Χτες ψήφισα για πρώτη φορά στη ζωή μου λευκό. Στις Δημοτικές. Οι υποψήφιοι του Δήμου Καλαμαριάς δεν με ενέπνευσαν τολμώ να πω, παρ' ό,τι έψαξα γι' αυτούς, τους άκουσα σε ντιμπέιτ και γενικά προσπάθησα πολύ να συμπαθήσω πολύ κάποιον απ' αυτούς για να τον ψηφίσω. Τέλος πάντων.
Ένας βασικός λόγος που ήθελα να πάω να ψηφίσω σήμερα ήταν για να ψηφίσω στο δημοψήφισμα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εταιρίας ύδρευσης της Θεσσαλονίκης. Χτες βράδυ διάβασα ότι η δικαιοσύνη τόνισε πως απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν τα στοιχεία μας απ' τους εκλογικούς καταλόγους για οτιδήποτε άλλο πέρα απ' τις κανονικές εκλογές.
Παρ' όλα αυτά σήμερα έξω απ' τα σχολεία υπήρχαν τραπεζάκια με τους εθελοντές, και τις λίστες των εκλογικών καταλόγων και το δημοψήφισμα έγινε κανονικά.
Δεν είναι νομίζω κάποιο τρομερά επίσημο δημοψήφισμα. Εννοώ ότι δεν αναγνωρίζεται απ' το κράτος και το αποτέλεσμά του δεν θα αναγκάσει την πολιτεία να το λάβει υπόψη του. Με δυο λόγια: δεν είναι δεσμευτικό, είναι συμβολικό.
Έχω γράψει πολλές φορές για το ζήτημα της ιδιωτικοποίησης του νερού, και είμαι εναντίον για λόγους που έχω αναλύσει.
Ψήφισα λοιπόν ΟΧΙ και το χάρηκα.
Υπάρχουν όμως καναδυό πράγματα που μου έκαναν εντύπωση.
Καταρχάς οι κάλπες είναι διάφανες, σε κοινή θέα, στο δρόμο, και τα ψηφοδέλτια όχι μόνο δεν έχουν φάκελο, αλλά γράφουν το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, με τεράστια κεφαλαία γράμματα που διαβάζονται κι απ' το διάστημα.
Κι έπειτα, ο εθελοντής που κρατούσε το ΝΑΙ και το ΟΧΙ, αντί να σου τα δώσει, σε ρωτούσε ποιο ήθελες, και σου έδινε το αντίστοιχο. (100 στις 100 περιπτώσεις ζητούσαν το όχι).
Στη δική μου την περίπτωση δεν κατάλαβα τι μου είπε η κοπέλα, και μουρμούρισα ότι δεν την άκουσα καλά. Αυτή μου έδωσε ένα ψηφοδέλτιο του ΟΧΙ, κατευθείαν, και έληξε η ίδια το θέμα. Βρέθηκα με μονάχα ένα ΟΧΙ στα χέρια μου, μπροστά από μια κάλπη γεμάτη με ΟΧΙ - κι έμεινα μετέωρος...
Μετά έμαθα κι από γνωστούς μου ότι το πιο συνηθισμένο ήταν να σε ρωτούν ποιο ψηφοδέλτιο θέλεις και να σου δίνουν μόνο αυτό, και μόνο αφού το ζητήσεις ονομαστικά.
Το ξέρω ότι και κρυφή να ήταν η ψηφοφορία, πάλι θα κερδίζαμε με το ίδιο συντριπτικό ποσοστό. Και ελπίζω ότι το κράτος θα ακούσει τη φωνή των πολιτών, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.
Το να ψηφίζεις όμως έτσι, (και πόσω μάλλον σε τραπεζάκια που είχαν κολλημένη την αφίσα "Ψηφίζουμε ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση του νερού") θυμίζει άλλες εποχές - και άλλες χώρες.
Πιστεύω ότι είναι καλό να γίνονται περισσότερα δημοψηφίσματα στο μέλλον, αρκεί όμως να μη θυμίζουν παρωδία εκλογών.
ΥΓ. Για την ιστορία, στο τέλος απλώς δίπλωσα στα δύο το ΟΧΙ και το έριξα στην κάλπη...
σχόλια