Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου

Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
1

Πρέπει να είναι δυσβάσταχτη ευθύνη το να είσαι το «πρόσωπο» ενός σημαντικού θεατρικού οργανισμού της πόλης, όπως του Θεάτρου Πόρτα, πρωταγωνιστώντας για μια ολόκληρη σεζόν και στις δύο βασικές παραστάσεις του ρεπερτορίου του. Ο Μιχάλης Συριόπουλος όμως δεν το βλέπει έτσι. Είναι τόσο βαθιά χωμένος στην τέχνη της υποκριτικής, που δεν θα μπορούσε να απασχολήσει τη φαιά ουσία του μυαλού του με τέτοιες σκέψεις. Όχι πως δεν αντιλαμβάνεται αυτή την ευθύνη και δεν αισθάνεται ευγνώμων – το αντίθετο.

Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι ανγώμων, αφού το Θέατρο Πόρτα και ο Θωμάς Μοσχόπουλος στάθηκαν η ευκαιρία για να μετακομίσει επιτέλους μόνιμα από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε, σπούδασε, έζησε επί τριάντα χρόνια και είχε αξιοσημείωτη πορεία με δική του ομάδα, στην Αθήνα των μεγάλων ευκαιριών.

Ακούγεται λίγο μελό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια του. Ο Κάφκα και η «Δίκη» του ήταν η αφορμή για το μεγάλο βήμα, μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του 2017 που, έχοντας αποσπάσει εξαιρετικά σχόλια τόσο στο σύνολό της όσο και για τη δική του ερμηνεία, επαναλαμβάνεται τα Δευτερότριτα, ενώ ο «Καντίντ» του Βολταίρου καλύπτει τα Παρασκευοσαββατοκύριακα της σκηνής.

Και κάπου ενδιάμεσα, Τρίτες και Τετάρτες, για μιάμιση μέρα κάθε εβδομάδα, ο Μιχάλης επιστρέφει στην πόλη του για τα καθήκοντά του ως καλλιτεχνικός διευθυντής στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή Σύγχρονου Θεάτρου Βασίλη Διαμαντόπουλου, από την οποία αποφοίτησε και ο ίδιος – άλλο ένα βαρύ φορτίο: καλλιτεχνικός διευθυντής ετών 31. Και μεγαλώνει και «παιδί», τον Πάρη, ένα αξιολάτρευτο κανίς γκριφόν, που, όπως θα διαπιστώσω στη συνέχεια της γνωριμίας και της συζήτησής μας, παίζει καθοριστικό ρόλο στην υποκριτική προσέγγιση του Μιχάλη στο φετινό του εγχείρημα. Εντυπωσιαστήκατε; Εγώ σίγουρα.

Οι περισσότερες παραστάσεις έχουν συνταγές και όχι οράματα. Κάνουν «δουλίτσες». Ένα τηλεοπτικό πρόσωπο, έναν ομοφυλόφιλο, να πουλήσουμε και λίγο μετανάστες, καθαρή επίκληση στο συναίσθημα, βάλε και κάτι επικό, κι έτοιμο το εμπορικό αποτέλεσμα.

Εκείνο το πρωί που συναντήθηκα με τον Μιχάλη και τους δύο Πάρηδες (το κανίς και τον φωτογράφο μας) στον Μπλε Παπαγάλο του Μεταξουργείου, ήθελα να αποκρυπτογραφήσω αρχικά αυτή την αίσθηση ευθύνης που φανταζόμουν ότι θα τον βάραινε. «Εγώ θα κάνω ότι δεν είναι συνέντευξη γιατί συνήθως δένεται κοτσίδα η γλώσσα μου» είναι η πρώτη φράση που μου λέει μόλις ανοίγω το μαγνητόφωνο και η αλήθεια είναι ότι διακρίνω μια χαριτωμένη συστολή στο καταγάλανο βλέμμα του.

Μιλά αργά και μου εξηγεί: «Και οι δύο παραστάσεις είναι τόσο ομαδικές, δεν υποδύομαι ρόλους που απλώς πλαισιώνονται από τα υπόλοιπα παιδιά. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά εγώ την έννοια του πρωταγωνιστή την έχω αλλιώς στο μυαλό μου: είναι αυτός που αγωνίζεται πρώτος. Νιώθω ότι μου έχουν ρίξει μια πολύ ωραία ευθύνη να ενώσω τον θίασο και με αυτό πορεύομαι».

Πώς ενώνεις όμως έναν θίασο; «Αφήνοντας τα προβλήματά μου έξω από την πόρτα του θεάτρου, προσπαθώντας να τους φτιάξω το κέφι και υπενθυμίζοντάς τους διάφορα, όπως το να κοιτιόμαστε στα μάτια πριν από κάθε παράσταση, να κάνουμε μια αγκαλιά, τέτοια πράγματα. Έτσι κινούμαι και στη ζωή μου: ψάχνοντας πάντα την αλήθεια».

Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
«Μεγάλωσα λίγο με το θέμα της ευγένειας, αλλά τελικά η ευγένεια είναι μια βλακεία, αν δεν λες τη γνώμη σου ξεκάθαρα. Δεν θα πάψεις να είσαι ευγενικός αν μιλήσεις. Είναι άλλο πράγμα η ευγένεια και άλλο το να γίνεσαι θύμα». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Ο Μιχάλης και ο Πάρις κάνουν βόλτα κάθε πρωί στα πέριξ του Μεταξουργείου, όπου μένουν εδώ και ενάμιση χρόνο, ελεύθεροι, «χωρίς λουρί». «Μου αρέσει εδώ. Προς τα πάνω έχει αρκετή βρομούλα αλλά προς τα κάτω, προς Κολωνό που μένω εγώ, καθαρίζει. Θεσσαλονίκη έμενα στην Αριστοτέλους. Νομίζω ότι προσαρμοζόμαστε και οι δύο εύκολα, είμαστε ίδιοι».

Θυμάμαι την Ελεάννα Γεωργίου, την υπεύθυνη επικοινωνίας του Θεάτρου Πόρτα, να μου λέει πέρσι στην αρχή της σεζόν ότι έχουν μια καλή «μεταγραφή» από το ΚΘΒΕ και ρωτώ τον Μιχάλη πώς τελικά πήρε τη μεγάλη απόφαση, εκεί κοντά στα 30, αυτή που όσο περνάνε τα χρόνια είναι για όλους δυσκολότερη και που αν δεν την πάρεις μέχρι ένα όριο ηλικίας, μετά γίνεται σχεδόν ακατόρθωτη: να αφήσει οικογένεια, κύκλο, στρωμένη (αλλά «επαρχιακή») καριέρα, και να μετακομίσει στην πρωτεύουσα. «Την αλήθεια θα σου πω. Ήμουν μετά από έναν πολύ μεγάλο έρωτα. Έκλεισε ένας κύκλος και η πόλη δεν με χωρούσε. Βέβαια, ήταν κάτι που το πιπίλιζα από τα 20 και συνειδητοποίησα ότι πήγα 30. Δεν είχα φύγει ποτέ από τη Θεσσαλονίκη, μόνο για στρατό.

»Είμαι άνθρωπος που δένεται πολύ συναισθηματικά με τη γλαστρούλα, το μπαλκονάκι, όλα αυτά, και παρόλο που σκέφτομαι ότι οι άνθρωποί μου μεγαλώνουν κι εγώ είμαι μακριά, δεν το μετανιώνω. Ίσως είναι η πρώτη φορά που ρίσκαρα. Αν δεν το κάνεις, μετά γίνεσαι κακός άνθρωπος. Σου φταίνε όλα, έχεις απωθημένα, γιατί να γίνεις κακός; Το βλέπω γύρω μου, παντού, και το έβλεπα σταδιακά σε μένα. Μια γκρίνια μόνιμη και μια σκέψη ότι "αν πήγαινα εκεί, ίσως και να..."».

Η διάβρωση που υφίσταται η καθημερινότητα όταν εισέρχονται σε αυτή υποθετικοί λόγοι είναι όντως κάτι που, αν το δεις να συμβαίνει νωρίς, μπορείς να το αντιμετωπίσεις, σκέφτομαι, και ο Μιχάλης επιβεβαιώνει: «Αυτό και μόνο το "αν" σε τρώει, σε χαλάει, σε βρομίζει, λερώνονται τα μάτια. Όταν επιλέγεις κάτι συνειδητά, οφείλεις να μην γκρινιάζεις. Είναι ωραίο να μην γκρινιάζουμε, όλοι γκρινιάζουμε πια!».

Και ποιες είναι οι πρώτες του διαπιστώσεις στην έκβαση της προαιώνιας «μάχης» ανάμεσα στις δύο πόλεις; «Στην αρχή νευρίασα λίγο. Πάνω στη Θεσσαλονίκη μυθοποιούσα αρκετά τα πράγματα και, ερχόμενος εδώ, συνειδητοποίησα ότι οι περισσότερες παραστάσεις έχουν συνταγές και όχι οράματα. Κάνουν "δουλίτσες". Ένα τηλεοπτικό πρόσωπο, έναν ομοφυλόφιλο, να πουλήσουμε και λίγο μετανάστες, καθαρή επίκληση στο συναίσθημα, βάλε και κάτι επικό, κι έτοιμο το εμπορικό αποτέλεσμα. Έχει και τόσα πολλά βραβεία στην Αθήνα, ο ένας βραβεύει τον άλλο, ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί δεν τα κάνουν πανελλήνια; Έτσι κάποιος από τη Θεσσαλονίκη πρέπει να κατέβει εδώ για να αναγνωριστεί η δουλειά του. Πάνω μπορεί να έχει πολύ ωραιότερες παραστάσεις».

Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
Καντίντ ή η Αισιοδοξία. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας
Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
Η Δίκη του Κ. Φωτο: Πάτροκλος Σκαφίδας

Στην ουσία της δουλειάς του, τόσο ο Μιχάλης, όσο και ο Θωμάς Μοσχόπουλος αναμετρώνται λοιπόν φέτος με δύο εντελώς διαφορετικούς κλασικούς, τον Κάφκα και τον Βολταίρο. Από τη μία η «Δίκη», το θρυλικό ημιτελές αριστούργημα του Κάφκα με ήρωα έναν ευυπόληπτο δημόσιο υπάλληλο που παγιδεύεται αναίτια και χωρίς διέξοδο στα γρανάζια του κρατικού μηχανισμού –ένα έργο που, κατά πολλούς, είναι αδύνατον να μεταφερθεί στο σανίδι– και από την άλλη το «Καντίντ ή η αισιοδοξία», ένα σατιρικό κείμενο του 18ου αιώνα, της εποχής που ο Βολταίρος και οι υπόλοιποι εκπρόσωποι του Διαφωτισμού καθόριζαν με τις ιδέες τους το πνευματικό και κοινωνικό πλαίσιο της Ευρώπης, με ήρωα έναν μονίμως χαρούμενο και εύπιστο νέο που γνωρίζει τον έρωτα.

«Ο Κάφκα έχει τόσες πολλές αναγνώσεις, ενώ εν τέλει μπορεί να μην θέλει να πει τίποτα και απλώς να τρολάρει, να βάζεις εσύ πράγματα στο στόμα του. Αλλά είναι τόσο ωραίος ο άτιμος! Έχει πολύ βάσανο μέσα του, δεν ξέρω τι του είχε συμβεί. Φέτος βρίσκουμε άλλα πράγματα σε σχέση με πέρσι στην παράσταση. Αλλά και στον «Καντίντ», ο Μοσχόπουλος έχει κάνει μια εξαιρετική αλλά πολύ δύσκολη διασκευή. Είναι ένα φιλοσοφικό κείμενο με έννοιες βαρύγδουπες, όπου μπήκε και το σώμα, το οποίο σε βοηθά μεν να αφηγηθείς πράγματα, αλλά ο λόγος πρέπει να παραμείνει καθαρός.

»Το πιο δύσκολο για μένα ήταν που, ενώ βλέπω πια ότι έχω ρυτιδούλες, έπρεπε να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι αθώος και μικρός. Είναι πολύ δύσκολο αυτό, ώστε να μην φανείς χαζός πάνω στη σκηνή. Κάθομαι εδώ και βγάζω κεραίες ψάχνοντας την αθωότητα και εν τέλει τη βλέπω μόνο σε αυτόν εδώ τον τύπο» μου περιγράφει δείχνοντας τον σκύλο του. «Πουθενά αλλού. Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι δεν είναι αθώο, είναι πονηρό. Με παίδεψε πολύ η αναζήτηση της αθωότητας. Έτσι παρατήρησα τον σκύλο μου, ήταν το μόνο που έκανα. Ο Καντίντ τους αγαπάει όλους. Τούτος εδώ, όταν επιστρέφει σπίτι, σε λατρεύει, ό,τι κι αν έχει γίνει πριν».

«Εγώ τον Μοσχόπουλο τον είχα μυθοποιήσει από παλιά» συνεχίζει ο Μιχάλης, περιγράφοντάς μου τη διπλή συνεργασία του με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου Πόρτα. «Όταν μου πρότεινε ρόλο για την "Ιφιγένεια στη Χώρα των Ταύρων", κατουρήθηκα από τη χαρά μου. Μου έκανε κατευθείαν πρόταση και για την Αθήνα, αλλά είχα υποχρεώσεις στη Θεσσαλονίκη. Έπειτα με προέτρεψε να διαβάσω τη "Δίκη" και τότε ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι φεύγω.

Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
«Ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι δεν είναι αθώο, είναι πονηρό. Με παίδεψε πολύ η αναζήτηση της αθωότητας. Έτσι παρατήρησα τον σκύλο μου, ήταν το μόνο που έκανα. Ο Καντίντ τους αγαπάει όλους. Τούτος εδώ, όταν επιστρέφει σπίτι, σε λατρεύει, ό,τι κι αν έχει γίνει πριν». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

»Ο Θωμάς δεν είναι φίλος μου, δεν μου αρέσει να τα μπερδεύω αυτά. Τον εκτιμώ αφάνταστα, αλλά δεν έχω την τρελή άνεση να τον κοιτώ στα μάτια και να πίνουμε καφέ, γιατί τον σέβομαι πολύ. Έπρεπε όμως να τον απομυθοποιήσω για να συνεργαστώ μαζί του έντιμα και να λέω τη γνώμη μου. Νομίζω ότι φέτος συνεργάζομαι πλέον πραγματικά μαζί του. Πέρσι εκτελούσα, προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε. Φέτος βλέπω το μεγαλείο του Κάφκα, πέρσι έβλεπα το μεγαλείο του Μοσχόπουλου».

Στη δραματική σχολή όπου εκτελεί χρέη καλλιτεχνικού διευθυντή, ο Μιχάλης είναι υπεύθυνος να συντάξει την ομάδα των καθηγητών, κάθε καλοκαίρι, να συνεννοηθεί με τον διευθυντή σπουδών για το πρόγραμμα και για ένα σωρό άλλα διαδικαστικά καθήκοντα, «από το πατάκι της εξώπορτας μέχρι τη μουσική στο φουαγιέ». Διδάσκει υποκριτική, αλλά με πολλή κίνηση και ρυθμό, μια και πιστεύει ότι αυτή η τέχνη είναι στην ουσία συγκερασμός όλων των τεχνών. «Μου φαίνεται πολύ αστείο το ρήμα "διδάσκω". Ποιος είμαι εγώ για να διδάξω; Το λέω εξαρχής στους μαθητές μου, "εγώ δεν ξέρω, πάμε μαζί να βρούμε". Ξύνω μυαλά και ψυχές και καταθέτω την πολύ μικρή εμπειρία μου.

»Φοβήθηκα, όταν μου έγινε αυτή η πρόταση, κατάπια τη γλώσσα μου. Αν δεις μια παλιότερη συνέντευξή μου στο YouTube θα γελάσεις. Καλλιτεχνικός διευθυντής με κοινωνικό στάτους ανύπαρκτο. Μιλάμε για άλλον Μιχάλη πέρσι, σε σχέση με φέτος. Όταν παίρνεις τέτοιο πόστο δεν μπορείς να λειτουργείς συναισθηματικά. Θέλει απόσταση και λογική. Είναι ένας νέος ρόλος στη ζωή μου, όπου αναγκαστικά πρέπει να γίνομαι και κακός, να λέω όχι. Εγώ δεν είχα μάθει να είμαι κακός.

»Πάντως αυτό το πόστο με έκανε να νιώθω 31, είναι η ενηλικίωσή μου, και μπορώ να σου πω ότι με βοήθησε και στο θέατρο. Μπορώ να λέω τη γνώμη μου πια. Ως τώρα θα την έλεγα από μέσα μου. Μεγάλωσα λίγο με το θέμα της ευγένειας, αλλά τελικά η ευγένεια είναι μια βλακεία, αν δεν λες τη γνώμη σου ξεκάθαρα. Δεν θα πάψεις να είσαι ευγενικός αν μιλήσεις. Είναι άλλο πράγμα η ευγένεια και άλλο το να γίνεσαι θύμα».

Η φετινή εκτίναξη του ηθοποιού Μιχάλη Συριόπουλου Facebook Twitter
«Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά εγώ την έννοια του πρωταγωνιστή την έχω αλλιώς στο μυαλό μου: είναι αυτός που αγωνίζεται πρώτος. Νιώθω ότι μου έχουν ρίξει μια πολύ ωραία ευθύνη να ενώσω τον θίασο και με αυτό πορεύομαι». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO

Πολύ με τρομάζει αυτό το πράγμα, το κάτω από το χώμα. Ασφυξία. Αυτός ο φόβος μου είναι και ο βασικότερος λόγος που κάνω θέατρο, το έχω ξορκίσει τόσες φορές. Στα περισσότερα έργα πεθαίνω, σερί εδώ και πέντε χρόνια, με μαχαιρώνουν, αυτοκτονώ... Ξέρεις τι ωραίο που είναι να πεθαίνεις κάθε βράδυ και μετά να ξαναζείς;

Ο Μιχάλης μεγάλωσε μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια, μαζί με άλλα τέσσερα αδέρφια. «Πολύς κόσμος πάντα μέσα στο σπίτι, πολλοί γάμοι, πολλές βαφτίσεις, επτά ανίψια, πολλή φασαρία. Ποτέ δεν είχα δικό μου δωμάτιο, μέχρι τα 26. Ήταν όμορφα, αλλά από ένα σημείο και μετά θες την ησυχία σου. Είχαμε κάποια μικρά δράματα στην αρχή, όταν τους ανακοίνωσα ότι φεύγω, αλλά τώρα όλα καλά. Με γειώνει που είμαι ο μόνος καλλιτέχνης στην οικογένεια, σε εισαγωγικά δεν με παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Τη "Δίκη" φέτος; Ωραία. Πάμε τώρα να ταΐσουμε το παιδί τώρα, αυτό είναι σημαντικό».
 

«Φοβάμαι τον θάνατο. Πολύ. Προσπαθώ να το υπενθυμίζω κάθε μέρα στον εαυτό μου. Είναι ωραίο να ξέρεις ότι θα πεθάνεις, σε κάνει πιο ταπεινό, να μην τα θέλεις όλα, να φέρεσαι καλύτερα στους ανθρώπους» θα μου πει αργότερα. «Όμως, ρε παιδί μου, πολύ με τρομάζει αυτό το πράγμα, το κάτω από το χώμα. Ασφυξία. Αυτός ο φόβος μου είναι και ο βασικότερος λόγος που κάνω θέατρο, το έχω ξορκίσει τόσες φορές. Στα περισσότερα έργα πεθαίνω, σερί εδώ και πέντε χρόνια, με μαχαιρώνουν, αυτοκτονώ... Ξέρεις τι ωραίο που είναι να πεθαίνεις κάθε βράδυ και μετά να ξαναζείς; Εκδικούμαι τον Χάρο!».

Όταν τον ρωτώ για αυτά που έπονται, ο Μιχάλης μου λέει ότι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν διαλείμματα και ότι ο ίδιος δεν μπορεί να ανήκει κάπου για παραπάνω από δύο χρόνια. «Μετά νιώθω υπάλληλος. Δεν μου αρέσουν τα στάσιμα νερά, θα πρέπει να τα κουνήσουμε και εγώ και ο Θωμάς. Έχω σχέδια άλλα. Στην Αθήνα πια. Μου αρέσει να πάω σε κάποιον που θαυμάζω και να του χτυπήσω την πόρτα. Το έχω κάνει μια φορά στη ζωή μου και μου βγήκε σε καλό. Όταν επιλέγεις πού θα πας και δείξεις διαθεσιμότητα, δεν θα γκρινιάξεις».

Να τη πάλι η γκρίνια! «Τη φοβάσαι λίγο την γκρίνια;» του λέω. «Την μπούχτισα από γύρω μου. Όταν επιτέλους φύγει η Κρίση, εύχομαι να μη μας μείνει αυτό το κουσούρι. Όπως λέει και ο Καντίντ, πρέπει να καλλιεργήσουμε τον κήπο μας. Μας φταίει η χώρα μας, ενώ δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτή. Είμαστε λίγο σαν έφηβοι οι Έλληνες, ότι θα τα κάνουμε όλα τώρα και μας φταίνε μόνο οι γονείς μας. Κάποια στιγμή θα ενηλικιωθούμε, πού θα πάει. Δεν ξέρω τι φταίει. Ο ήλιος; Το δωδεκάθεο; Αυτός ο άτιμος ο Διόνυσος; Δεν λέμε να καταλάβουμε ότι υπάρχουν άλλοι 11 θεοί, εμείς κολλήσαμε στον Διόνυσο. Έχεις και τον Απόλλωνα, έχεις και την Αθηνά!».

Info

Καντίντ ή η Αισιοδοξία

Παρασκευή – Σάββατο: 21:15, Κυριακή: 18:30

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Η Δίκη του Κ.

Δευτέρα – Τρίτη: 21:15

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, 210 7711333

 

Θέατρο
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ