«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Πιραντέλο για αθεράπευτους νοσταλγούς

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Πιραντέλο για αθεράπευτους νοσταλγούς Facebook Twitter
Οι συντελεστές της παράστασης επιχειρούν να αναπλάσουν το δίπολο φαντασίας-πραγματικότητας που διέπει το έργο του Πιραντέλο, προσαρμόζοντάς το όχι μόνο στα ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα αλλά και στα προσωπικά δεδομένα των ηθοποιών που συμμετέχουν. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
1

Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, τα όρια μεταξύ πλατείας και σκηνής παραμένουν θολά. Από τη μια οι ηθοποιοί: ανυπόμονοι, εκνευρισμένοι και απρόθυμοι να υπηρετήσουν τους πειραματισμούς αυτού του παράξενου σκηνοθέτη. Από την άλλη ο σκηνοθέτης: αυτάρεσκος και φλύαρος, προσπαθεί διαρκώς να τους πείσει ότι η αληθοφάνεια θα γεννηθεί μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και όχι μέσα από τη δουλική προσήλωση σε ένα προσχεδιασμένο «σενάριο». Τους ζητάει να κολυμπήσουν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο, οι ηθοποιοί όμως επαναστατούν μπροστά σε μια τέτοια παράλογη απαίτηση: επιμένουν ότι πρέπει να γνωρίζουν εκ των προτέρων τα λόγια τους, προκειμένου να σφυρηλατήσουν τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα που υποδύονται.


Για να το επιτύχουν αυτό, δεν τους αρκούν οι αδρές γραμμές της πλοκής που έχει σχεδιάσει ο σκηνοθέτης. Χρειάζονται τις ακριβείς ατάκες, τις ακριβείς εισόδους κι εξόδους, τις στιγμές της κορύφωσης και της σύγκρουσης, του θανάτου και του πόνου τους, έτσι ώστε απρόσκοπτα να φανερώσουν το μεγαλείο τους. «Μα, δεν μπορώ να πεθάνω έτσι! Δεν με άφησαν να μπω στην κατάσταση... Γι' αυτό τους χαμογελάω και δεν πεθαίνω... Ούτε καν η υπηρέτρια δεν ήρθε!» διαμαρτύρεται ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Παλμίρο, πατέρα της οικογένειας Λα Κρότσε, φανερά συγχυσμένος από την έλλειψη συντονισμού στη σκηνή του θανάτου του.

Τι παρακολουθούμε: παράσταση ή πρόβα; Ποιο έργο ήρθαμε να δούμε: το «μέσα» ή το «έξω»; Μια κωμωδία για έναν θίασο ματαιόδοξων θεατρίνων ή ένα οικογενειακό μελόδραμα με φόντο τη Σικελία; Ποιος θα καταλάβει τη «σκηνή»: ο κόσμος των ηθοποιών ή ο κόσμος των ηρώων;


Οι ηθοποιοί τσακώνονται, η υπηρέτρια δεν έρχεται, ο καναπές βρίσκεται κατά λάθος στην άκρη της σκηνής, η πρωταγωνίστρια αποφασίζει ν' αλλάξει την ατάκα της, ο σκηνοθέτης εκδιώκεται, ο συγγραφέας είναι νεκρός. Τι συμβαίνει, τέλος πάντων; Πότε ήρθαν τα πάνω κάτω;

Τι παρακολουθούμε: παράσταση ή πρόβα; Ποιο έργο ήρθαμε να δούμε: το «μέσα» ή το «έξω»; Μια κωμωδία για έναν θίασο ματαιόδοξων θεατρίνων ή ένα οικογενειακό μελόδραμα με φόντο τη Σικελία; Ποιος θα καταλάβει τη «σκηνή»: ο κόσμος των ηθοποιών ή ο κόσμος των ηρώων;

Στο κείμενο του Πιραντέλο οι δύο κόσμοι δεν είναι ποτέ ευδιάκριτοι: όταν πεθαίνει η Μομίνα Λα Κρότσε, θύμα του ζηλόφθονου Βέρι που την κρατά φυλακισμένη στον γάμο τους, η συγκίνηση που γεννιέται από την ερμηνεία της ηθοποιού που την υποδύεται είναι τόσο μεγάλη ώστε, προς στιγμήν, οι δύο διαστάσεις ταυτίζονται – όχι μόνο στο δικό μας θυμικό αλλά και στο δικό της.

Βλέπουμε την ηθοποιό να επανέρχεται με δυσκολία στην «κανονική» ζωή, εμφανώς καταπονημένη από την προσπάθεια που μόλις κατέβαλε για να «γίνει» η Μομίνα. Οι συνάδελφοι τη ρωτούν «τι συνέβη, έχεις κάτι;» κι εκείνη απαντά «όχι, κουράστηκε λίγο η καρδιά μου. Αφήστε με να πάρω μιαν ανάσα και πάμε για υπόκλιση».

Είναι μια μαγική στιγμή όταν αποκαλύπτεται τόσο περίτεχνα η διπλή διάσταση της συνείδησης, η ικανότητά μας δηλαδή να είμαστε ταυτόχρονα εμείς αλλά και «άλλοι», αληθινοί ή και φανταστικοί, πιθανές εκδοχές του εγώ που κατοικούν μέσα μας και περιμένουν να αναδυθούν στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή, με την κατάλληλη ώθηση.

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Πιραντέλο για αθεράπευτους νοσταλγούς Facebook Twitter
Ο Γιάννης Βογιατζής και η Ράνια Οικονομίδου. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Μακάρι να ξέραμε εκ των προτέρων το «σενάριο». Μακάρι να ξέραμε ακριβώς τι να πούμε, πότε να εμφανιστούμε στη «σκηνή» και πότε να αποχωρήσουμε μεγαλοπρεπώς. Δικαίως διεκδικούν αυτό το προνόμιο οι ηθοποιοί, εφόσον δεν μπορούν να οργανώσουν διαφορετικά τις κινήσεις τους. Χωρίς την αποκρυστάλλωσή της σε μια φόρμα, η ζωή δεν μπορεί να γίνει τέχνη. Η αιώνια ένταση ανάμεσα στις δύο, την ακινησία της φόρμας και τη ρευστότητα της ζωής, διαπνέει το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, καλώντας τον θεατή να αποδεχτεί ότι το θέατρο και η ζωή βρίσκονται, ή θα έπρεπε να βρίσκονται, σε μια διαλεκτική σχέση.*


«Η παράσταση δεν είναι φώτα, δεν είναι σκηνικό, είναι οι άνθρωποι, εγώ, εσείς... Είναι η αδιακρισία σας στη μοναξιά μας... Είναι η ανάσα σας στη σιωπή μας... Τέλος, είναι η αγάπη σας για μας» λέει με μελιστάλαχτη φωνή ο Δημήτρης Μαυρίκιος όρθιος πάνω στη σκηνή του Εθνικού, στον ρόλο του Σκηνοθέτη, τυλιγμένος σ' ένα σύννεφο από χατζιδακικές μελωδίες.

«Μήπως προεξοφλείτε την αγάπη μας;» ρωτάει επιθετικά ένας από τους ηθοποιούς της παράστασης, ο οποίος κάθεται στην πλατεία του θεάτρου ως δήθεν μέλος του κοινού. «Γιατί διακόπτετε την παράσταση;» ρωτάει ένας άλλος «θεατής». «Θα το εξηγήσω στους πραγματικούς θεατές και όχι σε ηθοποιούς που υποδύονται τους θεατές, Λυδία μου, αγαπημένη», απαντά ο Μαυρίκιος «αποκαλύπτοντας» την αληθινή ταυτότητα της «αγενούς» κυρίας που «δεν έχει διάθεση να υποστεί τους πειραματισμούς» του (Λυδία Φωτοπούλου).


Οι συντελεστές της παράστασης επιχειρούν στη συνέχεια να αναπλάσουν το δίπολο φαντασίας-πραγματικότητας που διέπει το έργο του Πιραντέλο, προσαρμόζοντάς το όχι μόνο στα ελληνικά καλλιτεχνικά δεδομένα αλλά και στα προσωπικά δεδομένα των ηθοποιών που συμμετέχουν.

Έτσι, από τη μια μας εξηγούν για ποιον λόγο χρησιμοποίησαν τη μουσική που ο Χατζιδάκις είχε γράψει για την πρώτη σκηνική παρουσίαση του έργου στη χώρα μας (το 1961, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Δημήτρη Μυράτ), δημιουργώντας «ένα άλλο κλίμα που ερμηνεύει ίσως και πιο σωστά την ουσία του έργου», όπως ακούγεται η ίδια η φωνή του συνθέτη να μας εξηγεί. Από την άλλη, οι ηθοποιοί, ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, θυμούνται ιστορίες από το παρελθόν («Ο Χατζιδάκις ήταν η μοίρα μου» λέει η Ράνια Οικονομίδου και αφηγείται το σχετικό περιστατικό) ή προβαίνουν σε εκμυστηρεύσεις για τον φόβο του θανάτου: «Θέλω να πεθάνω όρθιος στο σανίδι» μας εξομολογείται ο 92χρονος Γιάννης Βογιατζής.

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Πιραντέλο για αθεράπευτους νοσταλγούς Facebook Twitter
Η αιώνια ένταση ανάμεσα στις δύο, την ακινησία της φόρμας και τη ρευστότητα της ζωής, διαπνέει το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, καλώντας τον θεατή να αποδεχτεί ότι το θέατρο και η ζωή βρίσκονται, ή θα έπρεπε να βρίσκονται, σε μια διαλεκτική σχέση. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας


Και να το «Μαντολίνο», να η «πέτρα», να ο «Ταχυδρόμος». Πότε μόνα τους και πότε όλα μαζί, σε σπέσιαλ mix διά χειρός Κυπουργού. Η σκηνή περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της, δύο ζευγαράκια κυνηγιούνται ανέμελα, ένα αγοράκι τρέχει πέρα-δώθε, η βοηθός σκηνοθέτη δήθεν παρεμβαίνει με απορίες κ.ο.κ.

Πραγματικά, νομίζει κανείς πως γυρίσαμε αίφνης στη δεκαετία του '60: ο βομβαρδισμός με γνώριμες, συγκινησιακά φορτισμένες μελωδίες και ιστορίες της εποχής, το παλιομοδίτικο παίξιμο των περισσότερων ηθοποιών, ο συγκαταβατικός τρόπος που μας μιλάνε και μας εξηγούν το καθετί λες και είμαστε λοβοτομημένοι, το σκέρτσο των grandes dames, όλα αυτά συνθέτουν μια μεγάλη λίμνη νοσταλγίας που απειλεί να μας πνίξει στα γλυκερά νερά της.

Ακόμη κι όταν προσπαθεί να αστειευτεί ή να αυτοσαρκαστεί, η παράσταση αποτυγχάνει: η ηθοποιός που διαμαρτύρεται ότι πήγε στο Ωδείο και δεν είναι πια φάλτσα, η συνάδελφος που καταγγέλλει τη βάναυση συμπεριφορά των σκηνοθετών, η θεατρική αποδόμηση που γεννά «άρες μάρες κουκουνάρες», τα επαναλαμβανόμενα αστεία για τα πέντε ή έξι ή εφτά «επίπεδα» των ρόλων, «το ρώτησες το μαντολίνο;» και άλλα παρεμφερή ενισχύουν τη γενικότερη εντύπωση ενός άνευρου και ξεπερασμένου χιούμορ.

Η φωνή του Μάνου, η φωνή του Λουίτζι, ένα κινηματογραφημένο drag show με τον Νίκο Καραθάνο να οδύρεται για τον 17χρονο ταχυδρόμο, λίγο από «Ρωμαίο και Ιουλιέτα», λίγο από «Anonymous», ο πανταχού παρών Χατζιδάκις που μοιάζει λες και η παράσταση συνιστά hommage στη μουσική του κι ο ίδιος θα πηδήξει από κάποιο θεωρείο, ένας υπερήλιξ που δακρύζει στο αναπηρικό καροτσάκι του, μια γιαγιά που εξηγεί στο εγγονάκι της ότι «είναι όλα ψεύτικα», δεν υπάρχει συναισθηματικό τέχνασμα που να μην επιστρατεύθηκε για να εκβιάσει τη συγκίνησή μας.


Μοναδικό εύρημα που επιτυγχάνει ουσιαστική συνομιλία με τις έννοιες του διπλού, της μάσκας και του καθρέφτη αποδεικνύεται η εμφάνιση των κερκίδων με το ψεύτικο «κοινό» στο βάθος της σκηνής. Προς στιγμήν αναρωτιόμαστε μήπως βλέπουμε ένα όραμα: πού βρέθηκαν όλοι αυτοί; Είναι αληθινοί ή όχι; Είμαστε εμείς ή κάποιοι άλλοι; Και τα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν μέχρις ότου καταλάβουμε ότι αντικρίζουμε κούκλες-ομοιώματα, τα δευτερόλεπτα αυτά περικλείουν όλη την ουσία της –κατά τα άλλα χαμένης– υπόθεσης της βραδιάς.

«Απόψε αυτοσχεδιάζουμε»: Πιραντέλο για αθεράπευτους νοσταλγούς Facebook Twitter
Ακόμη κι όταν προσπαθεί να αστειευτεί ή να αυτοσαρκαστεί, η παράσταση αποτυγχάνει...Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

Info

Λουίτζι Πιραντέλο, Απόψε αυτοσχεδιάζουμε

Μετάφραση- διασκευή-σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος

Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης

Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού

Διασκευή-προσαρμογή- ενορχήστρωση μουσικής: Νίκος Κυπουργός

Σχεδιασμός ήχου- ενορχήστρωση: Στάθης Σκουρόπουλος

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος

Κίνηση-χορογραφίες: Βάλια Παπαχρήστου

Κινηματογραφική σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος, Αγγελος Παπαδόπουλος

Διευθυντής φωτογραφίας-ειδικά εφέ: Αγγελος Παπαδόπουλος

Μοντάζ: Ιωάννα Σπηλιοπούλου

Διανομή: Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μαρία Βαρδάκα, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιάννης Βογιατζής, Δημήτρης Κακαβούλας, Δημήτρης Μαυρίκιος, Γιώργος Μπένος, Ράνια Οικονομίδου, Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, Στέφανος Παπατρέχας, Γιούλικα Σκαφιδά, Νεκτάριος Φαρμάκης, Λυδία Φωτοπούλου

Εθνικό Θέατρο - Κτίριο Τσίλλερ - Κεντρική σκηνή

Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, 210 5288170, www.n-t.gr

10/11/2018-24/2/2019

Tετ., Κυρ.: 19:00, Πέμ.-Σάβ.: 20:30

18/11-2/12/2018: Τετ. & Κυρ.: 17:30, Πέμ.-Σάβ.: 21:00. (Δεν θα πραγματοποιηθεί παράσταση στις 18/11)

Παρ.-Κυρ. αγγλικοί υπέρτιτλοι

Είσοδος: €5 - €25

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ