Tη δεκαετία που διανύουμε έχει εξαπλωθεί εκ νέου στο διεθνές τοπίο της εναλλακτικής μουσικής ένα ηχητικό ρεύμα που ονομάζεται σύγχρονη κλασική μουσική. Καλλιτέχνες όπως ο Γερμανός Nils Frahm, ο Ισλανδός Ólafur Arnalds και ο Ουκρανός Lubomyr Melnyk επαναδιατυπώνουν με φρέσκια ματιά, μίνιμαλ φιλοσοφία και ηλεκτρονικά στοιχεία τις θεμελιώδεις αρχές των μεγάλων ρομαντικών της κλασικής μουσικής, όπως ο Σοπέν, αλλά και μεταγενέστερων, όπως ο Henryk Gorecki, δημιουργώντας κάτι που τις περισσότερες περιπτώσεις ακούγεται πολύ σύγχρονο.
Αυτό το κενό στην εγχώρια μουσική πραγματικότητα επιδιώκει να καλύψει η μόλις 23χρονη πιανίστρια Πόπη Σεμερλίογλου, η οποία υπογράφει τις μινόρε μελαγχολικές συνθέσεις της με το ταιριαστά μινιμαλιστικό ψευδώνυμο SEM. «Θεωρώ πως παίζω κάτι που δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα αυτήν τη στιγμή. Πολλοί μου λένε πως δεν έχουν ξανακούσει αυτού του είδους τη μουσική από σύγχρονους Έλληνες καλλιτέχνες, πως δεν είμαι ακόμη μία μπάντα που γρατζουνάει κιθάρες. Ωστόσο, η κλασική μουσική παιδεία δεν είναι απαραίτητη για να φτιάξει κανείς ποιοτική μουσική σήμερα. Μπορεί ένα άνθρωπος να ξέρει να παίζει δύο νότες, αλλά το αποτέλεσμα να είναι το ίδιο εκπληκτικό και δυνατό με κάποιου άλλου μουσικού που παλεύει να γράψει μουσική με 15 νότες».
Αυτήν τη στιγμή εγώ ζω για τον έρωτα, αλλά δεν θέλω να τον επιδιώξω. Θέλω να έρθει ξαφνικά και να είναι δύσκολος. Τελικά, όμως, πιστεύω πιο πολύ στη φιλία, παρόλο που σε μια δυνατή φιλία υπάρχει τόση αγάπη, που ενέχει πάντα και το ερωτικό στοιχείο
Η Πόπη μου περιγράφει με πάθος και πολλές διαφορετικές φωνές, ανάλογα με τη χρονική περίοδο που επισκέπτεται, τη γεμάτη αναμνήσεις πορεία της μέσα στον κόσμο της μουσικής: από τους Led Zeppelin που τραγουδούσε, χωρίς να ξέρει τα λόγια, στο αμάξι του πατέρα της, μέχρι το πρώτο πιανάκι της από τα Jumbo που έλαβε ως δώρο από τους γονείς της στα πέντε και από την πρώτη της μέρα σε ένα ωδείο στην Πεντέλη, όπου ξεπρόβαλε ο γίγαντας καθηγητής της, μέχρι τις ατελείωτες ώρες πιεστικής εξάσκησης πάνω στην τεχνική, έτσι ώστε να πάρει θριαμβευτικά το πτυχίο κλασικού πιάνου στα 21 της.
«Έχω περάσει ταραχώδεις εμπειρίες όλα αυτά τα χρόνια. Υπήρχαν στιγμές τέτοιας πίεσης πριν από συναυλίες, που απλώς ήθελα να βάλω τα κλάματα και να τα παρατήσω όλα. Όμως η τελειομανία του καθηγητή μου μού έμαθε να καταπολεμώ το άγχος και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Μετά απ' όλα αυτά συνειδητοποίησα πως δεν θέλω να σπουδάσω σύνθεση, να γίνω σολίστ και να κυνηγήσω το ανώτατο δίπλωμα. Το μόνο που ήθελα ήταν να γράψω τη δική μου μουσική» μου εκμυστηρεύεται.
Έτσι κι έγινε λοιπόν. Ήδη από τα εφηβικά της χρόνια είχε αρχίσει να δουλεύει τις ιδέες που τελικά θα συνέθεταν την πρώτη της προσωπική συλλογή από πιανιστικά κομμάτια σύγχρονης κλασικής μουσικής, την οποία μπορείτε να ακούσετε ελεύθερα στο SoundCloud και στο YouTube. Το «Natural» EP αποτελείται από έξι τρυφερές συνθέσεις βασισμένες στο πιάνο που αναδίδουν τη δύναμη της απλότητας και διαθέτουν νατουραλιστικούς τίτλους όπως «Rain», «Sunshine» και «Waves».
SEM. // live at six d.o.g.s // Breeze
«Δεν με εμπνέει και τόσο το αστικό τοπίο της Αθήνας για να γράψω μουσική. Το EP μου ονομάζεται "Natural" γιατί ζω στην Πεντέλη κι έχω περισσότερα ερεθίσματα από το φυσικό περιβάλλον. Εκεί θα περπατήσω, θα αδειάσει το μυαλό μου, θα δω τη θέα από τον Προφήτη Ηλία και θα πάω αμέσως να γράψω μουσική. Ας πούμε, πρόσφατα πήγα μια εκδρομή στα Καλάβρυτα και, όταν γύρισα, έγραψα, νομίζω, το καλύτερό μου κομμάτι μόνο και μόνο γιατί με ενέπνευσε το χιόνι. Μπορεί του χρόνου να περπατάω στο κέντρο μεθυσμένη, να κλαίω για κάποιον και να έρθουν μελωδίες στο κεφάλι μου, είναι όλα βιωματικά».
Πίσω στην πραγματικότητα, η αντίφαση μεταξύ του χώρου όπου γίνεται η συζήτηση και των τελευταίων περιγραφών είναι μεγάλη. Είναι ένα ηλιόλουστο, ήρεμο μεσημέρι καθημερινής στη γειτονιά του Ψυρρή και στο καφέ όπου καθόμαστε περιβαλλόμαστε από φοιτητές προσηλωμένους στις αργοπορημένες εργασίες τους, μποέμ παρέες που φιλοσοφούν πάνω από ψαγμένους καφέδες και ζευγάρια που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ο έρωτάς τους έχει πεθάνει. Ποια είναι, αλήθεια, η άποψη της Πόπης για τη γενιά των millennials, στην οποία ανήκει;
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα της γενιάς μου είναι πως νιώθουμε καταδικασμένοι. Μας έχουν περάσει μια κοσμοθεωρία ότι όλα είναι άσχημα, μας διακατέχει μια απαισιοδοξία και μια μοιρολατρία του τύπου "τα κατάφερα και σήμερα" και "εδώ στον αγώνα", ενώ, αντίθετα, η διεκδίκηση καλύτερης ποιότητας ζωής, η εξερεύνηση της ταυτότητάς μας και η εκτίμηση της θέσης μας αυτούς τους περίεργους καιρούς είναι τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα. Στενοχωριέμαι που στην κοινωνία μας συμβαίνουν τα τέρατα και δεν κάνουμε τίποτα γι' αυτό. Δεν επαναστατούμε σε κανένα επίπεδο ενάντια σε όλα αυτά που μας συμβαίνουν, τα δεχόμαστε αμάσητα».
Τι σημαίνει, δηλαδή, «επαναστατική πράξη» την εποχή που ζούμε; «Οτιδήποτε διαφορετικό, το να μην κάνεις ό,τι κάνει η μάζα. Είσαι επαναστατικός αν είσαι διαφορετικός κι έχεις φωνή για να μιλήσεις. Η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει μέσα από τον υπολογιστή. Μπορεί εγώ μέσα από τη μουσική μου να κάνω δύο ανθρώπους να νιώσουν κάτι πολύ έντονο και αυτό να είναι επαναστατικό και μπορεί κάποιος να ανεβάσει ένα θεατρικό έργο με κοινωνικοπολιτικό μήνυμα και να κάνει μία διαφορετικού είδους επανάσταση. Θεωρώ ουτοπικό το ότι μέσα από την τέχνη σήμερα, μέσα από ένα συγκεκριμένο έργο, μπορεί να ξεκινήσει μια επανάσταση και να αλλάξει ο ρους της Ιστορίας. Πρέπει πρώτα να καλλιεργηθεί ο σπόρος μέσα μας».
Εκείνη τη στιγμή η Πόπη πετάγεται και με ρωτάει έντρομη αν ένιωσα τον σεισμό. Όχι, δεν τον ένιωσα. «Σιχαίνομαι τις λέξεις σε -ισμός», φωνάζει ανακουφισμένη και συνεχίζει, «είναι τόσο απόλυτες, που δεν μπορώ να τις υιοθετήσω». Της επισημαίνω, ωστόσο, πως οι συνθέσεις όσο και οι σκέψεις της φανερώνουν μια ψυχή μπολιασμένη με αθεράπευτο ρομαντ-ισμό.
«Είμαι πάρα πολύ ρομαντική. Δεν ψάχνω απεγνωσμένα τον έρωτα αλλά τον φαντάζομαι εξαντλητικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες. Αυτήν τη στιγμή εγώ ζω για τον έρωτα, αλλά δεν θέλω να τον επιδιώξω. Θέλω να έρθει ξαφνικά και να είναι δύσκολος. Τελικά, όμως, πιστεύω πιο πολύ στη φιλία, παρόλο που σε μια δυνατή φιλία υπάρχει τόση αγάπη, που ενέχει πάντα και το ερωτικό στοιχείο».
Προς το τέλος, ενώ η Πόπη μου μιλάει για τις υπερβολές του φεμινισμού, την αποτοξίνωση από τα social media, τις δύο επιτυχημένες συναυλίες που έχει δώσει και τα σχέδιά της για το 2018, τα οποία περιλαμβάνουν μια φιλόδοξη περφόρμανς στο six d.o.g.s τον Απρίλιο και πιθανώς το εμπλουτισμένο ενορχηστρικά και φωνητικά δισκογραφικό της ντεμπούτο, η προσοχή μου έχει επικεντρωθεί σε μια ψυχεδελική μελωδία που φτάνει από τα ηχεία και το βλέμμα μου έχει καρφωθεί στο άπειρο. Η Πόπη το παρατηρεί και με ρωτάει τι σκέφτομαι. Της λέω την αλήθεια και μέσα από τη δική μου αναλαμπή εκείνης της στιγμής τής ζητάω να μου απαντήσει όσο πιο ειλικρινά μπορεί τι σημαίνει πραγματικά η μουσική γι' αυτήν και ποια είναι η καλύτερη απάντηση που έχει λάβει από αυτή.
«Μου έχει μάθει πως είναι παραπάνω από ok να θυμάμαι. Το να ξεχνάω είναι στενόχωρο. Είναι οι εμπειρίες και τα βιώματα που με έχουν κάνει να είμαι το άτομο που σου μιλάει αυτήν τη στιγμή. Αν ξέχναγα, δεν θα μπορούσα να γράψω μουσική. Γράφω για να θυμάμαι και θυμάμαι για να γράφω».
Info:
Δείτε τη σελίδα της SEM στο Facebook είναι και μπορείτε να ακούσετε δωρεάν το EP της εδώ. Τον Απρίλιο θα κάνει ένα live στο six d.o.g.s και ετοιμάζει το δισκογραφικό της ντεμπούτο.
Angela Richard
22.1.2018 | 08:54
