Ήταν η εποχή που ρουφούσαμε μουσική με κάθε πόρο του σώματός μας, εστιασμένοι πολλοί από εμάς, στον ηλεκτρονικό ήχο. Βλέπαμε εν τη γενέσει της τη δημιουργία μιας τεράστιας σκηνής που δε μπορούσαμε ούτε στα όνειρά μας να φανταστούμε το μεγαθήριο, την τεράστια βιομηχανία που έμελλε να γίνει.
Ήμασταν μια ευρεία, μεγάλη παρέα φίλων, γνωστών και αγνώστων που ψάχναμε γνώση, απ' όπου μπορούσαμε να την πάρουμε. Που ανακαλύπταμε ονόματα, παραγωγούς, γκρουπάκια, DJs, εταιρίες και τα μοιραζόμασταν με θέρμη. Μια συνεχής, ατέρμονη αναζήτηση των ήχων και της θέσης μας μέσα από τη μουσική. Ένας ευρύς κύκλος, ουσιαστικά εσωστρεφών ανθρώπων που άγγιζε δειλά την εξωστρέφειά του χορεύοντας, ακούγοντας, ζώντας μέσα απ' όλη αυτή τη διαδικασία και που προσπαθούσε να βρει τα προσωπικά του ταλέντα, αν υπήρχαν, ώστε να τη διαδώσει.
Μεγάλος καημός μας η μικρή σχεδόν ανύπαρκτη σκηνή στην Ελλάδα, σε επίπεδο βιωσιμότητας, απήχησης και ορατότητας, για να μην παρεξηγηθώ. Ναι, υπήρχαν ήδη πρωτοπόροι, εμπνευστές και σημαντικοί καλλιτέχνες, αλλά νιώθαμε ότι χρειαζόταν κάποιος να δώσει μια γερή κλωτσιά, ώστε να σπάσει το «απόστημα» κι όλο αυτό να βγει στην επιφάνεια.
Αυτά τα δυο βράδια έγινε κάτι μαγικό, που λίγες φορές το βλέπεις να γίνεται τόσο αβίαστα σε πάρτι, μια ειλικρινής ανταλλαγή ενέργειας με σεβασμό, από δυο ανθρώπους που με τους ήχους που διάλεξαν έστελναν αγάπη και φως.
Το 1991 κυκλοφόρησε το νέο πως δύο παιδιά από τα Δυτικά Προάστια, μέρος αυτής της ευρύτερης παρέας ετοίμαζαν έναν δίσκο και πειραματίζονταν με τους ήχους εδώ και καιρό. Κάποιοι φίλοι είχαν ακούσει και κάποια κομμάτια και είχαν ενθουσιαστεί. Οι Στέρεο Νόβα. Ο Κωνσταντίνος Β., ο Μιχάλης Δ. και ο Αντώνης Π.
Ο πρώτος δίσκος με το όνομά τους ήρθε στα χέρια μου σε κασέτα το 1992. Η «Κίτρινη Πλευρά» και η «Μπλε Πλευρά», όταν αγόρασα το βινύλιο. Σοκ. Ένα υβρίδιο electro-tech ήχου με τη φωνή του Κ.Β. Το «Κλεμμένο Ποδήλατο», τα «Ηλίθια Αστεία», ο «Εξώστης», το «Άστραλον». Δέος. Κι από εκεί ξεκινά μια άλλη ιστορία... Θυμάμαι ακόμα το πρώτο live στα Εξάρχεια που πιστεύαμε πως θα είμαστε 20 άτομα και που τελικά οι πόρτες έμειναν ανοιχτές, αφού ο κόσμος δε χωρούσε να μπει.
Μέσα από την πορεία τους και την εξέλιξή τους οι σΝ καταλήγουν να σπάσουν και να ξεπεράσουν το φράγμα των ανθρώπων που άκουγαν τα «μπλιμπλίκια» και να μιλήσουν σε όλους. Ο ήχος τους και οι στίχοι τους σπίλωσαν βαθιά την ψυχή των ανθρώπων σε μια Αθήνα, σε μια Ελλάδα που άλλαζε. Έβαλαν σε λόγια τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους και πάνω απ' όλα έδωσαν φωνή σε όλα αυτά τα παιδιά που μεγάλωναν κι ένιωθαν διαφορετικά, που δεν κολλούσαν στις νόρμες και στα δεδομένα, που αυτή τους η διαφορετικότητα και το ψυχικό βάθος θα γινόταν η δύναμή τους και η ταυτότητά τους μεγαλώνοντας.
Οι σΝ κατάφεραν να γίνουν μαζικοί με μια παρουσία που ουσιαστικά αμφισβητούσε τη μαζικότητα. Και ξεπέρασαν τα όρια της Ελλάδας, άρα πέτυχαν να ικανοποιήσουν και τη δική μας περηφάνια για τη χώρα, όταν είδαμε εκείνο το βίντεο κλιπ να παίζεται στο MTV και παρακολουθούσαμε με αγωνία τα βράδια, με το βίντεο stand by, ώστε να το γράψουμε με το σήμα του σταθμού να φαίνεται την ώρα που θα παίζει.
Το 1996 ο Αντώνης αποχωρεί και μένουν ο Κωνσταντίνος και ο Μιχάλης. Τα νέα της διάλυσης του γκρουπ στο απόγειο της καριέρας τους, το 1997, μας καταρράκωσαν κυριολεκτικά. Όμως είχε ήδη μπει το νερό στο αυλάκι και για τους ίδιους, αλλά και για πολλούς άλλους που ξεπηδούσαν, ευτυχώς, από την αφάνεια με φοβερή ταχύτητα.
Ο Κώστας και ο Μιχάλης συνέχισαν να έχουν μια πολύ σημαντική μουσική παρουσία στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, διατηρώντας και εξελίσσοντας ο καθένας τη δική του, προσωπική ταυτότητα. Συνέχισαν να επηρεάζουν και να ρυθμίζουν τα πράγματα με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. Ξεπέρασαν τα στενά όρια της σκηνής για να βάλουν τη σφραγίδα τους σε κυκλοφορίες και συνεργασίες που άφησαν εποχή.
Όμως η δίψα για τους σΝ δεν κορέστηκε ποτέ... Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη διαδήλωση που έγινε το 2008, όταν επανενώθηκαν για ένα βράδυ επί σκηνής για τα γενέθλια της LiFO. Τη λύσσα του κόσμου για να τους ξαναδεί μαζί. Εκείνα τα 50 λεπτά που μας φάνηκαν 5, που θέλαμε όλοι κι άλλο, κι άλλο...
Κάπως έτσι έσκασαν και τα νέα της επανένωσης για μια βραδιά πίσω από τα decks του Steam. Πανικός. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, οδηγώντας –ορθά– στην απόφαση για μια δεύτερη εμφάνιση την επόμενη μέρα. Δεύτερο sold out...
Σε μια εποχή που η εικόνα στα clubs απαιτεί την παρουσία ξένου DJ/καλεσμένου για να ενισχυθεί η επιτυχία, αυτοί οι δύο άνθρωποι πέτυχαν το αδιανόητο. «Δε με νοιάζει, ας βγουν και απλά να κάθονται εκεί», «ας βήχουν μόνο», «ας βγουν και απλά να μας κοιτάνε, μόνο να τους δω μαζί» ήταν κάποια από τα μηνύματα που έλαβα μετά την ανακοίνωση των πάρτι. Το κερασάκι στην τούρτα για μένα, την ορκισμένη fan, το ότι θα έκανα το warm up και το closing set και τις δύο μέρες. Είχα την τύχη να παίξω και με τους δύο ξεχωριστά, αλλά ποτέ μαζί.
Οι πόρτες θα άνοιγαν στις 11, όμως από τις 10 και κάτι ο κόσμος ήταν ήδη μαζεμένος έξω από το Steam. Τους έβλεπα να μπαίνουν με μια έκδηλη προσμονή, σχεδόν με κατάνυξη. Με φοβερή ανυπομονησία. Κόσμος όλων των ηλικιών, παλιοί fans, νέοι fans, λάτρεις της μουσικής (τους). Λίγες φορές στη ζωή μου έχω νιώσει την πίεση που ένιωσα αυτά τα δύο βράδια πίσω από τα decks, ότι έπρεπε να κάνω μια σωστή και αντάξια εισαγωγή σε αυτό που θα ακολουθούσε. Κι ας έπαιζα με δυο ανθρώπους που πλέον είναι φίλοι μου, που ξέρω απ' έξω τη μουσική τους διαδρομή, που ξέρω το γούστο τους στον ήχο.
Από αυτές τις δυο μέρες δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έβαλαν το πρώτο τραγούδι. Το «Νέα Ζωή 705» σε ένα δικό τους remix. Την ένταση που κυρίευσε τον χώρο, τη συναισθηματική φόρτιση, την έκρηξη χαράς στα πρόσωπα όλων, την εκπλήρωση της προσμονής να «γράφει» στα μάτια. Δε θα το κρύψω, συγκινήθηκα βαθιά. Οι δυο τους για άλλη μια φορά καλοκουρδισμένοι και ενωμένοι, δυνατοί και συνειδητοί σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τότε που τους είδα πρώτη φορά επί σκηνής. Το set ήταν εκρηκτικό και ελιτίστικα ποιοτικό με φοβερές διακυμάνσεις, ένα απίστευτο ηχητικό ταξίδι με αρχή μέση και τέλος, με σκοπό να γίνουμε όλοι πάλι ένα.
Και γίναμε ένα, μια γροθιά που χόρευε όπως τότε, μαζί με πολλούς φίλους από τα παλιά. Αυτά τα δυο βράδια έγινε κάτι μαγικό, που λίγες φορές το βλέπεις να γίνεται τόσο αβίαστα σε πάρτι, μια ειλικρινής ανταλλαγή ενέργειας μεταξύ ανθρώπων με σεβασμό, από δυο ανθρώπους που με τους ήχους που διάλεξαν έστελναν αγάπη και φως. «Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους, τους γεμίζει με χαρά. Τους δίνει δύναμη και ενισχύει τη θέλησή τους για δημιουργικότητα στη ζωή. Αυτά που αναφέρω τα ζήσαμε παρέα στο μουσικό μας διήμερο στο Steam», έγραψε σήμερα ο Μιχάλης Δέλτα, για να το περιγράψει με ακρίβεια.
Βγαίνοντας από το μαγαζί το τελευταίο βράδυ, την ώρα που σιγά-σιγά ξημέρωνε, ήρθαν στο μυαλό μου αυτές οι λέξεις: «θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο, γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι κι από ένα σημείο της Γης ο ήλιος θ' ανατέλλει πιο όμορφος από ποτέ...». Τον διασχίσαμε, λοιπόν, αυτόν τον «δρόμο» και φύγαμε όλοι γεμάτοι από αυτή την ξεχωριστή αγάπη.
