ένα ποστ αφιερωμένο στην Μαρία Ακριβοπούλου
Πριν αρκετά καλοκαίρια διάβασα όλη τη συλλογή των Μίκυ Μάους που αγοράζαμε με την ξαδέρφη μου στο εξοχικό μας στη Χαλκιδική. Και αποφάσισα να σκανάρω όλες τις διαφημίσεις - άλλωστε μόνο οι διαφημίσεις δίναν κάποια αίσθηση επικαιρότητας στο περιοδικό.
Νοσταλγία; "Αχ, πώς μεγαλώσαμε"; Στεναχώρια; Παλιμπαιδισμός; "Πώς πέρασαν τα χρόνια...";
Όχι ακριβώς. Γιατί δε μ' αρέσει η στενάχωρη νοσταλγία, αυτή που κοιτάει μόνο την Απώλεια και δεν αναγνωρίζει την ομορφιά της παιδικής ηλικίας που παραμένει μέσα μας για πάντα, αυτή που μας εμποδίζει να δούμε ότι τώρα -τώρα!- είναι η καλύτερη στιγμή, ότι όλα μας οδήγησαν εδώ (και διάφορα άλλα κλισε).
Και παλιά και τώρα, σκανάροντας τις παλιές διαφημίσεις, επέλεξα να εστιάσω στις γραμμές, στα χρώματα, στο design, στις ρετροφουτουριστικές εικόνες, στα αστεία, ξεπερασμένα σλόγκαν. Μπορεί να υπάρχουν πίσω τους χίλια δυο συναισθήματα και πολλές αναμνήσεις, όμως οι διαφημίσεις αυτές είναι τέλειες και από μόνες τους.
Σαν έργα τέχνης, για παιδιά.
σχόλια