6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία

6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία Facebook Twitter
4

 

6 ταινίες με υπερήρωες, που αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία Facebook Twitter
Spiderman:Homecoming

Από την ημέρα που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του διάσημου θέματος του Τζων Γουίλιαμς για τον Σούπερμαν του Ρίτσαρντ Ντόνερ μέχρι τις μέρες μας έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι. Σήμερα οι ταινίες με υπερήρωες πρωτοστατούν στην κινηματογραφική αγορά. Η αρχή έγινε με το Dark Knight που μετατράπηκε σε event, ξεπερνώντας σε διάσταση ένα συνηθισμένο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ, ουσιαστικά όμως η επικύρωση αυτής της νέας εποχής έρχεται με το Avengers των Marvel Studios το 2010, το οποίο θα εισάγει στο κινηματογραφικό λεξικό τον όρο «διευρυμένο σύμπαν» . Στην Marvel τα πρώτα χρόνια λειτουργούσαν με την λογική τηλεοπτικής σειράς, τις δημιουργικές αποφάσεις λάμβανε μια επιτροπή πολλών ανθρώπων και στη συνέχεια ανέθεταν τα σκηνοθετικά ηνία σε κάποιον, για να εκτελέσει πιστά κι ανώδυνα τις αποφάσεις της επιτροπής. Αν αυτός ο κάποιος προσπαθούσε να παρεκκλίνει από το σχέδιο, θα είχε την τύχη του Έντγκαρ Ράιτ που απολύθηκε, ενώ δούλευε 8 χρόνια πάνω στο Ant-Man. Το αποτέλεσμα ήταν ταινίες που λειτουργούσαν μια χαρά για μεσημεριανές κυριακάτικες προβολές, δίχως όμως ιδιαίτερη ευρηματικότητα, δίχως αξιομνημόνευτα set pieces – αυτά χρειάζονται μεράκι-, δίχως τίποτα πραγματικά τολμηρό – ο σποραδικός χαβαλές δεν λογίζεται ως τόλμη. Οι διαμαρτυρίες μερίδας των φαν φαίνεται να έφτασαν στα αυτιά του στούντιο κι έτσι οι τελευταίες του παραγωγές έχουν λίγο παραπάνω ρίσκο, το Doctor Strange μάλιστα κάνει με την σκηνή της τελικής του μονομαχίας μια έξυπνη αναφορά στην κουραστική «επανάληψη» της τελευταίας πράξης από ταινία σε ταινία, όχι μόνο του στούντιο, αλλά των υπερηρωικών παραγωγών γενικότερα. Αυτό είναι που μας κάνει συγκρατημένα αισιόδοξους για την τρίτη εκδοχή των περιπετειών του Ανθρώπου Αράχνη μέσα σε μόλις δεκαπέντε χρόνια. Αναφερόμαστε στο Spiderman:Homecoming, που παίζεται στις αίθουσες τώρα.

Πολύ πριν από αυτή την εκκωφαντική έκρηξη υπερηρωισμού στην μεγάλη οθόνη όμως, είχαμε δει ταινίες που είχαν το στίγμα του δημιουργού, που διέθεταν κάτι ξεχωριστό, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν την εισπρακτικά ασφαλή οδό. Από αυτές κάποιες έπιασαν τον παλμό κοινού και κριτικών, όπως τα Μπάτμαν του Τιμ Μπέρτον και του Νόλαν, κάποιες άλλες όμως όχι. Και με τον καιρό ξεχάστηκαν. Αν έβγαιναν στο σινεμά σήμερα, πιθανότατα θα δέχονταν επαίνους για τον ρεβιζιονισμό τους και σίγουρα θα έβγαζαν κάποια χρήματα παραπάνω. Ας θυμηθούμε λοιπόν έξι από αυτές, οι οποίες πρέπει να επανεκτιμηθούν και να αποκτήσουν την θέση που τους αξίζει στην υπερηρωική φιλμογραφία .

Nτάρκμαν (Darkman, 1990)

Χρόνια πριν ο Σαμ Ρέιμι αναλάβει τα ηνία του «Spiderman», επιχείρησε να αναβιώσει κινηματογραφικά τις περιπέτειες του Ανθρώπου Σκια κι αφού δεν πήρε τα δικαιώματα – κάτι που θα καταφέρει τέσσερα χρόνια μετά ο Ράσελ Μαλκάχι (Highlander) στο κατά διαστήματα απολαυστικό «The Shadow» με τον Άλεκ Μπόλντουιν – δημιούργησε τον Ντάρκμαν. Ο Ντάρκμαν είναι ένας ιδιοφυής, καλοσυνάτος επιστήμονας, που μετατρέπεται σε έναν κυριευμένο από οργή και μίσος εκδικητή, όταν ομάδα γκάνγκστερ τον καίει ζωντανό. Το στυλιζαρισμένο φιλμ του Ρέιμι διαθέτει μια διεστραμμένη αίσθηση του χιούμορ – οι αδερφοί Κοέν έβαλαν το χεράκι τους στο σενάριο –, μια τραγική τελευταία πράξη με τον ήρωα να αποδέχεται με αποστροφή, αυτό που έχει καταντήσει και τον πάντα αξιόπιστο Λιαμ Νίσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο να δίνει δείγματα της action περσόνας, που επρόκειτο να αναπτύξει σε μεταγενέστερο στάδιο της καριέρας του. Τηρουμένων των αναλογιών, η ταινία κινήθηκε συμπαθητικά στα ταμεία και θριάμβευσε στην αγορά του video, όπου γνώρισε δύο φριχτές συνέχειες, από τις οποίες απείχαν σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Δυστυχώς σήμερα έχει σχεδόν ξεχαστεί. Ευκαιρία να την (ξανα)ανακαλύψετε.

Άφθαρτος (Unbreakable, 200)

Ερχόμενο στις αίθουσες με περισσή μυστικοπάθεια έναν χρόνο μετά την απρόσμενη, κολοσσιαία εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία της «Έκτης Αίσθησης», το «Unbreakable» μάλλον απογοήτευσε μερίδα θεατών, που περίμενε από τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ένα άτυπο σίκουελ του φαντασματικού θρίλερ με τον Μπρούς Γουίλις, καθώς τους έφερε αντιμέτωπους με ένα βαθιά μελαγχολικό φιλμ. Τα χρώματα του, οι ρυθμοί του, το παίξιμο των ηθοποιών του, οι οποίοι σχεδόν ψιθυρίζουν, όλα μοιάζουν έτσι ενορχηστρωμένα, ώστε να αποδώσουν την θλίψη ενός αρσενικού που ξυπνά κάθε πρωί με την αίσθηση, πως δεν κάνει εκείνο για το οποίο είναι προορισμένος. Και μεγαλύτερη αμαρτία από μια ζωή χαμένη ίσως και να μην υπάρχει.

Γύρω στα μισά της ταινίας όμως συνειδητοποιούμε, πως αυτό που παρακολουθούμε είναι ουσιαστικά ένα superhero origin. Ένα έκτακτο superhero origin το οποίο , εν έτει 2000, θα τοποθετήσει τον υπερήρωα στον πραγματικό κόσμο, αντιμέτωπο με ρεαλιστικούς εχθρούς και καθημερινές αγωνίες, όπως το να εκπληρώσει τις προσδοκίες της συζύγου του, που περιμένει από αυτόν να είναι σύντροφος και προστάτης, αλλά και του ανήλικου γιου του, που βλέπει στο πρόσωπο του πατέρα του έναν από τους ήρωες στις σελίδες των κόμικ, που ξεφυλλίζει, και περιμένει από αυτόν να ανταποκριθεί αναλόγως. Η ενηλικίωση της κόμικ περιπέτειας ξεκινά -και τελειώνει;- εδώ.

The Hulk (2003)

Το Hulk του Ανγκ Λι σήμερα μνημονεύεται περισσότερο ως παράδειγμα μεγάλης πτώσης στις εισπράξεις στο box-office κατά το δεύτερο σαββατοκύριακο, παρά για οτιδήποτε άλλο. Μεγάλο άδικο για μια ταινία, που δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τον ήρωα και την ουσία του, αντί να τον χρησιμοποιεί ως αφορμή για αδιάκοπη δράση, όπου ο σαματάς και τα οπτικά εφέ αντικαθιστούν τα ευρήματα. Στην ταινία θα βρεις πολλά δάνεια από τα κινηματογραφικά "τέρατα" της παραγωγού εταιρείας Universal μέχρι την Πεντάμορφη και το Τέρας, η βασική αναφορά όμως είναι ο μύθος Φρανκενστάιν, καθώς στον πυρήνα της βρίσκεται η πάλη ανάμεσα στο Πλάσμα και τον Δημιουργό του, αλλά και o αγώνας της νέας (και κάθε νέας) γενιάς, να απομακρυνθεί από την αρτηριοσκλήρυνση της παλαιότερης και να χαράξει την δική της πορεία. Ταυτόχρονα ο Ταιβανέζος δημιουργός αναπλάθει επιτυχώς την κομιξάδικη αισθητική, εφευρίσκοντας τρόπους να μεταβεί από πλάνο σε πλάνο, έτσι ώστε να σου δίνει την εντύπωση ότι πηγαίνεις από καρέ σε καρέ, όπως στις ιλουστρασιόν σελίδες, που ξεφύλλιζες μετά μανίας στα νιάτα σου. Αν αγαπάς πραγματικά τα κόμικ, δεν βλέπω τι άλλο μπορεί να θέλεις από μια κομιξάδικη περιπέτεια.

O Τιμωρός (The Punisher, 2004)

Aπό τις έξι ταινίες που απαρτίζουν αυτή την λίστα, το «The Punisher» είναι το μοναδικό, που, όσο καλή θέληση και να έχεις, καλή ταινία δεν το λες, αν και είναι σαφώς ανώτερο από τις άλλες δύο κινηματογραφικές εκδοχές του ήρωα, της ομότιτλης του '89 με τον Ντολφ Λούντγκρεν και του κακουργηματικά κακόγουστου «Punisher: War Zone» του 2008. Ο ίδιος ο Punisher είναι ένας ιδιαίτερος υπερήρωας , ουσιαστικά μοναδική του υπερδύναμη είναι η περιφρόνηση της Καινής Διαθήκης. Αντιλαμβανόμενος αυτή του την ιδιαιτερότητα ο Τζόναθαν Χέινσλυ μεταφέρει τις περιπέτειες του ήρωα με αρμοστή «βρωμιά» στην οθόνη, η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει το σηματάκι της Cannon Films στην εισαγωγή, παραπέμπει ευθέως στο σινεμά δράσης που πρέσβευε αυτή η λατρεμένη από τους μπιμουβάδες εταιρεία παραγωγής στα 80's.


Δοκιμάστε το μόνο προετοιμασμένοι για θέαμα δεύτερης διαλογής και ίσως εκπλαγείτε από τις ουκ ολίγες εκλάμψεις pulp ιδιοφυίας, όπως η σκηνή στο diner, που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο συνημμένο video. Η σύλληψη –γιατί η εκτέλεση χωλαίνει ελαφρώς - θα έκανε τους Κοέν να τρίβουν τα χέρια τους με ευχαρίστηση.

Σούπερμαν, η Επιστροφή (Superman Returns, 2006)


Ο μεσσιανισμός είναι δομικό στοιχείο του υπερηρωικού κόμικ. Ο υπερήρωας είναι εκείνος από τον οποίο περιμένουμε να φορτωθεί τα κρίματα μας και να μας σώσει από τις δυνάμεις του Κακού. Αν δεν αποδεχτείς αυτή την σύμβαση, διαφωνείς επί της αρχής με οποιαδήποτε υπερηρωική ταινία. Προσπερνώντας λοιπόν εκείνους που ενοχλήθηκαν από το «Superman Returns» επειδή είδαν σε αυτό μια χριστιανική αλληγορία, είναι απορίας άξιον γιατί θεωρείται αυτή η ταινία ατυχής μεταφορά των περιπετειών και όχι το ανερμάτιστο «Man of Steel» του Ζακ Σνάιντερ. Στο «Superman Returns» ο Μπράιαν Σίνγκερ μεταφέρει αυτούσιο τον ρομαντισμό της αρχικής ταινίας του Ρίτσαρντ Ντόνερ, εκσυγχρονίζοντας το (αρκετά) γερασμένο του θέαμα, και συλλαμβάνει ιδιοφυώς το δράμα του ήρωα σε εκείνη την σκηνή που ίπταται πάνω από την γη, ακούγοντας τις εκκλήσεις σε βοήθεια των ανθρώπων, καλούμενος να αποφασίσει, που θα πρωτοσπεύσει, καθώς αδυνατεί να τους βοηθήσει όλους. Προσθέτει επίσης κάτι καινούργιο στην μυθολογία του ήρωα και κλείνει την ταινία ολοκληρώνοντας τον κύκλο, που ξεκίνησε με το original, σε μια σκηνή ακράτητου συναισθηματισμού, που θα πρέπει πραγματικά να είσαι πολύ σκληρόπετσος, ώστε να μην βουρκώσεις.
Στα μάτια μου αυτά το κάνουν μια καλή μεταφορά. Τουλάχιστον.

Watchmen (2009)


Το graphic novel του Άλαν Μουρ φιγουράρει κατά διαστήματα στις λίστες με τα σπουδαιότερα βιβλία όλων των εποχών και συνιστά από μόνο του ένα τρανταχτό επιχείρημα απέναντι σε εκείνους, που αρνούνται να πάρουν στα σοβαρά την 9η τέχνη. Ουκ ολίγοι δημιουργοί επιχείρησαν να το μεταφέρουν στο σινεμά κι ο κλήρος έλαχε στον Ζακ Σνάιντερ. Η Warner ξεκίνησε το επιθετικό promotion της ταινίας έναν χρόνο πριν, προγραμμάτισε την ταινία να βγει στις αίθουσες την ίδια περίοδο, που οι «300» του ίδιου σκηνοθέτη σάρωσαν στο box-office λίγα χρόνια πριν, όταν τελικά κυκλοφόρησε όμως σημείωσε χλιαρές εισπράξεις και έλαβε ανάμεικτες κριτικές.


Στο «Watchmen» o Σνάιντερ παραμερίζει (ορθώς) την ιδιότυπη αφήγηση του κόμικ, καθώς πρόκειται για διαφορετικό format, αφαιρεί και κάποια στοιχεία που μάλλον δεν θα έδειχναν ωραία στο πανί και παραδίδει μια αυθάδικη, πιστή στο πνεύμα τoυ graphic novel ταινία, που εξισορροπεί έξοχα ανάμεσα στην αυτοπαρωδία και την τραγωδία και αναρωτιέται όχι μόνο αν χρειαζόμαστε τον Θεό, αλλά και τί τύπου Θεό χρειαζόμαστε. Όχι ακριβώς αυτό που θα ήθελε κάποιος, που αναζητούσε να αποδράσει ανώδυνα για δυο ώρες σε μια αίθουσα.

4

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Daily / Steve: Η μοναξιά του δασκάλου μεγάλων αποστάσεων

Ένα κρίσιμο και «μανιοκαταθλιπτικό» 24ωρο στη ζωή ενός εκπαιδευτικού σε ένα σχολείο για προβληματικούς εφήβους αποτελεί τον καμβά για το υπερκινητικό δράμα του Netflix με πρωταγωνιστή τον Κίλιαν Μέρφι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Οθόνες / Νεριτάν Ζιντζιρία: «Η Ελλάδα έχει φετίχ να βαφτίζει τους νέους "φαινόμενα"»

Όταν αποφάσισε να γίνει κινηματογραφιστής, του είπαν ότι θα πεινάσει, αλλά με έναν πολύ δημιουργικό τρόπο. Έκανε τις πρώτες του ταινίες κυριολεκτικά με χώμα και νερό, αλλά πλέον τρέχει παράλληλα οκτώ πρότζεκτ. Κάνει σινεμά συνομιλώντας με το σινεμά του Γιάνναρη, του Δαμιανού, του Παπατάκη. Ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Οθόνες / When Nobody’s Watching: Πριν κλωτσήσουν τη μπάλα, πρέπει να νικήσουν την προκατάληψη

Η Ελλάδα κάνει τα πρώτα της σοβαρά βήματα για να σταθεί ισότιμα στο ευρωπαϊκό γήπεδο του γυναικείου ποδοσφαίρου - Το νέο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ, “When Nobody’s Watching”, ρίχνει φως στις ζωές των αθλητριών που παλεύουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Η δραματική στροφή του The Rock και άλλοι 3 λόγοι να πάτε σινεμά

Ακόμα μια κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα, ένα κινέζικο animation που είναι η πέμπτη εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών αλλά και η επανακυκλοφορία του «Avatar: The Way of Water» - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη
THE LIFO TEAM
«Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα» ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Οθόνες / «Good Boy»: Ναι, ο σκύλος σας βλέπει φαντάσματα

Η πολυσυζητημένη ταινία τρόμου του Μπεν Λέονμπεργκ δίνει σάρκα και οστά σε έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των ιδιοκτητών σκύλου και αντλεί τη συγκίνησή της από τον αρραγή δεσμό ανθρώπου και ζώου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Οθόνες / Χρόνια Πολλά Πέδρο! 20 χρόνια τώρα βλέπουμε τις ταινίες σου.

Ο Πέδρο Αλμοδοβάρ που έχει σήμερα γενέθλια παραμένει διαχρονικά ένας από τους αγαπημένους μας σκηνοθέτες. Μαζέψαμε σε ένα αφιέρωμα ό, τι έχουμε γράψει για τις ταινίες του αλλά και κάποια ενδιαφέροντα θέματα για το έργο του που αξίζει να τα διαβάσετε!
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Οθόνες / Η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη γύρισε μια πανκ αλληγορία για όσα βιώνουμε σήμερα

Η περιπετειώδης δημιουργία του «Harvest», της εντυπωσιακής πρώτης αγγλόφωνης ταινίας της ταλαντούχας σκηνοθέτιδας, ζωντανεύει την ονειρική και σκληρή ατμόσφαιρα ενός μεσαιωνικού σκωτσέζικου χωριού καθώς αυτό εξαφανίζεται από τον χάρτη.  
M. HULOT
CHECK 10 τηλεοπτικές σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Οθόνες / 10 σειρές που θα δούμε μέχρι το τέλος του έτους

Από τη νέα σεζόν του «Slow Horses» στο μεγάλο φινάλε του «Stranger Things» κι από ένα φιλόδοξο πορτρέτο του Σκορσέζε στο νέο στοίχημα του δημιουργού του «Breaking Bad», διαλέγουμε δέκα σειρές που αναμένεται να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Οθόνες / 6 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και τον κόσμο που ζούμε τώρα

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Καστελλορίζου πρόβαλε φέτος ταινίες πολιτικά φορτισμένες που οραματίζονται ένα μέλλον χωρίς σύνορα. Έξι από αυτές έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση χάρη στην αισθητική και την προβληματική τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ

σχόλια

3 σχόλια
Το πρόβλημα με το Superman Returns είναι ότι ουσιαστικά στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στη νοσταλγία, χωρίς να προσφέρει τίποτε άλλο.Η ταινία είναι γραμμένη με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν τα πάντα να σου δημιουργούν συνειρμούς, από τη βασική πλοκή (ο Superman έρχεται αντιμέτωπος με τον Lex Luthor και τα κτιματομεσιτικά -lol - σχέδιά του, η Lois φλερτάρει με τον Superman και αγνοεί τον Clark Kent, ο Superman σώζει γατιά από δέντρα/αεροπλάνα που έχουν τεχνητά προβλήματα και την χαζή βοηθό του Luthor που έχει πρόβλημα με το αυτοκίνητό της), ως τις ατάκες του Superman ("I hope this hasn’t put you off of flying. Statistically speaking, it’s still the safest way to travel") ως το φλερτ με τη Lois Lane, ως την κλασική σκηνή που πετά και χαμογελά στην κάμερα, Christopher Reeve style, ως τα mannerisms του ίδιου του Κλαρκ Κεντ.Τα μόνα "καινούρια" (μετά βίας) πράγματα ήταν ο πιθανός γιος του Superman (αν και αυτό σαν concept είχε "παίξει" ήδη τηλεοπτικά, στο Lois & Clark και νομίζω και στο Smallville) και ο "μεσσιανισμός", προφανής επιρροή από τις δουλειές του Grant Morrison.Με άλλα λόγια ήταν σαν να βλέπουμε το ίδιο έργο για πολλοστή φορά... Αυτό λέγεται fan service και, οκ δεν είναι κακό να υπάρχει πού και πού, έτσι για την πλάκα (όπως π.χ. γίνεται σε κάποιες από τις ταινίες X-men όπου υπάρχουν αναφορές και one-liners με σκοπό το fan service).Είναι πρόβλημα όμως όταν η τανία σου δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ άλλο να δείξει. Κι αν αυτό ίσως αρκεί για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, οι οποίοι έχουν μεγαλώσει με τον Superman του Donner (και τον Batman του Tim Burton) και έχουν δεθεί συναισθηματικά με το παίξιμο από τον Christopher Reeve, το ίδιο δεν ισχύει για τις μικρότερες ηλικίες, οι οποίες δεν έχουν αυτό το δέσιμο και απλά βλέπουν μια βαρετή ταινία στην οποία για 2+ ώρες δεν συμβαίνει τίποτα και στην οποία ο μεγάλος εχθρός του ήρωα τελικά είναι... ένα τεχνητό νησί.Βασικά οι Screen Junkies και το How it Should Have Ended το έχουν πει πολύ καλύτερα από εμένα οπότε απλά σας παραπέμπω στα βίντεό τους.
2 πράγματα: 1) Το Superman returns ηταν μόνο λουσα! Το Man of steel θεωρώ πως είναι ή καλύτερη μεταφορά ενος γενικώς μετρίου κομικ. 2) Που ακριβως είδες στοιχεια αυτοπαρωδιας στο Watchmen? Αυτό πραγματικά με τρώει! Μιλάμε για μια κατεξοχήν σοβαροφανη ταινία. Γαματη, αλλά σοβαροφανη!