Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος

Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter
1
Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter
Μια κωμωδία που κρύβει έναν λυγμό: Ο Διονύσης Σαββόπουλος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία του Πλούτου, πιστεύει πως ο Αριστοφάνης σε αυτό το έργο λέει με εύθυμο και λαϊκό τρόπο πράγματα που μέσα τους κρύβουν αρκετό δράμα. Στο κέντρο της φωτογραφίας διακρίνονται οι ηθοποιοί Αμαλία Μουτούση και Χρήστος Λούλης.

Ο Πλούτος είναι το τελευταίο σωζόμενο έργο του Αριστοφάνη και γράφτηκε το 388 π.Χ.. Σε αυτό ο «πλούτος» εμφανίζεται ως ένας τυφλός γέρος που δίνει τα αγαθά του στους κακούς και τους ανέντιμους. Όταν ο Χρεμύλος, ένας τίμιος αγρότης, επισκέπτεται το μαντείο των Δελφών για να μάθει πώς να διαπαιδαγωγήσει το παιδί του, τον συμβουλεύουν να περιθάλψει τον πρώτο ανήμπορο άνδρα που θα βρει στο διάβα του. Ο πρώτος που συναντάει είναι ο Πλούτος. Τον αναλαμβάνει, φροντίζει να βρει το φως του κι εκείνος, βλέποντας πια, αρχίζει να χαρίζει πλούτη σε όσους μέχρι τότε δεν είχαν την εύνοιά του. Τότε εμφανίζεται η Πενία και διαμαρτύρεται πως, αφότου όλοι πλούτισαν, τεμπελιάζουν. Ποιος θα δουλέψει, αφού όλοι κάθονται;

#quote#

Ένα διαχρονικό έργο με αρκετές καινοτομίες για την εποχή του, που οι φιλόλογοι τοποθετούν στη Μέση Κωμωδία, το μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του είδους και που γίνεται προπομπός της Νέας Κωμωδίας που θα ακολουθήσει. Ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος είχε γράψει τη μουσική για τη σκηνοθεσία του έργου από τον Λούκα Ρονκόνι το 1985, αυτήν τη φορά μεταφράζει, ξαναγράφει τη μουσική, σκηνοθετεί και συμμετέχει ως ηθοποιός σε ένα καινούργιο ανέβασμα του Πλούτου, έχοντας συμμάχους μερικούς από τους σημαντικότερους Έλληνες ηθοποιούς. Τους συνάντησα σε πρόβα που γινόταν στο πάλκο γνωστής μουσικής σκηνής της οδού Πειραιώς. Μαζεμένες καρέκλες, πίστα, πολύς κόσμος να μπαινοβγαίνει, οι μουσικοί να κάνουν ξέχωρα τη δική τους πρόβα στην πίσω αυλή του κτιρίου. Κατάφερα και «απέσπασα» τον σπουδαίο τραγουδοποιό για να μου μιλήσει λίγο για το εγχείρημά του. Μου είπε: «Σκηνοθετώ όχι ως σκηνοθέτης, που δεν είμαι, αλλά ως τραγουδοποιός που σε ένα κείμενο 1.200 στίχων ανακαλύπτει τη βουβή μουσική του: τονικά ύψη, μετρημένες παύσεις, επιταχύνσεις, ριτενούτα. Επίσης, σκηνοθετώ λιγάκι ως διαμαρτυρόμενος θεατής, διότι έχω σιχαθεί τον Αριστοφάνη όπως τον βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από διάφορους καλαμπουρτζήδες μας. Τον παίζουν ως κακή επιθεώρηση. Δεν ήταν επιθεωρησιογράφος, ήταν ένας μεγάλος ποιητής. Θα ήθελα να το δείξουμε μαζί με τους συνεργάτες μου αυτό το πράγμα. Και πρέπει να πω ότι δεν θα τα κατάφερνα αν δεν είχα πλάι μου αυτούς τους μεγάλους μάγους, τη Μουτούση, τον Κουρή, τον Λούλη, τον Παπαδημητρίου, τον Μέντη, τον Μαλκότση. Το έχω αγαπήσει αυτό το έργο από τότε που το κάναμε με τον Ρονκόνι, γιατί είναι μια κωμωδία με λυγμό μέσα της. Σαν να ήθελε ο Αριστοφάνης να γράψει τραγωδία και για κάποιον άγνωστο λόγο να του απαγορευόταν. Σαν να του απαγορευόταν να γράψει τραγωδία και να έπρεπε να πει ό,τι ήθελε μόνο με τρόπο εύθυμο και κάπως λαϊκό».
Το έργο, βέβαια, λόγω του θέματός του, όπως όλα σχεδόν τα έργα του Αριστοφάνη, περιλαμβάνει άπειρα τερτίπια και ανθρώπινες αδυναμίες που τα βλέπουμε και στη σύγχρονη ζωή. Από αυτή την άποψη ίσως και να δικαιολογούνται όσοι αυθαιρετούν στο ανέβασμά του. Πώς θα αντιμετωπίσει αυτή την πρόκληση ο Σαββόπουλος; «Είναι ένα πρόσχημα για να λένε καλαμπούρια και να εκμαιεύουν το εύκολο χειροκρότημα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στο κείμενο που είναι αναπόφευκτη η επικαιροποίηση, διότι αναφέρονται πράγματα με τα οποία γελούσαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι, αλλά σήμερα χρειάζεται ειδικός φιλόλογος να σου εξηγήσει τι εννοεί η ατάκα και βάσει αυτής να προσπαθήσεις να βρεις μια αναλογία στο πώς θα το έλεγαν σήμερα. Δεν μπορώ να το αποφύγω. Θα ήταν αδύνατον. Αλλά, πραγματικά, μετά φόβου Θεού και όπου είναι απαραίτητη, για να επιτευχθεί μια στοιχειώδης κατανόηση. Εξάλλου, δεν είναι ότι θέλω να αποφύγω την επικαιρότητα, αλλά την ευκολία. Το έργο είναι επίκαιρο από μόνο του».

«Ο Πλούτος είναι μια κωμωδία πολύ ανησυχητική, όλο νευρικά γέλια, σιωπές, όλο υπαινιγμούς, έργο γραμμένο για την πόλη των Αθηνών μετά την ήττα στους Αιγός Ποταμούς. Έπρεπε, φαίνεται, να πεθάνει για να ζήσει στους αιώνες ο πολιτισμός της. Είναι, επίσης, μια σάτιρα του νεοπλουτισμού και του lifestyle, που τα ζήσαμε κι εμείς τα τελευταία χρόνια. Ομολογώ ότι μπορώ να καταλάβω περισσότερο το έργο τώρα απ' ό,τι το 1985, μολονότι πρέπει να σας πω ότι σε μεγάλο βαθμό η μουσική είναι σχεδόν ίδια με εκείνη που είχα γράψει τότε. Μεταλλαγμένη, όμως, για μια άλλη παράσταση. Κατ' ουσίαν δεν άλλαξα τη μουσική, άλλαξα την παράσταση».

Πριν την Επίδαυρο - Αριστοφάνη, Πλούτος Facebook Twitter

Τον Πλούτο τον χαρακτηρίζει η μικρή συμμετοχή του χορού. Λέει επ' αυτού: «Φαίνεται ότι εκείνα τα χρόνια της παρακμής δεν είχαν λεφτά να πληρώνουν για χορό. Έτσι υποθέτω, γιατί εδώ ο χορός είναι σκιώδης, κι έτσι τον ενισχύσαμε. Επίσης, το έργο δεν έχει παράβαση, πράγμα περίεργο για Αριστοφάνη, γιατί η παράβαση είναι πάντα το μήνυμα του ποιητή στα ίδια του τα έργα. Σκέφτηκα ότι ο κόσμος θα δεχόταν από έναν άνθρωπο σαν εμένα να φτιάξει μια παράβαση και να βγει να την πει. Αυτό θα κάνω». Και η αλήθεια είναι ότι μια τέτοια εποχή δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε από τους σοφούς αυτού του τόπου να φωτίσουν το τοπίο. Ο Διονύσης Σαββόπουλος συμπληρώνει: «Το να κάνεις τέχνη - η ελληνική τέχνη, πρέπει να σας πω, είναι από τα λίγα σταθερά πράγματα στον τόπο- είναι κιόλας μια γενναιότητα απέναντι στη θολούρα και τη σύγχυση που επικρατεί. Αυτό από μόνο του είναι επαναστατικό. Αισθάνομαι ότι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Μόνο τότε θα δημιουργηθεί το κλίμα εκείνο που θα επιτρέψει να αναδειχθούν νέα πρόσωπα στην πολιτική. Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν κάθε φορά σπεύδουμε να ρίχνουμε το λάθος σε κάποιον άλλον, σε έναν ξένο».

Για τον Νίκο Κουρή, που ερμηνεύει τον Χρεμύλο, είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεται με Αριστοφάνη. Περιμένοντας να 'ρθει η σειρά του στην πρόβα, μου λέει: «Είναι πολύ δύσκολο πράγμα, γιατί πρέπει να βρεις τον τρόπο και να το παίξεις και να είναι κοντά του. Γίνεται ακόμα δυσκολότερο, επειδή δεν έχεις ασχοληθεί και πρέπει να βρεις έναν νέο τρόπο, που βέβαια είναι αποτυπωμένος στην εξαιρετική μετάφραση του κ. Σαββόπουλου. Η οποία καθορίζει και τη σκηνοθεσία». Πώς του φαίνεται που τον σκηνοθετεί ο Σαββόπουλος; «Μεγάλη συγκίνηση. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει σαφή αίσθηση του τι θέλει, τι του αρέσει και πώς θέλει να το φτιάξει αυτό το πράγμα. Δεν το βλέπουμε μόνο ως κωμωδία. Έχει πολλή πίκρα, πολλή πίεση, συμπύκνωση και αμφίσημα πράγματα. Προσωπικά, όπως και όλοι μας, μέσω της μετάφρασης του Σαββόπουλου, και χάρη στην ενασχόλησή μου, τώρα ανακαλύπτω πόσο μεγάλος ποιητής είναι ο Αριστοφάνης. Ως σκηνοθέτης ο κ. Σαββόπουλος αποδεικνύεται ένας άνθρωπος που ανεβαίνει σε ένα σκαλοπάτι. Η σχέση μας μαζί του είναι πολύ έντιμη. Στα κομμάτια που δεν ξέρει τον βοηθάμε εμείς, μέσα από την εμπειρία μας στο θέατρο. Του προσφέρουμε με όλη μας την ψυχή. Εκείνος μας δίνει την κατεύθυνση σε μια πολύ τίμια συνεργασία. Μας δίνει αυτό που ξέρει, του δίνουμε αυτό που ξέρουμε. Ψάχνουμε μαζί, δοκιμάζουμε, απορρίπτουμε. Αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί δεν είναι ένας άνθρωπος χωρίς άποψη. Υπάρχει ένας στόχος που πρέπει να πετύχουμε αλλά και μια διαδρομή να διανύσουμε. Ο Σαββόπουλος έχει έναν κόσμο τον οποίο εμείς πρέπει να κάνουμε δικό μας. Και το μουσικό του πεδίο και το μεταφραστικό είναι ένας κόσμος. Η ποιητική του γλώσσα είναι ένας κόσμος τεράστιος».

Ο Χρήστος Λούλης, ο οποίος επίσης παίζει πρώτη φορά Αριστοφάνη, κάνει τον δούλο του Χρεμύλου, τον Καρίωνα. Έναν πονηρό υπηρέτη, προπομπό των δούλων στη Ρωμαϊκή Κωμωδία και του Αρλεκίνου της Κομέντια ντελ Άρτε. Πώς του φαίνεται αυτή η νέα του εμπειρία; Λέει: «Ήμουν λίγο ψυχρός απέναντι στον Αριστοφάνη. Δεν μου άρεσαν τα αστεία του, δεν μου άρεσαν και οι παραστάσεις που έβλεπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν κρύβει μεγάλη ποίηση. Και μόνο ότι παρουσιάζει τον Πλούτο ως έναν γέρο τυφλό δείχνει πόσο σπουδαίος είναι. Όπως επίσης και το ότι σε πολλά του έργα παίρνει έννοιες και τις προσωποποιεί, φέρνοντάς τες στα ανθρώπινα μέτρα. Τώρα, όσον αφορά τον Καρίωνα που υποδύομαι, η κωμωδία είχε πάντα σε κεντρικό ρόλο τον υπηρέτη, ο οποίος κάνει διάφορα για να επιβιώσει και συνήθως δεν έχει αξίες ή ιδανικά. Το κυριότερο ιδανικό του είναι το στομάχι του, όπως και του μέσου ανθρώπου. Σε όλες τις κωμωδίες, από τις ρωμαϊκές μέχρι την Κομέντια ντελ Άρτε, είναι πάντα ο πιο προσγειωμένος, ο πιο πρακτικός και ο πιο σοφός. Δεν είναι φορέας σημαντικών νοημάτων, αλλά έχει πάντα έναν κυνισμό που τον βοηθάει να αντέξει όλους τους άλλους. Επειδή ακριβώς είναι κοινωνικά και οικονομικά υποδεέστερος, χρειάζεται αυτό τον κυνισμό για να αντέξει τη φάπα που τρώει. Ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το αντίβαρο γι' αυτό που είναι στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα γινόμαστε όλο και πιο κυνικοί σιγά-σιγά, όταν νιώθουμε ότι είμαστε της φάπας κι ότι δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι».

Τον ρόλο του Πλούτου ενσαρκώνει ο Μάκης Παπαδημητρίου και της Πενίας η Αμαλία Μουτούση. Σκηνικά και κοστούμια υπογράφει ο Άγγελος Μέντης και τις χορογραφίες ο Ερμής Μαλκότσης. Σύμβουλος στη σκηνοθεσία είναι η Σύλβια Λιούλιου.

=====

Θεατρικός Οργανισμός Ακροπόλ

Αριστοφάνη, Πλούτος

12-13 Ιουλίου, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Θέατρο
1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

1 σχόλια
"Έχω σιχαθεί τον Αριστοφάνη όπως τον βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από διάφορους καλαμπουρτζήδες μας. Τον παίζουν ως κακή επιθεώρηση.".....εγώ πάλι τις δηλώσεις σου. και γενικά την πετυχημένη μεσοαστίλα που αντανακλά η παρουσία σου .