Πού πήγε το aggressive αρσενικό, ρε αγόρια;

Πάει καιρός που οι γυναίκες έπαψαν να ζουν σε εκείνη την εποχή που το πρόσωπο τους έμοιαζε να λάμπει εκπέμποντας γοητεία και σεξαπίλ σαν είχαν μόλις βγει από το ιατρείο του καλύτερου πλαστικού χειρούργου.

Ποιος είναι ο εν λόγω θαυματουργός πλαστικός χειρούργος; Μα οι άντρες φυσικά. Μα πού πήγαν ρε αγόρια εκείνα τα λαμπερά σπινθηροβόλα βλέμματα που μας ρίχνατε και πυρακτώνατε όλη μας την ύπαρξη; Ξεχάσατε μήπως τον πρώτο σας έρωτα που σας έστειλε στα ουράνια χάνοντας την επαφή σας με την πραγματικότητα; Όταν η μόνη σας έννοια ήταν το άγγιγμα (ακόμα και κάτω από τη ζώνη) και το χάδι της αγαπημένης σας; Γιατί εγώ δε μπορώ... και μάλλον με το Δίκιο μου!

Ας επανέλθουμε λοιπόν στο σήμερα όπου καθημερινά βλέπω κάτι καλογυαλισμένους τενεκέδες με οθονίτσες high tech (ουαου) στα χέρια τους που με (μας) κάνουν να νιώθω σαν να μη υπάρχω. Πού πήγε η όρεξη για φλερτ και γενικότερα για ζωή; Πού πήγαν τα γεμάτα υποσχέσεις χαμόγελα, που πήγε ο έρωτας και γιατί δεν εκφράζεται πια; Μόνο κάτι γκριμάτσες ψευτο-σιγουριάς βλέπω στα μάτια σας αγόρια και νιώθω ένα διάχυτο φόβο από μέρους σας.

Γιατί από Πολεμιστές γίνατε κότες... θα μου δώσει κανείς μια απάντηση;