Από τις πρώτες λέξεις που τραγουδάει με την «θολή», σπαρακτική φωνή της που καταπίνει τα ‘s’ η Anohni (το νέο «πνευματικό όνομα» του Antony και η διεμφυλική πλευρά του, -επιλέγοντας πια το θηλυκό γένος για να αυτοπροσδιοριστεί) καταλαβαίνεις ότι στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο άλμπουμ της έχει τολμήσει τεράστιες αλλαγές, σε κάθε επίπεδο. Οι τρυφεροί, απελπισμένοι στίχοι για αδιέξοδους έρωτες, ανομολόγητα πάθη και χαμένες φιλίες έχουν γίνει τραγούδια διαμαρτυρίας, έντονα πολιτικά, το πιάνο έχει δώσει τη θέση του σε ηλεκτρονικούς ήχους και η εύθραυστη, δραματική περσόνα που κάποτε ο Lou Reed ονόμασε «άγγελο» και που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει από την μελαγχολία και τον πόνο έχει μεταμορφωθεί σε μια τολμηρή, δυναμική υπερασπίστρια των απανταχού αδικημένων. «Drone βομβάρδισέ με, εκτίναξέ με στη θάλασσα από τα βουνά, φύσα με από την πλαγιά, κάνε κομμάτια το κεφάλι μου, διέλυσε τα κρυστάλλινα σωθικά μου, άπλωσέ με πάνω στο γρασίδι» λέει σε μια σοκαριστική εισαγωγή στο «Drone Bomb Me», ένα ανατριχιαστικό κομμάτι που υποτίθεται ότι μεταφέρει τα λόγια ενός 7χρονου κοριτσιού από το Αφγανιστάν που ικετεύει για εξολόθρευση -παρακαλάει κάποιον να την σκοτώσει για να ξεφύγει από την φρίκη που ζει και να πάει να συναντήσει τους νεκρούς γονείς της στον άλλο κόσμο. «Νομίζω ότι έχω μια λάμψη στο μάτι μου, νομίζω ότι θέλω να πεθάνω» λέει στο ρεφρέν και είσαι σίγουρος ότι είναι οι πιο οδυνηροί στίχοι που έχει γράψει ποτέ. Μέχρι να παίξει το επόμενο κομμάτι. Οι πικροί, αβάσταχτα ωμοί στίχοι ξεδιπλώνονται μέχρι να τελειώσει το καλύτερο άλμπουμ που έχει βγάλει από την εποχή του I Am a Bird Now. Το Hopelessness είναι ίσως το πιο σκληρό dance άλμπουμ που έχει γίνει ποτέ –γιατί είναι ένας dance δίσκος. Dance κατά βάση, με δύο παραγωγούς που είναι από τους κορυφαίους της σημερινής electronica, τον Hudson Mohawke και τον Oneohtrix Point Never, με την Anohni να ανοίγει την ψυχή της κυριολεκτικά, πάνω από ήχους που με την πρώτη ακρόαση θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις αδιάφορους και ανούσιους, αλλά, αν τους ακούσεις προσεκτικά, είναι τόσο τολμηροί όσο και οι ήχοι της Bjork στο Vulnicura. Λεπτεπίλεπτοι, ύπουλα χαμηλών τόνων, άγριοι, μέχρι και πειραματικοί (σε αρκετές στιγμές θυμίζουν τις δουλειές του Arca), σε ένα διακριτικό και σοφά μελετημένο background για να μην κουκουλώνουν ούτε στιγμή τις ποιητικές μεταφορές της Anohni. Αν ακούσεις το δίσκο σε μεγάλη ένταση (και με ακουστικά) αποκαλύπτεται όλο το μεγαλείο της παραγωγής, ένα ολοκληρωμένο ηλεκτρονικό έργο –που είναι επιπέδου Yeezus ή Vespertine.
Θέλω να δω αυτόν τον κόσμο, θέλω να τον δω να βράζει, είναι μόνο τέσσερις βαθμοί, θέλω να ακούω τα σκυλιά να ουρλιάζουν για νερό, θέλω να δω τα ψάρια αναποδογυρισμένα στη θάλασσα, όλους αυτούς τους λεμούριους και όλα τα μικροσκοπικά πλάσματα θέλω να τα δω να καίγονται, κι όλους τους ρινόκερους και τα μεγάλα θηλαστικά θέλω να τα δω να κλαίνε στα λιβάδια
«Θέλω να δω αυτόν τον κόσμο, θέλω να τον δω να βράζει, είναι μόνο τέσσερις βαθμοί, θέλω να ακούω τα σκυλιά να ουρλιάζουν για νερό, θέλω να δω τα ψάρια αναποδογυρισμένα στη θάλασσα, όλους αυτούς τους λεμούριους και όλα τα μικροσκοπικά πλάσματα θέλω να τα δω να καίγονται, κι όλους τους ρινόκερους και τα μεγάλα θηλαστικά θέλω να τα δω να κλαίνε στα λιβάδια» τραγουδάει στο «4 Degrees», και αμέσως μετά, σε ένα από τα πιο συγκινητικά τραγούδια του δίσκου, το αυτό-αναφορικό «Watch me», φωνάζει «μπαμπά, μπαμπά, κοίτα με! Κοίτα με στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο, κοίτα με πώς κινούμαι από πόλη σε πόλη, πώς βλέπω πορνογραφία, κοίτα με που μιλάω στους φίλους και την οικογένειά μου, το ξέρω ότι με αγαπάς, γιατί πάντα με παρακολουθούσες, προστάτεψέ με από το κακό, προστάτεψέ με από την τρομοκρατία, προστάτεψέ με από τους βιαστές παιδιών, προστάτεψέ με από το κακό».
«Η οργή ταιριάζει τέλεια με τη χορευτική μουσική» λέει. «Οι εκφράσεις της οργής μετατρέπονται σε κάτι όμορφο και αναζωογονητικό, ειδικά εάν αισθάνεσαι ότι λες της αλήθεια». Και με το Hopelessness κατάφερε να φτιάξει έναν υπέροχο χορευτικό δίσκο. Όχι για το σώμα, αλλά για την ψυχή.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της η Anohni δήλωνε ότι περισσότερο από οτιδήποτε της αρέσει να γελάει. «Στην παλιά μου ζωή ζούσα από τσιγάρο σε τσιγάρο. Τώρα ζω από γέλιο σε γέλιο» έλεγε, κάνοντας αναφορές στην εποχή της «δειλίας και της ντροπής» που την εμπόδιζαν να γίνει «αυτή». Στην Αγγλία μεγάλωσε ως καθολική, αλλά από πολύ μικρή κατάλαβε ότι δεν ήταν δυνατό να χωρέσει στα στενά καλούπια που σε υποβάλλει η θρησκεία. «Αυτό με πέταξε έξω από τη φωλιά όταν ήμουν 7 ή 8» λέει με πίκρα, «ήταν προφανές ότι ήμουν transgender και δεν υπήρχε για μένα και πολύς χώρος στο τραπέζι. Πάντα ήμουν ευγνώμων για την ταυτότητά μου επειδή με ανάγκασε να δω τη ζωή μου με διαφορετικό τρόπο, δεν θα είχε γίνει αυτό αλλιώς. Ήξερα ότι δεν θα γινόμουν ποτέ μια όμορφη, αποδεκτή γυναίκα, και δεν θα ήμουν ποτέ και άντρας. Ήμουν διχασμένη. Αλλά η trans κατάσταση είναι ένα όμορφο μυστήριο, είναι μία από τις καλύτερες ιδέες της φύσης. Τι απίστευτη παρόρμηση, που αναγκάζει ένα πεντάχρονο παιδί να πει στους γονείς του ότι δεν είναι έτσι όπως αυτοί πιστεύουν. Αν τους δοθεί μια μικρούλα δόση οξυγόνου, αυτά τα παιδιά μπορούν να διαπρέψουν και να είναι ένα υπέροχο δώρο. Δίνουν στους άλλους ανθρώπους την άδεια να εξερευνήσουν τους εαυτούς τους πιο βαθιά, επιτρέποντας τα χρώματα στην ψυχή τους να ανθίσουν».
Στο «Execution» που αναφέρεται στα παγκόσμια εγκλήματα στο όνομα της «πολιτικής» τραγουδάει «εκτέλεση, εκτέλεση, είναι ένα αμερικάνικο όνειρο, όπως οι Κινέζοι και οι Σαουδάραβες, οι Βορειοκορεάτες και οι Νιγηριανοί» και στο πιο επιθετικό κομμάτι του δίσκου, το «Obama», πάνω από σχεδόν πολεμικούς θορύβους και μια φωνή που θρηνεί, τραγουδάει «Όταν εκλέχτηκες, ο κόσμος έκλαψε από χαρά, πιστέψαμε ότι είχαμε αποκτήσει δύναμη και ότι η αποστολή σου ήταν η αλήθεια. Τώρα τα νέα είναι ότι παρακολουθείς εκτελέσεις χωρίς δίκη, προδίδεις την αρετή… Ομπάμα, Ομπάμα, όλη η ελπίδα έχει στερέψει από το πρόσωπό σου, όπως τα παιδιά που πίστεψαν και η ελπίδα στέρεψε από το πρόσωπό τους, Ομπάμα…». Ο τρόπος που προφέρει τη λέξη Ομπάμα γίνεται ένας αβάσταχτος θρήνος.
«Αισθάνομαι πραγματικά ότι παίρνω ένα μεγάλο ρίσκο με αυτόν τον δίσκο» λέει, «και αισθάνομαι φόβο. Το κάνω, όμως, κυρίως με την ελπίδα ότι θα προκαλέσω τον ίδιο φόβο και στους ακροατές του, ότι θα τους κάνω να είναι θαρραλέοι και να αναλάβουν την ευθύνη αν χρειαστεί».
Από την διαπλοκή και την διαφθορά των ανθρώπων περνάει διαδοχικά στην καταστροφή της φύσης και στην οικολογική ασυνειδησία («Why Did You Separated Me From Earth?», «Hopelessless»), στις ενοχές για την καταστροφική ανάμειξη της Αμερικής σε υποθέσεις άλλων χωρών («Crisis» «Marrow»), τονίζοντας λέξεις και φράσεις που δύσκολα τολμάει να χρησιμοποιήσει κάποιος σε τραγούδια: «χημειοθεραπεία», «ρούφα το μεδούλια από τα κόκκαλα», «βιαστές παιδιών». Το περίεργο είναι ότι παρόλη την σκληρότητα και τους στίχους που κάποιες στιγμές φτάνουν στα όρια του βάναυσου, πιάνεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδάει τα κομμάτια. Κάποια, όπως το «κολλητικό» «I Don’t Love You Anymore» -στο οποίο επιστρέφει τις συναισθηματικές στιγμές ερωτικής απόγνωσης που έβρισκες σε όλους τους δίσκους της, επιβάλλεται να γίνουν διαχρονικά χιτ.
«Η οργή ταιριάζει τέλεια με τη χορευτική μουσική» λέει. «Οι εκφράσεις της οργής μετατρέπονται σε κάτι όμορφο και αναζωογονητικό, ειδικά εάν αισθάνεσαι ότι λες της αλήθεια». Και με το Hopelessness κατάφερε να φτιάξει έναν υπέροχο χορευτικό δίσκο. Όχι για το σώμα, αλλά για την ψυχή.
σχόλια