Mολιέρος και Στρίντμπεργκ από νέες ομάδες

Mολιέρος και Στρίντμπεργκ από νέες ομάδες Facebook Twitter
Επεξεργασία: Ατελιέ/ LIFO
0

Δεσποινίς Τζούλια/ Θέατρο 104

Mολιέρος και Στρίντμπεργκ από νέες ομάδες Facebook Twitter
Δεσποινίς Τζούλια / Θέατρο 104


Έχει παρουσιαστεί αμέτρητες φορές, με κάθε δυνατό τρόπο, και εδώ και στον υπόλοιπο κόσμο, το έργο του Στρίντμπεργκ Δεσποινίς Τζούλια (1888). Κι όμως, δεν εξαντλείται το ενδιαφέρον για μια ακόμη σκηνική του προσέγγιση. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι: πρώτα, η τέλεια οικονομία του έργου (τρία πρόσωπα, ένας σκηνικός χώρος, δραματικός χρόνος συμπυκνωμένος σε λίγες ώρες) που, ωστόσο, εμπεριέχει τις απελευθερωτικές διόδους από τις κατά γράμμα επιταγές του αστικού δράματος: μία σκηνή παντομίμας κι ένα χορευτικό ιντερμέδιο, και τα δυο χωρίς λόγο.


Ο δεύτερος λόγος που η Δεσποινίς Τζούλια παραμένει εντυπωσιακά δημοφιλής είναι τα πολλά επίπεδα της ιστορίας (ψυχολογικό, κοινωνικό/ταξικό, σεξουαλικό/φεμινιστικό). Η ευφορία και ο διάχυτος ερωτισμός της γιορτής του μεσοκαλόκαιρου, ενόσω το προσωπικό του κόμη (που απουσιάζει) πίνει και χορεύει, επηρεάζει την Τζούλια και τον υπηρέτη Ζαν και τους οδηγεί σε συμπεριφορές πέραν των κοινωνικών ρόλων τους (να και το δέλεαρ της θεατρικότητας, αφού τα πρόσωπα «παίζουν» κάτι που δεν είναι ή που, τέλος πάντων, δεν τους επιτρέπεται να είναι). Ωστόσο η κοινωνική ταυτότητα και η συνθήκη αυτοπεριορισμού που επιβάλλει είναι τόσο ισχυρή, ώστε η συνεύρεσή τους μεγεθύνει την έμφυλη και ταξική σύγκρουση, οδηγώντας την Τζούλια στην απόγνωση και στην απόφαση της αυτοχειρίας.

Η παράστασή του είναι στημένη με άποψη: στον χώρο του Βlack Βox του 104 στήνει μια σκηνή κουκλοθεάτρου σαν ψεύτικη, πίσω από την οποία παίζουν, από τη μέση και πάνω, μετωπικά κατά κύριο λόγο, με στυλιζαρισμένες κινήσεις οι τρεις ηθοποιοί.


Είναι η Τζούλια το «θύμα» της ιστορίας – αφού ο πυρήνας της έχει διαρρηχθεί προ πολλού από την πολεμική σχέση των γονιών της, με συνέπεια να είναι ασταθής στις επιθυμίες της και να παγιδεύεται από επιλογές που ούτε στην κοινωνική θέση της ταιριάζουν, ούτε ανταποκρίνονται στις ανάγκες της; Ή είναι αυτή που χειραγωγεί τους υπηρέτες της και, ποθώντας τον θάνατο (το καλοκαίρι που έγραφε το έργο ο Στρίντμπεργκ συνεχώς εκφράζει στις επιστολές του την επιθυμία του να πεθάνει), χρησιμοποιεί τον Ζαν ως μοχλό για να δώσει τέλος στην άχαρη ζωή της; Πρόκειται για «νατουραλιστικό δράμα» που απαιτεί ανάλογη υποκριτική ή τα πρόσωπα είναι καθηλωμένα στους ρόλους τους πολύ προτού αρχίσει η σκηνική δράση, γι' αυτό και η υποκριτική της μάσκας ενδείκνυται;

 
Είναι η πρώτη παράσταση του Αλέξη Ρίγλη που βλέπω (έχει σκηνοθετήσει το Η ζωή στο θέατρο του Ντέιβιντ Μαμετ, το Χαίρετε κι αντίο του Άθολ Φούγκαρντ και το Φιλί της γυναίκας-αράχνης του Μανουέλ Πουίγκ) και δεν έχω επαρκή εικόνα της σκηνοθετικής δουλειάς του. Φαίνεται, πάντως, η φιλοδοξία του για ολική εμπλοκή και έλεγχο του σκηνικού γεγονότος αφού και στο έργο του Στρίντμπεργκ (όπως και στις προηγούμενες παραστάσεις του), εκτός από τη σκηνοθεσία, υπογράφει και τη μετάφραση και τη δραματουργική επεξεργασία.


Η παράστασή του είναι στημένη με άποψη: στον χώρο του Βlack Βox του 104 στήνει μια σκηνή κουκλοθεάτρου σαν ψεύτικη, πίσω από την οποία παίζουν, από τη μέση και πάνω, μετωπικά κατά κύριο λόγο, με στυλιζαρισμένες κινήσεις οι τρεις ηθοποιοί. Η Σοφιάννα Θεοφάνους και ο Κίμων Κουρής, στους ρόλους των υπηρετών, λένε τα λόγια τους σαν ζωντανές κούκλες, σαν μάσκες. Στην αρχή, αυτήν τη γραμμή ακολουθεί και η Τζούλια της Έφης Γούση. Στην πορεία, ωστόσο, το παίξιμό της διαφοροποιείται και αντιδιαστέλλεται προς των άλλων δύο – παίζει ρεαλιστικά και, ακολουθώντας τις ψυχολογικές και συναισθηματικές μεταπτώσεις της ηρωίδας, δίνει μια πραγματικά εντυπωσιακή ερμηνεία.


Ο σκηνοθέτης θέλησε να «παίξει» με τρόπους, είδη, διαθέσεις (φάνηκε και στη συνεργασία της Δήμητρας Λιάκουρα στο σκηνικό και του Νικόλα Γεωργίου στα κοστούμια, ιδίως όταν η Τζούλια εμφανίζεται με κοστούμι ταξιδιού από το ίδιο ύφασμα που είναι ντυμένη η σκηνή). Έτσι, κατά στιγμές, απέδωσε τον λόγο με παιγνιώδη ρυθμό που κατέληγε χαλαρά σε ομοιοκαταληξία – σ' αυτή την κατεύθυνση υπήρξε, σαφώς ηθελημένη, υπερβολική χρήση επιρρημάτων σε -ώς (εντελώς, ασφαλώς, πιθανώς κ.ο.κ.). Ωστόσο, το δράμα «κλοτσούσε», μαζί και η ερμηνεία της Έφης Γούση, που διαφύλαξε το πνεύμα του έργου και συγκράτησε την προσοχή μας όταν τα φορμαλιστικά ευρήματα εξαντλήθηκαν.

Δεσποινίς Τζούλια δράμα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ
Μετάφραση- δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Αλέξης Ρίγλης
Ερμηνεύουν: Έφη Γούση, Κίμωνας Κουρής, Σοφιάννα Θεοφάνους


Θεατρο 104
Ευμολπιδών 41, Γκάζι, 210 3455020
Παραστάσεις: Τετ.-Κυρ. 9.15 μ.μ. Είσ.: €8-12

Ταρτούφος του Μολιέρου / Θέατρο του Νέου Κόσμου

Mολιέρος και Στρίντμπεργκ από νέες ομάδες Facebook Twitter
Ταρτούφος του Μολιέρου / Θέατρο του Νέου Κόσμου


Με Μολιέρο κάνει το πρώτο βήμα της στο χάος της αθηναϊκής θεατρικής σκηνής η νεοσύστατη ομάδα «This Famous Tiny Circus theater group». Επέλεξε συνετά μία από τις καλύτερες κωμωδίες του κλασικού ρεπερτορίου, τον Ταρτούφο (1664). Έργα αυτού του επιπέδου λειτουργούν προστατευτικά για τους νέους καλλιτέχνες γιατί αποτελούν υλικό δοκιμασμένο επί αιώνες στο σανίδι. Αν τα εμπιστευτούν και ακολουθήσουν τον λόγο, το πνεύμα, το γούστο, τη δομή τους, ο κίνδυνος να πέσουν σε φάλτσα απομακρύνεται – αντιθέτως, ένα γόνιμο και φιλικό πεδίο ανοίγεται μπροστά τους για να επιδείξουν τη δημιουργικότητά τους.


Αυτό συνέβη με την παράσταση του Ταρτούφου του Κωνσταντίνου Μάρκελλου. Ο σκηνοθέτης επέλεξε τη μετάφραση του Ανδρέα Στάικου, του οποίου τα έργα και οι μεταφράσεις είναι «εφαρμογές» πάνω στην έννοια της θεατρικότητας. Η ομοιοκατάληκτη απόδοση του Ταρτούφου από τον Στάικο σχεδόν υποδεικνύει και τον τρόπο της σκηνικής υλοποίησής του. Ο θίασος αυτομάτως «συναντά» την ιστορία της τέχνης των θεατρίνων και η παράσταση λειτουργεί ως επί τόπου φόρος τιμής στο αδέσποτο ταμπεραμέντο τους, στην πέρα από τις συμβάσεις ζωή τους, στην «αναρχική τέχνη» τους.

Ο ενθουσιασμός της νεαρής ομάδας είναι μεταδοτικός και η διαθεσιμότητά τους συγκινητική. Ωστόσο, το μέτρο εξέλιπε.


Ως γνωστόν, ο Ταρτούφος (καυστική σάτιρα για τους υποκριτές, που έχουν «θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά») προκάλεσε σκάνδαλο όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στις Βερσαλλίες το 1664. Η Αυλή του Λουδοβίκου 14ου, με πρωτοστατούντα τον αρχιεπίσκοπο των Παρισίων, επέβαλε την απαγόρευση του έργου ως προσβλητικού για τους θεοσεβείς. Ο Μολιέρος, παρότι γλύκανε κάπως την πολεμική της κωμωδίας του, δεν μπόρεσε να παρουσιάσει το έργο του παρά πέντε χρόνια αργότερα, το 1669, κι αφού είχε επανειλημμένως ζητήσει τη συμπαράσταση του βασιλέα (σταθερού προστάτη του). Μέρη των τριών επιστολών του Μολιέρου προς τον Λουδοβίκο 14ο εντάσσει στη δραματουργία της παράστασης ο Μάρκελλος, τονίζοντας τη στενή σχέση του θεάτρου με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της εποχής του. Το θέατρο προκύπτει μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, φωτίζοντας τα σκοτεινά σημεία όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και του υπογαστρίου της.


Η σάτιρα που θεωρήθηκε ενοχλητική και επικίνδυνη για τα ήθη της συντηρητικής κοινωνίας του 17ου αι. εκ των πραγμάτων δεν αγγίζει το σημερινό κοινό. Διατηρείται στο ακέραιο, ωστόσο, η δραματουργική μαστοριά με την οποία είναι γραμμένος ο Ταρτούφος κι αυτήν εκμεταλλεύεται το νεανικό This Famous Tiny Circus theater group για να στήσει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου μια εύφορη, γρήγορη και κεφάτη παράσταση. Με λίγα σκηνικά αντικείμενα, τετράγωνες μαξιλάρες, μία ξύλινη σκάλα και άδειες κορνίζες, διαμορφώνουν επιμέρους σκηνικούς τόπους σε μια δράση που ρέει και στην οποία σημασία έχει κυρίως η παιγνιώδης «συναλλαγή» των ηθοποιών/ρόλων. Ο ενθουσιασμός της νεαρής ομάδας είναι μεταδοτικός και η διαθεσιμότητά τους συγκινητική. Ωστόσο, το μέτρο εξέλιπε. Τα μισά από τα ευρήματα με τα οποία εμπλουτίζουν τη σκηνική δράση ήταν, κατά τη γνώμη μου, περιττά (το πνεύμα του Μολιέρου ως κούκλα, οι κορνίζες, τα μήλα, τα γλειφιτζούρια, τα μπαλόνια, το μουσικό κουτί, η υπερβολική χρήση της σκάλας κ.ά.). Όταν η ενέργεια σφύζει, τα ενισχυτικά ενδείκνυνται μόνο σε αυστηρά ελεγχόμενες ποσότητες. Η τελευταία σκέψη πριν από την πρεμιέρα καλό είναι να αφορά αυτό που μπορεί να περισσεύει, αυτό που μπορεί να αφαιρεθεί.


Η ταιριαστή με τη σκηνική δράση μουσική είναι του Γιώργου Κασσαβέτη (συμπληρωμένη από τους ήχους του Μανώλη Ανδρεάδη). Παίζουν η Ελένη Στεργίου, ο Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, ο Βασίλης Ψυλλάς, η Δέσποινα Φούντα, η Ράνια Φουρλάνου, η Χριστίνα Μαριάνου, ο Μάριος Ράμμος και ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος. Περιμένουμε με ενδιαφέρον την επόμενη παράστασή τους.

Ταρτούφος Κωμωδία του Μολιέρου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος
Ερμηνεύουν: η ομάδα This Famous Tiny Circus theater group.

Θεατρο του Νεου Κοσμου (Κεντρική Σκηνή)
Αντισθένους 7 & Θαρύπου Νέος Κόσμος, 210 9212900
Σάβ. 6.30 μ.μ., Kυρ. 9.30 μ.μ. Eισ.: €8 -12

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ