Κριτική της παράστασης «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Από την Λουίζα Αρκουμανέα

Κριτική της παράστασης «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
3
Κριτική της παράστασης «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Σ' ένα μακρόστενο τραπέζι οι ηθοποιοί κάθονται και μας κοιτούν. Τους κοιτάμε κι εμείς. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι προφανείς και δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον: όποτε έρχεται η σειρά τους, είτε σηκώνονται και «παίζουν» από τη θέση τους, είτε τρέχουν προς το συμφωνημένο σημείο, όπου διεξάγεται η «δράση». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος

Πρώτα ήρθε ο «θάνατος του συγγραφέα», μετά ο «θάνατος του ήρωα». Ο κορυφαίος σημειολόγος και θεωρητικός Ρολάν Μπαρτ υποστήριξε το 1967 ότι το νόημα ενός κειμένου δεν προέρχεται (ή τουλάχιστον δεν περιορίζεται) από τις προθέσεις του συγγραφέα, αλλά αναδύεται μέσα από την ερμηνευτική ματιά του αναγνώστη. Κάθε φορά που κάποιος διαβάζει ένα κείμενο, αυτό γεννιέται ξανά και ξανά σε μια αέναη διαδικασία νοηματοδότησής του. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η Αμερικανίδα κριτικός και θεωρητικός του θεάτρου Έλινορ Φιουκς διέγνωσε με τη σειρά της τον «θάνατο του ήρωα» («The death of character», Theater Communications, Μάρτιος 1983).


Καταγράφοντας τις αναζητήσεις και τους πειραματισμούς της νεοϋορκέζικης σκηνής της δεκαετίας του '70 και του '80, η Φιουκς παρατήρησε μια μεγάλη μεταβολή. «Συγγραφείς και σκηνοθέτες που εργάζονται στην κόψη του θεατρικού γίγνεσθαι δείχνουν να βιώνουν ένα νέο είδος πραγματικότητας, όπου δεν υπάρχει πλέον τίποτε "εκεί έξω" ή κανένας "εδώ μέσα" για να τον μιμηθούν». Αναφερόμενη στις τότε πρωτοποριακές δυνάμεις του αμερικανικού θεάτρου (Wooster Group, Ρίτσαρντ Φόρμαν, Λι Μπρούερ, Mabou Mines κ.ά.), έγραφε: «Αυτοί οι καλλιτέχνες μοιάζουν να λένε "δεν μπορoύμε πλέον να ανα-παραστήσουμε"». Ως αποτέλεσμα αυτού του αδιεξόδου γεννήθηκε το μεταμοντέρνο: εκεί όπου σημειώνεται «η κατάρρευση των ορίων – ανάμεσα σε διαφορετικούς πολιτισμούς, ανάμεσα στα φύλα, ανάμεσα στις τέχνες, ανάμεσα στις ειδικότητες, ανάμεσα στα είδη, ανάμεσα στην κριτική και την τέχνη, την ερμηνεία και το κείμενο, το σημαίνον και το σημαινόμενο και ούτω καθεξής». Οι τέχνες δανείζονται η μία από την άλλη και μετασχηματίζονται. Τα κείμενα αποδομούνται και φανερώνουν αντιφατικές ερμηνευτικές δυνατότητες. Η πραγματικότητα αντικαθίσταται από σημεία και σύμβολα που αντικατοπτρίζουν άλλα σημεία και σύμβολα (Μποντριγιάρ). Τι είναι πλέον αληθινό; Κολυμπώντας μέσα σε παράξενα ύδατα, οι καλλιτέχνες του θέατρου στήνουν «μια σκηνή που κοιτάζει προς τα μέσα, προς τον εαυτό της». Η ενασχόληση με τα ίδια τα δημιουργήματα, τις τεχνικές και τα στυλ του θεάτρου αναδύεται και κυριεύει τις ευαισθησίες. Το pastiche, το «σχόλιο», η αναπαραγωγή και το παιχνίδι με τεχνοτροπίες και έργα του παρελθόντος κυριαρχεί. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανακατατάξεων σημειώνεται μια εξαΰλωση της έννοιας του ήρωα, εξού και ο «θάνατός» του.

Ο ένας «διορθώνει» την πόζα του άλλου: το εγώ αναδύεται μόνο όταν κάποιος το σκηνοθετεί, μοιάζει να λέει η παράσταση. Ιδέα που ακούγεται ωραία, στην πράξη όμως διαγράφεται ανίσχυρη, έτσι όπως εκτελείται ανέμπνευστα, σχεδόν διεκπεραιωτικά, σαν πρόβα που μπαγιάτεψε κι έχασε όλο τον ενθουσιασμό της.


Η ασυνέχεια, η ασυνέπεια και η πολλαπλότητα του εγώ προβληματίζει ως προς τη θεατρική αποτύπωσή της. Στον προφητικό πρόλογό του στη Δεσποινίδα Τζούλια (1888), ο Στρίντμπεργκ είχε πρώτος αποκαλέσει τους ήρωές του «ψυχές» που «δεν έχουν χαρακτήρα», αλλά είναι φτιαγμένοι «από παλιές και τωρινές ζώνες πολιτισμού, αποσπάσματα από βιβλία και εφημερίδες, αποφάγια της ανθρωπότητας, κομμάτια υφάσματος που κόπηκαν από όμορφα ρούχα κι έγιναν κουρέλια, μπαλωμένα όλα μαζί, όπως η ανθρώπινη ψυχή». Ο Φρόιντ μίλησε για τον διχασμό μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου. O Λακάν για τις φαντασιακές ταυτίσεις του εγώ. O Μπρεχτ «έσπρωξε» τον ηθοποιό έξω από τον ρόλο και του έδωσε ανεξαρτησία, επιδιώκοντας την αποστασιοποίηση του θεατή και την καλλιέργεια της κριτικής ικανότητας. Οι μεταμοντέρνοι αντιμετώπισαν την ιδέα του εαυτού ως κάτι διασκορπισμένο, μη ενιαίο, ενίοτε ακόμη και μη ανθρώπινο. Το ερώτημα, μέσα από όλες αυτές τις περιπέτειες της τέχνης, της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης παραμένει αμετάβλητο: τι συνιστά το εγώ και πώς μπορούμε να το γνωρίσουμε;

Κριτική της παράστασης «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας, ένας Σγαναρέλος που εξεγείρεται, αποδοκιμάζοντας τον τρόπο ζωής του αφεντικού του, έμεινε κι αυτός μετέωρος, παρά το ειδικό βάρος του ως ηθοποιού. Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος


Η προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού αποδείχτηκε άκαρπη. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν ολόκληρη η διαδικασία αναζήτησης διεξάγεται με τόσο επιπόλαιους όρους; Tα φώτα της πλατείας μένουν ανοιχτά. Σ' ένα μακρόστενο τραπέζι οι ηθοποιοί κάθονται και μας κοιτούν. Τους κοιτάμε κι εμείς. Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι προφανείς και δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον: όποτε έρχεται η σειρά τους, είτε σηκώνονται και «παίζουν» από τη θέση τους, είτε τρέχουν προς το συμφωνημένο σημείο, όπου διεξάγεται η «δράση». Κάθε φορά που μιλάνε, λένε πρώτα το όνομα του ρόλου τους (π.χ. «Πιερό», «Σαρλότ», «Ματουρίν» κ.ο.κ.). Όταν δεν κάνουν κάτι από τα προηγούμενα, διεκπεραιώνουν χαριτωμένες αγγαρείες, όπως η τοποθέτηση της κάμερας ή η μετακίνηση αντικειμένων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, συμμετέχουν με το «βλέμμα» ως παρατηρητές.


Το κείμενο του Μολιέρου συνοδεύεται από μια ποικιλία μικροπαρεμβάσεων: τις σκέτες εξυπνάδες («με το σι και με το νίγμα»), τις εξυπνάδες με μεταθεατρική allure («έτσι λέει το κείμενο!»), τις διδακτικές προσθήκες («οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από τους ρόλους...») και τα συναφή σχόλια που συνθέτουν σταδιακά την αίσθηση μιας εφηβικής εκτόνωσης, βασισμένης σε πρωτόλειες αναζητήσεις και πειράγματα εκ του ασφαλούς: βάζουμε κοστούμια εποχής, αλλά την ίδια στιγμή τα κοροϊδεύουμε· «αδειάζουμε» θεατρικά τη σκηνή του τέλους, αλλά αμέσως μετά κάνουμε πλάκα με την επιλογή μας: «Καλά, είναι τέλος αυτό;» ακούγεται η τελευταία φράση της βραδιάς. Ο ένας «διορθώνει» την πόζα του άλλου: το εγώ αναδύεται μόνο όταν κάποιος το σκηνοθετεί, μοιάζει να λέει η παράσταση. Ιδέα που ακούγεται ωραία, στην πράξη όμως διαγράφεται ανίσχυρη, έτσι όπως εκτελείται ανέμπνευστα, σχεδόν διεκπεραιωτικά, σαν πρόβα που μπαγιάτεψε κι έχασε όλο τον ενθουσιασμό της. Επιπλέον, για να καλύψουμε όλα τα ενδεχόμενα, η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη τραγουδάει άριες από τον Ντον Τζιοβάνι επί σκηνής. Ένα ποτ-πουρί από θραύσματα διάσημων κλασικών κομματιών κάνει την εισβολή του. Στιγμιότυπα από παλιές παραστάσεις προβάλλονται στην οθόνη.


Δεν ξέρω, πραγματικά, τι εξυπηρετούν όλες αυτές οι αναφορές στο παρελθόν του μύθου του Δον Ζουάν, όταν τα νοήματα του κειμένου μένουν στο σκοτάδι. Αν ήταν επιδίωξη των συντελεστών να παρουσιαστεί ο ήρωας ως αντανάκλαση προηγούμενων εκδοχών του, ούτε αυτός ο στόχος εκπληρώθηκε. Η παράθεση αποσπασμάτων λειτουργεί επιμορφωτικά – αυτό όμως είναι το ζητούμενο; Ποιος είναι ο Δον Ζουάν και πώς προσπαθεί να ορίσει την ταυτότητά του; Είναι πραγματικά ελεύθερος, πνεύμα ασυμβίβαστο που αρνείται κάθε μεταφυσική ψευδαίσθηση ή ένας ψυχρός εκμεταλλευτής των αδυνάτων που πεθαίνει το ίδιο σκληρά όπως έζησε; Ο Χάρης Φραγκούλης κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν νομίζω να έλαβε περισσότερες απαντήσεις απ' ό,τι εμείς. Ερμηνεύει με υποτονική ειρωνεία τους επιμέρους «ρόλους» του και μόνο στο τέλος μας βγάζει από τον λήθαργό μας – όταν ξεσπά διαμαρτυρόμενος: «Ποτέ δεν θα μετανοήσω, ποτέ! Ποτέ!». Μια χαραμάδα συναισθήματος ανοίγει, μια φευγαλέα επικοινωνία με τον ήρωα, η οποία σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά τρεις ώρες ανούσιας περιπλάνησής μας σε χιλιομασημένα βοσκοτόπια. Ο Γιάννος Περλέγκας, ένας Σγαναρέλος που εξεγείρεται, αποδοκιμάζοντας τον τρόπο ζωής του αφεντικού του, έμεινε κι αυτός μετέωρος, παρά το ειδικό βάρος του ως ηθοποιού.

Κριτική της παράστασης «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Από την Λουίζα Αρκουμανέα Facebook Twitter
Ο Χάρης Φραγκούλης κάνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν νομίζω να έλαβε περισσότερες απαντήσεις απ' ό,τι εμείς. Ερμηνεύει με υποτονική ειρωνεία τους επιμέρους «ρόλους» του και μόνο στο τέλος μας βγάζει από τον λήθαργό μας – όταν ξεσπά διαμαρτυρόμενος: «Ποτέ δεν θα μετανοήσω, ποτέ! Ποτέ!». Φωτο: Ανδρέας Σιμόπουλος


Εν κατακλείδι, η φράση «επίσκεψη στον μύθο του Δον Ζουάν και στο κείμενο του Μολιέρου» που διαβάζουμε ως υπότιτλο στο πρόγραμμα αποδεικνύεται ακριβής: μια «επίσκεψη» δεν συνεπάγεται ουσιαστική γνωριμία. Τυπικές χειραψίες, κοινωνικές ευγένειες ή αστοχίες και αντίο σας. Δεν παλεύονται τα θηρία με άριες και κολπάκια, απόηχους ενός κακώς αφομοιωμένου και όψιμου μεταμοντερνισμού. Η μόνη αλήθεια που έχει αξία είναι αυτή που αποκαλύπτεται στην πορεία, λέει ο Κούντερα, όχι αυτή που είναι ήδη γνωστή από την αρχή... και σίγουρα όχι αυτή που σπεύδει, σαν καλή μαθήτρια, να σχολιάζει καθετί, θα συμπληρώναμε.

Ιnfo:

Δον Ζουάν

Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (Κεντρική Σκηνή)

Λεωφ. Συγγρού 107

25 Ιαν.-19 Φεβρ. 2017

20:30

www.sgt.gr

Μετάφραση κειμένου Μολιέρου: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός

Δραματουργία: Μιχαήλ Μαρμαρινός, Έρι Κύργια

Μουσική - Μεταγραφή Don Giovanni του Μότσαρτ: Δημήτρης Καμαρωτός

Διαμόρφωση χώρου: Kenny McLellan

Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):

Γιάννος Περλέγκας (Σγαναρέλ)

Χάρης Φραγκούλης (Δον Ζουάν)

Έλενα Μαυρίδου (Ελβίρα)

Γιάννης Βογιατζής (Δον Κάρλος)

Ευαγγελία Καρακατσάνη (Σαρλότ)

Τάσος Καραχάλιος (Πιερό)

Έφη Γούση (Ματιουρίν)

Adrian Frieling (Δον Λουί)

Ντένης Μακρής (Φρανσίσκ, ένας φτωχός)

Ilya Algaer (Δον Αλόνς)

Θέατρο
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

3 σχόλια
Χαίρομαι πολύ που στην Lifo υπάρχει κριτική θεάτρου τεκμηριωμένη και αναλυτική κι όχι αποθεωτική διατύπωση άποψης - με το αζημίωτο - όπως σε πολλά από τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα.