__________________
1.
Πηγαινω Γ λυκειου και εχω εναν συμμαθητη ο οποιος εχει χωμενη τη μυτη του συνεχως σε ενα βιβλιο. Ξερει ολοκληρους χαρτες απεξω και γενικα εχει σφαιρικες γνωσεις. Διαβαζει πολλα ειδη βιβλιων και ειναι και πολυ καλος μαθητης. Οι καθηγητες του λενε οτι εχει κριτικη σκεψη και οτι εχει ενα σωρο προσοντα που τον δοιακρινουν απο μεας τους υπολοιπους. Ωραια ως εδω, αλλα ο συγκεκριμενος μια μερα στο φροντιστηριο την ωρα της βιολογιας, καπως πηγε η κουβεντα στην ισοτητα των 2 φυλων κια συγκεκριμενα οσον αφορα τις δουλειες του σπιτιου. Και ακουσα το ξης απο τα χειλη του: ΑΝ ερθεις μια μερα στο μαθημα ιστοριας που κανουμε με τον Χ καθηγητη θα δεις τοι οι γυναικες ειστε πολυ κατωτερεςκαι οτι δεν αξιζετε οσο εμεις. Το ελεγε σοβαρα, δεν εκανε πλακα και το εννοουσε. Εγω Δεν απαντησα γιατι μας διεκοψε ο καθηγητης αλλα ακομη και τωρα μετα απο τοσο καιρο αναρωτιεμαι πως γινεται ενας 18χρονος που εχει λαβει διπλη τουλαχιστον μορφωση και παιδεια απο τους υπολοιπους να πεταει τετοιες πατατες!? Και να τα θεωρει και απολυτα φυσιολογικα και δεδομενα?! Τη συμπεριφορα του καθηγητη δεν τη σχολιαζω καν. Το ξερω οτι τους βολευει να ειναι ετσι τα πραγματα αλλα γινεται να μη βλεπουν περα απο τη μυτη τους και να ειναι οκαυ με αυτο???
Βγάζει απολύτως νόημα, αν αυτός που είπε στον συμμαθητή σου ότι έχει κριτική σκέψη είναι ο καθηγητής ιστορίας (ή όποιος καθηγητής έχει της ίδιας ποιότητας «κριτική σκέψη»).
Αυτό που περιγράφεις είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα που δείχνει πόσο περίπλοκο είναι το θέμα της νοημοσύνης. Πόσο δύσκολα προσδιορίζεται, και γι'αυτό δεν μπορούν να βρουν τον ορισμό της ούτε εικοσιεννιά κατασκευαστές πλυντηρίων.
[Παρεμπιπτόντως, αξιολάτρευτο –και πολύ ταιριαστό με την ερώτηση - το διακριτικά σεξιστικό μήνυμα της αρχής. «Ίσως να μην το πιστεύετε, αλλά όταν χρειάζεται, βάζω κι εγώ πλυντήριο». Σε πιστεύουμε, καλέ μου. Αρκεί να είναι μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο (τουλάχιστον έχουμε προχωρήσει αρκετά ως κοινωνία ώστε να μην είναι αποδεκτές πια τέτοιες διαφημίσεις)].
Σίγουρα έχεις γνωρίσει ανθρώπους που είναι αποδεδειγμένα ικανοί στη δουλειά τους, αλλά είναι αγενείς. Ή που είναι αντιπαθητικοί. Αυθορμήτως θα έλεγε κανείς «μα αφού είναι έξυπνος, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την εξυπνάδα του για να μην είναι αντιπαθητικός;» Όπως φαίνεται, δεν μπορεί. Η συμπεριφορά είναι και θέμα χαρακτήρα, και ο χαρακτήρας είναι και θέμα ανατροφής. Η πολιτική σκέψη και η στάση του καθένα γύρω από θέματα ελευθεριών, ισότητας και τα λοιπά, είναι και θέμα ανατροφής και επιρροών, έκθεσης στο διαφορετικό. Οπότε κάθε άνθρωπος είναι αποτέλεσμα πολλών και διαφορετικών παραγόντων, άλλοι γενετικοί, άλλοι όχι.
Ευτυχώς που είναι έτσι, γιατί δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει για να σου κόβει ή για να είσαι χρήσιμος άνθρωπος, αλλιώς ο κόσμος μας θα ήταν ακόμη πιο άνισος. Βέβαια αυτό σημαίνει και ότι υπάρχουν πολλοί «έξυπνοι», με την έννοια της ικανότητας στις σπουδές, που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το δεξιά από το αριστερά. Μόλις γνώρισες έναν, κι εύχομαι αυτή η εμπειρία θα σε βοηθήσει στο μέλλον.
__________________
2.
Καλησπερίζω!λοιπόν ξεκινώ ως εξής.εδώ και 5 χρόνια διατηρώ με τον φίλο μου μια σχέση. ή οποια έχει περάσει και περνάει από 40 κύματα. κατά κύριο λόγο τσακωνόμαστε για χαζά, τις 5 από τις 7 μέρες. τώρα,εγω γνωρίζω ότι εκείνος έχει κατάθλιψη. το μαθαίνω στα 3 χρόνια της σχέσης. δεν το περνώ σοβαρά, και εκείνος δεν κάνει τίποτα γι αυτό.Στο σήμερα έρχομαι να αναρωτηθώ,τι με κάνει να απελπίζομαι μέσα στην σχεση? εκείνος, η κατάθλιψη, εγώ ή η ασυμβατότητα μας?Δεν ξέρω τι να κάνω, αλλά πνίγομαι πολυ. αλλά τον αγαπώ εξίσου. υπάρχει πιθανότητα η ασθένεια αυτη να μας δημιουργεί τόσα προβλήματα?τι να κάνω?Τι να κάνουμε?ετών 27 και 30 αντίστοιχα-σαντρινα
Η κατάθλιψη δεν εξηγεί γιατί τσακωνόσαστε τις πέντε από τις εφτά μέρες. Δεν ξέρω τι είναι τα «χαζά» για σένα, η γκάμα μεταξύ των ανθρώπων περί σημαντικού και ασήμαντου είναι τεράστια. Δεν μας λες πώς διαγνώστηκε αυτό, η λέξη «κατάθλιψη» σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Πήγε σε ψυχίατρο;
Τελικά όμως δεν ξέρω αν έχει σημασία. Η σχέση σας έχει προβλήματα. Είτε είσαστε ασύμβατοι, είτε φταίει ότι έχει κατάθλιψη και αυτός δεν θέλει να ασχοληθεί με το θέμα, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, και τίποτα από τα δύο δεν μπορείς να διορθώσεις. Το ένα είναι μόνο δική του απόφαση, το άλλο είναι του Μακαρονοτέρατος. Άρα στο «τι να κάνω» η απάντηση είναι «δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις αυτό που γίνεται», αλλά επίσης «μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα στο να μείνεις και στο να φύγεις». Φαντάζομαι ότι το ξέρεις, αλλά σε προβληματίζουν τα πέντε χρόνια. Τα πέντε χρόνια τσακωμών μπορούν να γίνουν δεκαπέντε, εικοσιπέντε, τριανταπέντε. Αν σε βαραίνουν τα πέντε χρόνια τώρα, φαντάσου τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια στο μέλλον.
__________________
3.
δεν ήξερα σε ποιον άλλον να μιλήσω, νιώθω πως κανείς δεν θα με καταλάβει, κανείς δεν ξέρει αυτό που περνάω. Για άλλη μία βραδιά έμεινα μέσα μετά τη δουλειά, παρήγγειλα φαγητό (διπλή μερίδα εννοείται) και είδα τηλεόραση. Είμαι 29 ετών και από τα 18 που μένω μόνη, το 80% από τα βράδια μου, ίσως και παραπάνω το έχω περάσει έτσι. Με φαγητό (συνήθως junk) και τηλεόραση. Δουλεύω σε καλή θέση, έχω ωραίο σπίτι, είμαι χαμογελαστή στους έξω, αλλά όταν κλείνω την πόρτα γυρνάω πάλι στα γνώριμα. Μου έχει γίνει τόσο πολύ συνήθεια που και να βγω ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι, να φάω σοκολάτα και να αποκοιμηθώ με καμιά βλακώδη σειρά. Σχέση δεν έχω. Συνολικά τα τελευταία 10 χρόνια είχα σχέση περίπου τα 2 από αυτά. Αλλά πως να γνωρίσω κάποιον όταν είμαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι? Μέρα παρα μέρα κάνω σχέδια: για τα κιλά που θα χάσω, την πόσο γαματη ζωή θα κάνω, τι δραστηριότητες θα ξεκινήσω αλλά πάντα μένουν στο χαρτί. Πως θα σπάσω το φαύλο κύκλο του να μένω τόσο πολύ στη ζώνη ασφαλείας μου, αφού το έχω σηνηθίσει τόσο πολύ?- kourasmeni
Θα είχαμε κάτι να συζητήσουμε να φαινόταν ότι θέλεις να αλλάξεις κάτι. Αν έχεις περάσει τα τελευταία δέκα χρόνια σου έτσι, μάλλον αυτή είσαι. Δεν ακούγεσαι σα να είσαι στενοχωρημένη με τη ζωή που κάνεις, εφόσον ανυπομονείς να γυρίσεις σπίτι, να φας σοκολάτα και να κοιμηθείς με μια βλακώδη σειρά. Είσαι; Ή πιστεύεις ότι πρέπει να ζεις αλλιώς, επειδή αλλιώς ζουν στις διαφημίσεις της Κόκα-Κόλα; Επειδή το «γαμάτο» ορίζεται από τους γύρω σου ως μια ζωή γεμάτη δραστηριότητες;
Το μόνο πρόβλημα που αναφέρεις είναι ότι θέλεις έναν σύντροφο, και ότι είναι δύσκολο να τον βρεις, αφού είσαι όλη μέρα στο σπίτι. Δεκτό, και ορθό. Ας ελπίσουμε ότι το 20% του χρόνου σου, που δεν περνάς έτσι, είναι αρκετό για να σου φέρει μπροστά σου τον σύντροφο που θα θέλει να τρώει junk μπροστά στην τηλεόραση, μαζί σου. Δεν μου φαίνεται κακό όραμα ζωής. Αν βλέπεις ότι το 20% δεν αρκεί, πρέπει να καταπιείς το πικρό ποτήρι και να βγαίνεις περισσότερο. Δες το σαν φάρμακο. Δεν χρειάζεται να σου αρέσει, απλώς κάνε το.
__________________
4.
α, μπα μου. Είμαι κοπέλα και ροχαλίζω πολύ. Κάθε βράδυ και δυνατά. Φίλοι που έχω κοιμηθεί μαζί καθώς και αγόρια μου το έχουν πει. Ο γιατρός μου είπε ότι δεν γίνεται κάτι να βελτιώσουμε. Τώρα μου αρέσει κάποιος και του αρέσω και εγώ. Αλλά αποφεύγω να κοιμηθώ μαζί του εξαιτίας αυτού το προβλήματος. Μου έχει γίνει κομπλεξ. Φοβάμαι ότι θα τον ξενερώσω τόσο τον άλλον που θα φύγει.. Νιώθω χάλια και αντιερωτική. Τι να κάνω? Να μείνω μόνη μου για πάντα? :(
Αφού είχες αγόρια που σου το είπαν, ξέρεις τι γίνεται όταν ροχαλίζεις δίπλα σε αγόρια. Τίποτα δεν γίνεται. Τώρα τι έχει αλλάξει;
Κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και μην ψάχνεις αφορμές για να τον τιμωρείς και να τον ταλαιπωρείς. Όταν έρθει η ώρα για ύπνο, κάνε μια προειδοποίηση. Δεν ξέρεις πόσο βαριά κοιμάται ο άλλος για να το κάνεις τόσο θέμα.
ΥΓ. Δεν έχω κάνει καμιά φοβερή στατιστική, αλλά νομίζω ότι ελάχιστοι άνθρωποι δεν ροχαλίζουν καθόλου.
__________________
5.
Γειά σου α, μπα μου. Γενικά στο θέμα αγόρια είμαι λίγο περίεργη. Δεν μου κινεί κάποιος το ενδιαφέρον εύκολα και θα βγω με κάποιον μόνο αν μου αρέσει αρκετά. Δεν θα δώσω ελπίδες εύκολά. Είμαι 1 χρόνο μόνη μου και νιώθω πως πρέπει να ανοίξω λίγο τους ορίζοντες μου και να βγαίνω και με άτομα που δεν με ενθουσιάζουν απ' την αρχή γιατί αν είμαι πολύ περιορισμένη πριν το ραντεβού καλά καλά τότε οι υποψήφιοι περιορίζονται κατά πολύ, άσε που μπορεί ο άλλος να αποδειχτεί καλύτερος αν τον γνωρίσω πιο πολύ. Εσείς (στα σχόλια) με ποιους βγαίνετε ραντεβού? Απορρίπτεται κόσμο με τη μία ή δίνεται αρκετές ευκαιρίες?
Αν είναι η πρώτη φορά στη ζωή σου που έχεις μείνει χωρίς αγόρι για ένα χρόνο, ή είσαι πολύ μικρή, ή δεν είσαι τόσο επιλεκτική όσο νομίζεις.
Όχι, δεν χρειάζεται να βγαίνεις με άτομα που δεν σε ενθουσιάζουν. Ούτε απαγορεύεται όμως και να το κάνεις. Εξαρτάται από διάφορα αυτή η απάντηση, και δεν χρειάζεται να είναι σταθερή για όλη τη διάρκεια της ζωής σου. Όπως προτιμά ο καθένας.
__________________
6.
Γεια σου Άμπα!
Σπουδάζω στο εξωτερικό και μένω με τον αδερφό μου, που ήδη ζει και εργάζεται εκεί. Μοιραζόμαστε ένα μικροσκοπικό σπίτι και δεν υπάρχει η δυνατότητα να έχει ο καθένας το χώρο του, σα να λέμε μέχρι και το ίδιο δωμάτιο έχουμε. Ενώ προσπαθούμε να είμαστε διακριτικοί, μετά απο ένα σημείο τσακωνόμαστε γιατί δεν χωράμε εμείς ούτε τα πράγματά μας, διαφωνούμε για τα πάντα σχεδόν και δεν καταφέρνουμε να βρούμε μέση λύση. Μπορεί να έχω κουραστεί πχ όλη μέρα έξω, να γυρίσω σπίτι να κοιμηθώ και αυτός να κάθεται στον υπολογιστή, εκεί γίνομαι ψυχαναγκαστική και με νευριάζει το κλικ κλικ του ποντικιού που ακούω.. Αναγκαστικά κοιμάσαι οτι ώρα αποφασίσει να κοιμηθεί ο άλλος, πρέπει να έχεις το άγχος πριν φύγεις απο το σπίτι να τα τακτοποιήσεις όλα για να μην τα βρει ο άλλος χάλια, αυτός μπορεί να θέλει τις πετσετούλες του μπάνιου να τις χρησιμοποιούμε παράλληλα και σαν κουζινόπανα, ή να μην ταιριάζετε σε θέματα υγιεινής, δεν υπάρχει και πολλή ιδιωτικότητα αναγκαστικά και νευριάζω κάθε μέρα, μετά τα βρίσκουμε, μετά ξαναγίνεται κάτι ενοχλητικό και μέσα μου βράζω. Φυσικά και δεν είμαι η αγία της υπόθεσης, σίγουρα κι εγώ τον ενοχλώ σε ίδιο βαθμό, απλά είναι οι συνθήκες που δε βοηθάνε. Και σε ρωτώ εγώ, όταν δεν μπορείς οικονομικά να αντέξεις άλλο διαμέρισμα, πώς μπορείς να συμβιώσεις? Να λείπεις όλη μέρα απ το σπίτι, μέχρι κι ένα βαθμό γίνεται. Ωτοασπίδες έχω σκεφτεί, όπως και το να διαβάζω στην κουζίνα, επίσης να μαζέψω λεφτά έχω σκεφτεί, εμμ ναι δεν ξέρω καμιά ιδέα? Να προσθέσω οτι ξέρω πως άλλοι δεν έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, άλλοι δεν έχουν στέγαση ούτε τα βασικά, οπότε ναι, δεν είναι πρόβλημα το δικό μου...Μήπως το βλέπω λάθος και είμαι ιδιότροπη? Δεν δουλεύω είναι η αλήθεια, αλλά το έχω δοκιμάσει και πήγαν πίσω οι σπουδές μου, οπότε απλά πολυτέλεια μου φαίνεται το μεγαλύτερο σπίτι, να σημειώσω οτι οι γονείς μας έχουν αναλάβει αποκλειστικά τα έξοδα του σπιτιού...Μήπως είμαι κακομαθημένη?
Η συγκατοίκηση είναι από μόνη της δύσκολη, η συμβίωση με αδερφό ή αδερφή μου φαίνεται σχεδόν αδύνατη. Το «κακομαθημένος» εξαρτάται πολύ από τις κοινωνικές συνθήκες. Για κάποιον άστεγο, για πρόσφυγα, για κάτοικο Τόκιο, μπορεί, για μένα, όχι. Ναι, δεν είναι πρόβλημα στην παγκόσμια κλίμακα, αλλά στη δική σου ζωή, είναι, και μάλλον μεγάλο.
Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν διορθώνεται. Επικεντρώσου στις μελλοντικές προοπτικές. Ο αδερφός σου δουλεύει. Υπάρχει περίπτωση να πάρει αύξηση; Να αλλάξει δουλειά; Θέλει να κάνει κάτι από τα δύο; Εσύ θα πάρεις πτυχίο, θα βρεις δουλειά μετά; Ή θα συνεχίσεις σπουδές; Ποια είναι τα σχέδια σου για να αποκτήσεις δικό σου σπίτι; Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται να πληρώνουν για πάντα οι γονείς σας τη διαμονή σας. Κάτι θα αλλάξει στο μέλλον, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, οργανώσου από τώρα ώστε να γίνει με έναν τρόπο που να σου αρέσει.
__________________
7.
H γιαγιά μου είναι 86 χρονών. Πριν 8-10 χρόνια είχε έντονες προστριβές με τον γείτονά της στο εξοχικό όπου ξεκαλοκαιριάζει και θυμάμαι ότι τον κοροϊδεύαμε παρέα. (Είναι όντως αρχίδι, μας έχει φάει και λεφτά από ένα οικόπεδο που αγοράσαμε από μισό και 3 μήνες μετά μας το πούλησε πίσω για 5000 παραπάνω λεγοντάς μας κατάμουτρα "ε να μη βγάλω κι εγώ κάτι;") Πριν λίγο καιρό που τον θάβαμε πάλι μου αποκάλυψε ότι αυτός έχει σίγουρα βιάσει υπαλλήλους του κατά καιρούς, απ' όσο ξέρει, κι όταν αναστατώθηκα και εξέφρασα την επιθυμία να τον ξεμπροστιάσω, η γιαγιά τρόμαξε, με όρκισε να μην τον πλησιάσω. Μου ομολόγησε ότι την είχε βιάσει και την ίδια, τότε. Είναι νεότερός της καμια 10ετία.
Τα χασα. Θυμόμουν από τότε υπονοούμενα και σεξουαλικές παρενοχλήσεις, που τις παίρναμε στην πλάκα γιατί έτσι το παρουσίαζε η γιαγιά, αλλά και γιατί ήταν πάρα πολύ γραφικά για να τα συνειδητοποιήσεις -της έδειχνε πορνογραφικό υλικό στο 2ο πανομοιότυπο κινητό του και της έλεγε να το κάνουνε ακάπωτο γιατί έτσι γουστάρει, κάτι τέτοια-, αλλά όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, την πιστεύω. Όταν άρχισε να μου φωνάζει "παιδάκι μου, μην τον πλησιάσεις, εμένα με βίασε, ΜΕ ΒΙΑΣΕ, το καταλαβαίνεις; Μακριά!" την πίστεψα.
Εξαγριώθηκα, άρχισα να σκέφτομαι πώς να κινήσω τις νομικές διαδικασίες, και τότε η γιαγιά πανικοβλήθηκε. "Θα γίνω ρεζίλι στη γειτονιά. Και πώς θα ξαναμιλήσω στη γυναίκα του; Θα πάνε να του κάνουν κακό οι άντρες της οικογένειας και θα μπούνε φυλακή. Όχι. Όχι!!!"
Και δεν έγινε τίποτα.
Αναρωτιέμαι αν θα είχε γίνει τίποτα και να το είχε πει...
Πιο πολύ μου κάνει εντύπωση πώς αφήνω -εγώ, η γιαγιά, η κοινωνία- ένα τέτοιο πράγμα να περνάει στο ντούκου. Με ενοχλεί αφάνταστα η ατιμωρησία και μισώ όλους αυτούς τους πορνοδιαστροφικούς μπαρμπάδες, βιαστές, παιδόφιλους που ζουν ανάμεσά μας. Είναι ευαίσθητο και για μένα το θέμα, καθώς από τα 11 και για πάνω από μια δεκαετία με παρενοχλούσαν πολύ συχνά αηδιαστικοί πορνόγεροι, ακόμα και στο οικογενειακό περιβάλλον, σεξουαλικοποιώντας το οτιδήποτε πάνω μου, πριν ακόμα βγάλω βυζιά, όταν είχα σιδεράκια και κοτσιδάκια. Και με τρελαίνει που μετά, μπροστά στον κόσμο, κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα! Συγκεκριμένα για έναν θείο, το είχα πει μετά από χρόνια στην ευρύτερη οικογένειά του και με αντιμετώπισαν σαν μίασμα που τόλμησα και μίλησα (υπερβολές, σου φάνηκε, και τι θες τώρα; δεν σου κανε και τίποτα τελικά!)
Αυτό έγινε και με τη γιαγιά μου. Και τι μπορώ να κάνω; Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω; Πιο πολύ για την αφύπνιση της συνείδησης και δευτερευόντως για αυτόν τον βιασμό που θάφτηκε κάτω απ'το στρώμα;
ΥΓ: παρηγοριά θέλω, κι αν έχεις και κάνα βιβλίο για την περίσταση, θα το εκτιμούσα
Τι παρηγοριά να δώσω; Έχω σοκαριστεί. Έχω σοκαριστεί εκ του ασφαλούς, γιατί ξέρω ότι έτσι είναι ο κόσμος, αλλά προτιμώ να μην το σκέφτομαι. Τα βιβλία που έρχονται στο μυαλό μου για την περίσταση θα σε καταρρακώσουν ακόμη περισσότερο. Το καλύτερο που μπορώ να σκεφτώ είναι το εξής: η ατιμωρησία είναι δυνατόν να συνεχιστεί μόνο με την συνεργασία όλων μας. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά αυτό αλλάζει – πολύ αργά – αλλά αλλάζει. Και ένας λόγος που αλλάζει είναι ότι τα θύματα, οι γυναίκες, (δυστυχώς οι άντρες-θύματα έχουν ακόμη περισσότερο δρόμο μπροστά τους, αλλά η αλλαγή για τις γυναίκες θα βοηθήσει και τους άντρες) μιλούν όλο και περισσότερο, και οι υπόλοιποι, εμείς, ανεχόμαστε όλο και λιγότερα. Η συζήτηση γι' αυτό το θέμα, τα σχόλια των ανθρώπων που δεν ανέχονται άλλη ατιμωρησία, είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει το ίντερνετ, και πιο συγκεκριμένα αυτή η στήλη, αυτή τη στιγμή. Ξέρουμε ότι μας διαβάζουν πολλοί, και σχολιάζουν πολλοί. Η συμπαράσταση όλων μας ίσως να είναι μια μικρή παρηγοριά, και όποιος θέλει, ας γνωστοποιήσει αυτή την ιστορία και αλλού, σε άλλους χώρους συζήτησης, στους φίλους του που θα δει το Σαββατοκύριακο. Μια ιστορία για μία 86χρονη γυναίκα που ζει δίπλα στον βιαστή της εδώ και χρόνια, και δεν θέλει να μιλήσει για το θέμα, μεταξύ άλλων, γιατί ντρέπεται τη γυναίκα του... Και γιατί πιστεύει ότι αν ακολουθήσει αυτοδικία, θα φταίει η ίδια, και όχι η κουλτούρα της βίας – της οποίας είναι το πρώτο θύμα. Θυματοποιείται δεύτερη και τρίτη φορά, σαν να μην έφταιγε ο βιασμός της.
Πάντως, αν μας διαβάζεις, αν θέλεις να ασχοληθείς με το θέμα, έχουμε πολλούς δικηγόρους εδώ που μπορούν να σε βοηθήσουν. Στείλε μήνυμα.
σχόλια