Ζώντας στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο που όλα μοιάζουν σαν να έχεις πατήσει το pause, ονειρεύεσαι τη μέρα που θα τ'αφήσεις όλα πίσω και θα κάνεις μια νέα αρχή. Που θα σηκώσεις το ανάστημα σου για να αναμετρηθείς με τους μεγαλύτερους φόβους σου και να πεις ότι θα κάνω το μεγάλο βήμα - το οφείλω στον εαυτό μου ή μήπως όχι; Και παλεύεις μέσα σου κάθε μέρα με τους δαίμονές σου μέχρι να πάρεις αυτή την τελική απόφαση. Τι είναι καλύτερο σκέφτεσαι: ν' αφήσω τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της οικογένειάς μου, των φίλων μου, τη βολή μου και να τραβήξω για άγνωστες πολιτείες με διαβατήριο την ελπίδα για κάτι καλύτερο, ή να παραμείνω εδώ και να παλέψω με τη μιζέρια που υπάρχει γύρω μου ελπίζοντας πως θα έρθουν καλύτερες μέρες; Το δίλημμα μεγάλο και ακόμα μεγαλύτερες οι σκέψεις και οι αμφιβολίες που σου ταλανίζουν το μυαλό στον ξύπνιο και στον ύπνο.
Οι άνθρωποι όμως είμαστε περίεργα όντα και κρύβουμε μέσα μας πολύ μεγαλύτερη δύναμη, από αυτή που πιστεύουμε ότι έχουμε, και αυτή είναι που τελικά μας οδηγεί στο να κάνουμε το επόμενο βήμα πληρώνοντας το όποιο κόστος. Γιατί πιστέψτε με το κόστος είναι πολύ μεγαλύτερο απ'ότι έχεις υπολογίσει.
Και έρχεται εκείνη η μέρα που φτάνεις σε αυτή την καινούργια πόλη με την αγωνία και την ελπίδα ενός ανθρώπου που διψάει να δημιουργήσει και να ζήσει καινούργια πράγματα. Στην περίπτωσή μου αυτή η πόλη λέγεται Λονδίνο. Μια τεράστια και αχανής πόλη που παρόλο που βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους μπορείς συνάμα να αισθανθείς και τη μεγαλύτερη μοναξιά. Μια πόλη που έχει τόσα πολλά πράγματα να σου προσφέρει δοκιμάζοντας ταυτόχρονα της αντοχές σου στην ιδέα του ότι περπατάω ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους αλλά είμαι μόνη.
Και εκεί έρχεται το skype, και τα τηλέφωνα και τα whatsap και τα twitter και τα facebook και οποιοδήποτε μέσο τεχνολογίας που σου προσφέρει στιγμιαία την ψευδαίσθηση ότι οι φίλοι που άφησες πίσω σου είναι δίπλα σου έστω και για αυτά τα κάποια λεπτά. Και όταν τελειώνουν αυτά τα λεπτά και σβήνουν τα φώτα λυγίζεις και πέφτεις και λες τελικά αξίζει όλο αυτό το "μόνη μου" ή έκανα λάθος; Ο χρόνος λοιπόν θα δείξει. Προς το παρόν δείχνει ότι δεν γίνεται ποτέ να τα έχουμε όλα - πάντα κάτι θα λείπει: ο ήλιος, η θάλασσα, η ανεμελία, οι φίλοι και οι ατέλειωτες συζητήσεις για το μέλλον της Ελλάδας, οι βόλτες με το αυτοκίνητο στη νυχτερινή Αθήνα, η αίσθηση και η μυρωδιά αυτής της πόλης που ξέρεις απ' έξω κι ανακατωτά κάθε γωνιά της και που κάθε δρόμος είναι και μία ανάμνηση.
Ζούμε (ή καλύτερα ζούσα) στην ωραιότερη χώρα του κόσμου, που όμως βάζοντας όλοι από λίγο το χεράκι μας καταφέραμε να τη μετατρέψουμε σε μια χώρα που ευνουχίζει τους νέους ανθρώπους και σκοτώνει τα όνειρά τους. Πάντα όμως υπάρχει η ελπίδα για κάτι καλύτερο για αυτούς που τολμούν παλεύοντας με τα δικά τους φαντάσματα, τις ατέρμονες σκέψεις και τη διαρκή αγωνία για το αύριο που έρχεται.
Αυτό που έχει σημασία τελικά είναι να παλεύεις και να μην εγκαταλείψεις ποτέ τα όνειρά σου για να μην καταλήξεις να είσαι σαν κάποιον από αυτούς που περπατάνε γύρω σου και που δεν "ζούνε" - απλά "υπάρχουν".
Και έτσι περνάνε οι μέρες και οι μήνες στο βροχερό Λονδίνο...keep walking!
