ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια ξαφνική βόλτα στην Αθήνα και σου φτιάχνει η διάθεση, έτσι ξαφνικά. Είναι η αύρα αυτής της πόλης που σε κάνει και ξεχνάς τα προβλήματα σου. Μπορεί ή ίδια να έχει εκατομμύρια, αλλά δεν τα δείχνει πότε στους άλλους. Τα κράτα καλά κρυμμένα για τον εαυτό της, χαρίζοντας στους θαυμαστές της μόνο την όμορφη πλευρά της. Τη φωτεινή. Την αλλιώτικη. Είναι μόλις 20:40. Το σκοτάδι όμως έχει πέσει για τα καλά και μπορείς να διακρίνεις καθαρά μερικά αστέρια που φωτίζουν τον αθηναϊκό ουρανό. Μετρημένα στο ένα χέρι, μη φανταστείς. Η λάμψη τους όμως.. Αυτή η λάμψη τους τα κάνει σαν να είναι χιλιάδες. Κάθεσαι σε ένα πεζούλι ενός σπιτιού στην Πλάκα, από αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση και ζηλεύεις. Κοιτάς την Ακρόπολη, τα άδεια ξύλινα τραπεζάκια που το επόμενο πρωί θα είναι γεμάτα από καφέδες και σνακ και τσιγάρα και παρέες και γέλια, ίσως και κανένα δάκρυ (σε παροτρύνει η εικόνα που έχεις μπροστά σου) και ύστερα ο ουρανός. Ίσως αυτός να είναι που ολοκληρώνει όλη αυτή τη φυσική ζωγραφιά. Στα αυτιά σου τα ακουστικά παίζουν τον αγαπημένο σου σταθμό (pepper) και έτσι το βράδυ σου έγινε πιο όμορφο, πιο ζωντανό, πιο γεμάτο. Σου θυμίζει σκηνη από έργα και ταινίες, από αυτές που λες πως μόνο στο πανί γίνονται. Μόνο εκεί μπορεί να υπάρξει τόση γαλήνη.Έτσι λες. Είναι έτσι όμως? Μόλις καταρυφθηκε αυτή σου η εντύπωση. Χαμογελάς ευτυχισμένη. Γράφεις, κοιτάς, ξαναγραφεις.. Και συνειδητοποιεις πως γίνεται αυτή η θέα, αυτό το αρχιτέκτονικο κατόρθωμα, αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα που σε περικλείει, να γίνεται πηγή έμπνευσης για ζωγράφους και ποιητές. Για ανθρώπους που ζουν μέσα από τέτοιες εικόνες, για ανθρώπους που νιώθουν μέσα από τέτοιες στιγμές. Είσαι ένας από αυτούς. (χαχα) Πόσο απλή είναι η ζωή και πόσο περίπλοκη την κάνουμε ? Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου (και η λογική του). Πριν λίγο περπατήσες έναν γεμάτο πεζόδρομο στο μοναστηράκι από κόσμο, και έναν άδειο πεζόδρομο από συναισθήματα. Μόνο ένας τύπος με μια κιθάρα που έπαιζε jazz μουσική αυτοσχέδιαζοντας στιχάκια σου κέντρισε το ενδιαφέρον. Σταμάτησες. Σε κοίταξε και ξαφνικά άρχιζε να παίζει για σένα. Σε ρώτησε το όνομα σου και.. Το la maggiore ξεκινά. Γελάς με όλη σου την ψυχή και εκείνος παίρνει έμπνευση και συνεχίζει ακάθεκτος. Τραγουδώντας μόνο για σένα. Ένα τραγούδι που ειναι για σένα. Λίγο ρομαντισμός στη ζωή μας και παίρνει χρώμα μόνο μιας. Αυτοί είμαστε εμείς οι ονειροπόλοι. Δώσε μας ουρανό, μουσική και ελευθερία και πάρε μας τη ψυχή. Το φόντο παραμένει αυτό από όπου ξεκίνησες. Ακρόπολη, τραπεζάκια, ακουστικά. Δεν έχει περάσει πολύ ώρα, όμως έχουν περάσει αρκετές φιγούρες από μπροστά σου. Άλλες αδιάφορες, άλλες αμιλητες, άλλες χαμογελάστες και άλλες έκπληκτες. Γιατί ? Μόνο εκείνες ξέρουν. Όμως είναι πολύ διασκεδαστικο να αναρωτιέσαι τι στο καλό σκέφτονται εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που περνάνε από μπροστά σου. Άσχετα αν έχουν κάποια συζήτηση με τον διπλανό τους ή με τον συνομιλητή τους στο τηλέφωνο. Η σκέψη σε πάει μόνο εκεί που θέλεις εσύ και όχι εκεί περα που θέλουν οι άλλοι. Είναι δική σου. Τουλάχιστον αυτή, είναι πραγματικά δική Σου. Πόσο όμορφο είναι τέλος πάντων, να θαυμάζεις την ίδια στιγμή με κάποιον άλλον το ίδιο πράγμα? Με κάποιον άγνωστο που έχει κάτσει στη μέση του δρόμου μόνο και μόνο για να αντικρίσει αυτή τη θέα?! Τίποτα γύρο του δεν έχει σημασία εκείνο το λεπτό, εκείνο το δευτερόλεπτο. Αρκεί, εκείνος και η φαντασία του. Τι άλλο? Αυτά για απόψε. Θα ενημερώσω για περαιτέρω σκέψεις και γεγονότα. Με εκτίμηση!