Στο σημερινό «Α μπα»: αχ, πατρίδα μου γλυκιά

Στο σημερινό «Α μπα»: αχ, πατρίδα μου γλυκιά Facebook Twitter
66

 

__________________
1.

Αγαπημένη Λένα,
απολαμβάνω πολύ την στήλη σου, που ουκ ολίγες φορές έχει σταθεί αφορμή για συζητήσεις με φίλους (είτε συμφωνώντας είτε διαφωνώντας).
Βρίσκομαι ομολογουμένως σ' ένα πολύ καλό στάδιο της ζωής μου όπου νιώθω ουσιαστικό αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση. Παρ' όλα αυτά, έχω διαπιστώσει ότι ακόμα ένα μεγάλο κομμάτι του χρόνου μου και της ενέργειας μου σπαταλάται σε πράγματα που "θεωρητικά" δεν θα 'πρεπε (είτε έχει να κάνει με απαντήσεις που δεν ειπώθηκαν μέσα στις τελευταίες μέρες, είτε σε πρόσωπο που θα 'πρεπε να μην αποτελεί τροχοπέδη αλλά αν μη τι άλλο ευχάριστη νότα στην καθημερινότητα μου). Εν ολίγοις πως μαθαίνεις να λες "δεν έχει σημασία, απλά άφησε αυτές τις σκέψεις και προχώρα";
Σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου
Υ.Γ. Δεν περιμένω λίστα how to, ο δρόμος για self-improvement είναι προσωπικός, αλλά μια άποψη (οι πολλές από τους αγαπημένους σχολιαστές) σίγουρα δεν βλάπτει- Μαρία

Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να πειστεί ότι κάτι δεν έχει σημασία. Πρέπει αυτό το κάτι να μην έχει σημασία. Όσο κάτι σε εκνευρίζει, σε πειράζει, αυταπόδεικτα έχει σημασία, οπότε κάθε προσπάθεια να καταπιέσεις αυτό το γεγονός, ή να το αγνοήσεις, ή να το υποτιμήσεις, θα έχει ως αποτέλεσμα να γιγαντωθεί ακόμη περισσότερο, και να βγει στην επιφάνεια στα καλά καθούμενα, σαν καπάκι κατσαρόλας που ξαφνικά αναποδογυρίζει.


Αυτό το «θεωρητικά» είναι το κλειδί. Θεωρητικά, γιατί; Επειδή αυτό σημαίνει κάτι κακό για σένα; Θεωρητικά δεν θα έπρεπε να ζηλεύουμε, ή να διψάμε για επιβεβαίωση, ή να κάνουμε μικρόψυχες σκέψεις. Έλα όμως που είμαστε άνθρωποι, και παρά τις θεωρίες, πρακτικά τα κάνουμε όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα. Πρέπει να το δεχτούμε αυτό, και να παραδεχτούμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε τέλειοι, αλλά έχουμε πολλά ελαττώματα. Με εμάς έχει να κάνει ό,τι μας πειράζει, όχι με τους άλλους. Αν το παραδεχτούμε και συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, είναι πιο πιθανό να φτάσουμε σε σημείο να μη έχει σημασία αυτό το κάτι που μας πείραξε.


Ο ουσιαστικός αυτοσεβασμός και η αυτοπεποίθηση δεν είναι να μη σε νοιάζει τι κάνουν και λένε οι άλλοι. Αν δεν σε νοιάζει τι κάνουν και τι λένε οι άλλοι είσαι ψυχοπαθής. Μέσα στο κύμα του νέο-ναρκισσισμού που σαρώνει αυτή την δεκαετία έχει κυριαρχήσει αυτή η ρητορική, ότι το ζητούμενο είναι να μην σε νοιάζει η γνώμη των άλλων, και η πλήρης αδυναμία να γίνει αυτό πράξη (εκτός αν κάποιος έχει κάποια ναρκισσιστική διαταραχή ή κάτι ακόμη χειρότερο) έχει κάνει τον κόσμο να νιώθει ανεπαρκής, επειδή είναι φυσιολογικός άνθρωπος.

__________________
2.

Αγαπητή Α, μπα..

Είμαι παντρεμένη εδώ και μερικούς μήνες με έναν υπέροχο άνθρωπο, δραστήριο, αισιόδοξο, με πολύ χιούμορ, εργατικό, φιλότιμο, γενναιόδωρο και πολλών άλλων χαρισμάτων. Γνωριζόμαστε 7 χρόνια, μέσα στα οποία έχουμε κάνει πάρα πολλά ταξίδια, έχουμε διασκεδάσει πολύ, έχουμε πολύ καλούς φίλους και οικογενειακούς δεσμούς και γενικώς η ζωή μας είναι αξιοζήλευτη. Το πρόβλημα είναι ότι τον τελευταίο χρόνο εκτός από κάποιες περιόδους ηρεμίας, έχουμε αρκετούς καυγάδες. Ο λόγος είναι ότι αυτός είναι πολύ επικριτικός με την εικόνα μου προς τους άλλους και αυτό με κάνει να νιώθω πολύ άσχημα. Επειδή και παλαιότερα υπήρξε αυτό το θέμα, προσπάθησα πολύ να διορθώσω κάποια πράγματα που θεωρούσε σημαντικά, και θεωρώ ότι έχω φτάσει σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Η προσπάθεια μου αυτή έγινε φυσικά χωρίς να νιώθω ότι θυσιάζομαι. Απλώς θέλοντας να τον κάνω ευτυχισμένο. Είμαι ένα πολύ δοτικό άτομο, αισιόδοξη εκ φύσεως, κοινωνική και πολύ αντικειμενική, μπαίνω στην θέση του άλλου τακτικά. Τώρα πλέον, όταν νιώθω το επικριτικό του βλέμμα πάνω μου, αυτό με πνίγει. Νιώθω πως ότι και να κάνω ποτέ δεν θα είναι αρκετό γι 'αυτόν. Όταν το συζητάμε μου λέει οτι μ'αγαπάει όπως είμαι απλά με θέλει πάντα περιποιημένη. Εγώ όμως πραγματικά δεν καταλαβαίνω πότε με θεωρεί περιποιημένη και πότε όχι. Μπορεί να φύγω από το σπίτι στην πένα και απλά να μην του αρέσουν οι επιλογές μου και να νιώσω πάλι έτσι. Ακούω συνεχώς από τους γύρω μου κομπλιμέντα για την εμφάνισή μου.. και ο ίδιος πολλές φορές εκφράζει τον θαυμασμό του, όμως αυτή την μια φορά που θα δει κάποιο ατόπημα (όπως πχ να φορέσω ένα τζιν που δεν του αρέσει, ή να μην έχω προλάβει να κάνω μανικιούρ) θα με κάνει να νιώσω άσχημη, μη αποδεκτή. Αυτό το αυστηρό πρόσωπο το βγάζει μόνο σε μένα, και όταν είμαστε έξω, με παρέα είναι ο καλύτερος σύζυγος του κόσμου, όπως και εγώ. Όμως και οι δυο ξέρουμε ότι δεν είναι έτσι. Οι απαιτήσεις που έχει ο ένας από τον άλλο μας έχουν κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας, και υπάρχει μεγάλη πίεση, ειδικά για μένα που νιώθω συνεχώς ότι περνάω από εξετάσεις. Τον αγαπώ πολύ, και δεν ξέρω τι να κάνω για να το σταματήσω αυτό, όσο και να το συζητάω με πληγώνει, δεν το καταλαβαίνει πόσο πολύ με ενοχλεί. Το ξέρω ότι μ'αγαπάει και θέλει το καλό μου, αλλά έχει κολλήσει με αυτά τα θέματα, και όσα και να εξηγώ, πράγματα αυτονόητα για την εσωτερική ομορφιά και ότι κάθε άνθρωπος έχει την δική του προσωπικότητα και στιλ, δείχνει ότι τα συμμερίζεται αλλά συνεχίζει να έχει αυτές τις απαιτήσεις. Έχω ξενερώσει εντελώς και δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι τα χειρότερα. Αναφορικά με την περιποίηση δεν μπορώ αλλά και δεν θέλω να κάνω κάτι περισσότερο. Νιώθω ότι όλα τα προτερήματά μου σαν άνθρωπος έχουν θαφτεί κάπου σε μια σκοτεινή γωνιά, και τα αρνητικά μου είναι βουνά ανάμεσά μας. Πιστεύεις οτι χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια?- Χ

Αυτός που χρειάζεται επαγγελματική βοήθεια είναι ο άντρας σου, και μάλιστα επειγόντως. Εσύ τη χρειάζεσαι για να ξεπεράσεις το αίσθημα ανεπάρκειας που σου έχει δημιουργήσει ο άντρας σου.


Κάνεις αυτό που κάνουν οι γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση. Νομίζεις ότι φταις εσύ, και νομίζεις ότι σου φέρεται έτσι επειδή θέλει το καλό σου. Ούτε εσύ φταις, ούτε το καλό σου θέλει. Θέλει να σε ελέγχει, και το κάνει μέσω αυτής της οδού. Θέλει να ασκεί εξουσία πάνω σου, και το καταφέρνει υπενθυμίζοντας σου συνέχεια ότι ποτέ δεν θα είσαι αρκετά καλή γι' αυτόν. Θέλει να σε δέσει πάνω του, κλέβοντας τη δύναμη σου, μέχρι να είσαι εντελώς αδύναμη να αντιδράσεις. Οι συσχετισμοί δυνάμεων που έχουν δημιουργηθεί μεταξύ σας δεν έχουν απολύτως, μα απολύτως καμία σχέση με την εμφάνιση σου. Δεν υπάρχει μανικιούρ ή τζιν που θα τον κάνει να σταματήσει, παρά μόνο μια ανατροπή της δυναμικής που έχετε τώρα, όταν τον ξεμπροστιάσεις γι' αυτό που κάνει, και όταν σταματήσεις να ανησυχείς κάθε δευτερόλεπτο για το αν έχεις κάνει αυτό που πρέπει για να είναι αυτός ήρεμος.


Ο καταρράκτης θετικών χαρακτηριστικών στην αρχή είναι η μέθοδος σου για να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου που δεν αντιδράς. Η φράση «οι απαιτήσεις που έχει ο ένας από τον άλλο μας έχουν κάνει να χάσουμε τους εαυτούς μας» δείχνει επίσης ότι δεν είσαι ακόμη σε θέση να παραδεχτείς αυτό που συμβαίνει. Δεν έχει απαιτήσεις ο ένας από τον άλλον. Αυτός έχει απαιτήσεις, κι εσύ προσπαθείς να τις προλάβεις.


Η αγάπη είναι μια λέξη μεγάλη που έχει μέσα της πολλά νοήματα, αλλά αν έπρεπε να τα συνοψίσουμε σε ένα, για μένα θα ήταν ότι σε αγαπάει αυτός που έχει δεχτεί όλα αυτά που ντρέπεσαι να παραδεχτείς για σένα, και σε εμπνέει να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Σε ΕΜΠΝΕΕΙ. Με το παράδειγμα του. Δεν σε εκβιάζει, δεν σε αναγκάζει, δεν το θέτει ως προϋπόθεση για να συνταγογραφεί την αγάπη σε δόσεις.

__________________
3.

Αγαπητή Α, μπα μπορείς έτσι πρόχειρα να θυμηθείς καμία παλιά ερώτηση που να σε είχε βγάλει από τα ρούχα σου όταν τη πρωτοδιάβασες;- 28/6

 

Ερώτηση όχι, αλλά τις προάλλες σκεφτόμουν πόσο είχα θυμώσει και στενοχωρηθεί με σχόλια γυναικών σχετικά με μια ερώτηση για το αντισυλληπτικό χάπι. Η μόνιμη επωδός ήταν ότι «δεν είναι καραμέλες». Και το κορυφαίο ήταν «αλήθεια πιστεύεις ότι το χάπι ήταν επανάσταση;»


Τότε δεν είχα απαντήσει γιατί ήμουν εν βρασμώ ψυχής, και ο εκνευρισμός μου ήταν επικίνδυνος, θα έχανα το δίκιο μου. Τώρα που έχει περάσει καιρός, ίσως είναι η ώρα για να απαντήσω σε όσες μου υπενθύμισαν ξανά και ξανά ότι «τα αντισυλληπτικά δεν είναι καραμέλες».


Κορίτσια. Ποτέ δεν είπα, ούτε υπονόησα, ούτε καν σκέφτηκα ότι τα αντισυλληπτικά είναι καραμέλες. Έχουμε πλήρη γνώση και συναίσθηση ότι είναι φάρμακα, και ως φάρμακα έχουν κινδύνους. Πόσο μάλλον αφού χορηγούνται και για μήνες ή για χρόνια. Και η ασπιρίνη επικίνδυνη είναι. Το ξέρουμε.


Μολαταύτα είμαι σίγουρη ότι αν κάποια έλεγε ότι παίρνει ορμόνες για την εμμηνόπαυση, καμία δεν θα ορμούσε να της υπενθυμίσει ότι τα οιστρογόνα «δεν είναι καραμέλες». Σε αυτή την περίπτωση το ρίσκο θα ήταν θεμιτό, γιατί θα ήταν «θεραπεία». Το πρόβλημα που έχουν οι γυναίκες που λένε «τα αντισυλληπτικά δεν είναι καραμέλες» δεν είναι ότι είναι επικίνδυνα για την υγεία. Είναι ότι έχουν σχέση με το σεξ. Και οι σωστές γυναίκες ποτέ, για κανέναν λόγο, δεν κάνουν, δεν λένε, και δεν σκέφτονται πράγματα που μπορεί να τους δώσουν αφορμή να κάνουν σεξ με στόχο την ευχαρίστηση. Οι γυναίκες δεν πρέπει να ευχαριστιούνται. Πρέπει να κάνουν σεξ για να γεννήσουν, στη συνέχεια να γεννούν με πόνους, να θηλάζουν βρέξει/χιονίσει, και γενικώς να υπομένουν, και όσο πιο πολύ υπομένουν αδιαμαρτύρητα, τόσο πιο άξιες γυναίκες είναι.


Μόνο που το χάπι δεν θεωρείται επανάσταση επειδή οι γυναίκες απελευθερώθηκαν σεξουαλικά, διότι ακόμη δεν έχουν απελευθερωθεί, έχουμε ακόμη περίπου πεντακόσια χρόνια γι' αυτό. Είναι επανάσταση επειδή αρχικά έδωσε στις ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΕΣ γυναίκες το μέσο για να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, και να μην κάνουν έντεκα παιδιά, περνώντας τη ζωή τους σαν σκλάβες, εντελώς ευάλωτες, γιατί είτε ήταν έγκυες, είτε θήλαζαν, είτε και τα δύο, πλήρως εξαρτώμενες για φαγητό και στέγη από τους άντρες τους. Αυτό δημιούργησε και μια γενιά ανύπαντρων γυναικών που δεν ήταν υποχρεωμένες να παντρευτούν επειδή θα έκαναν παιδί. Μπορούσαν να περιμένουν, και να σπουδάσουν, να δουλέψουν. Αυτή ήταν η επανάσταση, και δεν είναι η άποψη μου, είναι ένα καταγεγραμμένο γεγονός από την ιστορία. Όποια γυναίκα λέει «δεν καταλαβαίνω γιατί το χάπι θεωρείται επανάσταση», δεν καταλαβαίνει επειδή δεν θέλει να καταλάβει, γιατί νομίζει ότι αν παίξει το ρόλο που της έχει επιβληθεί από την πατριαρχία, θα επιβραβευτεί. 

Spoiler alert: το βραβείο είναι ένα νοικοκυριό συν τα πεθερικά.

__________________
4.


Πώς αποδέχεσαι την απορριψη;- Μου μιλαει αλλα τα χει με αλλη καιρο

Την αποδέχεσαι - πιο γρήγορα, και πιο ουσιαστικά - όταν δεν εκβιάζεις τρόπους για να σταματήσεις να ενοχλείσαι. Είναι μέσα στο παιχνίδι να στενοχωριέσαι και να ταράζεσαι, να νιώθεις ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα. Δεν χρειάζεται να παριστάνεις ότι δεν υπάρχουν, δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι' αυτά, δεν είναι καλή ιδέα να τα αγνοείς ή να κάνεις διάφορα αντιδραστικά, αλλά δεν πρέπει να αφήνεσαι και να τα μεγαλοποιείς παριστάνοντας ότι είσαι πρωταγωνιστής σε καμία όπερα. Βοηθούν τα μικρά βήματα, μια μέρα τη φορά. Ο χρόνος θα τα λύσει όλα.


__________________
5.

Γεια σου Α, μπα!

Εδώ και κάποιο καιρό σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγω στο εξωτερικό. Μένω στην Κύπρο και το επάγγελμα μου εδώ δεν έχει πολλές προοπτικές ούτε και πολλές ευκαιρίες. Με προβληματίζει όλο αυτό και νιώθω πως έχω την δίψα να ζήσω κάπου έξω, να αποκτήσω εμπειρίες και να έχω και την ευκαιρία να εξελιχθώ σαν επαγγελματίας σε ένα περιβάλλον που μου δίνει την δυνατότητα και τις ευκαιρίες να το κάνω.

Ψάχνω κυρίως την Αγγλία μιας και έζησα εκεί για τις σπουδές μου, μου άρεσε πολύ και επιπλέον έχω μια γνώση για το πώς είναι τα πράγματα εκεί και πως λειτουργούν. Αν και είναι ακριβή η ζωή βέβαια!

Βασικά, θα με ενδιέφερε πολύ να ακούσω από σένα – μιας και πέρασες από αυτή τη φάση – τι θα συμβούλευες κάποιο που σκέφτεται να φύγει από την χώρα του για να ζήσει κάπου έξω? Ποιες δυσκολίες μπορεί να αντιμετωπίσει? Τι είναι καλό να έχει στο μυαλό του ή να σκεφτεί πριν το κάνει? Ή και αφού φύγει?

Σ' ευχαριστω πολύ!

Κάθε ιστορία είναι αυστηρά προσωπική, με διαφορετικά κίνητρα και προσδοκίες, δε νομίζω ότι είναι εύκολο να πει κάποιος συμβουλές που αγγίζουν όλες τις περιπτώσεις. Αυτό που έχω μάθει από τη ζωή είναι ότι είναι λάθος να αντιμετωπίζεις οτιδήποτε ως μόνιμο. Καμία απόφαση δεν είναι για πάντα, οπότε μην αντιμετωπίζεις καμία απόφαση έτσι. Δίνεις ένα βάρος που δεν υπάρχει. Αέρας είμαστε, και οι αποφάσεις μας αλλάζουν, και η ζωή φέρνει στροφές και αλλαγές και καταστροφές και αναπάντεχες ευτυχίες. Κάνε ό,τι σου φαίνεται πιο σωστό όταν παίρνεις την απόφαση. Το μέλλον, αόρατο.

__________________
6.

Can you please write something about expat wives and how they can survive mentally in another country?

p.s. I want to go back home!- Dion

Για να γράφεις εδώ, υποθέτω ότι ξέρεις ελληνικά. Η απάντηση είναι ότι εξαρτάται από τη χώρα καταγωγής και τη χώρα κατάληξης. Αλλά για να λέμε όλη την αλήθεια, αν θεωρείς «σπίτι» τόσο αυτονόητα την χώρα καταγωγής σου, τότε το πρόβλημα το έχει ο γάμος σου, όχι η χώρα που ζεις.


__________________
7.

Λένα, έχω ζήσει όλη μου τη ζωή στην Ελλάδα και δεν ξέρω πως μπορούν οι πολιτικές εξελίξεις να επηρεάσουν τη ζωή κάποιου Έλληνα του εξωτερικού, για αυτό η αφελής μου σκέψη είναι ότι ψηφίζει για πράγματα που δεν αλλάζουν ουσιαστικά τη ζωή του και η αυθόρμητη σκέψη μου θα ήταν ότι δεν πρέπει να ψηφίσει καθόλου. Επειδή, όμως, δεν ξέρω πώς μπορεί να είναι για σένα και για όλους τους Έλληνες που ζουν σε άλλες χώρες αυτή η κατάσταση και γιατί υποψιάζομαι ότι η άποψή μου είναι ακριβώς αυτό που είπα πιο πάνω (αφελής και αυθόρμητη) θα ήθελα να ρωτήσω εσένα του λόγους για τους οποίους θα συμμετάσχεις σε αυτό το δημοψήφισμα και γιατί νιώθεις/πιστεύεις/θεωρείς ότι το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι υπόλοιποι Έλληνες του εξωτερικού;-

Καταρχάς οι πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν ωραιότατα τη ζωή κάποιου Έλληνα που ζει στο εξωτερικό. Οι Έλληνες του εξωτερικού εξακολουθούν να πληρώνουν φόρους, ας πούμε. Αν έχουν ακίνητα, χωράφια, έσοδα από κάπου, έχουν πολλά συμφέροντα να υπερασπιστούν. Και αν δεν έχουν προσωπικά, έχουν αδέρφια και γονείς και ανίψια που ζουν εκεί, ή τα δικά τους παιδιά. Φαντάζομαι ότι όλοι οι Έλληνες δικαιούνται να θέλουν ευνοϊκές συνθήκες για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, ακόμα και αυτοί που δεν ζουν κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Δεν είναι μόνο το ψυχολογικό σκέλος των αγαπημένων προσώπων. Η επιβίωση των συνταξιούχων ή μη γονέων, και οι συνθήκες επιβίωσης τους, είναι ένα τεράστιο θέμα, που αφορά άμεσα –αμεσότατα - όσους Έλληνες ζουν στο εξωτερικό. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα γιατί κάποιος να μην μπορεί να κοιμηθεί από το άγχος του για την Ελλάδα, ενώ δεν ζει εκεί.


Όλα αυτά όμως δεν είναι τα καλύτερα μου επιχειρήματα. Το θέμα είναι η υπηκοότητα. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς γίνεται να υπάρχουν Έλληνες με διαφορετικά πολιτικά δικαιώματα, και να υπάρχουν Έλληνες που όχι μόνο δέχονται κάτι τέτοιο, αλλά και το υποστηρίζουν. Όσο έχουμε το ίδιο διαβατήριο, είμαστε το ίδιο Έλληνες. Δεν είναι σούπερ μάρκετ οι υπηκοότητες. Όσοι δεν έχουμε διπλή υποκοότητα έχουμε ΜΙΑ πατρίδα, έναν κρίκο σύνδεσης, έναν τόπο που ξέρουμε ότι θα μας δεχτεί χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς να πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί επιστήμονες, ή ότι έχουμε λεφτά, ή ότι θα κάνουμε επενδύσεις. Είναι η χώρα μας, και θα είναι για πάντα η χώρα μας. Είναι η ταυτότητα μας, και αν ζεις σε άλλη χώρα, είναι μέρος του αυτοπροσδιορισμού σου, δεν είναι αυτονόητη όπως όταν ζεις στη χώρα που γεννήθηκες. Η απαγόρευση της ψήφου στο εξωτερικό είναι μια σκληρή απόρριψη της γενέτειρας που δεν καταπίνεται εύκολα, δεν μπορώ να βρω άλλον τρόπο να το χαρακτηρίσω. Δεν ψηφίζω εδώ που ζω, δεν ψηφίζω στη χώρα μου, άρα ποια είμαι;


Δεν θέλω τη συμπόνοια κανενός, που λέει και το τραγούδι, αλλά είναι κάτι παραπάνω από τραγέλαφος να διχαζόμαστε για τα πάντα ως πολίτες. Πάντα πρέπει να μπαίνουν οι ταμπέλες των εχόντων και των μη εχόντων; Παντού αυτή η ισοπέδωση; Το στερεότυπο είναι ότι οι Έλληνες του εξωτερικού τρώνε με χρυσά κουτάλια, άρα δεν πρέπει να ανακατεύονται στα εσωτερικά της χώρας. Φυσικά δεν είναι έτσι, όπως δεν ισχύει και ότι όλοι οι Έλληνες στην Ελλάδα είναι φτωχοί. Όλοι το σταυρό τους κουβαλάνε, κάθε άνθρωπος έχει μια άλλη ιστορία πίσω του. Το να ζεις στο εξωτερικό δεν είναι εύκολο, ή τουλάχιστον δεν είναι ευκολότερο από το να ζεις στην Ελλάδα. Ο μόνος τρόπος να έχεις εύκολη ζωή είναι να είσαι πλούσιος. Αν είσαι πλούσιος, δεν έχει σημασία που ζεις.

66

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
Πόσο ταυτίζομαι με την απάντηση στο 7! Ναι, χάνουμε τον ύπνο μας με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, ναι, νοιαζόμαστε για την οικογένειά μας που έμεινε πίσω, και επίσης ακόμη πληρώνουμε φόρους. Επιτέλους, είμαστε Έλληνες όπου κι αν ζούμε και ίσως αν ανακάμψει η Ελλάδα να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε να γυρίσουμε πίσω, γιατί λοιπόν δεν μας αφορά το καλό της χώρας μας; Γιατί να είμαστε "εμείς" και "εσείς"; Ακόμη και στο εξωτερικό, οι Έλληνες διαφοροποιούνται σε "παλιούς" και "καινούριους"! Ακόμη θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι περισσότεροι σύγχρονοι μετανάστες έφυγαν από τη χώρα γιατί αναγκάστηκαν να αναζητήσουν την τύχη τους αλλού, γιατί θέλησαν κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους και γιατί έχασαν κάθε ελπίδα προσωπικής εξέλιξης. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν σκεφτεί να φύγουν και να φέρουν τα πάνω κάτω στη ζωή τους. Για αυτό το λόγο τους αφορά πάρα πολύ η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
#2 Eν μέρει συμφωνώ με την απάντηση της Α, μπα - στο σημείο της κακοποίησης έχει πέσει μέσα. Όντως, υφίστασαι ύπουλη ψυχολογική κακοποίηση από αυτόν τον υπέροχο κατά τα άλλα άνδρα (και πρόσεξε : δεν τον μειώνω, το ξέρω ότι πιστεύεις πραγματικά ότι κατά τα άλλα είναι υπέροχος - και μπορεί πράγματι να είναι κατά τα άλλα). Όμως εκτός από την όποια (αληθινή ή επίπλαση) υπεροχή του είναι και κακοποιητικός. Α! Κακοποιητικός σημαίνει ότι σου κάνει κακό εν γνώσει του και με τη βούλησή του, ως σκοπό! Όχι παρεμπιπτόντως. Επιδιώκει συστηματικά τη θυματοποίησή σου.Εκεί που διαφωνώ με την απάντηση είναι ότι έχει απαιτήσεις από εσένα. Δεν έχει απαιτήσεις! Έχει ανομολόγητους σκοπούς...! Και είναι διακριτή και σημαίνουσα η διαφορά ανάμεσα στα δύο. Και μέχρι στιγμής τους έχει επιτύχει. Αν είχε απαιτήσεις - πράγμα πολύ φυσικό και ωραίο - θα σου τις έλεγε/έθετε/συζητούσε και θα περίμενε ένα εύλογο χρονικό διάστημα αν θα ικανοποιηθούν ή όχι. Αν ικανοποιούνταν δεν θα ξαναέλεγε τίποτα και θα ήταν περιχαρής. Αν δεν ικανοποιούνταν, πάλι δεν θα ξαναέλεγε τίποτα και θα έπαιρνε τις αποφάσεις του - θα έμενε μαζί σου έστω και ανικανοποίητος ή θα έφευγε από κοντά σου επειδή θα ήταν ανικανοποίητος. Μα δεν κάνει τίποτα από αυτά... Ποιοί είναι, τώρα, οι ανομολόγητοι σκοποί του;"Νιώθω ότι όλα τα προτερήματά μου σαν άνθρωπος έχουν θαφτεί κάπου σε μια σκοτεινή γωνιά, και τα αρνητικά μου είναι βουνά ανάμεσά μας"Bingo! Και μόλις διάβασες δια χειρός σου ποιός είναι ακριβώς ο σκοπός του. Είναι να νιώσεις αυτό που έγραψες. Γιατί; Μα γιατί μόνο έτσι ΣΕ ΧΕΙΡΙΖΕΤΑ και θα εξακολουθήσει να το πράττει. Πώς αλλιώς αν όχι κάνοντάς σε να νιώθεις όπως προβλέπει και ξέρει; Ένοχη! Και πού είσαι ακόμα; Τώρα έχεις ενοχή για τα "αρνητικά" σου (αλήθεια, ποιά είναι τα "αρνητικά" σου;;!!! Ότι δεν εξυπηρετείς την δήθεν εικόνα που θέλει να έχεις; Αυτό είναι η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ για τα αρνητικά σου, που ξαφνικά στο γράμμα έγινε και δική σου!). Προς το παρόν λοιπόν έχεις ενοχή για τα "αρνητικά" σου αναφορικά με την εικόνα σου. Έννοια σου και θά 'ρθουν ενοχές και για άλλα... "αρνητικά" σου, όρεξη νά 'χεις με αυτόν!Σε περίπτωση που το έκανες ασυναίσθητα (καθόλου απίθανο), δες τί λέξεις χρησιμοποίησες στην συγκεκριμένη πρότασή σου, και θα καταλάβεις γιατί νιώθεις ένοχη (ακόμα κι αν δεν το έχεις αντιληφθεί μέχρι στιγμής).Πολύ γνωστό, σύνηθες και ευδιάκριτο το μοτίβο της κακοποιητικής σας σχέσης και, παρότι στενόχωρο, καθόλου δε με εξέπληξε. Το μοναδικό σημείο από το γράμμα σου που μου προκάλεσε δραματική εντύπωση είναι ότι ΕΦΤΑ ολόκληρα ΧΡΟΝΙΑ μόνο την υπεροχή του διέκρινες; Τί να σου πω; Ειλικρινά, όμως... Είχες χρόνο για χάσιμο, δεν εξηγείται αλλιώς... Kοίτα μην χάσεις κι άλλο τώρα. Ή απλά δεν ασχολήθηκες να μάθεις τί καπνό φουμάρει και ποιός είναι σαν άνθρωπος μέσα σε μια συμβιωτική σχέση. Ε, τώρα που ασχολήθηκες και έμαθες, ίσως είναι ώρα να βάλεις όρια προκειμένου να σταματήσεις την περαιτέρω αποκάλυψη του εσώτερου εαυτού του εις βάρος σου. Εκτός κι αν νιώθεις ότι δεν είδες αρκετή από αυτήν ακόμα και θέλεις κι άλλη.
#3Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την απάντηση. Για να προχωρήσω και λίγο το θέμα είναι πραγματικά τραγική η επίθεση που σου κάνουν ορισμένες γυναίκες όταν λες κάτι αυτονόητο. Δοκιμάστε να ψάξετε στο διαδίκτυο τη λέξη επισκληρίδιο και θηλασμό. Σε βόλτα με το μωρό με τον άντρα μου μας έπιασε κουβέντα με αφορμή το μωρό ένας πατέρας (εναλλακτικός τύπος γύρω στα 30 κάτι) και μέσα στην κουβέντα ανέφερε με καμάρι και στόμφο ότι θηλάζουνε με τη γυναίκα του αποκλειστικά. Το θηλάζουμε αποκλειστικά σημαίνει ότι η γυναίκα θηλάζει κλεισμένη στο σπίτι και ο άντρας απολαμβάνει τον καφέ του κάνοντας pr για τα οφέλη του αποκλειστικού θηλασμού. Καλώς ή κακώς ανατομικά ο θηλασμός είναι δουλειά της γυναίκας, θα δείτε όμως με μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο και όχι μόνο ότι πλέον δεν είναι επιλογή της. Έχω βαρεθεί να διαβάζω σε φόρουμ απορίες νέων μαμάδων και από κάτω αγανακτισμένες υπέρμαχους του θηλασμού να νουθετούν και να βρίζουν. Ανεκτίμητα τα οφέλη του θηλασμού όμως κορίτσια ο θηλασμός είναι δύσκολος. Θέλει κόπο, χρόνο, πολλές φορές είναι επίπονος, εδραιώνεται σε μια περίοδο που πολλές γυναίκες παλεύουν με την επιλόχειο κατάθλιψη, ισχύει ότι όλες οι γυναίκες μπορούν να θηλάσουν αν προσπαθήσουν, όμως σε περίπτωση που δεν καταφέρετε ή δεν θέλετε να θηλάσετε μην επιτρέψετε σε κανέναν μα κανέναν να σας πείσει ότι δεν είστε καλές μητέρες. Είναι ανεπίτρεπτο να βλέπω γυναίκες να τραμπουκίζουν νέες μητέρες σε ένα ζήτημα τόσο λεπτό. Μην επιτρέψετε σε κανέναν να σας βάλει να θηλάσετε με το ζόρι, ευτυχισμένα παιδιά είναι τα παιδιά με ευτυχισμένους γονείς. Και ας πάθουν μια βρογχιολίτιδα παραπάνω. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι να είμαι άρρωστη και η μαμά μου να με αλείφει με βιξ και να με κουκουλώνει στα σκεπάσματα. Υ.Γ. Κράξτε από κάτω ελεύθερα αλλά για το θεό μην αρχίσετε να μου απαριθμείτε τα οφέλη του θηλασμού τα γνωρίζω πολύ καλά γι' αυτό και επέλεξα να θηλάσω. Η εμμονή των γύρω μου στο θέμα αυτό με έκανε να έχω δεύτερες σκέψεις πολλές φορές. Δεν μπορώ να βλέπω να επικρατεί μια άποψη που μπορεί να κάνει μια γυναίκα να αισθάνεται ανεπαρκής για μια επιλογή της, βγαίνω κι εγώ απ' τα ρούχα μου. Σόρυ αν βγαίνω εκτός θέματος
Δεν ήξερα πως ο θηλασμός έχει γίνει πλέον αντικείμενο τραμπουκισμού και αξιολόγησης των μαμάδων. Θα ήθελα πραγματικά να είναι επιλογή της κάθε γυναίκας όπως να είναι επιλογή της το αν θα εργαστεί ή θα γίνει μαμά αποκλειστικής απασχόλησης κλπ. ή πόσα παιδιά θα κάνει. Να προσθέσω πάντως πως πέρα από τα άλλα που γράφεις και που συμφωνώ η διαχείριση του χρόνου είναι όντως εξαιρετικά δύσκολη για μια γυναίκα αλλά αν σου τύχει σε διακοπές ο θηλασμός είναι τρομερή ευκολία από πλευράς παρασκευής φαγητού, είναι πάντα έτοιμο στην ώρα του!
Βέβαια και έχει γίνει. Μην τυχόν και πει κάποια ότι δεν θηλάζει, να πέσει φωτιά να την κάψει. Δεν φτάνει που μπορεί να τραβάει τα μύρια όσα, έχει να αντιμετωπίζει και τις κακίες. Αν μπεις σε group στο fb θα φρικάρεις με αυτά που γράφουν.
Σουβλίτσα συμφωνώ ότι ο θηλασμός από πλευράς παρασκευής φαγητού είναι πιο εύκολος και αυτή την ευκολία την κατατάσσω στα οφέλη του θηλασμού. Μιλάω για τις γυναίκες που ζύγισαν τα συν και τα κατά στη δική τους περίπτωση και κατέληξαν στην απόφαση να μη θηλάσουν. Αυτές οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά έναν ψυχολογικό εκβιασμό και μια πεποίθηση ότι δεν είναι καλές μητέρες γιατί δεν διάλεξαν το καλύτερο για το παιδί τους, κάτι που πηγάζει από μια πατριαρχική κατά βάθος αντίληψη. Αυτό που λέω εγώ είναι ότι δεν υπάρχει ψυχολογικά ισορροπημένη μητέρα που να μην θέλει το καλύτερο για το παιδί της και μου κάνει εντύπωση πως γυναίκες που έχουν βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση δεν βλέπουν αυτό καθαρά και την καταδικάζουν. Ότι λέει η mumu ισχύει αν μπεις σε group στο fb πραγματικά θα φρικάρεις
Άσχετο...και μένα η παιδική μου ανάμνηση ήταν να με τρίβει η μαμά μου με βιξ όταν ήμουν άρρωστη!δυστυχώς και εμένα και τον αδερφό μου μας θήλασε πολύ λίγο γιατί δεν είχε γάλα!πάντως ωραία η απάντηση σου!:)
Όσο εκτίθεσαι σε γκρουπούσκουλα γονιών, μαμάδων κ.λπ. τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να δεχθείς τραμπουκισμούς λόγω αντίθεσης απόψεων. Ο θηλασμός δεν είναι κάτι επίπονο, εκτός αν υπάρχουν ανατομικές δυσκολίες. Αυτό το "θηλάζουμε" που λέει ο άντρας είναι όντως σαχλαμάρα γιατί δεν θηλάζει αυτός, αλλά δεν σημαίνει ότι η γυναίκα παραμένει κλεισμένη στο σπίτι. Για μένα ο θηλασμός ήταν η απόλυτη ελευθερία γιατί πήγαινα όπου ήθελα με τα μωρά χωρίς να χρειάζεται να κουβαλάω εξοπλισμό μέσα σε ογκώδεις μωρουδοτσάντες. Άσε που είναι και πιο οικονομικό.Εννοείται ότι η κάθε μητέρα θα κάνει αυτό που γουστάρει και δεν είναι υποχρεωμένη να υπακούσει σε κανέναν δογματικό περί μητρότητας. Αλλά ας μην παρουσιάζουμε και τον θηλασμό ως μαγκιά και κοχόνες, μια απλή φυσική διαδικασία είναι.
Σήμερα έκανα log in (που το βαριέμαι αφάνταστα) μονο και μονο για να σχολιάσω ποσό άρτια ειναι η απάντηση στο 7. Να προσθέσω μονο οτι οι του εξωτερικού λόγω απόστασης και λιγότερης έκθεσης σε μιντιακη προπαγάνδα, που κ τηλεόραση να μην έχεις δε μπορείς να αποφύγεις όταν ζεις σε έναν τόπο, σχηματίζουμε λιγότερο biased απόψεις.
#2 πιθανόν και να κοπει και να μην περάσει το σχόλιο αλλά διαβάζοντας την ερώτηση εκνευρίστηκα πάρα πολύ.. όχι απλά εκνευρίστηκα αλλά και απόρησα με το τι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω. ειδικά όταν λέει οι κοπέλα ότι όταν είναι έξω με άλλους αυτός φαίνεται να είναι ο καλύτερος σύζυγος του κόσμου.ακούς εκεί να της λέει γιατί δεν πρόλαβε να κάνει μανικιούρ;;και πως είσαι έτσι με αυτό το τζιν;;σε θέλω περιποιημένη;;ξέρω ότι δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση για το θέμα αλλά εμένα όσο τη διάβαζα μόνο μια σωστή απάντηση μου ερχότανε στο μυαλό... και μετά βλέπει τί θα κάνει..στο επόμενο επικριτικό σχόλιο, εγώ θα απαντούσα...ρε σύρε και γαμήσου...
Το σιγουρα ειναι οτι προκειται οντως για εναν καταπληκτικο συζυγο. Μα ποσο υπεροχος πια; (εχω φτασει στο σημειο να αγχωνομαι οταν διαβαζω τετοιους διθυραμβους στην αρχη των επιστολων, γιατι στη συνεχεια συνηθως ακολουθει κατι σαν το 2).
Είχαμε βγει με μια παρέα και ένας από τους τύπους κάποια στιγμή είπε "εγώ θέλω η γυναίκα πάντα να κάνει μανικιούρ και να είναι στην πένα". Του είπα "έλα ρε συ, είσαι τόσο λάρτζ; Πληρώνεις για να είναι οι γυναίκες σου περιποιημένες;"Έμεινε για λίγο μαλάκας κοιτώντας με και μετά από λίγο μου λέει "τι εννοείς πληρώνω; όχι δεν πληρώνω εγώ" Και του απαντάω "άρα δεν υπάρχει ΘΕΛΩ στην πρόταση σου. Υπάρχει μια φαντασίωση την οποία δεν μπορείς να εκπληρώσεις γιατί δεν έχεις τα φόντα. Κοίτα πρώτα το χάλι σου και αν μετά θες να είναι η γυναίκα σου στην τρίχα, να μάθεις να πληρώνεις για αυτό. Αλλιώς ΑΜΑ και ΟΤΑΝ έχει όρεξη μια γυναίκα, θα είναι στην τρίχα". Αυτά.
#2Αγαπητή φίλη,Πριν μερικές μέρες απαντήθηκε εκτενώς ένα ερώτημα φίλης που είχε πέσει σε περίπτωση χειριστικού ατόμου. Όπως κι εσύ, κι εκείνη έπινε νερό στ΄όνομά του, τον αγαπούσε και έριχνε όλες τις ευθύνες για τις αντιδράσεις και την κακοποίηση στην οποία την υπέβαλε, στη συμπεριφορά της. Σε παρακαλώ, επειδή εσύ είσαι πολλά χρόνια και πλέον παντρεμένη με αυτόν τον άνθρωπο, να ανατρέξεις στους ακόλουθους συνδέσμους:http://www.mixanitouxronou.gr/o-skilos-tou-pavlof-to-pirama-pou-efere-tin-epanastasi-stin-psichologia-o-diasimos-pavlof-vasanize-ta-skilia-tou-ke-borouse-na-katigori-anikta-tous-bolsevikous-choris-sinepies/http://www.proponisizois.com/programs/2013-09-17-05-11-47/---pavlof.htmlΕίσαι το αντικείμενο πειραματισμών του άντρα σου, και ως άλλος σκύλος του Παβλόφ, αντιδράς αυτόματα "στις άσπρες μπλούζες" περιμένοντας το φαγητό - αποδοχή, που, λυπάμαι, δεν θα έρθει ποτέ.Έχεις αναρωτηθεί πώς θα σε αντιμετωπίσει σε μια ενδεχόμενη εγκυμοσύνη? Γνωρίζεις πώς γίνονται οι γυναίκες (κι όλα τα θηλυκά των θηλαστικών υπό κλίμακα) στη γέννα, στη λοχεία, στον θηλασμό? Πόση αγάπη και αποδοχή και στήριξη κλπ, χρειάζονται? Είστε παντρεμένοι, ξαναλέω, γι΄αυτό σου κρούω κώδωνα κινδύνου. Ζήτα βοήθεια από δικούς σου ανθρώπους ή και ψυχολόγο, είναι η γνώμη μου.
Η ερώτηση 7 με χτύπησε "right in the feels" που λέει και το Ίντερνετ τελευταία. Όχι επειδή μου λείπει η Ελλάδα, ούτε καν. Αλλά αυτή η τελευταία παράγραφος ήταν τόσο spot on που θέλω να την κάνω τατουάζ. Αν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που κάποιος έκανε "αστείο" για το πόσα λεφτά έχουμε "εμείς οι Έλληνες εδώ στην Γερμανία" θα είχα όντως όσα λεφτά νομίζουν ότι έχω. Λες και όταν παίρνει ένας Έλληνας το αεροπλάνο για Düsseldorf χωρίς εισητήριο επιστροφής, σε περιμένει ένας στις αφίξεις με μια βαλίτσα λεφτά επειδή είσαι γαμώ τα τυπάκια και ήρθες στο Deutschland να σώσεις την μέρα. Λες και όλα τα προβλήματα που βρίσκει κάποιος εδώ, όσο δύσκολα ή και αξεπέραστα να είναι, είναι λιγότερο προβλήματα επειδή είναι στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα. Και σε ένα άλλο σημείο που έκανε η Α,μπα, σιχαίνομαι κάθε στιγμή που έπρεπε και θα πρέπει να "εκπροσωπήσω" την Ελλάδα μόνο και μόνο επειδή το διαβατήριό μου είναι απο εκεί. Δεν ξέρω αν κάποιος που δεν έχει ζήσει εξωτερικό ξέρει πως είναι αυτό το συναίσθημα, αλλά έξω κρίνεσαι πρώτα πρώτα από την χώρα καταγωγής σου και μετά για όλα τα άλλα. Ότι κάνεις, είναι επειδή είσαι Έλληνας ή επειδή "έτσι κάνουν στην χώρα σου μάλλον". Δεν είσαι ο Αλέξης - είσαι για πάντα, ότι και να κάνεις ο "Greek guy", ή για τους συμπολίτες μου εδώ: "Der Grieche". Στην Ελλάδα όπως είπε η Α, μπα κανείς δεν νοιάζεται γιατί είναι αυτονόητο. Εδώ όμως πρέπει να παλέψεις για να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτό το καταραμένο στερεότυπο της προηγούμενης (παχουλής και "πονηρούτσικης") γενιάς. Και αν παραπατήσεις δεν φταίει το ποιός είσαι και το τι έχεις κάνει, φταίει που "είσαι Έλληνας" - μια ευγενική χορηγία της γενιάς Χ, να την χαιρόμαστε.
Αλέξη, αν μου επιτρέπεις μια συμβουλή. Μη μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία που περιγράφεις. Μη μπαίνεις στη διαδικασία να εξηγείς τι και πως. Όποιος δε θέλει να καταλάβει, δε θα καταλάβει και μην ασχολείσαι άλλο. Χάνεις το χρόνο σου. Και στην Ελλάδα Αλέξη το ίδιο κάνουμε με όποιον είναι ξένος. Κρίνουμε απο την χώρα καταγωγής και μετά τον άνθρωπο. Είναι ι λατίνος, Γάλλος, Ολλανδός ή είναι ο Χοσέ και η Μισέλ και η Κάρλα; Ήταν όλοι ξένοι για μας. Ειδικά παλιότερα, ξέρεις τι πέρασαν κυρίως οι γυναίκες που ερωτεύτηκαν Έλληνα και ήρθαν στην Ελλάδα; Που τα παιδιά τους ήταν δίγλωσσα, που είχαν άλλη θρησκεία και άλλη παιδεία, που κάποια πράγματα, όπως η οδήγηση ή η κακοποίηση των ζώων τους ήταν γι αυτούς αδιανόητα. Αυτά ενδεικτικά. Βρήκαν το δρόμο τους και όσοι γνωρίζω, αγαπούν τη χώρα τους και τη χώρα μας και ξέρουν οτι στα διοικητικά, θα προσαρμοστείς και σιγά σιγά θα βρεις άτομα να σου ταιριάζουν και που θα σε αντιμετωπίζουν σα φίλο.Όσο για το διαβατήριο και την εκπροσώπηση της χώρας, λίγη σημασία έχει. Μπορείς να κρατήσεις κάποια πράγματα όπως κάνουν στη χώρα σου και κάποια άλλα να τα αλλάξεις. Εμένα μου την έλεγαν για το δυόσμο στον κολοκυθοκεφτέ και την κανέλα και τα λοιπά μυρωδικά στο κοκκινιστό. Φωνές κακό κάθε φορά. Αποφάσισα να τους πω οτι δεν έιναι ανάγκη να πατε στην Ελλάδα και να πληρώσετε στο ταβερνάκι για να πειτε οτι είναι καλό, φάτε και τελειώνετε. Και φυσικά τους άρεσε. Μίρλα για τα ρούχα, μίρλα για την προφορά, απλώς σταμάτησα να ακούω.Είμαι έτσι, δε θα γίνω ίδια με σας γιατί και να θέλω πάλι θα είμαι διαφορετική, άρα τι το παλεύω; Με αποδέχτηκαν τελικά, τους συνήθισα και με συνήθισαν. Στις υπηρεσίες και τα καταστήματα, συνήθως κάνουν οτι δε με καταλαβαίνουν. Μερικές φορές θα το προσπαθήσω λίγο, αν επιμένουν αυτό το παιχνίδι, ζητάω το φύλλο παραπόνων και ως δια μαγείας καταλαβαίνουν! Στο λέω εγώ που μου έχουν πετάξει την ταυτότητα στα μούτρα στο αεροδρόμιο γιατί ήθελε διαβατήριο. Έκανα τη χαζή της μίλησα στα αγγλικά, και έβριζε στα γαλλικά: Οι Έλληνες και η Ελλάδα τους και τα σκουπίδια που μας έρχονται (είπε κι άλλα όμορφα). Βαρέθηκα να την ακούω. Ζήτησα τον προϊστάμενο και το φύλλο παραπόνων χωρίς συζήτηση. Προτιμούσα να χάσω την πτήση μου αν είναι αλλά δε θα το άφηνα αυτό έτσι. Αν η συμπεριφορά της προβλεπόταν απο τον κανονισμό και απο την εταιρία ήθελα να το γνωρίζω για να μη την ξαναπροτιμήσω. Έλαβα ένα ευγενέστατο γράμμα και μια κάρτα με διάφορες εκπτώσεις. Και επίσης, δε μπορώ να ακούω άλλο για την περασμένη γενιά, λες και το μονοπώλιο της πονηροσύνης το έχουν οι Έλληνες και όλοι οι άλλοι είναι παναγίες. Δε φταίς εσύ για το παρελθόν, δε το επέλεξες, αλλά σταμάτα να κουβαλάς πάνω σου σαν ενοχή το Έλληνας. Εσύ είσαι εκεί, εσύ προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο για τη ζωή σου, κάνε το καλύτερο που μπορείς λοιπόν και μη δίνεις σημασία στα στερεότυπα. Όσο δίνεις σημασία τόσο θα σε κυριεύουν.
Η πλειονότητα των Ελλήνων είναι μισαλλόδοξη. Οι πιο συνήθεις τρόποι αντιμετώπισης στο θέμα της μετανάστευσης, είναι: 1) Εσύ ζεις έξω, δεν έχεις λόγο για τα εσωτερικά της χώρας 2) Πόσο ζηλεύω που εσύ ζεις έξω (γιατί φυσικά είσαι ζάμπλουτος για να το κάνεις και βρίσκεσαι σε μόνιμες διακοπές), αλλά το καλύπτω με κομπλεξικά σχόλια 3) Κοίτα τι ωραία περνώ εγώ εδώ με ήλιο/θάλασσα/φαγητό κλπ, ενώ εσύ... (Αυτή τη δεύτερη βέβαια αντίδραση μπορούν να την εκμεταλλευτούν πολλοί μετανάστες και να δείχνουν στα φεισμπούκια πόσο τέλεια περνούν και πόσο ευρωπαίοι είναι, ενώ τα βράδια κλαίνε από homesickness.)Το τελευταίο επιτυχημένο "αστείο" που άκουσα από τρελό "καμάκι" σε μπαρ:- Από πού είσαι;- Από Ελλάδα- Λεφτά έχεις;- Είσαι αγενής;- Ω συγγνώμη, πλάκα έκανα.
Συμφωνώ με όλα τα παραπάνω σχόλια. Κι εμένα σχεδόν πάντα όταν κάποιος μου πιάνει κουβέντα σε μπαρ και μετά την πρώτη ερώτηση από που είσαι, παίζει κάποιο αστείο σχετικά με την Ελλάδα. Το τελυταίο πετυχημένο που μου είπαν ήταν (λίγο πριν το δημοψήφισμα): "Θέλαμε να κλείσουμε διακοπές σε ελληνικό νησί με τους φίλους μου αλλά ευτυχώς δεν το έχουμε κανονίσει ακόμα γιατί αν βγει από το ευρώ η ελλάδα θα είναι πολύ πιο φτηνα ΧΑΧΑΧΑ".
Alex αυτό που λες είναι εξοργιστικό και ξέρεις λέγεται ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ! Μένω Αγγλία και μπορεί να είμαι τυχερή γιατί έχει πιο πολλους πολιστιμούς κλπ αλλά δεν θα επιτρέψω σε κανέναν (καραγκιόζη) να με κρίνει για την καταγωγή μου, για τοφύλο μου , για το ύψος μου, για τα κιλά μου (τα βάζω όλα μαζί γιατί το ίδιο είναι). Ακόμα και πρόσφατα με το grexit σε κάτι αστειάκια ενός ινδού συναδέλφου που έλεγε ότι η χώρα μας είναι κατεστραμένη αντί να απαντήσω σε φάση 'τι μιλάς και συ που δεν έχετε να φάτε', του είπα ότι δεν εμπλέκομαι σε πολιτικές ή εθνικές συζητήσεις μέσα στο γραφείο.Και τελειώνει εκεί! Και για να κλείσω, έχοντας γνωρίσει πολλους ανθρώπους από διαφορες χώρες, πότε δεν βγάζω συμπεράσματα από τη χώρα καταγωγής. Ό,τι στερεότυπα και να είχα έχουν διαλυθεί άλλωστε . Και πάλι καλα.
Αλέξη καταλαβαίνω ότι δεν είναι όλα ρόδινα όταν αναγκάζεσαι να ζεις στο εξωτερικό μακριά από οικογένεια και φίλους. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πως το γεγονός ότι εργάζεσαι στο εξωτερικό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είσαι ευκατάστατος ή πλούσιος. Όμως η αλήθεια είναι ότι εσύ στο Düsseldorf ζεις de facto σε καλύτερο περιβάλλον με καλύτερες παροχές και περισσότερη κοινωνική πρόνοια. Και δεν έχεις ούτε στο ελάχιστο τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζω εγώ στην Αθήνα του 2015 της Ελλάδας της κρίσης. Δεν κινδυνεύει το παιδί σου να του πέσει στο κεφάλι το τζάμι του παραθύρου στο σχολείο, επειδή η σχολική επιτροπή και ο Δήμος δεν έχουν χρήματα να το αντικαταστήσουν. Ούτε η ηλικιωμένη μητέρα σου που έκανε επέμβαση στο Τζάνειο Νοσοκομείο, κινδυνεύει να την κλέψουν το βράδυ που κοιμάται στον θάλαμο!! Θα μπορούσα να γράφω ατελείωτες στραβές που έχουν συμβεί μόνο την τελευταία εβδομάδα αλλά δεν θα έφτανε ο χώρος. Αυτός είναι ο λόγος που οι Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα πιστεύουν ότι όσοι έφυγαν δεν μπορούν να έχουν άποψη. Δεν το ενστερνίζομαι ούτε το επικροτώ γιατί όπως είπε η Λένα, οι περισσότεροι έχουν αφήσει οικογένειες και αγαπημένα πρόσωπα πίσω. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν το καταλαβαίνω.
Κι ο Αλέξης μπορεί να έχει τη μητέρα του στο Τζάνειο. Ο Αλέξης έφυγε στο εξωτερικό, όχι και όλη η οικογένειά του και οι φίλοι του.Επίσης, προφανώς και δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι να βρίσκεσαι σε ξένο τόπο, να μην ξέρεις ίσως και τη γλώσσα, ακόμα και να την ξέρεις, να μην σε καταλαβαίνουν λόγω προφοράς και να μην τους καταλαβαίνεις, να μη μπορείς να συνεννοηθείς στο τηλέφωνο, να αντιμετωπίζεις ρατσιστικές συμπεριφορές και στον εργασιακό χώρο, να νιώθεις ολομόναχος, ότι θα αρρωστήσεις και δε θα υπάρχει κανείς κοντά σου να ενδιαφερθεί, να πέφτεις σε κατάθλιψη και να νιώθεις ότι μπροστά σου βρίσκεις τοίχο και αυτό μόνο επειδή είσαι μακριά και ξεκομμένος χωρίς το δίχτυ προστασίας που έχεις στη χώρα σου ή απλώς επειδή έχεις να δεις τον ήλιο 1 μήνα...Αλλά όπως είπαμε, είμαστε 'εμείς' κι 'εσείς'. Μόνο οι πολύ δικοί σου που βλέπουν μέσα από σένα ότι όλα δεν είναι τέλεια εκεί έξω, μπορούν να καταλάβουν.
Συννεφιά, μπορεί να μην σου περνάει από το μυαλό ότι πολλοί από εμάς αναγκαστήκανε να φύγουνε ή καίγονται να γυρίσουν και δεν μπορούν. Πολλοί από εμάς θα γύριζαν αύριο στο μπάχαλο της Ελλάδας αν είχαν μια προσφορά εργασίας. Είναι εξοργιστικό εμάς που μας έδιωξε η χώρα μας να μη μας αντιμετωπίζει ως ισότιμους πολίτες.Η ξενιτιά είναι πολύ δύσκολο πράγμα και συμφωνώ σε πολλά πράγματα και με την Acina. Αν θες και εσύ να έχεις καλύτερη πρόνοια κλπ έλα στο εξωτερικό να δοκιμάσεις πόσο εύκολα τα βγάζουμε πέρα εδώ και ειδικά σε πόλεις όπως το Λονδίνο που πολλοί μένουν σε σπίτια απαράδεκτα και συγκατοικούν και και και.. Ειρήσθω εν παρόδω θυμήθηκα εναν εξοργιστικό διάλογο που μας έπιασαν στο δρόμο κάτι αδιάκριτοι έλληνες μεσήλικες. Με ρωτάει μία πόσα βγάζω, της λέω και λέει 'ΤΙ?! Τόσα δεν βγάζω ούτε εγώ' . Της λέω κυρία μου το νοίκι εδώ είναι τόσο. Μέτα ρώταγε αν σπουδασα εδώ. Της λέω ναι . Και λέει 'πληρώνε ο μπαμπας ε'; Της λέω 'ναι, και σένα σε πλήρωνε ο άντρας σου για να κάνεις dolce vita στο London και να τη λες στον κόσμο'. Συγχίστηκα πάλι..
@Acina και @Μύγα κακώς "τσακωνόμαστε" μεταξύ μας. Και οι δύο επιλογές έχουν καλά και κακά. Και οι μεν και οι δε πρέπει να τα αποδεχτούμε και να πορευτούμε με αυτά για όσο δεν μπορούμε να αλλάξουμε αμφότεροι τις καταστάσεις μας. Εγώ απλώς ενκευρίζομαι με όσους γκρινιάζουν χυθνημερόν για την κακή τους κατάσταση στο εξωτερικό ξεχνώντας (και μην συν-υπολογίζοντας) ότι αν έμεναν εδώ θα ήταν σε χειρότερη κατάσταση στην οποία είναι ΠΟΛΥΣ ΠΟΛΥΣ κόσμος που δεν κατάφερε να φύγει. Μόνο αυτό είπα. Δεν είπα ότι δεν πρέπει να χάσετε όλα τα δικαιώματά σας επειδή φύγατε. Αυτό το είπα για ανθρώπους δεύτερης και τρίτης γενιάς που δεν είναι σαν εσάς. Επιπλέον μην είστε άδικοι. Η κρίση δεν μας βρήκε όλους στην ίδια φάση. Άλλες υποχρεώσεις έχει ένας φοιτητής που μένει με τους γονείς του και άλλες ένας άνθρωπος 45 χρονών με σπίτια, δάνεια, παιδιά και οικογένεια! Και όταν όλοι ορμάνε έξω να βρούνε δουλειά είναι μοιραίο να προτιμούνται οι νεότεροι, ικανότεροι με λιγότερα attachments. Γιατί σε αυτόν τον παντελώς δύσκολο ρατσιστικό κόσμο που ζούμε μια 45χρονη μάνα με νήπιο δεν είναι desirable candidate ΠΟΥΘΕΝΑ. Οπότε ναι. Εϊναι και θέμα επιλογών αλλά είναι και θέμα τύχης.Anyway, σόρυ αν σας την έσπασα. Δεν ήθελα καθόλου. Απλά μου βγήκε πιο επιθετικό από ότι αρχικά υπολόγιζα. Good luck to both, wherever you are.
Και @Acina ξέρω πολύ καλά τις επιπτώσεις της έλλειψης ήλιου και έχεις δίκιο που τις αναφέρεις. Εγώ που ζω εδώ στην Ελλάδα με τον ήλιο, έχω παραθυρεοειδίτιδα από έλειψη βιταμίνης D και παίρνω συμπληρώματα για να το καταπολεμήσω. Γιατί προσωπικά είμαι άνθρωπος του Χειμώνα και της συννεφιάς και πάντα αποφεύγω τη λιακάδα. ΓΙάυτό με ξενίζει που όλοι οι Ελληνες που φεύγουν πάντα πρώτα γκρινιάζουν για τον ήλιο!
@Acina αν τα πράγματα είναι τόσο απαίσια εκεί, μπορείς πάντα να επιστρέψεις! Αν καταλαβαίνω καλά, όλοι όσοι φύγατε από δω (οι περισσότεροι τουλάχιστον), φύγατε γιατί τα πράγματα ήταν απαίσια εδώ και επιδιώξετε ένα καλύτερο μέλλον. Τουλάχιστον η πλειοψηφία των ανθρώπων που μεταναστεύουν, αυτό έχουν σαν σκοπό. Δεν αμφιβάλω ότι αντιμετωπίζεστε ως ξένοι εκεί που πάτε. Κι εδώ το ίδιο γίνεται με τους ξένους. Αυτό είναι το πικρό τίμημα της μετανάστευσης. Αλλά θα πρέπει να σου θυμίσω ότι κι εδώ αν πέσεις τέζα στο Μετρό όλοι άκρη θα κάνουν (για να μην σε ακουμπήσουν και κολλήσουν κάτι) και κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Να σου θυμίσω ότι εδώ οι εργοδότες σε ξεζουμίζουν για 400 ευρώ και σε υποχρεώνουν να δουλεύεις 10ωρα χωρίς ασφάλιση κι αν κάνεις κιχ υπάρχει στην ουρά το επόμενο θύμα που παρακαλάει για τη θέση σου με την ανεργία που έχουμε. Να σου θυμίσω ότι στην "ανατολίτικης" νοοτροπίας Ελλάδα του 2015 (που είναι σαν να βρίσκεται ακόμα στο 1955) αν είσαι γυναίκα αντιμετωπίζεσαι με χειρίστου είδους ρατσισμό, ειδικά αν είσαι διπλά άτυχη και είσαι και μάνα! Και να σου θυμίσω ότι τον ήλιο και που τον έχω έξω από το παράθυρο, δεν με απασχολεί γιατί δεν έχω χρόνο. Τον βλέπω και τον χαίρομαι μόνο στις διακοπές. Όπως κι εσύ φαντάζομαι. Οπότε μας λείπει το ίδιο.Και ναι. Προτιμώ το παιδί μου να πηγαίνει νηπιαγωγείο στο Tromso και όχι στο Κερατσίνι κι ας μην ξαναδώ ποτέ τον ήλιο.Εγώ δεν ήμουν τόσο τυχερή ώστε να μπορέσω να φύγω. Εσύ που ήσουν αναγνώρισέ το, αποδέξου τα αρνητικά (που δεν αμφισβητώ καθόλου ότι υπάρχουν) και move on.
Τώρα είδα το δεύτερο σχόλιο... Δεν μπορείς να κρίνεις αν κάποιος είναι τυχερος ή όχι αν δεν το ζήσεις. Επίσης ξέρω αρκετους έλληνες που έρχονται πια εξωτερικό για να δουλέψουν πχ σερβιτόροι και δουλευουν χειροτερα από 10ωρο. Οπότε μην γενικευεις και μην υποθέτεις τίποτα αν δεν ξέρεις τον άλλον. Αν θες μπορείς να μπεις σε σχετικά groups στο facebook να ενημερωθείς λίγο για τα προβληματα σε κάθε χώρα.
I have already moved on darling! Εδώ και καιρό. Και όχι, δεν έφυγα από την Ελλάδα επειδή τα πράγματα ήταν απαίσια, ούτε και τα πράγματα είναι ΤΟΣΟ απαίσια εδώ. Αν είναι για σένα, όπως τα περιγράφεις, τότε η 'ατυχία' σου που δεν έχεις μπορέσει να φύγεις είναι μόνο μια δικαιολογία.Είναι ωραία τα παράπονα, δε λέω. Οι Έλληνες έχουμε την πρωτιά σε αυτά άλλωστε.
+ να προσθέσω: Όταν λέω ότι μπορεί να πάθεις κάτι και να μην υπάρχει κανείς να σε βοηθήσει, δεν εννοώ έξω, στο δρόμο. Αναφερόμουν στο να σε πιάσει η μέση σου ας πούμε και να μη μπορείς να πας τουαλέτα ή να έχεις πυρετό και να μην μπορείς να σηκωθείς απ'το κρεβάτι.Όσο για τον ήλιο και τις επιπτώσεις που έχει η έλλειψή του, γκούγκλαρε λίγο S.A.D. - it's a thing! Δεν τον εκτιμάς όταν τον έχεις 350 μέρες το χρόνο, έστω και όταν πηγαίνεις για ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Συννεφιά σε όλα αυτά που λες έχεις δίκιο. Ζούμε πολύ δύσκολες εποχές και είμαστε εγκωβισμένοι και οι μέσα και οι έξω. Γιατί και στην Ευρώπη έχει κρίση. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους και επίσης ελπίζω να καταφέρουμε να γυρίσουμε όσοι θέλουμε Ελλάδα ΄εστω και με λίγα
Πόσο ωραία η απάντηση στην 7. Άν και δεν ζώ εξω συμφωνώ απόλυτα.Λένα με κίνδυνο να χαρακτηριστώ stalker τώρα μένεις Pennsylvania; Αν ναι,καλή αρχή! Για την Pennsylvania δεν γνωρίζω και πάρα πολλά το ομολογώ, αλλα για την Νέα Υόρκη και την Καλιφόρνια ειδικά, σε ζηλεύω!
Το spoiler alert με το βραβείο, εκτός από πολύ νόστιμα γραμμένο, συνοψίζει μέσα σε λίγες λέξεις το πρόβλημα των ματαιομένων προσδοκιών όσων μπαίνουν σε ένα γάμο και απογοητεύονται γιατί άλλα περιμένουν και άλλα έρχονται.
2Καλά, η απάντηση στο 2 ήταν ένα καλλιτέχνημα.Μια απορία έχω. Εφόσον το είχε ξανακάνει πριν μερικά χρόνια όπως λες, πώς ξεπεράστηκε; Γιατί από ότι κατάλαβα το έκανε μέσα στα 7 χρόνια σε κάποια φάση και μετά σταμάτησε. Τί είχατε πει τότε; Μήπως απλά το παρέβλεψες γιατί η βιτρίνα όλων των άλλων χαρακτηριστικών ήταν υπερβολικά τέλεια και μαγευτική και ποιος να τρέχει τώρα.. Τα χαλαρά πειρακτικά σχόλια για το ντύσιμο του άλλου είναι μέσα στο παιχνίδι σε τόσο μεγάλη σχέση, αλλά αυτός ασχολείται συνέχεια. Βρε παιδί, αλλη δουλειά δεν έχει, με το μανικιούρ της γυναίκας του ασχολείται; Ειλικρινά, αυτό πρέπει να έχει προεκτάσεις και σε άλλα πράγματα, δεν μπορεί να είναι μόνο σε αυτό.
Απ'ότι καταλαβαίνω από τα λεγόμενα της κοπέλας, όταν είχε ξαναπαρουσιαστεί παλιότερα το θέμα, είχε προσπαθήσει πολύ για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του (γιατι όπως λέει ήθελε να τον κάνει ευτυχισμένο) αλλά τώρα προφανώς δεν είναι πια αρκετά αυτά, γιατί εκείνος θέλει ακόμα περισσότερα.