκαναν και τον απέλυσαν.Αν ήθελαν στις εφημερίδες σεναριογράφους, ξέρουν που να ψάξουν να τους βρουν και να τους γράψουν πιο ευφάνταστα σενάρια, δεν χρειάζονται δημοσιογράφους για αυτό.