Το Γαμοπίλαφο ή Περιμένοντας την Βήτα

Ο Πάρις Τακόπουλος έγραψε Το Γαμοπίλαφο ή Περιμένοντας την Βήτα, σε «χρόνο απροσδιόριστο, σε κάποιο αυριανό σήμερα, ή σημερινό αύριο», όπως μας εισάγει ο ίδιος στην περιοχή του αμφίσημου θεατρικού του λόγου.

Πρόκειται για ένα έργο «δορυφόρο» (και όχι απλώς φόρο) τιμής στον Σάμιουελ Μπέκετ που ανεβαίνει στο Από Μηχανής Θέατρο, την Δευτέρα 6 Μαΐου.

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, από 6/5 έως και 11/6, οι φίλοι του θεάτρου θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση, που αποτελεί «ένα ψηφιακό μετα-πλατωνικό συμπόσιο σε δύο πράξεις», στην Πάνω Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου.

«Το Γαμοπίλαφο ή Περιμένοντας την Βήτα» του Πάρι Τακόπουλου σε σκηνοθεσία του Νίκου Καλαμό, του κατεξοχήν ερμηνευτή των έργων του δημιουργού, ξετυλίγει σε 105 λεπτά τη σύνδεση της υπαρξιακής κενότητας και της απόγνωσης στην οποία έχει περιέλθει η ανθρώπινη επικοινωνία μέσω του λόγου που δεν σημαίνει πια, αλλά και της τεχνολογίας που όλο και συχνότερα μας ξεπερνάει. Άραγε, τί ελπίζει ο θεατρικός μας συγγραφέας, όταν επιδιώκει μιαν επανεκκίνηση της ελληνικής γλώσσας, καθώς και μια νέα χρήση του διαλόγου, κατά τη διάρκεια «μιας ονειρικής διαπλανητικής νυχτός».

Στην παράσταση, που αποτελεί μια παραγωγή του Θεατρικού Φυτωρίου Αίγινας, αναδεικνύεται η δυναμική του ποιητικού θεατρικού έργου του Πάρι Τακόπουλου «μέσω των εργαλείων της μεταγλώσσας, της διακειμενικότητας και της λεξιπλασίας». Χρησιμοποιώντας διαδραστικά λογοπαίγνια και παραδοξολογίες, ο Πάρις Τακόπουλος αποδεικνύει τις λεξικεντρικές του καταβολές και ωθεί την ελληνική γλώσσα στα όριά της.

Αναλαμβάνει το ρίσκο να πλάσει νέες λέξεις και χρησιμοποιεί στοιχεία από όλες τις εποχές του ελληνικού λόγου και τρόπου έκφρασης. Με όχημα τη «λεκτική πράξη», ο συγγραφέας υπερπηδά την καθημερινότητα και δίνει μια «παράλογη» ελπίδα, και ίσως νόημα, σε αυτό το σύγχρονο τοπίο που φαντάζει άγονο και αδιέξοδο, ενώ παράλληλα προσφέρει και το πλαίσιο για να αποδώσουν τις ερμηνείες τους οι συντελεστές του έργου.

Ο Άλφα, ο «δάσκαλος», ένας «Αδάμ προ Εύας, ή Αλκιβιάδης άνευ Σωκράτους» και ο Γάμα «ο μαθητευόμενος» της υπόθεσης, «ένας γνήσιος Έλλην απόγονος», περιμένουν την Βήτα, «Βιοτίμα και Διοτίμα μαζί», ένα πλατωνικό ον το οποίο υπάρχει στη φαντασία τους μέσω της τεχνολογίας, το οποίο τους καθηλώνει, τους ερεθίζει και τους απογοητεύει... ενώ η ελπίδα επανέρχεται μέσω της διαχρονικής επενέργειας της «ομιλητικής» γλώσσας.

«Το θέατρο του Πάρι Τακόπουλου έχει ως πράξη τον ανατρεπτικό του λόγο και τον λόγο ως ανατρεπτική του πράξη, και ανήκει τόσο στο μέλλον όσο και στο παρόν, και γι' αυτό δεν κινδυνεύει να γίνει αναστρέψιμο παρελθόν» (Αντικριτικά, Ποταμός, Αθήνα, 2005).

Περίληψη έργου
Στην πρώτη πράξη, δύο «μεταμοντέρνοι» άνδρες, ο Άλφα και ο Γάμα, συζητούν ασταμάτητα για το παρόν, το μέλλον και το παρελθόν, ως αληθινοί απόγονοι των ηρώων του Μπέκετ, Βλαδίμηρου και Εστραγκόν, ή του Σωκράτη και του Αλκιβιάδη. Στη δεύτερη πράξη, εμφανίζεται η Βήτα, (Βεατρίκη η Β', ονειροκατασκεύασμα ενός Έλληνα υπολογιστή μισακούοντος εις το ρωμέικο όνομα: Αλλιγγέριος), ή άλλως Βιοτίμα, κατόπιν παραφθοράς του «Δέλτα» εις «Βήτα». Πρόκειται για ένα σύγχρονο ρομπότ, αλλά και μία διττή αμφιλεγόμενη υπόσταση, η οποία συνίσταται στο έντονο διονυσιακό και ταυτόχρονα απολλώνιο στοιχείο της.