Στο σημερινό «Α μπα»: και τα λόγια τελειώνουν

Στο σημερινό «Α μπα»: και τα λόγια τελειώνουν Facebook Twitter
71

__________________
1.


Αποφασίσαμε να παντρευτούμε!!Όλα καλα και όμορφα μέχρι που το ανακοινώσαμε στην μητέρα του φίλου μου....Δεν την είχα γνωρίσει ποτέ, καθώς είμαστε μαζί μόλις εναν χρόνο και δεν είχαν γίνει συστάσεις με γονείς και απο τις δυο πλευρές...Στην αρχή πέταξε απο την χαρά της αλλά στην συνέχεια ξεκίνησε να έχει άποψη για τα πάντα και κυριως να έχει μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά όταν απορρίπτουμε τις ιδέες της...Μας ρώτησε πότε θα γίνει το κρεββάτι, εμείς γελάσαμε και είπαμε οτι δεν το είχαμε σκεφτεί ποτέ και δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να κάνουμε κρεββάτι!!!Σοκαρίστηκε πραγματικά, μας αράδιασε όλους τους συγγενείς και ξαδέρφες που εκαναν και τόνισε πως θα γίνουμε ρεζίλι(!!!!) εάν δεν κάνουμε.Ειπαμε την άποψη μας, την αιτιολογήσαμε και το δεν το συνεχίσαμε...Ξεκίνησε τα τηλέφωνα και τα μηνυματα στον φίλο μου, οτι δεν έχει πια παιδί και αυτός δεν έχει μάνα, να μην την ξαναπάρει τηλέφωνο γιατί αυτή πάει να πέσει απο το παράθυρο!!!Ευτυχώς ο γιος της γελάει και δεν δίνει σημασια προφανως γιατι γνωρίζει τις υπερβολές της...Ξεπερνάω το αρχικό σοκ, και μετά μας λεει τελεσίδικα ότι πέρα απο τον φίλο μας, επαγγελματία φωτογράφο, που θα βγάλει φωτογραφίες εκείνη έκλεισε με προκαταβολή τον δικο της φωτογράφο γιατί της αρέσει, είναι γείτονας και θα τον πληρώσει εκέινη!!!Λες και είμαστε τίποτα celebrity και θα καλύψουν το γεγονός παπαράτσι απο το OK και το Hello....Γίναμε πυρ και μανία, αλλά την αντιμετώπισε μόνο ο φίλος μου, καυγάδισε και ακυρωσε τον φωτογράφο...Μπορώ να πω και άλλα, αλλα χρειάζομαι 10σελιδο ένθετο στην lifo για να τα πω όλα!!Δεν είμαι άνθρωπος του καυγα, των εντάσεων, της γκρίνιας και της αντιπαράθεσης και δυσκολέυομαι πάρα πολύ να βρω τον ρόλο μου σε αυτή την νέα γνωριμία και σχέση που θα αναπτυχθεί με την μητέρα του μέλλοντα συζύγου....Εχω την ελπίδα ότι την έχει πιασει ο <γαμικός πυρετός> και μετά θα ηρεμήσει..

Αυτή την ελπίδα πρέπει να την πνίξεις από τώρα, γιατί θα ταλαιπωρηθείς πολύ ελπίζοντας. Το καλύτερο που μπορείς να ελπίζεις είναι να μην χειροτερέψει απότομα μετά τον γάμο. Ο άνθρωπος που λέει ότι θα πηδήξει από το παράθυρο επειδή δεν περνάει το δικό του έχει καθηλωθεί σε επίπεδα ωριμότητας παιδιού πέντε χρονών, και αν δεν βελτιώθηκε τα τελευταία πενήντα χρόνια (εξήντα; Εβδομήντα;) από τότε, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει περιθώριο ελπίδας.


Αυτά είναι τα κακά νέα. Τα καλά νέα, τα πάρα πολύ καλά νέα, είναι ότι ο φίλος σου και μελλοντικός σου σύζυγος ξέρει την υστερική και χειριστική φύση της μητέρας του, και αντίθετα με την ίδια, είναι ώριμος. Ξέρει ότι με τρομοκράτες δεν διαπραγματευόμαστε, ακόμη και όταν πρόκειται για τους γονείς μας (για να μην πω ειδικά τότε). Μπράβο για την επιλογή σου, ελπίζω να καταλαβαίνεις πόσο σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που έχουν τις βάσεις για να μην υποκύπτουν στους εκβιασμούς των γονιών τους. Επένδυσε σε αυτή τη συμμαχία με όλη σου την καρδιά, γιατί μόνο αυτή θα σε προστατέψει από το τσουνάμι που έρχεται, γιατί να είσαι σίγουρη ότι όσο βράχος και να είναι ο άντρας σου, η αλμύρα από τα νερά θα σας τρώει.


Κράτα αποστάσεις και δείξε της με κάθε τρόπο ότι είσαι αφοσιωμένη στον άντρα σου και δεν υπάρχει περίπτωση να σας διχάσει. Μην δείξεις ποτέ ότι παίρνεις το μέρος της ενάντια στον άντρα σου, ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που πιστεύεις ότι έχει δίκιο. Πρόσεχε πολύ, γιατί τέτοιοι άνθρωποι λειτουργούν διαβρωτικά και έχουν γαϊδουρινή υπομονή. Μην χαλαρώσεις ποτέ.

__________________
2.


"Α,μπα γεια σου. Σε διαβάζω εδώ και λίγο καιρό και μου αρέσει η ευθύτητα και σαφήνεια των απαντήσεών σου.
Το πρόβλημά μου είναι το εξής: Μετά από περίπου μια εικοσαετία μαζί, ανακάλυψα ότι ο άντρας μου με απατάει με μια γυναίκα τριάντα χρόνια μικρότερή του. Είχαμε αποξενωθεί εδώ και αρκετό καιρό και στην πορεία εμφάνισε όλα τα κλασικά συμπτώματα της κρίσης μέσης ηλικίας: παράξενες σιωπές, απόμακρος, άλλο ντύσιμο, πιο πολλά επαγγελματικά ταξίδια και όλο και πιο πολλή "δουλειά". Σε τακτά χρονικά διαστήματα προσπαθούσα να τον προσεγγίσω και να μιλήσω (πάντα επεδίωκα επαφή και ειλικρίνεια, ενώ εκείνος είναι φύσει φλεγματικός, ψυχρός και κρυψίνους). Οι απαντήσεις του ήταν πολύ ασαφείς του στυλ ""δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με την ζωή μου, δεν ξέρφ τι αισθάνομαι για σένα, μπορει και να μη σε αγάπησα αρκετά"" κλπ. ενώ πάντα χρειαζόταν ""κι άλλο χρόνο"". Στο τελος άρχισα να κοιμάμαι σε άλλο δωμάτιο. Εχουμε ένα παιδί στην προεφηβεία, με όχι ιδιαίτερα καλές επιδόσεις στο σχολείο, που βίωνε τον πατέρα του ως επικριτικό και απόντα.
Εδώ και λίγες εβδομάδες ανακάλυψα τα πάντα στο κινητό του καθώς και ότι έχει νοικιάσει ένα διαμέρισμα με σκοπό να την δελεάσει να συγκατοικήσουν. Όταν τον αντιμετώπισα δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας, παραδέχτηκε τα παντα και είπε ότι αν τελικά αυτή τον απορρίψει... θα γύριζε ""ισως"" πίσω σε μας... Η στάση του με έχει τσακίσει. Ποτέ δεν θα τον ξαναεμπιστευτώ και δεν ξέρω γιατί να συγχωρήσω κάποιον που δεν έχει μετανιώσει και δεν έχει καθόλου ντροπή. Δεν με αγαπάει απλώς είμαι βολική... Εχω ήδη τα πάντα έτοιμα για το διαζύγιο. Γιατί διστάζω; Γιατί πραγματικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: Κακός πατέρας ή καθόλου πατέρας;;;; Καλη σου νυχτα :-)"

Νομίζω ότι ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η απάντηση. Όμως υπάρχουν πολλοί και σοβαροί λόγοι για να διστάζεις, πέρα από την δικαιολογία του παιδιού. Διστάζεις γιατί σε φοβίζει το άγνωστο. Όμως ένας ακόμη πιο σοβαρός λόγος είναι ότι έτσι όπως σου το έχει φέρει, θα έχεις την πλήρη ευθύνη του διαζυγίου, και μια τέτοια απόφαση έχει πολύ μεγάλο βάρος για να το σηκώσει κάποιος μόνος του. Αν σου έλεγε «τα πάμε χάλια, ας χωρίσουμε» θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Τώρα, που δεν αποκλείει καν το ενδεχόμενο να γυρίσει ίσως σε εσάς, σε αναγκάζει να πειστείς ότι δεν αξίζει ούτε αυτή την χαραμάδα ελπίδας αυτός ο γάμος. Είναι δύσκολο να πάρεις μονομερώς αυτή την απόφαση, γιατί η απόφαση να παντρευτείτε ήταν από κοινού. Υποτίθεται ότι ήταν «για πάντα». Πώς να αποφασίσεις μόνη σου, χωρίς τη συμμετοχή του άλλου, ότι τελικά, δεν ήταν; Πώς μπορείς να είσαι σίγουρη ότι παίρνεις την σωστή απόφαση, όταν ο άλλος αποφεύγει να πάρει θέση (αλλά ξέρει να δημιουργεί προβλήματα;)


Ακόμα και οι χωρισμοί έχουν το βάρος της απόφασης, πόσο μάλλον τα διαζύγια, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και παιδί. Πρέπει να πάρεις μια απόφαση που επηρεάζει και τη δική του ζωή. Όμως αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, σε πολλές μορφές, όσο έχεις ανήλικο παιδί. Είναι μεγάλη η ευθύνη του γονέα, να εξασφαλίζει ευχάριστη ρουτίνα και ασφάλεια. Όσο είσαστε έτσι με τον άντρα σου του στερείτε και τα δύο. Ένα διαζύγιο δεν θα κάνει καλύτερα τα πράγματα, αν δεν έχετε σχέδια για να δημιουργήσετε τις κατάλληλες συνθήκες, οπότε αν η ανησυχία σου είναι το παιδί, το ερώτημα δεν είναι 'κακός πατέρας ή καθόλου πατέρας', αλλά πώς θα καταφέρεις εσύ, αποκλειστικά από τη μεριά σου (για την άλλη πλευρά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα) θα παρέχεις στο παιδί μια ευχάριστη ρουτίνα και την αίσθηση απόλυτης ασφάλειας.

__________________
3.


"Αγαπητη α μπα,
απο μικρη ειχα την ταση να κανω αυτο που οι ""κανονες"" οριζουν πως δεν πρεπει. Βεβαια θα μου πεις ο καθενας οριζει τα δικα του δεν πρεπει και πρεπει. Το θεμα ειναι οτι κανω συνεχεια αυτο που πιστευω οτι δεν πρεπει. Χαρακτηριστικο παραδειγμα ειναι το να στελνω στον πρωην μου. Ενω καταληγω μετα απο καθε συζητηση μαζι του οτι ειναι χασιμου χρονου και δεν αξιζει (καθως το εχει αποδειξει με πολλους τροπους και πραξεις που με πληγωσαν) εγω εκει στελνω. Δεν μπορω να καταλαβω το ιδιο μου τον εαυτο. Τι περιμενω παραπανω και μπαινω στη διαδικασια να κανω συνεχεια το ιδιο και το ιδιο λαθος; Και το να του στελνω το χαρακτηριζω ως λαθος γιατι καθε φορα αποκαλυπτει κατι που με κανει να απογοητευομαι ακομα περισσοτερο για αυτο που ειχαμε, οτι δεν ειχα καμια αξια για εκεινον κτλπ. Γιατι συνεχιζω; ιδου η απορια.- ναταλι"

Δεν ακριβές ότι ο καθένας ορίζει τους δικούς του κανόνες. Για αρκετά πράγματα έχουμε συμφωνήσει συλλογικά τι είναι σωστό και τι όχι. Δεν μπορώ να φανταστώ υπό ποιες συνθήκες είναι εντάξει να είσαι αδιάκριτος και αγενής. Ούτε πότε είναι εντάξει να ασχολείσαι με τον πρώην ο οποίος σου επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο ότι αδιαφορεί για σένα και τις προσπάθειες σου. Με άλλα λόγια, με κανόνες ή χωρίς κανόνες, η λογική λέει ότι δεν είναι καλή ιδέα να φέρεσαι με τρόπο που βλάπτει τους άλλους ή τον εαυτό σου, κι αυτό που κάνεις εσύ τώρα σε βλάπτει.


Το γιατί μπορεί να εξηγηθεί με πολλούς τρόπους, κι επειδή δεν σε ξέρω, θα σου πω την πιο πιθανή εξήγηση.


Ελπίζεις ότι δεν εννοεί αυτά που λέει και κάποτε θα σου πει το ανάποδο, ή θα σου δώσει μια ελπίδα ότι σήμαινες κάτι περισσότερο. Ο λόγος που το ελπίζεις αυτό με τόση θέρμη είναι ότι εξαρτάς την γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου από τις γνώμες των άλλων, και ειδικότερα των αντρών με τους οποίους έχεις συνδεθεί ερωτικά. Δεν εξετάζεις αν αυτός ο άνθρωπος έχει τόση αξία ως άνθρωπος, ώστε να σε απασχολεί η γνώμη του για σένα. Αρκεί που κάποτε κάνατε σεξ. Αυτό του δίνει αυτόματα δικαίωμα να σε κρίνει, και η γνώμη του έχει βαρύτητα.


Όταν πειστείς ότι δεν χρειάζεσαι έγκριση από έναν πρώην που δεν είχατε και τίποτα σπουδαίο μαζί, θα σου περάσει.

__________________
4.


Αγαπητή Α μπα. Το τελευταίο καιρό βρίσκομαι στην εξής σχιζοφρενική κατάσταση: Πριν 2.5 χρόνια ξεκίνησα να κάνω παρέα με μία κοπέλα. Όσο πιο πολύ τη γνώριζα τόσο πιο πολύ τη γούσταρα, ερωτικά. Η κατάσταση είχε φτάσει σε ένα σημείο που δεν είχα ξανανιώσει τέτοια σωματική έλξη για άλλο άτομο, και είμαι 36. Την έβλεπα και άναβα κανονικότατα. Με γούσταρε και αυτή αλλά πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι με αυτή την αμοιβαία έλξη τα σπάσαμε. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που κάναμε παρέα και πλέον ούτε καν την χωνεύω. Υπήρχαν συγκεκριμένοι λόγοι που τα σπάσαμε και δεν μετανιώνω καθόλου για αυτό. Απλά δεν ταιριάζαμε.Το θέμα είναι ότι συχνά βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο και όταν τη βλέπω τη θέλω αφάνταστα. Ανάβω κανονικότατα. Έρχεται, μου πιάνει κουβέντα και καθότι δεν την χωνεύω τη ξεφορτώνομαι όπως-όπως. Τι παράνοια είναι αυτή; Το ακόμα χειρότερο είναι ότι στο μεταξύ έχω γνωρίσει άλλους ανθρώπους, που γουστάρω, πολύ, φλερτάρω και με φλερτάρουν αλλά δεν νιώθω αυτήν την παρανοική έλξη που νιώθω για αυτήν. Φυσικά, αυτό με κάνει να νιώθω ενοχές γιατί νιώθω ότι τους κοροϊδεύω. Αλλά η αληθεια είναι ότι πραγματικά τους γουστάρω. Θέλω να τους γδύσω μεν, αλλά δεν με πιάνει αυτη η τρέλα. Τι σχιζοφρενεια είναι αυτή; Αν σε μπέρδεψα με τα φύλα είμαι γυναίκα μπαι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασια.

Σου κάνει εντύπωση όταν συμπαθείς κάποιον με τον οποίον δεν θέλεις να κάνεις σεξ;

__________________
5.

 

Εχω μια φιλη, κολλητη απο το γυμνασιο με την οποια εδω και ενα χρονο συγκατοικουμε. Η φιλη μου εχει σχεση με τον Γ. Εξαιρετικος ανθρωπος με πολυ ενδιαφεορυσες αποψεις, που προσπαθει συνεχεια για το καλυτερο και γενικα πολυ καλη παρεα και απο οσα μου λεει η φιλη μου σαν εραστης τα σπαει. Καθε φορα που βγαινουν (2 φορες τη βδομαδα περιπου) η φιλη μου το επομενο πρωι αρχιζει τη γκρινια. ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. με εχει κουρασει και η γκρινια και ο λογος υπαρξης της. Παραπονιεται που τα πληρωνουν μισα μισα. Θλεει καθε φορα να της κανει το τραπεζι, να της πληρωνει το ποτο με τη δικαιολογια οτι ειναι φοιτητρια και αυτος εργαζεται. Ωστοσο ποτε δε του εχει κανει παραπονα προφανως γιατι τα κραταει ολα για το σπιτι. Της εχω εξηγησει χιλιαδες φορες οτι αυτο ειναι δικαιο και οτι πρπεει να σταματησει να βλεπει τα πράγματα οπως τη συμφερουν. Το ξερει οτι με εχει κουρασει η γκρινια της και αυτη συνεχιζει ακαθεκτη. Τι να κανω;; -Voldemort

Δεν έχω βρει αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης κουραστικού μονόλογου. Νομίζω ότι η απάντηση εξαρτάται από το πόσο σέβεσαι ή δικαιολογείς τον κουραστικό μονόλογο. Αν το έχεις πει και έχεις ξαναπεί και έχεις ξαναπεί ότι δεν αντέχεις άλλο και η άλλη πλευρά κωφεύει, νομίζω ότι δεν έχεις άλλα περιθώρια λογικής. Μόνο την φυσική σου παρουσία μπορείς να στερήσεις πια. Όταν ξεκινάει τον μονόλογο με τα ίδια και τα ίδια, φύγε, λέγοντας γιατί φεύγεις. Πήγαινε σε άλλο δωμάτιο, ή κάτι τέτοιο. Ίσως με την επανάληψη καταλάβει, όχι πόσο εγωιστικό είναι αυτό που κάνει, αλλά τουλάχιστον ότι με σένα δεν περνάει αυτή η συμπεριφορά.

__________________
6.


"Γεια σου Α,μπα,
Θα ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: εκεί στα ξένα που ζεις, έχεις συναντήσει νοοτροπίες ανθρώπων που σου φάνηκαν περίεργες, αλλά για αυτούς είναι απολύτως φυσιολογικές; Υπήρξε κάποιο εντελώς WTF moment με τον τρόπο ζωής κάποιων ανθρώπων, δηλαδή κάτι που ούτε φανταζόσουν πριν πας να ζήσεις εκεί;"

 Οχι, γιατί τα μέρη που έχω δει ως τώρα δεν διαφέρουν πολύ σε νοοτροπία σε σχές με αυτά που ξέρω. Μικρές στιγμές υπάρχουν βέβαια. Η τελευταία ήταν πριν από λίγες εβδομάδες. Πριν φύγουμε για καλοκαίρι, συζητούσα με ένα γειτονόπουλο, 13-14 χρονών, να κουρεύει το γκαζόν και να ποτίζει τις γλάστρες. Στο πρώτο email συνεννόησης υπέγραψε ως εξής:


Yours in Christ
Tyler


Την πρώτη φορά το προσπέρασα χωρίς να καταλάβω τι είδα, αλλά μετά από λίγο, όταν κατάλαβα τι διάβασα, έκανα ζουμ στην οθόνη για να σιγουρευτώ ότι διάβασα καλά. Δεν είναι για να πέσεις από τα σύννεφα, στην επαρχία ζω, αλλά άλλο να φαντάζεσαι, και άλλο να το διαβάζεις στην οθόνη σου.

__________________
7.

Α.

 "Αγαπητη Αμπα, μου κρατας συντροφια μαζι με τον πρωινο μου καφε. Δυστυχως η ζωη μου τις τελευταιες εβδομαδες πηρε μια τελειως διαφορετικη τροπη, καθως μου βρηκαν ογκο στον εγκεφαλο, και μαλιστα σε δυσκολο σημειο(μεταξυ υποφυσης, υποθαλαμου και οπτικου νευρου και τριτης κοιλιας). Πριν, ειχα μια ζωη σχετικα καλη, ανεργη μεν αλλα ειχα καταφερει να συγκατοικησω με μια φιλη και να ερθω Αθηνα που παντα ηθελα, κλεινω 5 χρονια σχεσης με εναν υπεροχο ανθρωπο και το σημαντικοτερο προβλημα μου ηταν να χασω 5 κιλα για το καλοκαιρι κ ενα διαστρεμμα. Πλεον ολη μου η μερα περιστρεφεται γυρω απο γνωματευσεις νευροχειρουργων, καθενας πιστευει οτι ο ογκος ειναι κατι αλλο και ολοι οτι πρεπει να τον φαιρεσω με επεμβαση, η οποια θα παρατεινει τη ζωη μου (αν δεν ξαναμεγαλωσει) αλλα θα μειωσει αισθητα την ποιοτητα της. Σε περιπτωση που ο ογκος ειναι κρανιοφαρυγγιωμα δε, υπαρχει 80% πιθανοτητα να εχω υποθαλαμικη ανεπαρκεια, να αρχισω να παχαινω ανεξελεγκτα ενω ταυτοχρονα η ενεργεια μου θα ναι στο ναδιρ, η οραση μου θα επηρεαστει και αυτη και θα πρεπει να ζω με ορμονικη υποκατσταση κ συνεχεις εξετασεις για να προλαβω τα χειροτερα. Φυσικα η υποθαλαμικη παχυσαρκια κ οσα ανεφερα δε διορθωνονται (το εψαξα σε επιστημονικα αρθρα γιατρων αλλα μου τα ειπαν κ οι χειρουργοι). Απ την αλλη αν το αφησω ετσι μπορει ο ογκος να μεγαλωσει προκαλωντας ολα τα προβληματα αυτα απο μονος του και χειροτερευοντας τις συνθηκες για μελλοντικο χειρουργειο. Φοβαμαι αμπα μου. Φοβαμαι οτι θα βγω απο αυτη την ιστορια ζωντανη αλλα οχι αλωβητη. Στο δρομο θα βλεπουν μια γυναικα τεραστιων διαστασεων με 1002 προβληματα κ κανεις δεν θα σκεφτει οτι επιβιωσε απο ογκο. Και αν επιβιωσω τι? Με τετοιες συνθηκες πως θα μπορω να εχω μια ικανοποιητικη ζωη? Ως ποτε θα με φροντιζει η οικογενεια μου και ως ποτε ο συντροφός μου; Δε λεω πως η εμφανιση ειναι το παν, αλλα στην προκειμενη περιπτωση παχαινεις τοσο ανεξελεγκτα που τα χαπια αδυνατισματος και οι βαριατρικες μεθοδοι απλα σε κανουν να παιρνεις λιγοτερα κιλα!επειδη ο ογκος αυτος συνανταται σε παιδια κυριως, μετα την επεμβαση παιρνουν τοσα κιλα που καθηλονονται σε καροτσακι γιατι δεν μπορουν να μετακινηθουν πανω απο λιγα μετρα. Απο το μυαλο μου περασαν πολλες σκεψεις, να παω να κανω την εγχειρηση και μετα να πουλησω τρελα με το παχος μου και με ολα τα κουσουρια μου, να μην κανω την εγχειρηση και να ζησω τη ζωη μου στο επακρον μεχρι ο ογκος να μου χτυπησει επισημα την πορτα( γιατι τωρα τον ανακαλυψα ψαχνοντας γι αλλο προβλημα, αλλιως δεν ειχα συμπτωματα, περα απο μειωμενη περιφερικη οραση που τη διαπιστωσε ο οφθαλμιατρος κι εγω δεν ειχα ιδεα). Ντρεπομαι που το λεω αλλα ακομη και η αυτοκτονια περασε απ το μυαλο μου ωστε να μην φτασω στο σημειο να με ζουν οι αλλοι και να με λυπουνται, και να μη δωσει η οικογεμεια μου ενα σκασμο λεφτα για μαι εγχειρηση που θα με αφησει πιο πληγωμενη απ οτι ειμαι τωρα.Ολοι οι γιατροι εδω στην ελλαδα μου λενε να παω ευρωπη , Γερμανια, για την εγχειρηση. Σου γραφω γιατι σε θεωρω δικο μου ανθρωπο, ξερω πως αν δεν το εχει ζησει κανεις δεν μπορει να πει κατι σ αυτες τις περιπτωσεις, αλλα πραγματικα θελω να βρω τροπους και μεθοδους χειρισμου της καταστασης, οτι το ρολοι μετραει αντιστροφα και οσο μπορω να σωσω τη διαθεση μου, τη σχεση μου ( ως τωρα εχει σταθει βραχος διπλα μου, αλλα ισως να μην του αξιζει να περναει ολο αυτο μαζι μου) και το μυαλο μου, ειτε ειναι καποιο βιβλιο, καποια ταινια, μια συμβουλη και ιστοριες απο εσας, αν σας εχει τυχει κατι τετοιο.
Απο βδομαδα περιμενω να μου πουν την ακριβη διαδικασια της εγχειρησης που θα μου κανουν συμφωνα με τη μορφη του ογκου... ως τοτε, καλο πασχα σε ολους, και παιδια, ζηστε τη ζωη στο φουλ. Ξερω πως ακουγεται κλισε αλλα πλεον βλεπω με αλλο ματι τους γυρω μου και τις μικρες καθημερινες στιγμες που περναμε, οταν δεν ερχεται στην επιφανεια το γεγονος αυτο. Φιλια, Κατ

 

Β.
"Καλημερα αμπα, τελικα με ποιο κριτηριο καποιες ερωτησεις μπαινουν εκτακτα και αμεσως(πχ απο μελη που εκαναν παλιοτερα ερωτησεις και ηθελαν να διευκρινισουν κατι κλπ κλπ) ? Γραφουν στον τιτλο ξερω γω ""επειγον"" και τετοια, ή τις διαβαζεις ολες real time και μετα ξεκινας ν απαντας απο τις παλαιοτερες στις πιο καινουριες?
Αφορμη για την ερωτηση μουτο γεγονος οτι εστειλα ερωτηση για φλεγον θεμα υγειας οπου ηθελα συμπαρασταση απο παντου και θα μπαινα χειρουγειο εγκεφαλου σ ενα μηνα( που σημαινει πως οταν η ερωτηση απαντηθει στην ωρα της ισως να μην ειμαι σε θεση να την εκτιμησω), και ηλπιζα να απαντηθει πιο συντομα, αντ αυτου ειδα ν αναρτωνται απαντησεις αλλων μελων που τρολλαραν στις ερωτησεις κ εστελναν ψευτικες ιστοριες( ο κινεζος κ η τσαντα πχ). Στεναχωρεθηκα λιγο αλλα ελπιζω να δω την απαντηση τωρα η μετα το χειρουργειο μου :) "

Κατ, σου ζητώ συγνώμη για την καθυστέρηση. Έχεις δίκιο. Έπρεπε να είχε μπει πιο νωρίς η ιστορία σου.


Θέλω πολύ να συμπαρασταθώ, όπως είμαι σίγουρη ότι θέλουν και άλλοι, αλλά είναι πολύ δύσκολο να συμπαρασταθείς σε κάποιον που έχει μια τόσο συντριπτική εμπειρία, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, ειδικά όταν δεν τον ξέρεις καθόλου. Είναι τόσο εύκολο να πεις το λάθος πράγμα, όπως αισθάνομαι ότι λέω το λάθος πράγμα αυτή τη στιγμή. Ακούγομαι σοβαρή και λυπημένη, όπως αισθάνομαι, ή ακούγομαι ψυχρή και αδιάφορη; Είναι σωστό να πω ότι δεν μπορώ να μπω στη θέση σου, και γι'αυτό προτιμώ να μην πω καμία συμβουλή, γιατί φοβάμαι ότι θα ακουστώ επιπόλαια και ρηχή; Δεν είναι εντελώς άδικο για σένα να ζητάς συμπαράσταση κι εγώ να σου μιλάω για τον εαυτό μου;


Βλέπω ότι στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο ερωτήσεων πήρες κάποιες πολύ σημαντικές αποφάσεις, όπως είναι το αν θα κάνεις εγχείριση, και πού. Αυτό σημαίνει ότι από τη μεριά σου έχεις ορίσει την ζωή σου όσο πιο πολύ μπορείς, από δω και πέρα η εξέλιξη δεν μπορεί να προβλεφθεί άλλο. Αυτό που βοηθάει εμένα στα μεγάλα ερωτήματα είναι η φιλοσοφία και πιο συγκεκριμένα, ο υπαρξισμός, αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να σου το προτείνω, μπορεί να σου χαλάσει κι άλλο τη διάθεση. Το άλλο που έχω να προτείνω είναι να ζητήσεις την προστασία και την αγάπη των δικών σου, που ευτυχώς φαίνεται ότι έχεις. Ίσως οι αναγνώστες έχουν δικές τους μεθόδους αντιμετώπισης που μπορεί να σε βοηθήσουν. Αν μας διαβάζεις, γράψε μας στα σχόλια πώς είσαι.


Σου ευχόμαστε πολλή, πάρα πολλή καλή τύχη στην εγχείρηση. Η στήλη θα είναι εδώ και μετά, αν μας χρειαστείς.

71

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ