ADVERTORIAL
Tο Έκτο Πάτωμα, το γνωστό έργο που έγραψε το 1937 ο Αλφρέντ Ζερί, αναβιώνει στη σκηνή του ιστορικού Ακροπόλ.
Μια θεαματική παραγωγή με σημαντικούς ηθοποιούς, ζωντανή μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου. O σκηνοθέτης Γιώργος Βάλαρης μας μίλησε γι’ αυτήν τη σπουδαία παράσταση με το πάντα επίκαιρο θέμα των ανθρώπων που βλέπουν τα όνειρά τους να σβήνουν, αλλά δεν παύουν να ελπίζουν.
— Κύριε Βάλαρη, τι είναι αυτό που σας τράβηξε στο θρυλικό έργο του Αλφρέντ Ζερί, το «Έκτο Πάτωμα»;
Το γεγονός ότι είναι ένα πολύ βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο έργο. Παρότι γράφτηκε το 1937, έχει υπόθεση διαχρονική και ιδιαίτερα επίκαιρη ακόμα και σήμερα. Οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας στο προπολεμικό Παρίσι αντιμετωπίζουν την κρίση της εποχής. Σε αυτό το έκτο πάτωμα, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και η αυλή μιας λαϊκής συνοικίας στην Αθήνα, ξεδιπλώνεται η καθημερινότητα των ενοίκων μέσα από συγκρούσεις, καβγάδες, ανατροπές αλλά και όνειρα που κάνει ο καθένας για τη ζωή του. Και εδώ, φυσικά, πρωταγωνιστής είναι ο έρωτας.
— Ποιες είναι οι δυσκολίες ενός θεατρικού μιούζικαλ και ποια είναι τα στοιχεία που σας ενθουσιάζουν σε αυτό το είδος;
Δηλώνω λάτρης του μιούζικαλ και το παρακολουθώ και στο West End και στο Μπρόντγουεϊ από πολύ μικρός. Αμέσως μόλις τελείωσα τις σπουδές μου στο Εθνικό Θέατρο, στο πρώτο μου ταξίδι στο Λονδίνο άνοιξε ο μαγικός κόσμος του μιούζικαλ για πολλά χρόνια. Το 2017 αποφάσισα να μπω στην παραγωγή και να ακολουθήσω όσο πιο πιστά το είδος που λέγεται μιούζικαλ. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι κυριαρχεί η μουσική που αγαπώ πολύ, ο χορός και ο εντυπωσιασμός που πρέπει να έχει μια παραγωγή μιούζικαλ. Θεωρώ πως η δύναμη της μουσικής δημιουργεί τα ισχυρότερα συναισθήματα στον θεατή. Η δυσκολία που έχει ένας σκηνοθέτης να δημιουργήσει αυτό το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα προκλητική για μένα και με τα χρόνια δυναμώνει η αγάπη μου γι’ αυτό το είδος.
— Στο έργο οι πρωταγωνιστές βιώνουν την ακύρωση, την απογοήτευση, την πίεση από την καθημερινότητα. Πώς μπορούν να ισορροπήσουν αυτά τα συναισθήματα με την ελπίδα;
Ο άνθρωπος είναι ένα ον που από την αρχή της εξέλιξής του περνάει από ένα ταξίδι δοκιμασιών, απογοητεύσεων και προκλήσεων που εναλλάσσονται με στιγμές χαράς, ευτυχίας και γαλήνης. Η ελπίδα έχει να κάνει πολλές φορές με τη σκέψη για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή και με την πεποίθηση ότι ερχόμαστε στη ζωή σαν μαθητές, να μάθουμε και να γίνουμε καλύτεροι. Αρκεί να επιλέξουμε οι ίδιοι αυτή την πορεία, να γίνουμε σοφότεροι και πιο γαλήνιοι. Αν θυμηθούμε τον εαυτό μας όταν ήμασταν παιδιά, το συναίσθημα που κυριαρχούσε ήταν αυτό της χαράς.
— Η σημερινή κατάσταση με τη συνεχή ανασφάλεια και την ανησυχία που βιώνουμε ταυτίζεται με την ατμόσφαιρα της παράστασης; Θέλετε να περάσετε ένα μήνυμα που αφορά τους θεατές και την καθημερινότητά τους;
Είναι τόσο παράλληλη η σημερινή κατάσταση της ανασφάλειας και ανησυχίας και ειδικότερα μετά τη μεγάλη κρίση της πανδημίας που, διαβάζοντας το Έκτο Πάτωμα, βρήκα ιδιαίτερα κοινά σημεία. Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας, αγάπης και αλληλεγγύης που είναι πανανθρώπινο αίτημα και ζητούμενο της εποχής. Είδα ότι στον εγκλωβισμό της πανδημίας είχαμε όλοι τόσο ανάγκη ο ένας τον άλλον και με κάθε τρόπο αναζητούσαμε αυτή την επαφή. Ολόκληρος ο πλανήτης έγινε ένα μπροστά στο κοινό πρόβλημα.
— Μιλάμε για μια μεγάλη παραγωγή με σημαντικά ονόματα του ελληνικού θεάτρου, ζωντανή μουσική, με τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου να συνοδεύουν τις σκηνές του έργου. Υπάρχει χώρος για τέτοιες προσπάθειες στα σύγχρονα θεατρικά πράγματα;
Με τον συμπαραγωγό μου Γιώργο Λυκιαρδόπουλο από το 2017 έχουμε ιδρύσει την εταιρεία Βroadwayshow Ρroductions. Στόχος μας είναι, μέσα από πολυδάπανες παραγωγές, να αναδείξουμε το μουσικό θέατρο με σπουδαίους Έλληνες συντελεστές. Υπάρχει χώρος στην Ελλάδα για μεγάλες παραγωγές και η πεποίθησή μου είναι πως το ελληνικό κοινό αγαπάει το θέατρο και τις τίμιες παραγωγές που το σέβονται.
— Το «Έκτο Πάτωμα» πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τη Μαρίκα Κοτοπούλη το 1938 και στη συνέχεια γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου το 1991. Ποια είναι η δική σας ανάγνωση σε αυτό το έργο;
Χρησιμοποιώ τη διασκευή της Άννας Παναγιωτοπούλου με νέες προσθήκες και αλλαγές. Κρατάω την εποχή του έργου γιατί είναι πολύ γοητευτική και φωτίζω πολύ το συναίσθημα και τις σχέσεις του έργου, που εμπεριέχουν αλήθεια αγάπη και φως. Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη και οι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου εμπεριέχουν γοητεία, ομορφιά, σοφία, περνάνε μηνύματα και χτυπάνε κατευθείαν στο συναίσθημα. Με συγκινεί βαθύτατα ο συνδυασμός τους και το έργο τους.
— Μια κωμωδία με δραματικά στοιχεία. Ποια είναι η θέση που έχει το γέλιο και το κλάμα στην παράσταση και κατ’ επέκταση στην καθημερινή μας ζωή;
Αντιμετωπίζω όλους τους κωμικούς ρόλους ως ιδιαίτερα δραματικούς, όπως και στη ζωή. Η οδηγία στους ηθοποιούς μου είναι να αντιμετωπίζουν πολύ δραματικά όσα κωμικά διαδραματίζονται στο έργο και αυτή είναι η επιτυχία στις ερμηνείες που καθοδηγώ έως τώρα. Μοιραία, η ζωή είναι γεμάτη κλάμα και γέλιο. Η δική μου πεποίθηση είναι να κλαίμε από χαρά. Μου αρέσει η χαρά και θέλω μέσα από την τέχνη μου να προσφέρω χαρά.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση Tο Έκτο Πάτωμα εδώ.
- Facebook
- Twitter
- E-mail
0